The Chemical Brothers
Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας
8/9/2018
photo by Stevi Banou
O φίλος μας Γιώργος Παναγιωτίδης είδε το περασμένο Σάββατο τους υπέρτατους The Chemical Brothers στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας και μας γράφει τις εντυπώσεις του...
Από εκείνη τη μέρα του Μαΐου που ενημερώθηκα πως the brothas gonna work it out, ήξερα πως δεν επρόκειτο να χάσω αυτό το ραντεβού πάρα μόνο για ακραία (χτυπά ξύλο) οικογενειακή υποχρέωση. Μέχρι να πάρω το μαγικό χαρτάκι στα χέρια μου, πέρασα από 40 κύματα, αλλά τελικά βρέθηκα να το κρατάω την προπαραμονή και χωρίς να ξοδέψω cent, μιας και ο partner in crime φίλος Μιχάλης, έκανε το μέγα λάθος να μην έρθει για λόγους που όμως κατανοώ απόλυτα. Μού πάσαρε λοιπόν το δικό του και... "here we go!".
Ξεκίνησα με παλιόφιλο από το σχολείο που είχα να δω χρόνια και κατά τις 8 ήμασταν έξω από το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας. Εκεί συναντήσαμε άλλους δύο ωραίους τύπους, τον Τάσο και το Μανώλη, οι οποίοι αποδείχθηκαν ιδανική παρέα για να περάσει το καταραμένο 3ωρο. Μπήκαμε στο χώρο και είδαμε σε πρώτη φάση το πανηγύρι που είχαν στήσει οι διάφοροι χορηγοί. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι η σκηνή ήταν εντελώς αποκομμένη από αυτά τα καραγκιοζιλίκια λόγω των τεραστίων μαύρων πανιών-πετασμάτων που είχαν κρεμάσει από την οροφή προς αποφυγή συμβολής ηχητικών κυμάτων (γιατί είμαστε και Φυσικοί, ναούμε). Εκείνη την ώρα έπαιζαν οι δύο πρώτοι djs ένα αδιάφορο σετάκι, που μου έδωσε την εντύπωση καθαρά μουσικής επένδυσης στο έργο των χορηγών. Η ώρα πέρασε πολύ εύκολα με κουβεντούλα με τον παλιόφιλο για τις χαμένες μας ζωές και με τους άλλους φίλους, για μουσική κυρίως. Κατά τις 9 μπήκε στα decks o DJ για το warm up. Μου είναι εύκολο να ρίξω μια ματιά τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις πώς τον λένε, αλλά μου είναι παντελώς αδιάφορο. Το σετ του ήταν σαφώς καλύτερο από των προηγούμενων, αλλά σε καμία περίπτωση ένα ένα δυναμικό warm up για τους Chemical Brothers.
photo by Stevi Banou
Με τα πολλά, έχει πάει 22:30 και καταφτάνουν και άλλοι γνωστοί και φίλοι, μεταξύ των οποίων και ο αγαπημένος Γιώη, όπως τον λέω, με τον οποίο ήμασταν πριν 15 μέρες στο νησί. Φύγαμε για σποτ τέρμα μπροστά, που είχαμε τσεκάρει από πριν με τους άλλους και πριν καλά-καλά το καταλάβουμε βγήκαν τα παιδιά στη σκηνή. Ο ήχος ανέβασε ένταση και τότε καταλάβαινες ότι οι προλαλησαντες παίζανε όντως χαμηλά, προφανώς εν γνώσει τους. Από ποιότητα ήχου, τι να πω; Δε νομίζω να έχω ξαναπετύχει τέτοια. Αν έχεις παίξει μουσική, ειδικά ηλεκτρονική, θα ξέρεις ότι σε τέτοια ένταση η παραμόρφωση των μεσαίων είναι σχεδόν αυτονόητη. Να σημειωθεί ότι ο χώρος είναι όλος σιδηροκατασκευή και λογικά θα έπρεπε να τρίζουν τα πάντα (όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στο Ταε Κβον Ντο π.χ.). Το ένιωσα μόνο 2 φορές, οπότε ο Tom όντως το παράκανε (ευχάριστα όμως) με τα ποτενσιόμετρα. Ακούσαμε όλα τα σουξέ με προφανή κορυφαία στιγμή το "Ηey Βoy, Ηey Girl". Εκεί είχαμε μια άσχημη φασούλα - σηκώθηκαν όλα τα κινητά στον αέρα, προφανώς λόγω της διαφήμισης του "what’s up", την οποία 'έντυνε' ηχητικά το κομμάτι για ένα χρονικό διάστημα... Aυτό ομολογουμένως μου φάνηκε περίεργο, γιατί ο χώρος, που έδινε πια την αίσθηση ενός τεράστιου club του εξωτερικού, ήταν γεμάτος σαρανταφεύγα τύπους. Εγώ προσωπικά, δεν πτοήθηκα ούτε απ’αυτή την εικόνα, ούτε από τις 2 υπερυψωμένες σειρές vip με τραπεζάκια και σκαμπό για μπουκαλάκι. Γύρισα απλά πλάτη και εστίασα στη σκηνή. Εκεί γινόταν ένας πραγματικός χαμός. Προβολές χωρίς καμία παύση, με απίστευτη σκηνοθεσία. Εικόνες ειλικρινά τρομακτικές σε κάποιες στιγμές, που έδεναν ακόμα και με τις αυθαιρεσίες των αδελφών πάνω στα κομμάτια. Τα οποία κομμάτια μιξάρονταν μεταξύ τους με έναν απολύτως φυσιολογικό τρόπο, λες και ανήκαν όλα σε ένα studio album και με τη συγκεκριμένη σειρά. Εκτός των προβολών, στη σκηνή ανέβαιναν διάφορες κατασκευές από ένα τιμ από καμιά δεκαριά μαυροφορεμένους τεχνικούς, αόρατους τις περισσότερες φορές (π.χ. ντισκομπαλες για ανάκλαση των λέιζερ). Κορυφαία στιγμή, το σήκωμα των δύο τεραστίων ρομπότ τύπου intergalactic από Βeastie Boys, που έστειλαν το κοινό σε άλλη διάσταση.
photo by George Panagiotidis
Στις 00:30 τα παιδιά τελειώνουν το set τους και καλά, αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Σε κανένα πεντάλεπτο επανέρχονται και παίζουν δύο κομμάτια του τέταρτου το καθένα. Το πρώτο, ένα εντελώς ατμοσφαιρικό που δε γνωρίζω και έτσι εστίασα στην προβολή που με έκανε να νοιώθω ότι βρίσκομαι κάπου αλλού (δεν έχω ιδέα πού, ειλικρινά). Το δεύτερο επισφράγισε την αίσθηση που είχα μέχρι εκείνη την ώρα ότι βρίσκομαι σε ένα από τα καλύτερα live acts που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Την παραμονή είχα ανεβάσει στο fb το "Private Psychedelic Reel", σχολιάζοντας, «ρε λες;». Ε, τα αδέλφια μου το κράτησαν για αποχαιρετιστήριο. Δε θα πω τίποτα, γιατί απλά δεν έχω λόγια που μπορούν να το εκφράσουν. Όποιος έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο, απλά ξέρει.
Εν κατακλείδι, χτες βράδυ παρακολουθήσαμε ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που αποδεικνύει γιατί τα αδέλφια ορίζουν ακόμα την ηλεκτρονική σκηνή και γιατί εκείνοι οι άλλοι 4 (που λέει ο λόγος) με σήμα το μυρμήγκι, δεν έπρεπε να συγκρίνονται μαζί τους ούτε καν στα 90s. Δεν έχει καμία σημασία ότι είδα το live τζάμπα. Το αντίτιμο των 50 ευρώ στην πόρτα ήταν έτσι κι αλλιώς κέρματα για το παγκάρι για αυτό που έζησα. Και εις αλλά με υγεία, λοιπόν…
photo by George Panagiotidis
* Περισσότερες (εντυπωσιακές) φωτογραφίες στο photo article της Stevi B. Η Συναυλία των Chemical Brothers σε 15 Φωτογραφίες.
