Πάυλος Παυλίδης & B-Movies
@ Gagarin 205
15/11/2019
O φανατικός "Ξυλινοσπαθάκιας" Μιχάλης Νικολίτσης γύρισε μετά από χρόνια στον τόπο του εγκλήματος. Μαζί του, ο ζωντανός θρύλος του Παυλιδικού fanbase, Αποστόλης Γιώτας. Τον ευχαριστούμε ολόθερμα για τη συμβολή του στο ακόλουθο double review. Εξίσου θερμές ευχαριστίες στη Χρυσούλα Ζυβοπούλου για την παραχώρηση του πλούσιου φωτογραφικού υλικού.
Mike Nikolitsis
Το Καλοκαίρι του 98 ήμουνα για διακοπές στην Άνδρο. Βγαίνοντας από ένα μπαρ την πρώτη νύχτα μου στο νησί, είδα μια αφίσα - τα Σπαθιά live στο τάδε μπαρ στη Χώρα το Σάββατο τάδε του μηνός. Θυμάμαι πόσο έπρηξα την παρέα μου να καθυστερήσουμε την επιστροφή στην Αθήνα, για να είμαστε εκείνο το Σάββατο στη συναυλία.
Πρώτες μούρες μπροστά από τη σκηνή, τα Σπαθιά μάς είχαν δώσει ένα υπέροχο δίωρο μουσικής μ'ένα απίστευτο setlist από κομματάρες που έβρισκες στους 3 δίσκους που είχαν κυκλοφορήσει ως τότε. Με μία, όμως, σημαντική παράλειψη: Το αγαπημένο μου τραγούδι από την τελευταία τους κυκλοφορία ("Μια Ματιά Σαν Βροχή", 1997), τον "Βράχο". Δεύτερο-τρίτο encore, ο κόσμος ωρύεται και φωνάζει τη "Λόλα" (καθόλου κακή επιλογή whatsoever), o Παύλος έχει πάρει την "άγουσα για τα αποδυτήρια", κι εγώ ζητάω σχεδόν ουρλιάζοντας το Βράχο. Μεταβολή του Παυλίδη, το βύσμα πίσω στην ηλεκτρική, και "Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάζω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι..."
Κάνα μισάωρο αργότερα, πίνοντας την μπίρα της αποφόρτισης στην μπάρα, εμφανίζεται δίπλα μου ο Παύλος και παραγγέλνει ένα ποτό.
- Παύλο εμένα άκουσες στο Βράχο; Σ ευχαριστώ ρε, σ' ευχαριστώ παρά πολύ.
- Εσύ ήσουνα ρε φίλε; Πώς να μην σ'ακούσω ρε, σε άκουσε όλη η Άνδρος. Κι εγώ σ'ευχαριστώ.
Σαν καλό groupie κέρασα σφηνάκια.
11 χρόνια μετά, στις "10 Πρεμιέρες" του Φοίβου Δεληβοριά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το 2009, τον πέτυχα backstage και πιάσαμε την κουβέντα και κάποια στιγμή τον ρώτησα αν θυμάται την παραπάνω ιστορία και μου'πε όχι, αλλά πως με κάτι τέτοιες ιστορίες νιώθει ακόμα νέος και αισθάνεται πως έχει ζήσει μια ωραία ζωή που ακόμα είναι στην αρχή.
15 Νοεμβρίου 2019. Την περασμένη Παρασκευή στο Gagarin, στο πρώτο encore της συναυλίας του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies ακούστηκε ξανά ο "Βράχος". Και συνδέθηκε έτσι μέσα μου το παρελθόν, το πολύ μακρινό και το πιο κοντινό, με το τώρα. Όλα όσα είχαν προηγηθεί στο live, αλλά και όσα ακολούθησαν, ήταν μια τέτοια σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, μια σύνδεση αρμονική και σφιχτή, μια σύνδεση ειλικρινής και συγκινητική. Τόσο σε επίπεδο setlist (πολλά πολλά τραγούδια από την εποχή των Σπαθιών) όσο και σε επίπεδο ενέργειας και γενικότερου feeling. Ο Παυλίδης τραγουδάει κλείνοντας με τα χέρια τ'αυτιά του, ο Παυλίδης παίρνει τα δάχτυλά του από την κιθάρα και χορεύει οργώνοντας τη σκηνή, ο Παυλίδης λέει τη λέξη "Φχαριστούμε" με χαμηλή και συνεσταλμένη φωνή, συγχρόνως όμως μάγκικα και με την αυτοπεποίθηση που αρμόζει σε έναν αυθεντικό ροκ ηγέτη, ο Παυλίδης κάνει τους ήχους που παράγουν "στις οθόνες που χτυπάν τα κομπιούτερ γράμματα", ο Παυλίδης φωνάζει, ουρλιάζει "μπορεί να μην σε ξαναδώ το ξέρεις;", τραγουδάει φορτισμένος και συγκινημένος για "του δράκου τη χρονιά" και θυμάται "ξανά όσα είχαμε κάνει, τις φωτιές στα Ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι". Ήρθαν, όμως, και οι "Θεριστές" των 00's, η "Μαίρη" και το "Αλλιώτικο Παιδάκι" των 10's, αλλά και ο πρόσφατος δυναμίτης "Απέναντι". Ήρθαν πολλά τραγούδια, φέρνοντας μαζί τους χιλιάδες λέξεις, καταιγιστικά συναισθήματα και... πολύ χορό! Στην αρένα, μπροστά από τη σκηνή, γινόταν μέγας πανικός, 20 something αγόρια και κορίτσια του έδωσαν και κατάλαβε. Και ήταν και αυτό συστατικό της μαγικής χρονικής σύνδεσης που συντελέστηκε το βράδυ της Παρασκευή στο Gagarin: οι ηλικίες του κοινού, που ξεκινούσαν από αφιονισμένους σεληνιασμένους 20χρονους και κατέληγαν σε εγκεφαλικούς και γεμάτους εσωτερική ενέργεια 40άρηδες και 50άρηδες...
Στα 10 χρόνια ζωής των Σπαθιών, πρέπει να είδα την μπάντα 30 φορές. Ήμουν εμμονικός ακόλουθος του Παυλίδη και της Σαλονικιώτικης "συμμορίας" του και, μαζί με κάποια άλλα συγκροτήματα, σημάδεψαν όσο λίγοι την περίοδο της πρώτης και αξέχαστης νιότης μου. Από την άλλη, τον Παύλο με τους B-Movies τους έχω δει ελάχιστες φορές όλα αυτά τα χρόνια, δυο-τρεις. Για κάποιο λόγο, μάλλον δεν μπόρεσα να περάσω στο "επόμενο" στάδιο, έκανα φροϋδική καθήλωση στην περίοδο των Σπαθιών. Μολονότι, λοιπόν, η εμπειρία από τις συναυλίες της μετά-Σπαθιών παρέας του Παύλου Παυλίδη είναι μικρή, έχω την εντύπωση πως η συναυλία στο Gagarin ήταν κάπως ξεχωριστή. Βιντεοσκοπήθηκε ολόκληρη από τρεις κάμερες (να περιμένουμε live DVD;), υπήρξε (εξαιρετικό) light show, η ενέργεια και το πάθος του ίδιου του Παύλου αλλά και της μπάντας ήταν στα κόκκινα καθ'όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Η μπάντα... Απίστευτοι παίχτες ένας προς ένας, σημαντική η απουσία του Μπενέκα, μα καταλυτική και η... μεταγραφή του Λαϊνά. Ένα μεστό και αξέχαστο συναυλιακό βράδυ, κατά το οποίο έλαμψε ο Παυλίδης, η μουσική του και -φυσικά- οι μουσικοί του. Hats off...
Κατά τη 1 το βράδυ ανέβαινα με τα πόδια τη Ζωοδόχου Πηγής προς Εξάρχεια. Στο δρόμο τραγουδούσα χαμηλόφωνα (μην μας περάσουν και για τρελούς), μα γεμάτος φάλτσο πάθος για το χρόνο που φεύγει και γυρίζει, για το χρόνο που τρέχει και στέκει, για το χρόνο που είναι σχετικός και για το χρόνο που είναι αδυσώπητος:
Θα περάσουν τα χρόνια, θα γυρίσει ο τροχός
όλα θα 'ναι σαν πρώτα, όλα θα 'ναι αλλιώς.
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες, μα εσύ
θα 'χεις γίνει σκιά, θα' χουν όλα χαθεί.
Apostolis Yotas
«Δεν πας καθόλου καλά ρε, είσαι εντελώς γραφικός. Τον έχεις δει ήδη 500 φορές και θα πας και στις δύο εμφανίσεις στο gagarin; Παρασκευή ΚΑΙ Σάββατο;»
Άντε να τους εξηγείς τώρα. Άντε να τους λες ότι κάθε φορά είναι διαφορετική, ότι ο παλμός του κοινού δίνει κάθε φορά μια ξεχωριστή ενέργεια στον καλλιτέχνη, ότι ακόμα και τα σημεία που είναι πανομοιότυπα αποκτούν άλλη σημασία όταν τα βλέπεις από άλλη οπτική, πως όταν κάποιος είναι ανεξάντλητος σε αυτά που σου προσφέρει, θες να εκμεταλλευτείς κάθε ευκαιρία που σου δίνεται για να τα απολαύσεις. Άντε να τους εξηγήσεις ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι «παλαβοί» σαν εσένα και να τους μιλήσεις για τη χαρά του να μοιράζεσαι την «τρέλα» σου με άτομα που την κατανοούν και τη συμμερίζονται ή για τη λύτρωση που έρχεται όταν χοροπηδάς με τους φίλους σου σε τραγούδια που έχεις συνδέσει με τις πιο σκοτεινές στιγμές σου. Ευτυχώς, όσοι βρέθηκαν στο Gagarin στις δύο εμφανίσεις του Παύλου Παυλίδη με τους B-movies την Παρασκευή και το Σάββατο, είδαν, άκουσαν και κατάλαβαν, οπότε δεν χρειάζεται να τους εξηγήσω τίποτα.
Μετά από 13 χρόνια δημιουργικής συνεργασίας με τον σπουδαίο Ορέστη Μπενέκα στα πλήκτρα, οι B-movies τον αποχαιρέτησαν και έκαναν το ντεμπούτο τους στους συναυλιακούς χώρους της Αθήνας με τον Χρήστο Λαϊνά στη θέση του. Τον άνθρωπο δηλαδή που είχε ήδη καταφέρει να αλλάξει καθοριστικά τον ήχο της μπάντας ως παραγωγός στο "Αλλιώτικο Παιδάκι". Το αποτέλεσμα ήταν τα γκάζια, στα οποία μας είχε συνηθίσει έτσι κι αλλιώς ο Παυλίδης τα τελευταία χρόνια, να χτυπήσουν τώρα κόκκινο.
Από τις πρώτες νότες της "Μικρής Μας Πολιτείας" ήμασταν ήδη έτοιμοι να εκραγούμε από ευτυχία. Αρχίσαμε τα χοροπηδητά με το που ακούσαμε την άλλη, την πιο δυναμική, "Μαίρη". Είδαμε από μια άλλη οπτική αρκετά τραγούδια, όπως το παλιό, αγαπημένο "Μόνο Αυτό", αρκετά «πειραγμένο» πλέον ή το "Σαν Εσένα" με το χιλιο-ακουσμένο ριφάκι του παιγμένο (αν δεν κάνω λάθος) για πρώτη φορά σε κιθάρα και όχι πλήκτρα. Βρεθήκαμε στη χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα στο "Πάρε Με Μαζί Σου". Θυμηθήκαμε κάτι από τον ήχο των Σπαθιών στο ολοκαίνουργιο, εξαιρετικό Απέναντι. Ουρλιάξαμε στους "Θεριστές" ότι «απόψε είναι νύχτα για ευχές» και το εννοούσαμε. Ανταλλάξαμε τα ‘τώρα-θα-κάνουμε-χαμούλη’ βλέμματά μας στο "Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι" και τηρήσαμε την υπόσχεσή μας. Ακολουθήσαμε την παρότρυνση του Παύλου και χορέψαμε στο "Ό,τι Θες Εσύ", δείχνοντάς του με τον τρόπο μας ότι, αν θέλει, μπορούμε να χορεύουμε ως το πρωί. Μας συγκλόνισε, για άλλη μια φορά, ο ιδανικός συνδυασμός ανατριχιαστικών στίχων και ασύλληπτου ήχου που είναι το "Αλλιώτικο Παιδάκι", το καλύτερο Ελληνικό τραγούδι της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον.
Εντυπωσιαστήκαμε από το προσεγμένο θέαμα με τα φώτα, σχολιάσαμε τον πόνο που δίνει ο ασυγκράτητος Δημήτρης Οικονόμου στα ντραμς, τη μεστή, καθοριστικής σημασίας, παρουσία του Αλέκου Βουλγαράκη στην κιθάρα και τη σταθερή αξία που είναι ο Τόλης Δεληγιάννης στο μπάσο. Μας έλειψε πολύ ο Ορέστης Μπενέκας, αλλά είχαμε ήδη λατρέψει και τον Χρήστο Λαϊνά από την παρουσία του τους τελευταίους μήνες ως έκτο μέλος της μπάντας. Υποκλιθήκαμε και πάλι στο ταλέντο και τη σαγήνη που έχει ο Παυλίδης ως frontman. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε, φωνάξαμε, σπρώξαμε και σπρωχτήκαμε, λιώσαμε και όταν, στο δεύτερο πλέον encore, ακούσαμε τις πρώτες νότες από το "Παράξενο Τραγούδι", το κομμάτι δηλαδή με το οποίο κλείνει συνήθως τα set του, τότε στεναχωρηθήκαμε λίγο γιατί ξέραμε ότι σε λίγο θα τέλειωνε κάτι που θα θέλαμε να είχε διαρκέσει όλη τη νύχτα.
Αυτά από έναν πιο-Παυλιδικό- πεθαίνεις, που μακάρι να μπορούσε να γράφει καλύτερα κείμενα για να σας κάνει να καταλάβετε ακριβώς τα συναισθήματα που ένιωσε για άλλη μια φορά σε λάιβ του Παυλίδη. Τώρα μένει να δω αν το επόμενο που θα πάω θα είναι στη Θεσσαλονίκη στις 18/1 ή αν θα κανονίσω κάνα ταξιδάκι και νωρίτερα προς όπου ανακοινωθεί συναυλία, γιατί μας απέδειξε άλλη μια φορά ότι αξίζει να τον ακολουθούμε παντού.
