Παύλος Παυλίδης & B-Movies
@ Piraeus 117 Academy
19/01/2019
«Αυτή η εποχή είναι δική σας»...
Μία φράση βαριά και γεμάτη νόημα που επαναλάμβανε ο Παύλος Παυλίδης την τελευταία φορά που τον είδα live τον περασμένο Σεπτέμβρη, στα πλαίσια του «Φεστιβάλ Πόλης 2018» που διοργάνωσε ο Δήμος Αγίου Δημητρίου στην πλατεία Ασυρμάτου, μου έμεινε χαραγμένη και με έκανε να σκεφτώ πολλά σχετικά με τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε οι νέοι άνθρωποι, μία φράση που επανέλαβε και το βράδυ Σαββάτου στο Piraeus 117 Academy στην μεγάλη του επιστροφή με τους B-Movies στο αγαπημένο «Φωτιά στο Λιμάνι». Ίσως η αγαπημένη μου στιγμή σε ένα ακόμη μαγικό τους live.
«Τα live του Παυλίδη είναι οικογενειακή υπόθεση»...
Παρευρέθηκα στο Piraeus 117 Academy με δύο αγαπημένα μου ξαδέρφια, εκ των οποίων ο ένας με μύησε στην μαγεία του Πάυλου Παυλίδη κάπου το 2015 και απο τότε κάθισα να ανακαλύψω κάθε του project και με τα «Ξύλινα Σπαθιά» αλλά και με τους «B-Movies». Mε τη συγκεκριμένη παρέα έχουμε περάσει μαγικές στιγμές σε προηγούμενες εμφανίσεις του σε Gagarin 205, Tεχνόπολις , Gazarte κάθε μία ξεχωριστή και διαφορετική. Η συγκεκριμένη βραδιά είχε πολλές εκπλήξεις.
Ο Πάυλος Παυλίδης εκτός απο τα υπόλοιπα μέλη των B-Movies, μάς σύστησε ένα ακόμη μέλος που παίζει κιθάρα και synths εκτός του Αλέκου Βουλγαράκη (κιθάρα) και Ορέστη Μπενέκα (synths, φωνητικά) , τον Χρήστο Λαϊνά, ο οποίος έδωσε ακόμη περισσότερο όγκο και δυναμική στον ηλεκτρισμένο και ηλεκτρονικό ήχο που έβγαλε η μπάντα κατα τη διάρκεια του live, που θύμιζε έντονα «Ξύλινα Σπαθιά».
Το Piraeus Academy ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Όλα ξεκίνησαν με το "Αλλη Μια Μέρα" απο τον ομώνυμο και πρώτο δίσκο με τους B-Movies το 2006. Όλα μου θύμισαν εποχές που ήταν αδύνατον να κοιμηθώ και ξυπνούσα κάνοντας μεταμεσονύχτιους περιπάτους γεμάτος μάυρες και σκόρπιες σκέψεις. Ωστόσο οι κακές αναμνήσεις είναι παρελθόν και έτσι ανακουφισμένος τραγούδησα όσο πιο φωναχτά γινόταν τους στίχους αυτού του κομματιού: "Σήμερα ξύπνησα πρωτού να ξημερώσει, ξύπνησα πάλι απ’τη βροχή και τον αέρα, είπα σε λίγο αυτή η νύχτα θα τελειώσει, έχω άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα..."
Ακολούθησε το γεμάτο ρομαντισμό και κινηματογραφικές εικόνες "Μαίρη" σε πιο punk-rock version με ηλεκτρονικά ηχοτοπία σε σχέση με αυτή του άλμπουμ - κατάλληλο για όσους θέλουν να χορέψουν. "Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι, ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι, Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά".
"Ανατινάζεται το Φως". Τα φωτα αναβοσβήνουν ξέφρενα σε μαγικές αποχρώσεις του μπλε στο "Πάρε Με Μαζί Σου" και μας έκαναν να τραγουδάμε δυνατά "Νομίζω πως ακούω, φωνές απο τ’αστέρια, πέρασαν τόσα καλοκαίρια, χωρίς να καταλάβω πώς, ανατινάζεται το φως τις Κυριακές τα μεσημέρια, πάρε με μαζί σου...."
Ακολούθησε το "Τόσο Κοντά" απο το αγαπημένο άλμπουμ «Ιστορίες που Ίσως Έχουν Συμβεί" και αμέσως μετά το ξεσηκωτικό κατάλληλο για χορό, ωστόσο γεμάτο ειρωνία, "Αντικαταπληκτικά". Επιστροφή και πάλι στο παρελθόν και τα Ξύλινα Σπαθιά με το "Μόνο Αυτό", όπου έκανε τους πάντες να τραγουδούν "Ίσως τότε να μπορείς πια να κλαις από χαρά. Ίσως έρθεις να μου πεις τώρα δε φοβάμαι τίποτα. Ίσως να φτάνει μόνο αυτό μια ματιά , μια βραδιά σ’ ένα ταξίδι μακρινό."
Παρόλο που η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική, ο Παύλος Παυλίδης φαινόταν αρκετά κουρασμένος και κάποια απο τα κομμάτια δεν αποδόθηκαν με την ένταση και τη δυναμική που είχαμε συνηθίσει σε προηγούμενες εμφανίσεις του. Κάτι που άκουσα να το λένε μεταξύ τους και από το τριγύρω κοινό. Μην ξεχνάμε πως οι μουσικοί είναι πάνω απ’όλα άνθρωποι και όχι μηχανές, ώστε να αποδίδουν πάντα τέλεια και στο φουλ, και σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες περιοδείες είναι λογικό να υπάρχουν σημάδια κόπωσης. Φυσικά, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στον έμπειρο καλλιτέχνη και στους ταλαντούχους μουσικούς των B-Movies που διαχειρίστηκαν άριστα τις δυνάμεις τους, παίζοντας κάποια πιο χαλαρά κομμάτια με σκοπό να φορτσάρουν σε κάποια άλλα. Όπως και έγινε με το "Ποτέ Ξανά" απο την τελευταία κυκλοφορία τους «Μια Πυρκαγιά Σ’Ενα Σπιρτόκουτο», όπου ο Ορέστης Μπενέκας με τα μαγικά του backing vocals και τα απίστευτα ηχοτοπία του απο το synthesizer έντυσε και απογείωσε το κομμάτι.
Ακολουθεί η στιγμή του νέου κομματιού "Η Νέα Βαρβαρότητα", σε συνεργασία με Γιάννη Αγγελάκα . Είχαμε απορία πώς θα αποδοθεί live το μέρος που τραγουδάει ο Γιάννης και χαριτολογώντας λέγαμε μεταξύ μας "ρε μπας και εμφανιστεί σαν guest;". Κάτι που φυσικά δεν συνέβη. Το κοινό ξεσηκώθηκε τραγουδώντας το μεγαλύτερο μέρος των στίχων. Στίχοι ξυραφένιοι και επικριτικοί, άκρως επίκαιροι για την εποχή, σε συνδυασμό φυσικά και με το κομμάτι της αισιοδοξίας που περνούν στο τέλος . "Η νέα βαρβαρότητα μαγκιά και χυδαιότητα γελάει τρανταχτά μεσ’το πορνείο , έχει προτεραιότητα με χάρη και απλότητα , φοράει το καινούργιο προσωπείο." Ωστόσο... "Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά, θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε και οι παγίδες που μας στήσατε, θα διαλυθούν με τον καιρό απο του χρόνου τη σκουριά, δεν θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά’’. Νομίζω πως γέμισε κάθε άνθρωπο δύναμη και ελπίδα το συγκεκριμένο κομμάτι εκείνο το βράδυ, αν αναλογιστώ πόσο παθιασμένα τραγουδούσαν όλοι. Εξαιρετική απόδοση live ανυπομονούσα να το ακούσω και ο Παύλος Παυλίδης ερμήνευσε υπέροχα ταυτόχρονα και το δικό του κομμάτι των στίχων, αλλά και αυτό του Γιάννη Αγγελάκα .
Έρχεται η ώρα της ατελείωτης γκρούβας με τον Αποστόλη Δεληγιάννη στο μπάσο και τον νεαρό ντράμερ Δημήτρη Οικονόμου να δίνουν το ρυθμό στις κιθάρες των Παύλιδ, Λαϊνά, Βουλγαράκη και σε συνδυασμό με τα ηλεκτρισμένα synths του Ορέστη Μπενέκα να δημιουργούν ένα «funk to punk» δυναμίτη στο κομμάτι των Ξύλινων Σπαθιών "Το Καράβι" και όλους εμάς εκστασιαμένους να τραγουδάμε δυνατά "Τι είν’ η γαλήνη τι είν’η γαλήνη , αν συγχωρέσεις τον ευατό σου , λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη".
Με ένα ακόμη κομμάτι απο Ξύλινα Σπαθιά, τη φοβερή και τρομερή "Ρίτα", συνέχισε το δυναμικό κλίμα, ώστε να πέσουν οι τόνοι με το νέο κομμάτι του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies "Δεσποινίς", μια σύνθεση με υπέροχα synths. Aκολούθησε το "Ασε Με Εδώ" κι έπειτα το αγαπημένο μου, το "Τέλος Του Κόσμου", από την τελευταία τους κυκλοφορία που με έκανε να ανατριχιάσω, τραγουδώντας όσο πιο δυνατά μπορούσα μαζί με τα ξαδέρφια μου. Ήρθε η στιγμή ενός απίστευτα μαγικού κομματιού απο το παρελθόν το "Σαν Εσένα" και οι τόνοι άρχισαν ξανά να ανεβαίνουν με το "Ρομπότ" και το ολοκαίνουργιο κομμάτι φόρο τιμής για τον Ζάκ Κωστόπουλο "Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι", που με έκανε να νιώσω αγανάκτηση, σκεπτόμενος πως απο πλευράς μου θα υπερασπίζομαι με τον τρόπο μου όλα τα αλλιώτικα παιδάκια και θα σέβομαι τη διαφορετικότητά τους για να πάψουν να υπάρχουν η βαρβαρότητα και οι βίαιες συμπεριφορές. Πρίν το encore αλλά και μετά απο αυτό, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν από Ξύλινα Σπαθιά.
Ένιωσα σαν να ζω στη δεκαετία του 90 και να βιώνω όσα περιγράφει ο Παύλος Παυλίδης στους στίχους του, που βέβαια επειδή είναι κινηματογραφικοί και γεμάτοι περιπέτειες, είναι διαχρονικοί και μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους πολλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας και γενιάς . Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το κοινό του Παύλου ανανεώνεται όσο περνάνε τα χρόνια και στα live θα συναντήσεις ανθρώπους διαφόρων ηλικιών απο 20 εώς 50 ετών. Ακολούθησαν τα "Αρχίζω και Θυμάμαι", "Τελευταία Φορά" , "Grand Hotel", "Aτλαντίς" και "Φωτιά στο λιμάνι", στο οποίο δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε στίχο-στίχο μαζί με όλον τον κόσμο που έδινε και αυτός ρυθμό, κάτι που το ζητούσε και ο ίδιος ο Παύλος.
Έφτασε η ώρα του encore. Σκεφτόμασταν και συζητούσαμε πως, παρόλη την κούρασή τους, τα δίνουν όλα και ότι θα πάρουν σημαντικές ανάσες για μια επική επιστροφή για το κλείσιμο. Και έτσι κι έγινε:
"Λο λο λο λο λο λ ο, μην μου πείς πως μ’άγαπας, ούτε έγω δεν θα σου πώ τίποτα τίποτα, αν θές μπορώ να χορεύω ως το πρωί, ένα τραγούδι που να λέει , ό,τι θες εσύ". Επιστροφή δυναμίτης με το "Ό,τι Θες Εσύ" λοιπόν, μια απίστευτη punk rock γκρούβα, που μας έκανε να χτυπιόμαστε αλύπητα. Συνέχεια με τους αγαπημένους μας "Θεριστές" και τα διαστημικά synths του Ορέστη Μπενέκα και Χρήστου Λαϊνά. Μια επιστροφή έκπληξη ακολούθησε, ο πασίγνωστος και θρυλικός "Βασιλιάς της Σκόνης". Είχαν χρόνια να το παίξουν live - επέστρεψε στις setlist την τελευταία διετία. Έγινε πανικός και μπροστά στο πάρτυ που στήθηκε άναψε μια ψωτοβολίδα.
Η αυλαία έπεσε με το "Παράξενο Τραγούδι" - δωσμένο υπέροχα, με το μπάσο και τα κρουστά να χορεύουν και τα synths να δημιουργούν ένα απίστευτα ταξιδιάρικο και ψυχεδελικό ηχοτοπίο, μέχρι να μπουν οι δυνατές κιθάρες και να δώσουν ένταση.
Περάσαμε υπέροχα για μία ακόμη φορά . Τα live του Παυλίδη είναι ιεροτελεστία για εμάς και μερικά πταίσματα, όπως η κούραση και κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο, δεν ήταν αρκετά για να χαλάσουν κανενός μας τη διάθεση. Χάρηκα πολύ που είδα στο live session τον ταλαντούχο Χρήστο Λαϊνά, ο οποίος τρέχει ένα καταπληκτικό solo project. Μου άρεσε και ο νεαρός καινούργιος drummer Δημήτρης Οικονόμου, που τα έδινε όλα και νομίζω πως είναι ο καλύτερος που είχαν οι B-Movies ως τώρα. Όσον αφορά στους Αποστόλη Δεληγιάννη, Αλέκο Βουλγαράκη και Ορέστη Μπενέκα τα λόγια είναι περιττά. Κύριε Παύλο Παυλίδη και κύριοι B-Movies μπορεί να μην παίξατε τη "Λευκή Καταιγίδα", εγώ όμως θα΄θελα να πω ένα μεγάλο και απέραντο ευχαριστώ για ένα ακόμη θαύμα που είδα και είχα την τύχη να ζήσω.
