Crippled Black Phoenix
Fuzz
26/11/2016
Του Στέργιου Κωστούλα
Όταν δίνεις μια υπόσχεση σε καλομαθημένα, όσον αφορά στα μουσικά ακούσματα, Rock παιδιά, θα πρέπει να την τηρήσεις. Ποτέ μην τάξεις σε άγιο και στο διψασμένο αθηναϊκό κοινό για θλιμμένες χαρούμενα, φωτεινά σκοτεινές, μανιακές και καταθλιπτικές (κι όλα αυτά αντίστροφα) rock ιστορίες. Το τάμα είναι τάμα και η υπόσχεση είναι υπόσχεση, μια υπόσχεση που δόθηκε δύο χρόνια πριν στο Gagarin την ώρα που η μπάντα αποχωρούσε από τη σκηνή και κοίταξε πίσω της. Το είχαμε δει στα μάτια του Justin Graves. Συναυλία και πάλι με βροχή (κάποιος ίσως ακούει τις προσευχές μου), mood και σκηνικό τέλειας σκηνοθεσίας για την αφήγηση των ιστοριών που θα ακολουθούσαν. Η μπάντα του multi-instrumentalist Justin Graves, από το Ηνωμένο Βασίλειο, στάθηκε «Άγγλος» στο ραντεβού της και ξεκίνησε το ταξίδι της (πέντε λεπτά πάνω, πέντε κάτω ποιος θυμάται) την ώρα που είχαν ανακοινώσει οι διοργανωτές. Την ατμόσφαιρα είχαν ζεστάνει αρκετά καλά θα έλεγα, οι Hypnotic Nausea, ένα ελληνικό Post/stoner-rock σχήμα, το οποίο κέρδισε τις εντυπώσεις του κόσμου, που είχε αρχίσει να γεμίζει τον χώρο του Fuzz.
Ένα καλησπέρα, ένα καλώς σας βρήκαμε, μια ματιά στο αγαπημένο τους (όπως μοιράστηκαν μαζί μας) κοινό και στη συνέχεια η αφήγηση των άλλοτε μελωδικών και άλλοτε σκληρών ιστοριών τους. Ένα βιβλίο γεμάτο όχι με ιστορίες για ήρωες, αλλά με ιστορίες για τη μάχη του Justin Grave με τους προσωπικούς του δαίμονες, τη μανία και τη κατάθλιψη ταυτόχρονα. Δυνατά και βαριά riffs, τύμπανα ασήκωτα στα δυνατά rock κομμάτια τους, μελωδίες των αγαπημένων τους Pink Floyd, κάτι από μέταλλο (ο νέος τους δίσκος σίγουρα μόνο τυχαία δεν έχει τον τίτλο Bronze) κάτι από Post-Rock, λίγη μελαγχολία αλλά κι ελπίδα και όλα αυτά επί σκηνής. Σε ποια κατηγορία της rock να τους κατατάξεις; Ιδέα δεν έχω, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για το καλύτερο progressive/experimental/post–rock σχήμα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Και γουστάρουν τις rock-ιές...τις γουστάρουν τρελά. Δεν μας λυπήθηκαν καθόλου, σφυροκόπημα συναισθημάτων από το πρώτο λεπτό, με τον ήχο ίσως στα πέντε πρώτα να μην είναι και τόσο καλός, κάτι το οποίο όμως διορθώθηκε πολύ γρήγορα. Μη ξεχνάμε άλλωστε πως “ μας έχουν πάρει τον αέρα...”. "Deviant Burials" και "No Fun" από το Bronze (αλήθεια πόσο τέλειο album, πλήρες και ολοκληρωμένο) για να μας ηρεμήσουν στη συνέχεια, τρόπος του λέγειν να μας ηρεμήσουν, με το "Scared and Alone" και την Belinda Kordic να δίνει μια καλή ερμηνεία. Πώς να ηρεμήσεις όμως όταν προσωπικά εγώ, όπως και πιστεύω και οι υπόλοιποι στο Fuzz, ένιωθα να πέφτω στη λαγουδότρυπα και να μπαίνω στον φανταστικό κόσμο των Crippled Black Phoenix. Πιστεύω πως όλοι οι πραγματικοί φίλοι της μπάντας ήμασταν εκεί εχθές το βράδυ, δεν εμπόδισε την προσέλευσή μας η βροχή όπως δεν εμπόδισε και την μπάντα το μη ασφυκτικά γεμάτο Fuzz, να ετοιμάσει την απογείωση της συναυλίας. "NO! (pt 1&2)" από το "White Light Generator", με τα κεφάλια να πηγαίνουν πάνω-κάτω και με το “444” από το "200 Tons of Bad Luck" (με τον τραγουδιστή να μας λέει πως οι αριθμοί 444 σημαίνουν καλά Χριστούγεννα). "Rise up and Fight", πλήρης απογείωση και δώρο για εμάς, ένα bonus track από το "Bronze" που το παίζουν για πρώτη φορά live και το μοιράζονται μαζί μας.
Δεν έχω συγκρατήσει το setlist τους, δε με νοιάζει κιόλας, δεν μπορώ να το συγκρατήσω………."go ask Alice, when she’s ten feet tall"!!!
Παίζουν σχεδόν δύο ώρες, παίζουν με τα συναισθήματα μας και την τρέλα μας, παίζουν για εμάς και παίζουν για την πάρτη τους. Δίνουν τις προσωπικές μάχες τους εκεί πάνω, με εμάς απόλυτα κερδισμένους. Encore!!! Encore!!! Και πώς να μας χαλάσουν το χατίρι. Με κομμένη την ανάσα ακούμε μια φοβερή εκτέλεση του καλύτερου ίσως τραγουδιού τους “We Forgotten Who We Are” με εμάς σίγουρα να μην ξεχνάμε τους λόγους που αγαπάμε το Rock και τα μη εύκολα ακούσματα. Ένα κομμάτι ακόμη, χαμόγελα παντού, όλοι ξέρουμε το τι θα ακολουθήσει και η μπάντα το ίδιο. Ένα τραγούδι που όπως μας εκμυστηρεύθηκαν οι φίλοι μας επί σκηνής, απόκτησε άλλο νόημα από τις προηγούμενες συναυλίες τους στην αγαπημένη τους Αθήνα. Η ώρα του "Burnt Reynolds" λοιπόν, η ώρα να τραγουδήσουμε με την ψυχή μας. Δεν θυμάμαι ξανά τέτοιο sing-along, ούτε καν στο Gagarin το 2014 στο ίδιο κομμάτι. Η ώρα του "Burnt Reynolds" και η ώρα που τραγουδήσαμε με την ψυχή μας, τόσο μα τόσο δυνατά. Δεν ξέρω για πόση ώρα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, ίσως και παραπάνω, με τον Justin Graves να κατεβαίνει από την σκηνή και να κάθεται μαζί μας, να τραγουδάει μαζί μας, να μας αγκαλιάζει και να συμπεριφέρεται σαν ο μεγαλύτερος οπαδός του συγκροτήματος. Πάθος φίλε μου, πάθος... Ταύρος - Ν. Ιωνία 20 λεπτά οδικώς κι ένα sing-along που συνεχίστηκε στο αυτοκίνητο. Ποτέ ξανά ο Κηφισός με νεροποντή δε μου φάνηκε τόσο όμορφος...
