Ένα ακραίο διήμερο,
μία ντισκόμπαλα και 40 λεπτά ύπνου
(Live Review - Release Festival | Day 11+12)
photo from official Release page/photo-story Day 11
Ένα ακραίο διήμερο, μία ντισκόμπαλα και 40 λεπτά ύπνου (ή αλλιώς, μια πάλη στη λεωφόρο των αναμνήσεων)
2006. "Anticipation has the habit to set you up". Ο πρώτος στίχος του πρώτου τραγουδιού από το πρώτο άλμπουμ των Arctic Monkeys.
2023. 17 χρόνια μετά, η προσμονή έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. 17 χρόνια μετά, οι Monkeys συνεχίζουν να τα κάνουν ώπα. Γιατί μπορούν, γιατί ξέρουν πώς γίνεται. Γιατί είναι ακόμα μία από τις πιο άρτιες, τίμιες και γαμηστερές top tier μπάντες του πλανήτη.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Όπου αρχή, η Τρίτη 18 Ιουλίου. Αφού δεν κατάφερα να καπαρώσω διήμερη αδειούλα, εξασφάλισα τουλάχιστον ένα ρεπό την Τρίτη. Προσπάθησα να κοιμηθώ καλά, αλλά τελικά μάλλον είδα τον Τέρνερ στον ύπνο μου να με ανεβάζει στο στέιτζ και να κλαίμε παρέα στο Cornerstone. Λογικά δεν είχα τρελαθεί που θα δω ξανά την αγαπημένη μου μπάντα για δύο συνεχόμενες μέρες.
Οι μέρες ήταν καυτές και επικίνδυνες αλλά δεν ένιωθα. Περίμενα το συναυλιακό καλοκαίρι όσο τίποτα εδώ και μήνες. Οι συναυλίες ήρθαν ως λύτρωση και σήμαναν την ολική μου επανεκκίνηση. Άρχισα να ζω, να ανασαίνω, να νιώθω ο εαυτός μου μετά από πολύ καιρό.
Οπότε ναι, οι μέρες ήταν όντως ακραία καυτές αλλά δεν μπορούσαν να με σταματήσουν. Γι’ αυτό κατηφόρισα για Πλατεία Νερού από νωρίς και τις δύο μέρες και είδα αυτό που περίμενα: ένα μυθικό τσούρμο πιτσιρικάδων (ναι, η Gen Z τελικά δεν ακούει μόνο τραποσκυλάδικα, κοίτα να δεις!).
Το 2018, στα 23 μου, στο Rockwave είχα κάνει τα πάντα για να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται στο στέιτζ. Κι αν το 2016 στους Last Shadow Puppets ακουμπούσα κάγκελο και δεν το άφηνα για κανένα λόγο, το 2018 έφτασα μέχρι τρίτη σειρά.Το 2023, δύο μέρες αφότου έκλεισα τα 28, κατάλαβα από νωρίς ότι θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Η Gen Z έδωσε δυναμικό παρών και δεν είναι να μπλέκεις τώρα σε σπρωξίματα για το ποιος θα έχει την καλύτερη θέση ώστε να βγάλει το καλύτερο στόρι. Αλλά προτρέχω. Ένα-ένα.
photo from official Release page/photo-story Day 11
Πάντα σε τέτοιες φεστιβαλικές μέρες σκέφτομαι αυτόν που θα έχει τον “άχαρο” ρόλο να ανοίξει το σόου. Αυτόν που θα βγει μες το λιοπύρι να παίξει σε κοινό το οποίο κατά κύριο λόγο δεν είναι δικό του. Αλλά ο Θωμάς Στρατάκης τα κατάφερε περίφημα με το Ηρακλειώτικο πρότζεκτ Green Was Greener (Νίκος Βογιατζάκης σε κιθάρα, πλήκτρα, Δημήτρης Παπαδάκης στα ντραμς, Κωνσταντίνος Τσαγκαράκης στο μπάσο). Είχα καιρό να δω τόσο ζεστή ανταπόκριση σε opening act. Αυτό το καυλωτικό μπάσο στο "Emma"… Η φάση ήταν “τώρα χορός” που λέει και μια ψυχή.
Εξίσου τίμιο εναρκτήριο performance έδωσαν και οι Αθηναίοι Vaxtones τη δεύτερη μέρα με την ευφορική κιθαριστική ποπ τους βγαλμένη από εποχές Sarah Records (Ελένη Τζαβάρα, Δημήτρης Βόγλης, Παναγιώτης Λουκουμάς, Θάνος Αμοργινός, Χρήστος Ζώης, Νίκος Φωτίου). Φοβερό vibe κάτω από τον καυτό ήλιο κι αυτό το "I Could Be Dancing" μια χορευτική ανάσα δροσιάς.
Το υπόλοιπο line up του διημέρου ήταν ίδιο. Σειρά είχε ο Άγγλος Willie J. Healey ή αλλιώς ο κύριος γκρουβάτος. Στάθηκε τίμια ως τρίτο όνομα, είχε πολύ στενή σύνδεση με το κοινό (μέχρι και σέλφι έβγαλε) και το απόλαυσε με την ψυχή του. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι οι ίδιοι οι Monkeys τον επέλεξαν για support στο ευρωπαϊκό τους τουρ.
Και με τον ήλιο να υποχωρεί σταδιακά, ήταν ώρα για την ανέλπιστη (;) έκπληξη του διημέρου - ή μήπως όχι και τόσο ανέλπιστη τελικά; The Hives! Πριν 12 χρόνια βρέθηκα πρώτη φορά μπροστά τους στο εξωτερικό χωρίς να ξέρω πολλά τότε (σ.σ. σημειολογικά πριν 12 χρόνια γνώρισα πρώτη φορά τους Monkeys) και οι τύποι μου έμειναν χαραγμένοι στο μυαλό. Δεν φανταζόμουν ότι η ζωή θα τους έφερνε ξανά μπροστά μου, και δη ως support στην αγαπημένη μου μπάντα. Κοίτα να δεις!
Τα παιδιά είναι αλλού, ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Αστείρευτη ενέργεια, ασταμάτητο χειροκρότημα, μια αέναη καύλα να διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Αναμενόμενα πολύ πολύ δυνατό performance από την αρχή ως το τέλος με τους dance δυναμίτες "Tick Tick Boom", "Hate to Say I Told You So" και το αγαπημένο μου "Go Right Ahead". Πούλησαν υπέροχα το ότι ήταν δεύτερο όνομα και μπράβο τους.
Πάμε στο καλό όμως. Πάμε γιατί πολύ κρατήθηκα. Πάμε μια μίξη του διημέρου. Μετά τους Hives ακολούθησε μια αναμονή περίπου 50 λεπτών. 50 λεπτά που δεν ήξερα πώς να τα διαχειριστώ. 50 λεπτά πριν ζήσω ξανά το όνειρο. Την πρώτη μέρα η Ελένη μετρούσε αντίστροφα. “Σε 25 λεπτά, σε 20, σε 15, σε 10, σε 5. Τάσο ΑΑΑΑ”. Τη δεύτερη μέρα ο Βαγγέλης και ο Αντώνης με κοιτούσαν βαθιά στα μάτια. Δεν χρειάστηκε να πούμε κουβέντα. Οι λόγοι γνωστοί εδώ και χρόνια. Τα πόδια έτρεμαν, η καρδιά πήγαινε να σπάσει λες και έδινες το πρώτο φιλί. Νιώθεις; Νιώθεις πώς είναι να είσαι ξανά μπροστά στην αγαπημένη σου μπάντα που σε κουβαλάει εδώ και 12 χρόνια;
Ώρα 22:50. Τα φώτα κλείνουν και χιλιάδες κινητά ανάβουν. Είχε έρθει η στιγμή να ξαναζήσουμε το όνειρο. Και συνέβη.
Ο Άλεξ Τέρνερ με άσπρο πουκαμισάκι (και ένα ωραίο μπλεδάκι τη δεύτερη μέρα) σκάει στο στέιτζ με την κομπανία του και από κάτω γίνεται ο κακός χαμός. Τέτοιες τσιρίδες, τέτοια ουρλιαχτά δεν νομίζω ότι έχω ξανακούσει σε συναυλία.
Πάμε στο σόου. Αρχή με το “Sculptures Of Anything Goes”, ένα από τα ξεχωριστά διαμάντια του περσινού “The Car”. Και παρόλο που “with your horrible new sound, baby, those mixed messages ain't what they used to be”, μα την Παναγία, οι Monkeys βάλθηκαν από το track 1 να μας πουν “hello, we’re the Arctic Monkeys and we’re (still) the most fantastic” (σ.σ. αλλάζοντας λίγο τη φράση του Άλεξ στα BRIT Awards του 2008). Καθαρός, κρυστάλλινος, κινηματογραφικός ήχος. Η τέλεια αρχή.
Και μετά: η τέλεια καταιγίδα. “Brianstorm”. Μας πήρε ο διάολος. Το πρώτο ξύλο. Οι πρώτες αγκωνιές. Το πρώτο χοροπηδητό. Τα πρώτα ουρλιαχτά. Μια συσσωρευμένη καύλα βγήκε από μέσα μου και με πέταξε στη στρατόσφαιρα. Κι αφού επιζήσαμε, ακούσαμε και τα πρώτα ελληνικά του Άλεξ: “Sas efcharisto poly”. Χαχα, κλάμα.
Σειρά για λίγο “AM”. Αναμενόμενα πανικός στο “Snap Out Of It”, χιλιάδες κινητά άναψαν ξανά, αλλά να ομολογήσω τη δεύτερη μέρα εκεί προς κεντροαριστερά που ήμασταν (στο ύψος του Johnnie Walker) αυτό που έζησα ήταν βγαλμένο από σκηνές Glastonbury και T In The Park. Ένιωθα ότι θα γκρεμιστεί το τσιμέντο. Κοιτούσα γύρω μου και έβλεπα τους πάντες να τραγουδούν ακόμα και τα ριφάκια. Μεθυσμέν@ από ευτυχία - και αυτή η στιγμή ήταν που με έκανε να καταλάβω ότι η δεύτερη μέρα είχει ήδη ξεπεράσει την πρώτη. Στα πάντα.
Πάμε ξανά για εκτόξευση. Σειρά του “Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair” με το καυλωτικό “ουυυυ γιε γιε γιεεεεε”. Ένα άκρως υποτιμημένο διαμάντι (από ένα εξίσου υποτιμημένο άλμπουμ - "Suck It And See" - από το οποίο δεν ακούστηκε κανένα άλλο το διήμερο δυστυχώς για εμάς που το έχουμε πρώτο στην καρδιά μας) που όταν παίζεται λάιβ, μιλάμε για ένα καθηλωτικό υπερθέαμα.
Χωρίς ανάσα. “Crying Lightning”, “Teddy Picker” πακέτο. Η πρώτη φορά που ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα. Χοροπηδούσα και έφτανα σε ύψη που δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν. Χοροπηδητό μέχρι τελικής πτώσης. Και ο Λεωνίδας πίσω το στήριγμά μου (μαζί τα καταφέραμε!).
Επιστροφή στη σελήνη για κοκτέιλ. Την πρώτη μέρα ακολούθησε το “Four Out Of Five”, ενώ τη δεύτερη μετά το “Teddy Picker” έσκασε το “Cornerstone” (το οποίο την πρώτη μέρα ήταν στο encore). Και ήταν στο “Cornerstone”, αυτό το απίστευτο διαμάντι, που έμελλε να λυγίσω πρώτη φορά στο διήμερο (τη δεύτερη μέρα συγκεκριμένα).
Tell me, where's your hiding place?
I'm worried I'll forget your face
And I've asked everyone
I'm beginning to think I imagined you all along
Γιατί αυτοί οι στίχοι πάντα θα σημαίνουν τα πάντα για μένα.
(ουφ, πρέπει να ζήσουμε, προχωράμε)
Επιστροφή στον τυφώνα του “AM” με το “Why’d You Only Call Me When You’re High?” και ο Άλεξ άρχισε να χτυπάει παλαμάκια (τη δεύτερη μέρα), σαν να βρίσκεται στο πέταλο της Θ13 και να οργανώνει το “Χόρτο Μαγικό” (χαχα, τι λέω). Στα καπάκια έρχεται και η “Arabella” και ο Άλεξ μας λέει “αυτό το έγραψα για μια κοπέλα που γνώρισα πριν χρόνια”. Που είσαι Arielle Vandenberg να δεις τι έχεις κάνει κορίτσι μου (αχ, δεν συγκρίνεται το Alex+Alexa ΑΛΛΑ τι όμορφο πλάσμα η Arielle ρε παιδιά).
Μετά από δύο σερί “AM”, πάμε πίσω στην αρχή. Και συμπτωματικά το track 10 την πρώτη μέρα και το track 11 τη δεύτερη, ήταν από το “Whatever People Say I Am, That's What I'm Not”. Και έμελλε να είναι οι δύο πιο εμβληματικές στιγμές του διημέρου μου.
Την πρώτη μέρα μετά το “Arabella”, έρχεται το “From the Ritz to the Rubble”. Το ακούμε πρώτη φορά στην Ελλάδα, μιας και το 2018 δεν το είχαν παίξει. Ε, και τα έπαθα όλα. Και πέταξα και ένα “πάμε ρε καύλα” σε κάποιο σημείο. Και το κοινό μπορεί να μην έδωσε την ενέργεια που ήθελα εγώ να δώσει, αλλά δεν πειράζει. Την ώρα που όλοι έκαναν ρυθμικό clapping, εγώ και ο Αντώνης ήμασταν στον δικό μας κόσμο, λες και είχαμε βγει από ένα αξιοπρεπές σκατομεθύσι στις παμπ του Σέφιλντ και χοροπηδούσαμε και φωνάζαμε ο ένας στον άλλον σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος εκεί:
Last night, what we talked about
It made so much sense
But now the haze has ascended
It don't make no sense anymore.
Iconic στιγμή. Ανατριχίλα και συγκίνηση για ένα “πάμε να τα κάνουμε ώπα” τραγούδια των Monkeys. Αυτή που έχει χαραχτεί περισσότερο μέσα μου από αυτό το διήμερο.
Αυτά για την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη, σ’ εκείνο το σημείο της συναυλίας, είχαμε ένα σουρεάλ σκηνικό. Από κάπου ξεπετάχτηκε ένας Άγγλος που βρωμοκοπούσε αλκοόλ. Πλησίασε βίαια θα έλεγα κάποιες κοπέλες δίπλα, παρεμβαίνουμε κάπως με τον Αντώνη και ο τύπος τελικά έμεινε δίπλα μας για τα επόμενα 3 tracks να μας αγκαλιάζει και να τραγουδάμε παρέα.
Στραβοκοίταξε και τη φανέλα της Λίβερπουλ που φορούσε ο Αντώνης και εκεί μάθαμε ότι είναι Μάντσεστερ Σίτι. Και άρχισε να φωνάζει “City” μες το κοινό. “Not here, mate” του είπα και με φίλησε στο μάγουλο. Χαχα, έπος.
Οπότε πέρασα κάνα τέταρτο παρέα με έναν μεθυσμένο Άγγλο. Τα ρημάξαμε όλα στο καταιγιστικό “The View From the Afternoon”, αγκαλιαστήκαμε ξανά στο “Fluorescent Adolescent” και χορεύαμε θεατρικά στο “Knee Socks” όσο του έδωσα για λίγο το ροζ καπελάκι μου. Επικό σουρεάλ - εντωμεταξύ μιλάμε για επικό sing-a-long στο “Knee Socks” το οποίο την πρώτη μέρα δεν υπήρχε στο setlist, αντ’ αυτού ήταν το “Perfect Sense”, το οποίο ίσως να ήταν το track με το μικρότερο hype ενώ είχαν προηγηθεί 4 πραγματικά εμβληματικά τραγούδια).
Και μετά από “Perfect Sense” και “Knee Socks” αντίστοιχα, η λύτρωση. Το τραγούδι που περίμενα να ξανακούσω όσο τίποτα άλλο μετά το 2018. Το τραγούδι που κοσμούσε τη μπλούζα που φορούσα. Και τη φόρεσα ξανά όπως το 2018. Και το έπαιξαν ξανά. Το “Do Me A Favour” θα αποτελεί πάντα ένα τραγούδι-σταθμό στη ζωή μου - ναι δεν φτάνει το "505", αλλά οι ιστορίες τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες: ένας έρωτας που χάθηκε στην άβυσσο του ωκεανού.
“perhaps "fuck off" might be too kind”
[αφιερωμένο σε μια νεκρή βασίλισσα]
Η πρώτη μέρα δεν είχε “Knee Socks”, είχε όμως “Mardy Bum” και παραμένει σούπερ συγκινητικό όσα χρόνια και να περάσουν παρότι το έπαιξαν κάπως υποτονικά - που νομίζω ότι ήταν το πρώτο έβερ τραγούδι τους που άκουσα πίσω στο 2011.
Πάμε προς κλείσιμο - πριν το encore. Αλλά τι κλείσιμο. Ήταν σειρά για έναν αισθαντικό χορό κάτω από την αστραφτερή ντισκόμπαλα. “There 'd Better Be A Mirrorball”, αυτή η ασύλληπτη κομματάρα, αυτό το slow jazz-y burner που σε καταστρέφει γλυκά και θες να χορέψεις μέχρι το τέλος της αγάπης.
Ε και μετά, συνέβη. Ξέρετε ρε παιδιά, όλοι έχουμε ένα τραγούδι που έχει σημαδέψει τη ζωή μας. Ένα τραγούδι που κάθε μα κάθε φορά που το ακούς, προσπαθείς να μη λυγίσεις αλλά κάθε μα κάθε φορά αποτυγχάνεις πανηγυρικά. Το “505” είναι η απόλυτη κομματάρα της ζωής μου. Και μπορεί να μη νιώσω ξανά ποτέ όπως το 2016 όταν οι Puppets το έπαιξαν στην Αθήνα (και πρώτη φορά έβερ σε λάιβ τους), αλλά μα την Παναγία, δεν περιγράφεται το γαμημένο σκίρτημα στην καρδιά όταν μπαίνει το “But I crumble completely when you cry”. Τι να λέμε τώρα.
Ποιο είχε αργήσει, ενώ το 2018 είχε παίξει δεύτερο; Στο “Do I Wanna Know?” ένιωσα ότι θα γκρεμιστεί η πλατεία αλλά οκέι, απόλυτα αναμενόμενο. Και απόλυτα καυλωτικό performance. Πάντως η εικόνα με μαζικά κινητά να ανάβουν εκείνη την ώρα, μου φάνηκε απόκοσμη και μου θύμισε έντονα Βlack Μirror.
Και πάμε στη λαμπρή αποκάλυψη. Εκεί που τα πάθαμε όλοι, όλα. Και φυσικά μιλάω για το “Body Paint” που μας πήρε και μας σήκωσε και αυτό. Ανεπανάληπτο κιθαριστικό παραλήρημα και τις δύο μέρες, ιδίως τη δεύτερη βούρκωσα από την ανατριχίλα που διαπέρασε το σώμα μου. Αυτά δεν τα είχαμε δει ούτε τις εποχές που είχαν το extended outro στο "R U Mine?", νιώθω ότι ξεπέρασε όποιο άλλο κλείσιμο έχουν κάνει στο παρελθόν. Εκκωφαντικό performance. Το απόλυτο highlight του διημέρου. Ασύλληπτα πράγματα.
Σας παρακαλώ δείτε τι έκαναν:
Μετά από ένα άνευ προηγουμένου μακρόσυρτο “ουφ” και πριν καν καταλάβουμε τι ήταν αυτό που ζήστηκε πάλι μπροστά στα μάτια μας, το encore της δεύτερης μέρας είχε τη μεγάλη έκπληξη ή έστω τη μεγάλη διαφορά από την πρώτη. Γιατί δεν πιστεύω πως κάποιος δεν θα ήθελε να ζήσει ένα λάιβ “I Wanna Be Yours”. Το 2018 δεν το έπαιξαν, την πρώτη μέρα φέτος δεν το έπαιξαν, ε το έπαιξαν τη δεύτερη. Και αυτό που ζήσαμε, όσο κλισέ κι αν μοιάζει, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις (και το λέω εγώ που λατρεύω τις λέξεις). Λες και ήταν ξανά 2013 και πάγωσε ο χρόνος. Μια στιγμή τόσο σπάνια, τόσο μοναδική, σαν όλοι να γίναμε ένα.
(Και τότε σε σκέφτηκα. Και μετά έμαθα ότι με σκέφτηκες κι εσύ. Ο κύριος και η κυρία λάθος τάιμινγκ)
“I Bet You Look Good on the Dancefloor” και “R U Mine?” για γκραν φινάλε. Το απόλυτο indie anthem των ‘00s και το πιο γαμηστερό track των ‘10s. Από την ίδια μπάντα. Κι άλλο ένα “Sas efcharisto poly” πριν το “R U Mine?” της δεύτερης μέρας.
Έχετε νιώσει την καρδιά σας να χτυπάει τόσο δυνατά που φοβάστε ότι θα σπάσει; Αυτό ζήστηκε εκείνο το διήμερο. Ήταν huge, ήταν πιο huge από όσο το περίμενα, κι ας έχουμε 2023, κι ας μη βγάλανε κανένα τρομερό άλμπουμ, κι ας έχει ξεφτίσει το hype.
Ναι, οι Arctic Monkeys δεν ήταν αυτοί που ήταν κάποτε. Και δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά δεν θα ξαναγίνουν. Και δεν χρειάζεται. Ας κάνουμε normalize ότι δεν αρέσουν όλα σε όλους. Το fanbase συνεχώς ανανεώνεται με ακραίους και εντυπωσιακούς ρυθμούς (απλά κάντε στο μυαλό σας την αναλογία Myspace τότε και TikTok τώρα, δεν χρειάζεται να πάτε πιο πέρα).
Οι Monkeys αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι το έχουν ακόμα. Και θα συνεχίσουν να το έχουν. Είναι μια καθωσπρέπει world class μπάντα που σφίζει από καύλα και ενέργεια στα λάιβ. Ε, και ποζεριές, τι να κάνουμε τώρα, αυτά έφερε η αύρα του “AM”.
Στο κινητό μου υπάρχουν 3 βίντεο από το διήμερο - κι αυτά όχι παραπάνω από 15 δευτερόλεπτα. Ως θύμα κι εγώ κάποτε του FOMO (Fear of missing out), καταλαβαίνω από πρώτο χέρι την ανελέητη φάση με τα κινητά, τα στόρι και το social interaction. Ναι, με ενοχλεί όταν κάποιος δεν ζει τη στιγμή και τη ζει μέσα από μια οθόνη, αλλά τι να κάνεις, να κάτσεις να σκάσεις; Άλλωστε, τίποτα δεν μένει στο μυαλό όσο αυτό που βλέπουν τα μάτια μας.
Από εκεί και πέρα, δεν με αγγίζει τι κάνουν οι άλλοι. Με αγγίζει τι κάνω εγώ εκείνη τη στιγμή. Φέτος αποφάσισα η φάση να είναι πιο προσωπική. Λίγο τα διάφορα σκηνικά τον τελευταίο καιρό, λίγο το ότι το λάιβ έσκασε δύο μέρες μετά τα γενέθλιά μου, ε διαμορφώνουν λίγο ένα σκηνικό. Ήθελα τον χώρο μου, τον χρόνο μου και τους δικους μου ανθρώπους δίπλα μου. Κι έτσι συνέβη.
Οι Monkeys είναι οι λαμπερές αναμνήσεις και οι στιγμές που μπορεί να μοιάζουν τόσο μακρινές, αλλά παραμένουν χαραγμένες μέσα σου. Γιατί δεν ξεχνάς ποτέ πώς ένιωσες σε μια στιγμή που σε έχει καθορίσει.
Οι Monkeys είναι ένας μεγάλος έρωτας.
Και οι μεγάλοι έρωτες, δεν σβήνουν ποτέ.
Όσοι ήταν γύρω μου τις δύο μέρες, ξέρουν.
Πάντα ήξεραν.
Είδαν έναν ευτυχισμένο Τάσο με μια ανεξάντλητη καύλα.
Στα επόμενα.
Το setlist των Arctic Monkeys στο Release Athens Festival 2023
(Αριστερά 18 Ιουλίου, Δεξιά 19 Ιουλίου)
