Το Φετινό WestSide Festival
Ήταν Ένα Έπος!
photo by Makenonoize
Το WestSide Festival επέστρεψε έπειτα από την πανδημία, τα lockdown και όλα τα καταθλιπτικά που ελπίζω να έχουμε αφήσει πίσω και εγώ συμμετείχα σε αυτό ως μουσικός (με τους Strawberry Pills) για δεύτερη φορά -έπειτα από το 2017, όταν είχα βρεθεί ξανά onstage με την παλιά μου μπάντα.
Για τρεις μέρες η Πάτρα φιλοξένησε σε 5 σκηνές της πόλης (Συνδετήρας, Mono Record Store, Joe Records, Το Χασομέρι και Frida) κάποια από τα πιο hot ονόματα της εγχώριας underground σκηνής.
Αυτή τη φορά είχα την τύχη και τον χρόνο να κάτσω παραπάνω στην πόλη και να παρακολουθήσω το φεστιβάλ που σιγά- σιγά μεγαλώνει και μετατρέπεται σε έναν κλασικό θεσμό.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω κάποιο review στις εμφανίσεις των μουσικών που έπαιξαν σε αυτό. Στην τελική, ποιος είμαι εγώ για να κάνω κάτι τέτοιο; Ωστόσο, θα ήθελα να γράψω μια μικρή γνώμη για τη διοργάνωση.
Έχω να πω λοιπόν, ότι πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της χώρας και ας είναι από τα μικρότερα. Αυτό το αναφέρω επειδή είναι υπέροχο να βλέπεις τόσους πολλούς φορείς να συνεργάζονται αρμονικά, με μεράκι και μοναδικό σκοπό το να έρθουμε όλοι κοντά και να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις.
Για τρεις μέρες ραδιοφωνικοί παραγωγοί, δισκογραφικές εταιρείες, δημοσιογράφοι, ιδιοκτήτες μαγαζιών, κοινό και μουσικοί γίναμε ένα και το ζήσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Στα highlight της διοργάνωσης θα πρέπει να μπει η εκρηκτική εμφάνιση του Pan Pan, ο οποίος απογείωσε το Frida παίζοντας live έπειτα από περίπου 4 χρόνια. Το venue γέμισε ασφυκτικά -πολύς κόσμος έμεινε απ’έξω- για να τραγουδήσει πιο δυνατά και από τους μουσικούς τους ονειρικούς στίχους του «Χτύπα με σαν Ρεύμα στην Πίστα» και των υπόλοιπων κομματιών του Αθηναίου καλλιτέχνη.
Αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για έναν μουσικό που λογικά στο τελευταίο του live είχε 70 άτομα και ξαφνικά γεμίζει ένα μεγάλο venue μακριά από την πόλη του με ένα κοινό που έχει πάρει φωτιά, καταλαβαίνει πως μάλλον ζήσαμε κάτι ιστορικό.
Οι συνήθεις ύποπτοι Bazooka απέδειξαν ότι πλέον είναι μια επαγγελματική μπάντα που ρολάρει προς το «κλασική», οι Ta Τoy Boy εκπροσώπησαν επάξια το εγχώριο synth pop/ indie pop και η Danai Nielsen με τον Grey Skies μας σύστησαν στον ήχο τους, με τις κυκλοφορίες τους να έρχονται σύντομα.
Από την άλλη, οι Λάμδα και το Παιδί Τραύμα έδωσαν το παρόν με το κοινό να είναι εκεί γι’αυτούς και ο Mazoha μας χάρισε τις εκρηκτικές, σχεδόν γηπεδικές, μελωδίες του σε ένα από τα δυνατά live στα οποία μας έχει συνηθίσει.
Παντού έβλεπες χαρούμενα πρόσωπα, κόσμο που χόρευε και συμμετείχε στα live! Η Πάτρα είναι και πάλι εδώ, συνεχίζοντας την παράδοση που έχει ως alternative πόλη και εμείς είμαστε κάτι παραπάνω από χαρούμενοι γι’αυτό.
Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις ότι σε μια πόλη υπάρχουν μαγαζιά με μεράκι, super cool δισκοπωλεία, ραδιοφωνικοί σταθμοί που τρέχουν από νεαρά άτομα με πάθος για την εγχώρια σκηνή, μια από τις πιο δυνατές δισκογραφικές της χώρας (Inner Ear) και μια από τις super ανερχόμενες (Veego Records) και ένα σωρό ακόμη άνθρωποι με τσαγανό!
Ένιωσα μια υγεία στην ατμόσφαιρα, η οποία, δεν ξέρω αν ήταν πλασματική, αλλά μου έδωσε ελπίδα ότι κάτι μεγάλο χτίζεται εδώ. Όχι μόνο στην Πάτρα αλλά στην Ελληνική σκηνή γενικότερα.
Πιστεύω ότι ο Vassilikos, ο οποίος, έκλεισε με ένα solo show γεμάτο hits το φεστιβάλ, θα έβλεπε όσα συνέβαιναν όντας υπερήφανος ως ένας από τους μπαμπάδες της φάσης!
Χρειαζόμαστε διοργανώσεις όπως το WestSide, τα Ziria, το Saristra, το Los Almyros και όλα τα μικρότερα ή μεγαλύτερα φεστιβάλ που λαμβάνουν χώρα σε όλη την Ελλάδα και δίνουν χώρο και σεβασμό στους local artists! Ελπίζω να συνεχίσουν για πολλά χρόνια και να εμφανιστούν ακόμη περισσότερες προσπάθειες σαν αυτές.
Έρχονται όμορφες μέρες.
Support your local fest!
All photos by Makenonoize
