Fontaines D.C., s̶i̶s̶t̶e̶r̶
The Man & His Failures
Death Disco, 13/12/2018
photo by Manos Karakatsanis
O Αντώνης Κωνσταντάρας και ο Μιχάλης Νικολίτσης βρέθηκαν παρέα την περασμένη Πέμπτη (13/11) στο Death Disco, για να δουν τους δικούς μας The Man & His Failures και s̶i̶s̶t̶e̶r̶, αλλά φυσικά και τα εξ Ιρλανδίας wonderkids, Fontaines D.C. Εδώ το... στη μέση μοιρασμένο review τους.
Αντώνης Κωνσταντάρας
Τη βραδιά άνοιξε ο Μάνος Καρακατσάνης (Mani Deum) με το προσωπικό του σχήμα, The Man & His Failures (check interview here). Εμφανίστηκε στη σκηνή με τη συνοδεία ενός κιθαρίστα και ενός μπασίστα, με τα υπόλοιπα όργανα να είναι προηχογραφημένα. Το Death Disco ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο και παρακολουθούσε με προσοχή τη μόλις δεύτερη ζωντανή εμφάνιση του νέου, πιο ηλεκτρονικού σε σχέση με όσα έχει κάνει στο παρελθόν, πρότζεκτ του. Για περίπου 35 λεπτά, οι σκοτεινοί τύποι από την Αθήνα παρουσίασαν τα τρία κομμάτια που απαρτίζουν το πρώτο τους E.P. ("Persona Non Grata"), που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και έμεινα έκπληκτος από το πόσο καλά τα αποδίδουν ζωντανά. Εκτός των δικών τους κομματιών, το set list περιλάμβανε μια εκρηκτική διασκευή του "Believe It" των New Model Army και ακόμη μία στο "Slip Away" των Mad Season. Ωστόσο, η πιο ιδιαίτερη στιγμή της εμφάνισής τους ήταν η διασκευή στο "Love Like Berlin" των Mani Deum, της έτερης μπάντας του Μάνου Καρακατσάνη. Η σύντομη εμφάνισή τους ήταν ιδιαίτερη και σίγουρα κέρδισε επάξια την προσοχή του κοινού που όλο και μεγάλωνε.
[Στη συνέχεια βγήκα λιγο έξω απ'το Death Disco, στο στενάκι της Ωγύγου. Ο κόσμος είχε κατακλύσει το χώρο και χρειαζόμουν λίγες καθαρές από καπνό δροσερές ανάσες. Πέτυχα τον Mike, ο οποίος μόλις είχε καταφθάσει καραγχωμένος από το γραφείο... Με χαιρέτησε και μπήκε σφαίρα μέσα - c u later mate!]
Mike N.
H κατάρα των συναυλιών που γίνονται καθημερινές και εργάσιμες με ακολούθησε και στο Death Disco... Για ακόμα μία φορά σχόλασα απ'τη δουλειά 10.15 και έφυγα για το live πανικόβλητος. Κατέφθασα στο Death Disco κατά τις 11 παρά, τελευταίος των τελευταίων. Έχασα τον Μάνο Καρακατσάνη, του οποίου το πρόσφατο EP "Persona Non Grata" με το solo project του "The Man & His Failures" μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. Οριακά πρόλαβα τους s̶i̶s̶t̶e̶r̶ , τα ορχηστρικά τους διαολεμένα θορυβώδη κομμάτια (από το πολύ ενδιαφέρον φετινής σοδειάς ντεμπούτο "untrue") γέμιζαν το κατάμεστο και (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κοχλάζον Death Disco, προετοιμάζοντας το κοινό με τον καλύτερο τρόπο για την έλευση των φοβερών και τρομερών Fontaines D.C (check Nice To Meet You here). Ξεκίνησα μια... τιτάνια προσπάθεια να βρω ένα σημείο που να μου δίνει μια σχετικά καλή οπτική επαφή με τη σκηνή, αλλά ήταν αδύνατον. Ήρθε ο Αντώνης με την Άρτεμις και αποφασίαμε να πάμε στον εξώστη. Οκέι, δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα, αλλά τουλάχιστον μπορούσαμε να κινηθούμε κάπως στο χώρο, να κάνουμε ένα τσιγάρο κλπ. Η Άρτεμις ανέλαβε την... επικίνδυνη αποστολή να φέρει ποτά απ'τη μπάρα και -ω,ναι!- ύστερα από κάνα δεκάλεπτο ήμασταν πανέτοιμοι να απολαύσουμε -έστω και με μηδαμινή εικόνα απ'τη σκηνή- τα δικαίως πολυσυζητημένα παιδιά απ'το Δουβλίνο.
Οι Fontaines ξεκίνησαν το set τους λίγο μετά τις 11. Άμεσα και ακαριαία μπορούσες να νιώσεις την post punk υπερενέργεια των πέντε εξ Ιρλανδίας μειράκιων να εξαπλώνεται σαν εύφλεκτο φονικό υλικό απ'άκρη σ'άκρη στο venue, από τα γεμάτα γόπες πατώματα, ως τις γεμάτες κόσμο σκάλες και ως τα σκοτεινά ταβάνια που σκέπαζαν τα κεφάλια μας στον εξώστη. Μπόρεσα να αναγνωρίσω "Chequeless Reckless", τα υπόλοιπα που μας έδωσαν στο πρώτο μισάωρο της εμφάνισής τους ήταν κομμάτια καινούρια, που προφανώς θα βρούμε στο πολυαναμενόμενο debut της μπάντας (αναμένεται στις αρχές του νέου έτους). Εντόπισα ένα κενό ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που στέκονταν στα κάγκελα του εξώστη, ένα μικρό ισοσκελές τριγωνάκι, από το οποίο μπορούσα πια να βλέπω ένα κομμάτι από τη σκηνή. Το μικρό αυτό ηρωικό κομματάκι φανέρωνε μέσα του τον frontman της μπάντας Grian Chatten κι έτσι βάλθηκα να παρατηρώ την παρουσία του, χωρίς πολλά πολλά έγινα δέσμιος του στερεοτυπικού και ακατάπαυστου νευρώδους χορού του. Η φωνή του -αν και πάνω στον εξώστη έχανε μέρος της δύναμής της- έφτυνε νιότη και μια υπέροχη μετεφηβική καλώς εννοούμενη υπεροψία. Σε κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, ένα ζευγάρι αποφάσισε να αποχωρήσει από το κάγκελο. Επωφελήθηκα την ευτυχή συγκυρία και σε χρόνο dt καπάρωσα το πρώτο-τραπέζι-πίστα spot τους. Είχα πια τη σκηνή στο πιάτο μου και μπορούσα να δω και τα υπόλοιπα τέσσερα lads. Οι δύο κιθαρίστες, Carlos O'Connel και Conor Curley, διήγαγαν σε έκσταση, ενώ ο μπασίστας Conor Deegan και ο ντράμερ Tom Coll συνέθεταν ένα κολασμένο καλοκουρδισμένο ρυθμικό δίδυμο. Προς το τέλος του live, οι Fontaines μας φύλαξαν τα πιο φαρμακερά τους τραγούδια: "Hurricane Laughter", "Boys In The Better Land" και το τελευταίο τους single "Too Real". Ο κόσμος είχε ξεσηκωθεί εντελώς και ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη είχε βάλει το τρίτο γκολ στη Μίλαν :) ... Ακολούθησε encore.
Με τη συνολική τους παρουσία, oι Fontaines απέδειξαν περίτρανα πως είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ταλαντούχα next big things του Νησιού και σίγουρα θα απασχολήσουν με τη μουσική τους και την παρουσία τους για πολλά χρόνια το μουσικό στερέωμα. Well done lads!
