ΛΕΞ
@ Στάδιο Πανιωνίου Νέας Σμύρνης
3/7/2022
O Δημήτρης Νικολίτσης και ο Βαγγέλης Νάκος βρέθηκαν στο ιστορικό live του ΛΕΞ στο Στάδιο της Νέας Σμύρνης και καταγράφουν στο Υπόγειο τις κάπως αντικρουόμενες εντυπώσεις τους...
Δημήτρης Νικολίτσης
Τέταρτη μέρα μετά την συναυλία του ΛΕΞ. Τόσες είναι οι μέρες που προσπαθώ να καταλάβω αν βρέθηκα σε ένα ιστορικό, καλό ή μέτριο live. Ανάλογα με την οπτική του καθενός, αυτή η συναυλία θα μπορούσε να καταταχθεί εύκολα και στις τρεις παραπάνω κατηγορίες.
Προφανώς ήταν εξαιρετικό ή καλό για όσους έχουν μεγαλώσει παρέα με τους στίχους και την φωνή του ΛΕΞ να δονεί τα ηχεία τους και είδα πολλούς τέτοιους ανθρώπους στο γήπεδο του Πανιωνίου. Σίγουρα θα ήταν φοβερό live και για όσους ακούν, κυρίως, rap και είδα πολλούς εκεί. Αλλά είδα και μένα και πολλούς άλλους σαν εμένα, που ούτε μεγάλωσα με ΛΕΞ και ούτε τα βασικά μουσικά μου ακούσματα είναι τέτοια.
Τι Δίνω Στον ΛΕΞ
Του δίνω πως είναι τόσο καλός, γιατί είναι πολύ καλός, στιχουργικά. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, ο άμεσος τρόπος που επικοινωνεί όσα θέλει να επικοινωνήσει σπάνε κόκκαλα και υποκλίνομαι σε αυτή του την ικανότητα. Του δίνω ότι έχει τέτοια δυναμική που μαζεύει με περίσσια ευκολία 15.000 άτομα. Λέω τόσα γιατί δε πιστεύω ότι ήμασταν 25.000 ή 30.000 που είδα γραμμένο. Του δίνω ακόμα πως έχει καταφέρει να αρρωσταίνουν με τη μουσική του άτομα ανίδεα, όπως εγώ, με την γενικότερη φάση του rap και να ξελαρυγγιάζονται και να ανυπομονούν να πάνε σε live του.
Τι Δεν Δίνω Στον ΛΕΞ (για το βράδυ της συναυλίας)
Δεν του δίνω πως έπαιξε μετά βίας 1 ώρα και 30 λεπτά, μαζί με το δεκάλεπτο-δεκαπεντάλεπτο που ανέβηκε στη σκηνή ο Σαντάμ. Και δεν είχαμε και encore, ξενέρα. Δεν του δίνω την επιλογή του χώρου, γιατί απέναντι από τη σκηνή υπήρχε μια πολυκατοικία που δημιουργούσε ηχώ, τουλάχιστον σε εμάς που καθόμασταν στις κερκίδες με αποτέλεσμα να ακούω τα πάντα δύο φορές. Ακόμα, μπορώ να αντιληφθώ γιατί είχαν αφαιρεθεί τα πλαστικά καθίσματα από τις κερκίδες, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω πως η διοργάνωση θεώρησε οκ να κάθεται κάποιος για τρείς-τέσσερις ώρες πάνω σε δύο μεταλλικούς σιδηρόδρομους. Ναι έχω μεγαλώσει και έχω γίνει αυστηρός και περίεργος σε τέτοιο βαθμό, που σχολιάζω τα παραπάνω. Για το γεγονός ότι περίμενα στην ουρά για μια καυτή μπύρα 1 ώρα και κάτι ψιλά δεν έχω να πω κάτι. Δε ξέρω αν όλα αυτά σας φαίνονται παράταιρα και θα έπρεπε να μιλήσω μόνο για την κα*λα του κοινού, τα καπνογόνα και την ατμόσφαιρα, αλλά επειδή όλα τα παραπάνω δε τα κάνουμε στη άκρη όταν πάμε σε άλλες συναυλίες δε θα τα κάνω ούτε εδώ επειδή ο ΛΕΞ είναι -δικαίως- καβάλα στο άλογο. Άλλο η μουσική, άλλο η συναυλία.
Τελικά Μου Άρεσε;
Για τα συναυλιακά μου γούστα ήταν μετρίως καλή συναυλία, με τον κόσμο από κάτω να είναι φουλ κα*λωμένος, κάτι που δεν φάνηκε να ισχύει στο έπακρο και για τον ίδιο τον ΛΕΞ, ελάχιστη επαφή με το κοινό ως και μηδαμινή θα έλεγα. Η συναυλία είχε φοβερό ξεκίνημα, αλλά όσο περνούσε η ώρα νομίζω πως έκανε μια εμφανέστατη κοιλιά. Πιστεύω πως αν το ίδιο live είχε από κάτω 1000 άτομα, τότε κανείς δε θα μιλούσε για αυτό. Θα ξαναπήγαινα; Σίγουρα θα ξαναπήγαινα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως o ΛΕΞ έκανε ένα σούπερ καλό live, θα έλεγα πως έκανε ένα διεκπεραιωτικό live, ξέροντας μάλλον πως δεν έχει σημασία τίποτα, αφού οι από κάτω θα έκαναν χαμό ό,τι κι αν συμβεί. Το μόνο που ήθελα ήταν λίγη ενέργεια παραπάνω.
Συμπερασματικά όχι, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η συναυλία του ΛΕΞ, δεν με χάλασε, αλλά δεν θα την μνημονεύω σε ένα μήνα από τώρα ή σε έναν χρόνο. Αν με ρωτήσει κάποιος την γνώμη μου σήμερα για το ΛΕΞ σε μια πρόταση, τότε αυτή θα ήταν η εξής: Φοβερά άλμπουμ, τρομακτικά καλός στίχος, μέτρια σκηνική παρουσία.
Βαγγέλης Νάκος
Πρώτα ένα μικρό κείμενο με σκέψεις προ συναυλίας
Κι αναζητώ σε άλλα επίπεδα την λύτρωση/Μιλάω με πεθαμένους όταν γράφω κουπλέ.”, "Καταδίκη".
Οι Λοβοτομημένοι
“Θες να τσουλήσουμε στους δρόμους; Μια ακόμα φορά;”.
Η ατμόσφαιρα στο μπαρ ήταν ήδη αποπνικτική όταν μπήκε εκείνο το κομμάτι, που τον έκανε να αγγίξει σχεδόν ανεπαίσθητα το ιδρωμένο κούτελό του, αναρωτώμενος αν όντως το ήξερε ή ήταν κάποια ανάμνηση που ξέσυρε από τα βάθη του λαβύρινθου που ονομάζεται εγκέφαλος και δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς. Ίσως και να μην το ήξερε καν, να ήταν κάτι ξένο που απλά του πρόσφερε μια στιγμιαία ψεύτικη αναλαμπή, συνοδευόμενη από μια αίσθηση οικειότητας που θαρρεί πως είχε ανάγκη, παρά τη θέλησή του, να περάσει εκείνο το βράδυ μόνος του στην μπάρα, τριγυρισμένος από ξέμπαρκες ιαχές θαμώνων και περαστικών που ελάχιστα τον απασχολούσαν μήτε τον ενοχλούσαν. Κάτι γενικό, κάτι να γεμίζει, κάτι να μην αγγίζει και κάτι να αγνοεί. Όμως ο ίδιος δεν μπορούσε να αγνοήσει το κομμάτι που πλέον δεν του θύμιζε τίποτα αλλά επέμενε να σκέφτεται πως σήμαινε κάτι, κάποια στιγμή της ζωής του. Και τότε άκουσε τους διπλανούς του που τσούγκριζαν τα ποτήρια τους με έμφαση να μιλάνε για ένα μακρινό μέρος όπου η ζωή θα είναι απλά όχι χειρότερη και η ασχήμια της θα είναι ανεκτή, στο χρώμα του γκρίζου, διότι το μαύρο είναι πια ανυπόφορο και τα ντουβάρια πάνω απ’τα κεφάλια τους δεν θα αντέξουν για πολύ ακόμα την βροχή. Άκουγε διακριτικά, μέχρι που ο ένας γύρισε προς το μέρος του κι έτεινε το ποτήρι του προς το μέρος του δικού του ποτηριού.
- Τι λες; Τσουγκρίζουμε; Κι αυτό γκρίζο είναι, άρα θα αξίζει, συμπλήρωσε γελώντας ελαφριά.
Εκείνος ένευσε καταφατικά κι ένωσε το ποτήρι του με τα άλλα δυο ποτήρια. Προσπάθησε να γυρίσει προς την άλλη πλευρά και να συνεχίσει την μοναχική του εξόρμηση όταν η φωνή τον διέκοψε πάλι.
- Είχα χρόνια να ακούσω αυτό το κομμάτι, τόσα που πίστευα ότι δεν υπήρχε πια και είχε χαθεί σε κάποιο χρονοντούλαπο. Κι εσύ;
- Δεν το θυμάμαι καν, απάντησε ξερά. Ο συνομιλητής του έξυσε το κεφάλι του κι επανήλθε σε πιο συγκαταβατικό τόνο.
- Ναι, το έχω ξανακούσει αυτό. Πολλοί δεν το θυμούνται πια. Θαρρείς πως κουβαλάει πολλές αναμνήσεις για εκείνους, βάρη που δεν δύνανται πια να κουβαλήσουν. Οπότε επιλέγουν να ξεχάσουν ή τουλάχιστον να πείσουν τους εαυτούς τους ότι ξέχασαν. Άλλοι λένε ότι δεν είναι πια το ίδιο κομμάτι και ότι άλλαξε μαζί με την φωνή και το ύφος της, αλλά δεν νομίζω ότι η μουσική επαναχαράσσεται. Γνώμη μου πάντα.
- Συμφωνώ, η αξία παραμένει στη στιγμή που το κομμάτι βγαίνει από το στούντιο προς το πλήθος, συμφώνησε η παρέα του συνομιλητή, μα εκείνος δεν απαντούσε αλλά απλά άκουγε, σχεδόν αδιάφορα.
- Θυμάσαι πότε το ξέχασες; ρώτησε ο συνομιλητής για να προκαλέσει την ειλικρινή έκπληξη του στο άκουσμα της ερώτησης.
- Πως γίνεται αυτό; Δεν βγάζει καν νόημα.
Τότε ο συνομιλητής έκανε νόημα στον μπάρμαν και αυτός ήρθε με μία γύρα σφηνάκια μετά από λίγο.
- Πιες και θα σου πω, είπε ο συνομιλητής.
Αφού ήπιαν, έκανε ξανά το ίδιο νόημα και άλλη μία φορά. Η βουή των θαμώνων γύρω τους είχε δυναμώσει, τραντάζοντας το πνεύμα του που εκείνη τη στιγμή υπέφερε από την ένταση των εκρήξεων των γύρω του και δυσκολευόταν ειλικρινά να ακολουθήσει. Δεν αναγνώριζε τον λόγο για τον οποίο ο συνομιλητής του αποφάσισε να τον προκαλέσει σε αγώνα πιώματος και πού ήθελε να καταλήξει ούτε γιατί εκείνος ακολούθησε. Φάνταζε υπερβολή αχρείαστη και η ματαιότητα του όλου σκηνικού περίσσευε, μα ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που είδε στο βάθος εκείνη τη φιγούρα να αποχωρεί από τον αποπνικτικό χώρο και την στιγμή που θα έτρεχε να αποτρέψει την αποχώρηση, το ίδιο τραγούδι έπαιξε ξανά. Γύρισε δίπλα του και είδε τον συνομιλητή του να τον κοιτάζει με κατανόηση και ανακούφιση, σαν να περίμενε ακριβώς αυτή τη στιγμή.
- Είδες κάτι έξω; τον ρώτησε.
Εκείνος απάντησε αρνητικά, μα ήταν ήδη αργά για να κρυφτεί.
- Όταν λησμονεί κάποιος ένα τραγούδι, κάποιος άλλος εκεί έξω έχει πεθάνει μαζί με αυτό. Η μοίρα των Θεών είναι η Λήθη και η μοίρα των Ανθρώπων είναι ο Θάνατος. Το καλό είναι ότι τα τραγούδια δεν παρεξηγούν, μα περιμένουν στοργικά την μοίρα τους κοιτώντας σε στα μάτια, σαν γέρικα άλογα έτοιμα να τα βάλεις για ύπνο. Δεν φοβούνται το ενδεχόμενο να μην ξυπνήσουν ξανά, κι ας θεωρείς εσύ, ο αφελής, πως αυτό θα είναι όλο. Θα ξυπνήσουν σε κάποιο άλλο μέρος, μακριά απ’όλο τον πόνο της φυσικής ροής των πραγμάτων που έφτασε στο τέλος της. Η μοίρα τους είναι η Λήθη από σένα.
Εκείνος προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρύψει την ταραχή της ανάμνησης του τραγουδιού που ανασύρθηκε από τα βάθη του λαβυρίνθου, μαζί με την αποχώρηση που πρόλαβε να δει μόνο για μία στιγμή, μα ήξερε ότι ήταν εκεί και τώρα εκείνος βρισκόταν κάπου που δεν γνώριζε πια και η απορία του συνοδευόταν από δάκρυα.
- Άρα, αφού σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν, σε εμάς τι κάνουμε;
Ο συνομιλητής τον κρατούσε από τον ώμο, κοιτώντας τον με συμπόνοια. Πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε:
- Εμάς απλά μας πείθουμε να είμαστε πού και πού ευτυχισμένοι, φίλε μου.
Μια μικρή παύση, για να επαναλάβει με δακρυσμένο, μα τεράστιο και λαμπερό χαμόγελο:
- Πού και πού ευτυχισμένοι.
Τo Live
Κάπως έτσι κατάφερα να φτάσω στην γειτονική Νέα Σμύρνη για μία συναυλία, η οποία μου προκαλούσε ανάμεικτα, μα πολύ έντονα συναισθήματα και σκέψεις. Παρά ταύτα, το ήξερα εξ’αρχής ότι έπρεπε να βρεθώ εκεί, καθώς έκλεισα άμεσα την θέση μου. Όταν έγινε το πρώτο σολντ άουτ, ήμουν σίγουρος για την αλλαγή τοποθεσίας. Όταν ανακοινώθηκε το νέο μέρος διεξαγωγής της συναυλίας, απλά περίμενα το δεύτερο σολντ άουτ. Όταν ανακοινώθηκε και το δέυτερο σολντ άουτ, ήμουν σίγουρος ότι πλέον θα μιλούσαμε για κάτι θρυλικό για τον χώρο της ραπ, αλλά ό,τι κι αν σκεφτόμουν, δεν ήταν αρκετό να φτάσει αυτό που όντως ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε εκεί. Θα μπορούσα να πω για τον τελευταίο δίσκο του που αναμενόμενα δεν ήταν ούτε “2ΧΧΧ” ούτε “Ταπεινοί και Πεινασμένοι”, αλλά προσωπικά περίμενα περισσότερα. Θα μπορούσα να πω για την τελευταία του στο Θέατρο Πέτρας που αποτέλεσε το επιστέγασμα της “επιτυχίας της αποτυχίας” του και ορόσημο για την πορεία της εγχώριας ραπ μουσικής σκηνής και μαζί με το “2ΧΧΧ” πιθανότατα άφησαν το μεγαλύτερο αντίκτυπο από κάθε άλλο καλλιτέχνη του χώρου σε μια αρκετά μεγάλη μερίδα του ακροατηρίου, ξεπερνώντας κατά πολύ τα στενά όρια του χώρου. Επίσης, θα μπορούσα να πω ότι τα χρόνια πέρασαν και ο ΛΕΞ έχει γράψει αισίως 15 χρόνια στη μουσική, είτε ως μέλος των “ΒΟΡ.ΑΣ.” είτε ως το ένα από τα δύο “Ανάποδα Καπέλα” είτε ως “ΣΟΛΟ ΛΕΞ” που λέει και μια ψυχή στα σχόλια στο YouTube. Επομένως, κάποιος που διαβάζει αυτό το κείμενο, θα μπορούσε να σκεφτεί πολύ εύλογα ότι πολλά έχουν αλλάξει, βασιζόμενος σε όλους τους παραπάνω συλλογισμούς, και να καταλήξει στο ότι ίσως ζούμε την αρχή του τέλους. Ίσως, λέω ίσως, να έχουν δίκιο. Αλλά αν υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο και η συναυλία ήταν όντως η αρχή του τέλους, η πτώση από την κορυφή μοιάζει τρομερά δύσκολη με βάση τα όσα συνέβησαν το βράδυ αυτό. Για το ότι ο ίδιος ξεπέρασε τον εαυτό του για άλλη μία φορά κι έστησε τον “ματωμένο του θρόνο” ακόμα πιο ψηλά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Αν και κοντός, ακόμα βλέπει από ψηλότερα. Θα σας ταράξω στις αναφορές σε στίχους τους ΛΕΞ, οπότε συλλυπητήρια και περαστικά. Να, πάλι το έκανα. Κρίμα.
Η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 10, λίγο αργότερα από το αναμενόμενο που ήταν λίγο μετά τις 9, ενώ το πλήθος είχε κατακλύσει κάθε γωνία του σταδίου και διψούσε για την επάνοδο του ΛΕΞ στην σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι κυρίως το ότι τα τρία πρώτα κομμάτια ήταν τα "Intro", "Vittorio" και "Άιντα Τζόνι". Αν περιμένατε να τα περιγράψω με τη σειρά της setlist, αυτό είναι αδύνατο. Μετά, όλα ξεκινούν να πνίγονται μέσα στα αμέτρητα καπνογόνα, στα beats και σε ένα ανελέητο τραγούδι -μάλλον γκαρίδια- μέχρι τελικής πτώσης (έως και την στιγμή που έγραφα αυτές εδώ τις γραμμές, 26 ώρες μετά την έναρξη της συναυλίας, ο λαιμός μου δεν είχε αναρρώσει πλήρως), συνοδευόμενο από σπρωξιές με την παρέα μου. Λίγο πιο πέρα, ο ΛΕΞ σε εμφάνιση ζωής, να αρνείται να πατήσει λάθος ακόμα και στο παραμικρό beat, δίνοντας συχνά το λόγο στο κοινό που ακολουθούσε με περίσσια ορμή την ροή των κομματιών. Έχοντας παρακολουθήσει συναυλία του άλλες δύο φορές, στα μάτια μου επικράτησε ολοκληρωτικά ως performer, κάνοντας δική του τη σκηνή και το κοινό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ενώ οι προσθήκες χορευτικών πριν από μερικά κομμάτια του νέου δίσκου -τα μόνα που μπορώ να ανακαλέσω με σιγουριά είναι το "Point Blank" και το "M2S"- έδωσαν πολλούς έξτρα πόντους ως μια κίνηση που πολύ εύκολα θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ, αναλογιζόμενοι το ύφος πολλών κομματιών. Δεν θα κρύψω πως η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν είδα χορευτές και χορεύτριες να ξεδιπλώνονται στην σκηνή, την οποία ακολούθησε η χαρά μου όταν αντιλήφθηκα ότι αυτό συνέβη όντως σε συναυλία Έλληνα καλλιτέχνη με επιτυχία και οφείλω να δώσω ειδική μνεία στο χορευτικό του "Point Blank", όπου χορευτές ορμάνε ο ένας στον άλλον και οδηγούνται στην “αυτοκτονία” επί σκηνής, χωρίς να βλάψουν κανέναν άλλον, παρά μόνο τον εαυτό τους.
Συνεχίζοντας, οφείλω να σταθώ στην setlist σαν σύνολο. Ο ΛΕΞ ερμήνευσε όλα τα κομμάτια του "Μετρό", όπως ήταν αναμενόμενο λόγω παρουσίασης δίσκου, ενώ κατά την προσωπική μου άποψη, προτίμησε δικαιολογημένα να ερμηνεύσει σχεδόν όλα τα κομμάτια του "2ΧΧΧ" ("Vittorio", "Κριμ", "Κοράκια", "Πολυκατοικίες", "Παυσίπονα", "2017", "Μπόμπαν"), αν και το μεγάλο μου απωθημένο της βραδιάς ήταν το "Γρανίτες και Τσιγάρα", που ήταν το μόνο που έμεινε εκτός setlist εκ του 2ΧΧΧ) έναντι του -πλέον ετών οχτώ- "Ταπεινοί και Πεινασμένοι" ("Άιντα Τζόνι", "Μουσική για Τσόγλανους", "Ο Φράχτης", "Καλό Μήνα"). Ωστόσο, σίγουρα υπήρχε χώρος για περισσότερα κομμάτια από το πρώτο άλμπουμ, δεν χωράει αμφισβήτηση σε αυτό και όσοι βρέθηκαν εκεί το υποστήριξαν ή το ένιωσαν από τον παλμό του πλήθους σε κάθε ένα από τα 4 κομμάτια. Γενικώς υπήρχε χώρος, χρόνος για την ακρίβεια, για περισσότερα κομμάτια, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η διάρκεια της συναυλίας ήταν μιάμιση ώρα - θα μπορούσε να ήταν λίγο μεγαλύτερη. Τη βραδιά συμπλήρωσαν τα "Όχι Σήμερα", "Τίποτα στον Κόσμο" και το κλείσιμο άνηκε στον προσφάτως εκλιπόντα ράπερ ΔΠΘ, του οποίου το κομμάτι "Στον Κύκλο των Παρανόμων" έπαιξε από τα ηχεία. Μπορεί το κλείσιμο να ήταν για πολλούς πολύ απότομο έως άκομψο, αλλά προσωπικά μπορώ να δεχτώ την σιωπή μπροστά στην απώλεια και τον επακόλουθο φόρο τιμής, οπότε δεν ένιωσα περίεργα ούτε για μία στιγμή. Επομένως, αυτή η μεγάλη βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της, με ακατάπαυστα χειροκροτήματα από τον κόσμο και την σιωπή να απλώνεται μόλις αυτά σίγησαν.
Θέλησα να εκθέσω τις εντυπώσεις μου σε μεγαλύτερο βαθμό στο τέλος, διότι ακόμα και τώρα, οι λέξεις έρχονται και φεύγουν και κάποιες στιγμές νιώθω ότι είμαι έτοιμος να γράψω άλλες 1750 λέξεις και την αμέσως επόμενη στιγμή θέλω να κλείσω το λάπτοπ και να τα κρατήσω όλα μέσα μου, μα αυτή η στιγμή δεν μου ανήκει και αμφιβάλλω αν ανήκει και σε όλους εμάς τους πάνω από 20 χιλιάδες που βρεθήκαμε εκεί. Οι συναυλίες έλειψαν και ο ΛΕΞ το ίδιο, μα ήταν κάτι που ελάχιστα είχα συνειδητοποιήσει μέχρι να βρεθώ εκεί. Είχα βρεθεί εκεί το 2018 στην παρουσίαση του "2ΧΧΧ" στο Gazi Music Hall, είχα βρεθεί εκεί και το 2019 που βούλιαξε το Θέατρο Πέτρας από 10000 άτομα, αλλά αντίστοιχα και η μουσική του ήταν εκεί για μένα κάθε φορά που την χρειάστηκα ώστε να προχωρήσω. Δεν θα ήθελα να μιλήσω για την “φωνή μιας γενιάς” ή για το χτύπημα που πέτυχε με το κατόρθωμα της συναυλίας στη Νέα Σμύρνη. Όλα αυτά πλέον έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από διάφορους που επιθυμούν να εντάξουν το τι συνέβη εκείνο το βράδυ στις ατζέντες τους, ενώ κάποια άλλα που ειπώθηκαν δεν αξίζει καν να αναφερθούν, αλλά κάπου εδώ ας έρθω, για την χάρη της “συζήτησης”, να συμφωνήσω μαζί τους σε όσα ανέφερα προηγουμένως. Για μένα, ο ΛΕΞ είναι η φωνή της γενιάς μας και ο τύπος που με μηδενική προώθηση κατάφερε να μαζέψει κόσμο που οι περισσότεροι καλλιτέχνες του ελληνικού χώρου δεν μπορούν καν να ονειρευτούν, και ο κόσμος αυτός μαζεύτηκε για να ακούσει κάποιον που είχε να πει πράγματα, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μας ανήκει τίποτα απ’όλα αυτά. Εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να κρατήσουμε τις στιγμές και να αποχωρήσουμε ήσυχα, κρατώντας τις ιστορίες για κάποια άλλη ώρα όπως αυτή.
Οπότε, αφού ξεκαθάρισα ότι όλα αυτά που συνέβησαν ανήκουν στον ΛΕΞ, θα μιλήσω για την απόλυτη ανάγκη μου να βρεθώ εκεί και να επιστρέψω σε όλα αυτά που για αρκετό καιρό κρατούσα κλειδωμένα σε ένα κουτί. Από την στιγμή που μπήκε το πρώτο μέχρι τον φόρο τιμής στον ΔΠΘ, αυτό ήταν το μέρος που έπρεπε να βρεθώ και η ορμητική και πληθωρική παρουσία του με κάλυψε στον μέγιστο βαθμό, μαζί με την χαρά μου για το ότι για άλλη μία φορά, ξεπέρασε τον εαυτό του, φτάνοντας από το "Καταδίκη" στο σκοτεινό διαμέρισμά του, στο λάιβ της Νέας Σμύρνης με το "Τίποτα Στον Κόσμο". Ήταν μια πραγματικά μεγάλη διαδρομή και κάπως νιώθω τυχερός που το είδα να συμβαίνει μπροστά μου, χτυπώντας το προσωρινό του ταβάνι ξανά και ξανά. Μέχρι την επόμενη φορά.
Υ.Γ. Η μεγάλη μου στιγμή ήταν στο "Κοράκια" και ήταν ξαφνική. Ήταν όλα όσα κρατούσα κλεισμένα στο κουτί και ξαφνικά ξεχύθηκαν προς τα έξω. Ευτυχώς, δεν ήμουν μόνος μου και όσο έρχονται μέρες σαν την τρίτη του Ιουλίου, κανένας μας δεν θα είναι. Πλέον, νιώθω την κάθαρση. Άλλο ένα τικ στην λίστα.
“Και αν μια μέρα, όπως όλοι μας, ψηλά θα πετάξω/Κοίτα να’σαι φορτωμένος και θα’ρθω να σε ψάξω”, "Κοράκια".
Αυτό γράφτηκε για τον Π., ψηλά πάνω απ’τα σύννεφα.
