Benjamin Clementine
@ Philarmonie, Luxembourg
27/11/2017
Γράφει ο Γιώργος Δημητριάδης
Η ζωή στο Λουξεμβούργο, ειδικότερα η νυχτερινή ζωή, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί από αδιάφορη ως ανύπαρκτη. Ένα BusinessHub κρατίδιο-κουκίδα, στη μέση του πουθενά, όπου οι περισσότεροι θα το ανέφεραν – προφανώς λανθασμένα- ως πόλη της Γαλλίας ή του Βελγίου.
Έτσι, λοιπόν, τα καλλιτεχνικά και ειδικότερα τα μουσικά δρώμενα αποτελούν ίσως το βασικότερο είδος διασκέδασης. Και είναι μπόλικα να σας πω την αλήθεια. Τα τελευταία 2 χρόνια που επιβιώνω ζω εδώ, έχω παρακολουθήσει στο Λουξάκι Gorillaz, London Grammar, Simple Minds, Arcade Fire, Thievery Corporation, Future Islands, LCDSoundsystem και άλλους πολλούς.
Όταν ανακοινώθηκε η συναυλία του Benjamin Clementine, στην "Philarmonie", η απόφαση ήταν σχετικά εύκολη και ο όποιος δισταγμός είχε να κάνει με το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Όταν σκέφτομαι για τον Clementine, έχω στο μυαλό μου και τα αυτιά μου μια ειδική κατηγορία καλλιτέχνη, μια υπέροχα σπάνια χροιά φωνής και μια ιστορία εξέλιξης βγαλμένη από όνειρο ή/και παραμύθι. Το βραβευμένο με Mercury Prize, "At Least For Now", μπορεί να κυκλοφόρησε το 2015, όμως ηχεί ακόμα στα αυτιά μου και έχει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου. Δεν μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο για τον δίσκο που ακολούθησε το φθινόπωρο του 2017, το "I Tell A Fly", το οποίο το έβαλα στη μεριά της δισκοθήκης μου, όπου κρατάω τα δύσκολα και μάλλον κατώτερα των προσδοκιών, δεύτερα άλμπουμ.
Ώρα έναρξης του event, είχε οριστεί ο oγδόη απογευματινή, όπου στις 27 Νοέμβρη είναι η ώρα της χιονοθύελλας και των πολικών θερμοκρασιών στην πόλη. Φτάσαμε κακήν κακώς, εγκαταλείψαμε σχετικά γρήγορα την ιδέα «ένα τσιγάρο πριν μπούμε», μπήκαμε, βολευτήκαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε.
Ο Clementine εμφανίστηκε στη σκηνή με μισάωρη καθυστέρηση, ξυπόλητος, κάπως βαρύς και κατευθύνθηκε προς το πιάνο του, στο κέντρο της σκηνής. Μαζί του ένας average μπασίστας και ένας υπέροχος ντράμερ, αλλά ο τρόπος που ήταν στημένοι στο σκηνικό, με το επιβλητικό πιάνο να ξεχωρίζει, καταλάβαινε κανείς ότι είχε πάει να δει τον Benjamin Clementine και όχι την μπάντα του.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας ήταν ένα συνοθύλευμα νερόβραστων ερμηνειών και επανεκτελέσεων κομματιών από τον νέο δίσκο, απόκοσμα εφέ, μια κάπως επιτηδευμένη ερμηνεία, μακριά από τις μελωδίες που μας έχει συνηθίσει ο τραγουδοποιός.
Αν προσθέσει κανείς, μάλιστα, ότι εκείνο το βράδυ ο Clementine περισσότερο μιλούσε παρά τραγουδούσε, καταλαβαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς ήταν φλύαρο, άνευρο, παράξενο. Ένας Clementine που προσπαθεί να κάνει περισσότερο ένα διαδραστικό stand-up show, ανοίγοντας, πολλές φορές ανόητους, διαλόγους με το κοινό, ελαφρώς ειρωνικός, ίσως και εκνευρισμένος από κάτι που κανείς δεν κατάλαβε.
Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η εκτέλεση του "Condolence" κράτησε περίπου 20 λεπτά, στα 10 τελευταία από τα οποία έδινε οδηγίες φωνητικής και ο κόσμος έπρεπε να τραγουδήσει. Βέβαια, αυτό δεν έγινε ποτέ, μιας και γρήγορα φτάσαμε να κάνουμε ένα debate, μπρα ντε φερ, για τον κόσμο που δεν μιλάει Αγγλικά και μάλλον δεν ξέρει και τους στίχους των τραγουδιών του. Άβολο.
Μια άλλη στιγμή, για περίπου 10-15 λεπτά μας εξηγούσε πως οι εξωγήινοι αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τον νέο δίσκο. Η αλήθεια είναι πως αυτό για το οποίο ήθελε να μας μιλήσει, ήταν η μετανάστευση, το προσφυγικό, το displacement στο οποίο αναφέρθηκε πολλάκις. Επίσης, ανέφερε πως ηχητικά, το νέο άλμπουμ ήθελε να πατάει στις φόρμες των Erik Satie και Isao Tomita, αλλά μάλλον ακούγεται σαν ένα κακό "Kid A".
Αυτό όλο το προηγούμενο που σας περιέγραψα, κράτησε κάτι λιγότερο από 1,5 ώρα. Ο Clementine μας καληνύχτισε, μας ευχαρίστησε και αποσύρθηκε.
Κάποια πολλά λεπτά αργότερα, εμφανίστηκε για το καθιερωμένο encore.
Τότε ξεκίνησε η συναυλία στην πραγματικότητα.
Ακολούθησαν, περίπου 40-45 λεπτά απλής, ουσιαστικής, υπέροχης μουσικής και ερμηνείας. Οι μουσικοί συγχρονίστηκαν, ο Benjamin πλησίαζε το μικρόφωνο μόνο για να τραγουδήσει, έπαιξε αδιανόητο πιάνο, ένιωσε!
Φυσικά στο τέλος καταχειροκροτήθηκε, μιας και ο κόσμος εκτίμησε την ανάγκη του να σώσει τη βραδιά, με μια μίνι συναυλία, μέσα στο encore.
Θα κλείσω αυτό το κείμενο, με μια ατάκα που έλεγε μια κυρία στη φίλη της, μπροστά μου, καθώς έβγαινα:
Fantastically awkward.
