Τα 10 Κομμάτια του Μήνα
Ιούνιος 2021
Η κεντρική φώτο του άρθρου, τραβηγμένη λίγα δευτερόλεπτα έπειτα από την απροσδόκητη σχεδόν θανατηφόρα πτώση του ποδοσφαιριστή της Εθνικής Δανίας, Κρίστιαν Έρικσεν, απεικονίζει το τείχος προστασίας που όρθωσαν οι συμπαίκτες του, κρύβοντας τις δραματικές στιγμές που διαδραματίζονταν στο χορτάρι του σταδίου Parken της Κοπεγχάγης. Όλα πήγαν καλά, ο Κρίστιαν πέθανε για λίγο, αλλά τελικά επανήλθε και έζησε. Και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, 20 μέρες μετά, η ομάδα της Δανίας κερδίζει και την Τσεχία και περνάει στα ημιτελικά του Euro. Κι έτσι ένα ακόμα όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι βρίσκεται σε εξέλιξη. Η κεντρική φώτο, όμως, του άρθρου έχει περάσει στο πάνθεον των μεγάλων στιγμών τούτης της ζωής, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, τα γκολ και τις προκρίσεις. Αυτή η φωτογραφία είναι μια τεράστια νίκη από μόνη της, ένα κλικ μεγαλείου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και του αθλητισμού εν γένει.
Είδα γενικά πολύ ποδόσφαιρο τον Ιούνιο και το ευχαριστήθηκα. Μου είχε λείψει το Καλοκαιρινό ποδόσφαιρο, τα Euro και τα Mundial και τα τοιαύτα, σέρνουν μαζί τους αυτά μια παιδιόθεν ανεμελιά και ξεγνοιασιά, Καλοκαιρινά γαρ. Διαπίστωσα, όμως, το αυτονόητο: ποτέ δεν θα μπορέσω να νιώσω τόσο μα τόσο ελαφρύς όπως παιδί. "Σπουδαία διαπίστωση", θα πεις, "άργησες κάπως όμως να το καταλάβεις Μιχαλάκη". Δίκιο θα έχεις, φαίνεται όμως πως ζω ένα τρελό midlife crisis με ανατροπές, δράμα και δαιδαλώδεις έσω-έξω περιπέτειες, οπότε δικαιούμαι να προβαίνω σε τέτοια περίεργα και αργοπορημένα συμπεράσματα. Δεν θα ξανανιώσω ποτέ την αγνή ατόφια ξεγνοιασιά που ένιωθα παιδί.
Τον Ιούνιο έκλαψα δυο φορές από χαρά και συγκίνηση. Και η ιστορία έχει πάλι σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά στην ουσία μιλάμε για τον γιο μου: Το πρώτο του γκολ σε αγώνα και κάποιες μέρες μετά η βράβευσή του από την ομάδα - για την εξέλιξη, την προσήλωση και την εργατικότητά του. Με το Νο8 στην πλάτη, με το 8 που φόραγα κι εγώ. Μπράβο ρε Νικ - τα άξιζες, και το γκολ και το βραβείο. Ένα χρόνο έπαιξες άπειρη μπάλα και τη λάτρεψες όπως της αξίζει: αγνά, καθάρια και άνευ όρων.
Γενικά το (δικαίως) παρεξηγημένο από πολλούς ποδόσφαιρο είναι ένα υπέροχο άθλημα και πάντα έχει να προσφέρει όμορφες, ηρωικές και ενίοτε διδακτικές ιστορίες...
Τον μήνα που πέρασε έκλεισε και μια άλλη ιστορία, μια ιστορία τραγική και αποτρόπαια: Ο γοητευτικός και αριστροκρατικός πιλότος Μπάμπης απεδείχθη δολοφόνος της γυναίκας του και του σκύλου του - τελικά δεν λήστεψαν και δεν σκότωσαν Πακιστανοί, Αλβανοί και Γεωργιανοί στη μεζονέτα στα Γλυκά Νερά. Και βρήκαμε μετά μια ακόμα αφορμή να μαλώσουμε και να σφαχτούμε διαδικτυακά (και όχι μόνο) όλοι οι υπόλοιποι - για τις σωστές λέξεις, τις λάθος προβλέψεις, τις κοινωνικές τάξεις κλπ. Καλά κάνουμε και μαλώνουμε, μερικά πράγματα πρέπει να μπουν σε μία θέση. Η λέξη "γυναικοκτονία", ας πούμε, πρέπει να μπει σε μια θέση, μια θέση σημαντική και ξεκάθαρη, ενδεχομένως και νομικά κατοχυρωμένη. Από την άλλη, να προσέχουμε όταν μαλώνουμε μην χάνουμε το δίκιο μας. Το έχω δει να συμβαίνει, γι'αυτό το λέω...
Ακολουθούν τα 10 πιο χιλιοπαιγμένα κομμάτια του Υπογείου για το μήνα Ιούνιο, ελληνικά και ξένα, σε κάπως αρμονικά ενωμένη σειρά, ανεξάρτητα από τη χρονολογία κυκλοφορίας και το είδος τους. Στο τέλος του άρθρου, τα δέκα τραγούδια στο spotify.
1. Les Rêves des Mourrants - The Limiñanas (2021)
Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Και το ζεύγος Limiñanas το αγαπώ βαθέως εξαρχής, μια δεκαετία και βάλε, και σε όλες τις μουσικές εκφάνσεις του. Εδώ φτιάχνουν τη μουσική για την ταινία "The World We Knew" και παραδίδουν ένα ακόμα κομψοτέχνημα, ατμοσφαιρικό και εθιστικό, υπερεμπνευσμένο και καθηλωτικό... Το κομμάτι "Les Rêves des Mourrants" είναι απλά η κορύφωση της μυστήριας και πανούργας ομορφιάς που περικλείει μέσα του ο άρτι αφιχθέντας (12/6) δίσκος, που κυκλοφόρησε σε μόνο 500 βινύλια από την Rough Trade.
Η ταινία είναι του 2020 και είναι σκηνοθετημένη από τους Matthew Benjamin Jones και Luke Skinner. Ο πρώτος είναι υπεύθυνος και για το σενάριο, το οποίο έγραψε μαζί με τον Kirk Lake.
2. Goodbye - Apparat (2011)
Τον Ιούνιο, μαζί με το Euro, ξεκοκκάλισα στην οθόνη μου και τη Γερμανική σειρά του Netflix, "The Dark". Την είχα άχτι να την δω χρόνια, οπότε μια Κυριακή που τη βίδωσε και είδα... μια σεζόν σερί - έτσι για να περάσει η ώρα. Δεν με τρέλανε εντέλει, αλλά το opening theme με σκάλωσε άσχημα. "Goodbye" από τον Γερμανό μουσικό Apparat, κατά κόσμον Sascha Ring, από τον 4ο κατά σειρά δίσκο του "The Devil's Walk" του 2011.
* Ο Apparat είχε προκαλέσει μεγάλη συζήτηση στη χώρα μας προ διετίας, όταν και είχε αποχωρήσει από τη σκηνή του Reworks Festival λόγω οχλαγωγίας (read full story here).
3. Diamond Stuff - black midi (2021)
6 και κάτι γεμάτα λεπτά μιας ατμοσφαιρικής συμπαγούς εποποιίας, μιας μεταξένιας μουσικής κουρτίνας, που όμως πίσω της κρύβει ένα μυστήριο ξεκούρδιστο ανεξερεύνητο τοπίο, απαλά πάει κι έρχεται στο τικ τακ του μετρονόμου και του μπάσου, μέχρι να εμφανιστεί στο grand finale του track. Εκεί που οι Floyd συναντούν τους Radiohead, έρχονται οι επίσης Βρετανοί black midi να προσθέσουν τη δική τους ανεξίτηλη σφραγίδα.
Από το δεύτερο εξαιρετικό δίσκο τους, "Cavalcade", που κυκλοφόρησε στις 26 του περασμένου Μαϊου.
4. White Elephant - Nick Cave & Warren Ellis (2021)
Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Nick Cave και ο Warren Ellis κυκλοφόρησαν το "CARNAGE". Λίγο ο covid και η βαριά χειμωνιάτικη καραντίνα, περισσότερο το ότι ο δίσκος δεν ήταν κάτι το (πολύ) ιδιαίτερο, έκαναν το "CARNAGE" να περάσει στα ψιλά (read album review here). Όμως, είχε δυο κομματάρες: Η μία ήταν το "Old Time", που το είχα συμπεριλάβει στα Κομμάτια του Μήνα Φλεβάρη. Η άλλη ήταν το "White Elephant", περί ου ο λόγος έδώ, το οποίο και άκουσα ξαφνικά 7-8 φορές σερί μια βουρλισμένη νύχτα του Ιουνίου. Εξακολουθεί να μην μου αρέσει το κάπως άκυρο gospel γύρισμά του στη μέση, από την άλλη εξακολουθεί να με τρελαίνει (ολοένα και περισσότερο) το υπόλοιπο, τα πρώτα δαιμονισμένα τρία λεπτά, όπου στίχοι και ήχοι υψώνουν ένα εθιστικό πλέγμα σκοτεινής ηδονής και κλειστοφοβικής απόγνωσης.
5. Lost Cause - Billie Eilish (2021)
Η θαυματουργή νεανίς Billie Eilish είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει τον πολυαναμενόμενο δεύτερο δίσκο της, διάδοχο του υπερεπιτυχημένου και μοσχοπουλημένου "When We All Fall Asleep, Where Do We Go?" (2019). Η sophomore κυκλοφορία της θα ονομάζεται "Happier Than Ever" και θα μας έρθει στις 30 Ιουλίου.
Στο single "Lost Cause", η Billie και ο -πάντα από κοντά- αδερφός της Finneas O'Connell, κάνουν πάλι κάτι πολύ καλό σε επίπεδο σύνθεσης και παραγωγής, ενώ στιχουργικά η Billie καταθέτει μια πιο light, pure teen pop, ιδέα. Στο video clip, όμως, καταπέφτει σε χιλιοιδωμένα κλισέ, ελαφριά ρούχα και sexy φίλες, που περνούν καλά και μόνες τους χωρίς τα αγόρια, κάνοντας σαν 8χρονα μέσα σε ένα πανάκριβο υπερπολυτελές σπίτι...
6. Autumn Has Come - The Coral (2021)
Έπρεπε να έρθει το Φθινόπωρο στο Κοραλένιο Νησί των The Coral, για να αρχίσω να γουστάρω το νέο άλμπουμ τους... Και αυτό, δυστυχώς, συνέβη στο προτελευταίο track, στο 10. "Autumn Has Come", από το "The Coral Island", που έφτασε στ'αυτιά μας στις 30 του περασμένου Απρίλη και είναι ο δίσκος Νο 10 της ιστορικής πια Βρετανικής (Merseyside) μπαντας.
7. Bittersweet Demons - The Murlocs (2021)
Στις 25 του περασμένου Ιούνη οι αγαπημένοι μου Αυστραλοί (Μελβούρνη) The Murlocs κυκλοφόρησαν τον 5o δίσκο τους, ""Bittersweet Demons", χωρίς όμως τελικά με αυτήν την κυκλοφορία να προσθέσουν κάτι αληθινά ουσιαστικό στο παντοδύναμο και παιχνιδιάρικο psych rock δημιούργημα που είχαν στήσει με τα εξαιρετικά δύο πρώτα albums τους ("Loopholes"/2014, "Young Blindness"/2017). Παρόλα αυτά, το ομώνυμο άρτι αφιχθέν track "Bittersweet Demons" είναι μια απέραντη ομορφιά...
8. Hell In Texas - Night Beats (2021)
Δίσκος Νο5 για τους Night Beats και έπειτα από το κάπως... φλώρικο και γλυκανάλατο διάλειμμα του "Myth of a Man" (2019), η παρέα του χαρισματικού Lee Blackwell επιστρέφει με τις παλιές αγαπημένες αλήτικες και "βρώμικες" διαθέσεις της (read full album review here). To "Outlaw R&B" (out 4/6) είναι δίσκαρος και το "Hell In Texas" ένα από τα πολλά δυνατά tracks που ρέουν στα αυλάκια του.
9. Model Society - Deaf Radio (2021)
Η εγχώρια καταχώρηση στη λίστα αυτού του μήνα έρχεται από τους Αθηναίους Deaf Radio, οι οποίοι μέσα στον Ιούνιο μας έδωσαν το πρώτο δείγμα από τον επερχόμενο τρίτο δίσκο τους, διάδοχο των σούπερ κυκλοφοριών "Alarm" (2017) και "Modern Panic" (2019). To single είναι αλάνθαστο και αψεγάδιαστο με ένα μεγαλοφυές ρεφρέν, προχωράει το ούτως ή άλλως γοητευτικό και πολυσυλλεκτικό rock n roll των Deaf Radio ένα ακόμα βήμα πιο πέρα, ένα ακόμα βήμα πιο ψηλά.
10. Seven Nation Army - The White Stripes (2003)
Κάθε που έμπαινε ένα γκολ στο Euro, στα μεγάφωνα του σταδίου έμπαινε το εμβληματικό riff, που ο Jack White είχε τυχαία συνθέσει κατά τη διάρκεια ενός soundcheck μιας συναυλίας των White Stripes πίσω στα early zeroes. Σε κάθε γκολ, ακουγόταν το riff του "Seven Nation Army" και ο κόσμος, που επιτέλους επέστρεψε στις κερκίδες, συνόδευε τραγουδώντας τη μελωδία με όλη του τη δύναμη. Δεν ήθελε και πολύ να μου κολλήσει ξανά τούτο το υπερκομμάτι και να το ακούσω και κάποιες φορές στο τέρμα στο στερεοφωνικό μου, προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσω την διαχρονική δύναμη και μαγεία του στον 13χρονο γιο μου. Από τον ιστορικό δίσκο "Elephant", που κυκλοφόρησε το 2003.
Τα Κομμάτια του Μήνα στο Spotify
