Λευκή Συμφωνία
@ Piraeus 117 Academy
09/12/2017
Κλασικός "υπόγειος" διάλογος χθες το βράδυ με τον αρχιυπογειάτη-κολλητό Μιχάλη Νικολίτση:
"Πέτρο, θα γράψεις το review για το live;"
"Mike δε το κάνεις εσύ; Έχω και κάτι άλλα πραγματάκια να φτιάξω και κυρίως μηδέν αντικειμενικότητα..."
"Πέτρο λέω να το κάνεις εσύ. Ήσουν εκστασιασμένος, χρόνια είχα να σε δω έτσι σε live".
Και μετά θυμήθηκα ότι σε αυτό το site δεν γράφουμε απλώς για να ενημερώνουμε για τις μουσικές που αγαπάμε. Είμαστε ένα μάτσο συναισθηματίες που λατρεύουμε η μουσική να μας κάνει ενίοτε χίλια κομμάτια, οπότε ο Mike και σύμφωνα με τους "υπόγειους κανόνες" είχε μάλλον δίκιο...
Και τώρα τι να γράψω εγώ... Ας ξεκινήσω από κάτι απλό: Η Λευκή Συμφωνία παιδιά ήταν και γαμώ. Η μπάντα βγήκε και ισοπέδωσε σαν να μην είχε να παίξει τόσα χρόνια. Έπαιξε τόσο καλά, που ήταν λες και είχε ζεσταθεί από κάποια περιοδεία που είχε ξεκινήσει νωρίτερα και τώρα την έκλεινε με ένα μεγάλο πάρτυ. Σούπερ καλά στημένη, φρέσκια (ναι, φρέσκια!) με απίστευτη όρεξη, με γαμάτη ατμόσφαιρα και κυρίως με ένα σκασμό υπέροχες αγαπημένες τραγουδάρες που αποδόθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με φουλ συναίσθημα αλλά και επαγγελματισμό.
Ήμασταν πολλοί στο Piraeus 117 Academy. Όχι πάρα πολλοί, όπως πίστευα ότι θα συμβεί, αλλά καμία σημασία δεν είχε αυτό, γιατί έχω την αίσθηση ότι κανείς δε βρέθηκε εκεί με νοσταλγική διάθεση. Ήμασταν εκεί γιατί απλά είχαμε ανάγκη να (ξαν)ακούσουμε Λευκή Συμφωνία. Το κατάλαβα αυτό, όταν μετά από...άπειρα χρόνια σε συναυλία "έπιασα κάγκελο" και κοίταζα τους ανθρώπους γύρω μου και ένα ολόκληρο μαγαζί πίσω να τρελαίνεται σε κάθε τραγούδι και να ουρλιάζει κάθε στίχο. Μέχρι και ο Θοδωρής από κάποια στιγμή και μετά μας "παρέδωσε" το μικρόφωνο. Όλοι μαζί καλύτερα από έναν...
Ένας από αυτούς κι εγώ. Πρέπει να πήρα πολλά αυτιά διπλανών μου με τη "μπάσοσπαωτζάμια" φωνή μου (σόρυ guys, άλλωστε με συναγωνιζόσασταν) στο Τροχό Των Ονείρων, στο Η Βροχή Πέφτει Δυνατά, στο Θα Είμαι Πολύ Μακριά, στο Φεγγάρι (που ακόμα) Αιμορραγεί, σχεδόν σε όλα βασικά... Έπρεπε να γίνει αυτό το live για να καταλάβω ότι το Κάθε Στιγμή είναι το συγκλονιστικότερο τραγούδι που έχει γράψει το συγκρότημα και ένα από τα συγκλονιστικότερα που άκουσα ποτέ, αν κρίνω τον εαυτό μου από το πώς ούρλιαζα συγκινημένος τον κάθε στίχο. Στο Ένα έσφιξα το χέρι δικού μου ανθρώπου, αλλά θα ήθελα να σφίξω κάθε χέρι δίπλα μου. Στα Κοιτάζοντας Πίσω, Αντίθετα Στη Ροή, Στη Δική μου Πόλη, στο Θα Είμαι Εκεί (πόσα αλήθεια rock τραγούδια έχουν τόσο θετική αύρα όσο αυτό χωρίς να είναι χαζοχαρούμενα;) χτυπιόμουν "μεταλλικά", σε άλλα ταξίδεψα, συγκινήθηκα, ξέφυγα...
Ναι, ο Mike είχε δίκιο. Ήμουν εκστασιασμένος. Αλλά θέλω να είμαι και δίκαιος... Και θα πω ότι όλο αυτό δεν θα έχει κανένα νόημα, αν το συγκρότημα δεν γράψει καινούργιο υλικό. ΑΠΑΙΤΩ (απαιτούμε) να το κάνει! Ξέρω πως υπάρχει αυτή η διάθεση, όπως υπήρχε από πάντα η προσωπικότητα στον ήχο και μια σπάνια αίσθηση εξαιρετικού songwriting. Και αν κρίνω από τη φρεσκάδα που εξέπεμπε η μπάντα σε συνδυασμό με το boost που πήρε από το κοινό, νομίζω πως είναι έτοιμη να συνεχίσει αυτό που άφησε πριν 17 ολόκληρα χρόνια...
Η συναυλία κράτησε 2 ώρες και βάλε (Διογένη τα καταφέραμε, παίξατε παραπάνω!) και κύλησε σα νεράκι. Μετά το τέλος της, αγκάλιασα με θέρμη τον Θοδωρή, σαν έναν αδερφό που είχα να δω χρόνια και τον καλωσόριζα πίσω λέγοντας του "μη ξαναφύγεις ρε"...
Μετά αποχώρησα ευτυχισμένος. Και εγώ και όλοι. Αυτά...
* Οι φωτογραφίες είναι του Χρόνη Κόκκινου. Τον ευχαριστούμε για την παραχώρηση.
** Διάβασε τη συνέντευξη που μας έδωσε η Λευκη Συμφωνία λίγες μέρες πριν το live εδώ.
