Υπόγεια Συναυλιακά Υστερόγραφα
(Live Reviews: Release Day 2, KGLW,
Electric Litany, Echo Train, Desert Monks)
photo by Vicky Bali
Ένα άρθρο επιτομή του αίσχους και της ντροπής, ένα άρθρο αποδεικτικό της αστάθειας και της ασυνέπειας που ώρες-ώρες (και μέρες-μέρες και μήνες-μήνες) διέπει τούτη τη σελίδα. Live reviews για συναυλίες που έγιναν έναν και δύο μήνες πριν.
Παρόλα αυτά, δημοσιεύουμε με χαρά τα κείμενα, τα καταχωρούμε στα Υπόγεια αρχεία ως αναμνηστικά πανέμορφων συναυλιακών βραδιών, χαρισμένα απλόχερα από αγαπημένους ταλαντούχους μουσικούς. Πέντε live, έξι κείμενα, γραμμένα από το Δημήτρη και τον Μιχάλη Νικολίτση, αλλά και από την αγαπημένη Υπόγεια comrade, Αθηνά Πέρδικα.
Echo Train @Temple, 13/5/2022
Ο δεύτερος πολυαναμενόμενος δίσκος των Αθηναίων Echo Train κυκλοφόρησε ολοκληρωμένος στις 5 του περασμένου Μάρτη (check album review + track by track by the band here) και είναι από τους καλύτερους της χρονιάς ως τώρα. Ψυχεδέλεια υψηλότατης αισθητικής και έμπνευσης, ριζωμένη γερά στα late 60s - early 70s, μα τυλιγμένη φρέσκια και νεωτεριστική στον ήχο του τώρα.
Δεν θα μπορούσα να λείψω από την live παρουσίαση του “Libation”, ούτε εγώ ούτε ο Γιώργος ούτε ο αδερφός μου. Και ήταν εκεί και η Ελένη και η Αθηνά. Μια δυνατή Υπόγεια ομάδα ύστερα από καιρό, μια δυνατή συναυλία σε χώρο κλειστό ύστερα από καιρό. Επιτέλους.
Οι Echo Train παρουσίασαν το νέο τους album track by track και εξαρχής κατέστησαν εμφανές και αδιαπραγμάτευτο πως θα… σπείρουν. Το ιδρυτικό δίδυμο της μπάντας, η Ren (φωνή, θερεμιν) και ο Greggy (κιθάρες) ήταν οι κεντρικοί φλεγόμενοι πυρήνες της σκηνής, γύρω τους όμως σκόρπιζαν ασύλληπτα και παθιασμένα παιξίματα οι νεοεισελθόντες στο σχήμα, αναπόσπαστο μέρος του δίσκου αλλά και της συναυλιακής μυσταγωγίας που ζήσαμε, ο Nick Sid (πλήκτρα), ο Eddie Theofanidis (μπάσο) και ο Gregorio Perico (τύμπανα). Όσο ο χρόνος περνούσε και το “Libation” όρθωνε τη στιβαρή trippy δυναμική του τόσο το κοινό αφηνόταν στο χορό, στο τραγούδι, στο αγκάλιασμα. Ψάχνοντας έναν εξαγνισμό και μια είδους κάθαρση έπειτα από δύο (και βάλε) παρά πολύ περίεργα χρόνια, δύο (και βάλε) χρόνια άγχους, φόβου, εγκλεισμού, αβεβαιότητας, όλη η ψυχή και η ενέργεια του γκρουπ ήταν ολοκληρωτικά εκεί, πάνω στη σκηνή, για να μας δείξει το δρόμο.
Στο τέλος της νύχτας, Η «Σπονδή» των Echo Train στο Temple είχε σίγουρα πετύχει το σκοπό της: Έβγαλε από μέσα μας ξεγνοιασιά, ελευθερία, φως και τόνους αγάπη - πολύτιμα δώρα σε μια εποχή αλλόκοτη και σκοτεινή. Τα encore tracks από το debut “Memento Mori”, συμπεριλαμβανομένου του υπεραγαπημένου μου “Who's Out There”, ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε ένα βράδυ γιορτινό και ανεβαστικό, συνάμα βαθύ και γοητευτικά μυστικιστικό.
Μιχάλης Νικολίτσης
Electric Litany @Gagarin, 14/5
Σχεδόν τρεις εβδομάδες μετά το εξαιρετικό live των Electric Litany στο Gagarin 205 επιτέλους βρίσκω το χρόνο να καταγράψω τις εντυπώσεις μου. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τους είδα live, 3 χρόνια μετά την συναυλία που και αυτή είχε γίνει στο Gagarin δυσκολεύομαι να βρω διαφορετικές λέξεις για να περιγράψω την συναυλία. Αλλά θα προσπαθήσω…
Την συναυλία άνοιξε ο αγαπημένος Johnny Labelle. Έχω ακούσει αρκετά την μουσική αλλά ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά. Αν είστε εξοικειωμένοι με τον ήχο και το ύφος τους τότε ξέρετε τι να περιμένετε. Μυστήριος, μελωδικός ένας πολύ καλός μουσικός που στα live του μπορεί και αποδίδει την ατμόσφαιρα των δίσκων εξαιρετικά.
Κυρίως πιάτο, Electric Litany. Έχει περάσει καιρός από την συναυλία και σίγουρα έχω ξεχάσει όλες τις μικρές λεπτομέρειες, αλλά ίσως αυτό να ήταν που ήθελα, να γράψω μόνο για αυτό που έμεινε μέσα μου, χωρίς πολλές φανφάρες. Οι Electric Litany έχουν την ικανότητα της μεταμόρφωσης, η ηρεμία των δίσκων πάνω στη σκηνή μετατρέπεται σε καθαρή ψυχεδέλεια, ποτέ δεν μου άρεσαν οι ταμπέλες στη μουσική, μάλλον για αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ οι Litany - και να θέλεις να τους κατηγοριοποιήσεις δεν υπάρχει κατηγορία που να τους χωράει. Η ενέργεια της μπάντας είναι αστείρευτη όπως και η έμπνευσή τους. Άλλοτε ένιωθες τον χρόνο μέσα στο μυαλό σου να κυλάει σα νερό και άλλοτε να κολλάει αιώνια. Για ακόμα μια φορά η μπάντα έδειξε τον τεράστιο βαθμό συνοχής που δένει τα μέλη της και την ευκολία που έχουν στο να μεταπηδούν από το ένα είδος μουσικής στο άλλο. Μπορεί ο υπερταλαντούχος Αλέξανδρος Μιάρης να θεωρείται, και ίσως να είναι, ο ενορχηστρωτής του έργου των Electric Litany, αλλά θα ήταν σφάλμα να μην αποδώσουμε τα εύσημα και στους άλλους παιχταράδες της μπάντας. Όλα αυτά χωρίς να παίξουν κάποια από τα «σουξέ» τους, όπως το «Home» και το «Silence», με μάλλον καλύτερο κομμάτι της βραδιάς να ήταν η εξαιρετική εκτέλεση του «Leverage», κομμάτι που έχει γραφεί για τον Ζακ.
Εν κατακλείδι, για δεύτερη φορά το live των Electric Litany ήταν για μένα μια ολοκληρωμένη εμπειρία, που με γέμισε συναισθήματα και σκέψεις. Από την άλλη, για ακόμα μια φορά το ελληνικό κοινό στάθηκε κατώτερο των περιστάσεων όσον αφορά στην προσέλευση. Αυτό το λέω με αφορμή το συγκεκριμένο live αλλά φαίνεται πως είναι μια παγιωμένη κατάσταση στις συναυλίες συγκροτημάτων της χώρας μας και με στεναχωρεί αρκετά.
Δημήτρης Νικολίτσης
Εγώ παιδιά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν ήξερα πού ακριβώς θα πάω, ήξερα απλά πως πρέπει να είμαι στο Gagarin κατά τις 9 και ότι θα δω Electric Litany. Είχα ακούσει 2 κομμάτια στα γρήγορα και είπα ok καλοί ακούγονται, μου κάνει.
Να επισημάνω ότι δεν είμαι η πιο κατάλληλη και σχετική σε θέματα μουσικής, το αντίθετο θα έλεγα. Δεν κατέχω γνώσεις και πληροφορίες για τη μουσική, δεν ξέρω ονόματα, συγκροτήματα κλπ., μόνο να ακούω ξέρω και πολλές φορές, ακόμα και αν μου αρέσει ένα κομμάτι, δεν μπαίνω στον κόπο να ψάξω τι είναι αυτό που μου αρέσει. Ξέρω, τραγική.
Ο αγαπημένος φίλος Δημήτρης επέμενε να πάω, δεν το λες και περίεργο για τον Δημήτρη αυτό, αν και τόνισε ότι δεν πρέπει να το χάσω αυτό το live. Πέρα όμως από τον Δημήτρη, μαζεύτηκαν πολλοί αυτοί που είπαν έλα, έλα, άντε κουνήσου πρέπει να πας, και αυτό γιατί τελευταία δεν κουνάω από τον καναπέ γενικώς.
Χθες λοιπόν, προβληματίστηκα πολύ για το αν έπρεπε να αφήσω την αγκαλιά του Θοδωρή (του σκύλου μου) και να σηκωθώ. Όπως είναι προφανές, εντέλει σηκώθηκα. Αν ήξερα τι θα επακολουθούσε, δεν θα χρειαζόταν να διαβάσετε όλα τα παραπάνω μιας και δεν θα παζάρευα το αν θα κουνήσω οπίσθιο ή όχι, θα πήγαινα δίχως δεύτερη σκέψη και με μεγάλο ενθουσιασμό. Ήταν ανέλπιστα υπέροχο το live. Δεν ήταν μια ακόμη συναυλία, ήταν εμπειρία.
Οι Electric Litany, απίστευτα ατμοσφαιρικοί και καλοκουρδισμένοι με κάναν να ανατριχιάσω πολλές φορές. Οι σχεδόν 2 ώρες πέρασαν νεράκι, το live κύλησε τόσο στρωτά που ήταν σα να είχαν παίξει ένα εκατομμύριο φορές το set τους και σαν εγώ να τους είχα ακούσει άλλες τόσες. Ήταν όλοι τους παθιασμένοι με αυτό που κάναν αλλά δυσκολευόμουν να πάρω τα μάτια μου από τον μπασίστα, ο οποίος έδινε ρέστα.
Ήταν πέντε+ μπάντες σε μία, ήταν σαν να άκουγες Dead Can Dance, Joy Division, Radiohead, Τσιτσάνη, Madrugada και Iron Maiden μαζί. Αν κάτσω να το σκεφτώ και αναπολήσω, ίσως βρω κι άλλες.
Όπως και να χει, ακόμη και αν δεν ξέρω να προσδιορίσω σε ποια και πόσα είδη μουσικής κατατάσσονται (αν και δεν πιστεύω ότι χρειάζεται), ξέρω όμως ότι δεν θα ξεχάσω την χτεσινή βραδιά στο Gagarin. Αν ακούσω για επερχόμενη συναυλία σίγουρα θα πάω. Κι έχω ακούσει κάμποσες φορές σήμερα το "Enduring Days You Will Overcome"...
Αθηνά Πέρδικα
King Gizzard And The Lizard Wizard @Gagarin, 31/5 & 1/6
Δύο μέρες με τους King Gizzard and The Lizard Wizard. Από την ημέρα που ανακοίνωσαν το διήμερο live στο Gagarin δε κρατιόμουν να πάω να τους δω, προφανώς και τις δύο μέρες. Όμως, το Σαββατοκύριακο πριν το live η μπάντα έβγαλε την εξής ανακοίνωση: «Unfortunately our absolute juggernaut of a drummer has tested positive to Covid. Though he is irreplaceable, the show must go on. We are going to piece together 2 weird and unique shows in Athens without him. Might be a bit acoustic, maybe some drum machines. Honestly got no idea what we’re gonna do, but we gonna do… something. Can’t wait to get to Athens. We love you. Get well soon Mickeys Cavs. We understand this is a big change and refunds will be available for anyone who wants them».
Προφανώς, για μπάντα που πριν λίγα χρόνια είχε δύο drummers στις συναυλίες, το να φτάσει να πρέπει να παίξει χωρίς κανέναν θα ήταν ένας Γολγοθάς, κάτι που φάνηκε περισσότερο την πρώτη μέρα.
* Στο τέλος του review μπορείτε να δείτε στο YouTube ολόκληρες και τις δύο συναυλίες.
** Support act των KGLW και τις δύο μέρες ήταν οι ΑΜΚΑ. Ομολογώ δεν τους γνώριζα, αλλά πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα και καλοκουρδισμενή μπάντα. Στα περίπου 45 λεπτά που έπαιξαν γέμισαν το Gagarin με τον μεστό και συμπαγή σκληρό ήχο τους. Σχήμα με μεγάλο potential, που σύντομα θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο.
Day 1: 31/5/2022
Λες και ήμουν πάλι έφηβος, πήγα στο Gagarin από τις 8 παρά και η ουρά έστριβε στη γωνία και έφτανε σχεδόν μέχρι τις γραμμές του τρένου. Πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο τόσο νωρίς. Τελοσπάντων, ήπιαμε δύο μπύρες μέχρι να μπούμε, πέρασε η ώρα και στις 21:40 η μπαντάρα του Stu βγήκε στη σκηνή. Ή μήπως δεν ήταν αυτοί; Η έλλειψη drummer πίστευα ότι δεν θα τους επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να "κλειδώσουν" σχεδόν ολοσχερώς και να μην μπορούν να αποδώσουν έστω ικανοποιητικά. Αλλά ναι, το όλο μπέρδεμα εντέλει τους πήρε και τους σήκωσε, τους αποσυντόνισε εντελώς, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Ήταν ένα βράδυ που οι KGLW πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Άνευροι, αμήχανοι και μπερδεμένοι. Στη θέση του Cavey υπήρχε ένα drum machine με το οποίο πάλευε όλο το βράδυ ο Stu μαζί με τον Joey Walker. Ο χρόνος που είχαν για να το προγραμματίσουν ήταν ελάχιστος και φάνηκε πως δεν ήταν έτοιμοι, το κατανοώ αλλά ξενερώνω. Ίσως ακόμα και τώρα, ένα μήνα μετά το live, να είμαι πολύ αυστηρός για εκείνη τη νύχτα, αλλά όταν μιλάμε για ένα group γεμάτο ιδιοφυίες θα περίμενα να έχουν σκεφτεί κάτι καλύτερο από ένα διεκπεραιωτικό show. Μια συναυλία διαρκείας 1 ώρας και 30 λεπτών, flat στη μεγαλύτερη διάρκειά της και ας ακούστηκαν το «The River», το «Sense» και το «Work This Time». Αν και κατά διαστήματα πέρασα καλά, τελικά έφυγα με μια πικρία, ενώ σίγουρα μου έλειψε και ένα encore.
Για μένα οι King Gizzard and The Lizard δεν ήρθαν στο Gagarin στις 31/5.
Day 2: 1/6/2022
Καθώς πήγαινα στο Gagarin 205 ήμουν έτοιμος για... τσαμπουκά, ξενερωμένος από τη προηγούμενη νύχτα, προσευχόμουν οι KGLW να κάνουν κάτι που θα άλλαζε άρδην την χθεσινοβραδινή εικόνα τους. Μη σας κρατάω σε αγωνία, χαχα, το έκαναν να μοιάζει πανεύκολο. Προφανώς η extra μέρα ήταν αρκετή για να πειραματιστούν και να προγραμματίσουν το διαβολεμένο μηχάνημα να παίζει αυτά που ήθελαν. Η νύχτα ξεκίνησε με το εκπληκτικό «Magenta Mountain», μετά ήρθαν τα πολύ καλά «Stressin», «Sadie Sorceress» και «Most of What I Like» και μετά η φάση ξέφυγε. Ξέφυγε σε όλα τα επίπεδα, με τέσσερα κομμάτια έπη στη σειρά, «Slow Jam 1», «Ο.Ν.Ε.», «Sleep Drifter» και «Rattlesnake»! Ασταμάτητη ψυχεδέλεια, βιρτουόζικα παιξίματα, το απίστευτο solo με φυσαρμόνικα και χορός - ένα ασφυκτικά γεμάτο Gagarin στον αέρα! Πόση ώρα; Πολύ ώρα, τόση που δεν άντεχα να χτυπιέμαι άλλο. Και δε κράτησε λίγο, όταν μιλάμε για ένα set εννέα τραγουδιών... Οι KGLW παρέδωσαν μαθήματα μουσικής και έκστασης. Όπως είπε και ο Φάνης, «πέτας μια μπανάνα και δες τι γίνεται». Κερασάκι στη τούρτα ήταν το φινάλε με το «The Dripping Tap», το οποίο κράτησε κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο και μέσα σε αυτό το διάστημα έπαιξαν «παπάδες», όπως και πριν δηλαδή!
Η δεύτερη μέρα των King Gizzard ξέπλυνε και με το παραπάνω την μέτρια πρώτη και αν πρέπει να γκρινιάξω για κάτι αυτό είναι μόνο ότι μας άξιζε ένα encore που -όπως και το πρώτο βράδυ- δεν ήρθε ποτέ. Ένα «Billabong Valley» ρε παιδιά για το σβήσιμο... Respect, πάντως, whatsoever.
Δημήτρης Νικολίτσης
Desert Monks @Temple, 3/6
Στο εισαγωγικό κείμενο που προλόγισε Τα Κομμάτια του Μήνα Ιουνίου, ανάφερα πως η χρονιά που πέρασε ήταν για μένα η χρονιά «της τελευταίας στιγμής», η χρονιά του υπέρτατου τρεξίματος και του μεγάλου άγχους.
Στους Desert Monks έφτασα κυριολεκτικά τρέχοντας, μιας και η Ιερά Οδός ήταν μπλοκαρισμένη και ακούνητη, «μπετόν» που λένε και οι ταξιτζήδες, εξαιτίας της έναρξης του Φεστιβάλ “Αναιρέσεις” στην Τεχνόπολη. Κατέβηκα από το ταξί λοιπόν και το πήρα με τα πόδια.
Η είσοδός μου στο Temple ήταν πανηγυρική, ιδρωμένος και ξέπνοος εντόπισα τον φίλο Στέργιο (δεν είναι και δύσκολο - δυο μέτρα είναι το αγόρι μας) και την υπέροχη σύζυγό του. Πριν προλάβουμε να πούμε τις καλησπέρες μας και τα τοιαύτα, η Αθηναϊκή rock n roll μπάντα των Desert Monks πήρε θέση στη σκηνή.
Τους Desert Monks τους γνώρισα από το προ τετραετίας debut τους, "Dark Grooves", και μου άρεσαν -δεν μου άλλαξαν τη ζωή- αλλά μου άρεσαν πολύ. Με την sophomore κυκλοφορία τους, “Sympan” (check album review here), έδειξαν περαιτέρω δυναμική και εξέλιξη και φανέρωσαν νέους περιπετειώδεις ορίζοντες έμπνευσης και δημιουργίας. Αυτός ήταν κι ο λόγος που χωρίς πολλή σκέψη αποφάσισα να παραστώ στο live της παρουσίασης του δίσκου.
Η μπάντα επουδενί δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου, έδωσαν μια συναυλία με αξιοζήλευτη ενέργεια, τρομερά παιξίματα και δυναμική σκηνική παρουσία. Ο τραγουδιστής του σχήματος, Αντρέας Ντρούλιας, ήταν ένας πανίσχυρος μαγνήτης, εξέπεμπε καθόλη τη διάρκεια του live αλήθεια και αγνή ροκ εν ρολ πόρωση. Η χροιά της φωνής του είναι σπάνια, σε συγκεκριμένα σημεία και tracks είναι συγκινητική, χωρίς να το θες σε στέλνει πίσω στα ένδοξα 90's και early 00's, χωρίς όμως να γίνεται στείρα παλλαϊκή μήτε επιτηδευμένα νοσταλγική. Κορυφαία στιγμή της συναυλίας, όπως και του νέου δίσκου κατά την ταπεινή μου γνώμη, το καταπληκτικό “Eyes”.
Πολλά συγχαρητήρια στους Desert Monks για έναν εξαιρετικό δίσκο και για μία πολύ πολύ δυνατή και τίμια συναυλία.
Μιχάλης Νικολίτσης
Release Day 2 @Πλατεία Νερού,15/6/2022
Τα τυχερά του να κολλάς κορονοϊό. Δεν είχα χρόνο να γράψω το review μου, αλλά να που τώρα έχω - κρεβατωμένος και εκτός δουλειάς εδώ και 3 μέρες. Οπότε, πάμε κατευθείαν στο "ψητό": Έφτασα στη πλατεία Νερού την ώρα που βγήκαν οι Fontaines D.C. και νομίζω δεν χρειάζεται να πω πολλά για τους Ιρλανδούς δυναμίτες. Είναι ένα από τα πιο καυτά ονόματα σήμερα και το απέδειξαν με περίσσια ευκολία και στο ελληνικό κοινό για ακόμα μια φορά, περισσότερα για την εμφάνιση τους μπορείτε να διαβάσετε εδώ από τους υπόλοιπους υπογείους που βρέθηκαν εκεί.
Mogwai. Σκωτσέζικο post-rock, απλά και καθαρά. Κοιτάζοντας το line up της ημέρας, εξαρχής δεν μου κολλούσε καθόλου το όνομά τους ανάμεσα στους νεανίες και έτοιμους για όλα Fontaines D.C. και τον θρύλο Nick Cave. Δεν μου ταίριαζαν ως σύνδεση και πράγματι η βραδιά στην Πλατεία Νερού με επιβεβαίωσε. Όμως η μπάντα των Mogwai είναι ΜΠΑΝΤΑ με όλη την έννοια της λέξης. Kαθώς προσπαθούσα να ηρεμήσω από την καταιγίδα των D.C. και αναμένοντας το Νικόλα, δεν πίστευα ότι θα με ένοιαζε να ακούσω Mogwai - έκανα λάθος. Καλοκουρδισμένοι όσο δεν πάει, έκαναν ό,τι ήθελαν και όποια στιγμή το ήθελαν. Αψεγάδιαστοι από την αρχή ως το τέλος του set, σε «ανάγκαζαν» να τους παρακολουθήσεις είτε το ήθελες είτε όχι. Respect για ακόμα μια φορά σε αυτήν τη μοναδική και πάντοτε αξιόπιστη μπάντα.
Nick Cave & The Bad Seeds version 2022. One more time with feeling. Κάθε live του Cave είναι μια εμπειρία, το αυτό συνέβη και το βράδυ της 15ης Ιουνίου στην Πλατεία Νερού. Τα τελευταία χρόνια πάντα κάτι συμβαίνει και κάνει την συναυλία μοναδική. Το 2017 είχα χάσει μόλις 15 μέρες τον κολλητό μου, το 2018 άνοιξαν οι ουρανοί και φέτος συνάντησα τρεις διαφορετικές παρέες, φίλους κολλητούς από διάφορες εποχές. και γίναμε όλοι μια τεράστια παρέα 20 ατόμων. Κατάφερε και ο αδερφός μου με τη γυναίκα του να έρθουν στο τσακ και ήμασταν όλοι έτοιμοι.
Αφού είπα τα προσωπικά μου, πάμε στο live. Η σκηνή φωτίζεται και ο Nick Cave με τους Bad Seeds καταλαμβάνουν την, τεράστια πρέπει να πω, σκηνή του Release Festival. Μπαίνουν με το «Get Ready For Love» και ο Cave τα δίνει εξαρχής όλα. Συνεχίζει με «There She Goes, My Beautiful World» και καπάκια «From Her To Eternity», σε μια εκτέλεση που έσταζε πόνο και δύναμη. Ακόμα και αν η συναυλία τελείωνε σε εκείνο το σημείο θα ήταν οκ, δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Αλλά προφανώς και ευτυχώς είχε κι άλλο. Για να μην αναλύσω όλα τα κομμάτια ένα-ένα και σας πρήξω, θα αναφέρω τα -απρόσμενα- για μένα highlights του setlist. Εύκολα θα πω το «Bright Horses» και το «White Elephant». Και νιώθω πολύ τυχερός που άκουσα επιτέλους το «O Children» ζωντανά και -φυσικά και πάνω απ'όλα- το καταιγιστικό και ακριβοθώρητο "City of Refuge".
Ο Cave κατέθεσε ψυχή, όπως κάνει κάθε φορά. Πάλι ήρθε συναισθηματικά φορτισμένος, έχασε και δεύτερο γιο, φαινόταν στο πρόσωπό του πως δεν έδινε απλά ένα show αλλά το ζούσε, για τους δικούς του λόγους, όπως και εμείς το ζούμε για τους δικούς μας λόγους, που αναδύονται στην επιφάνεια μέσα από τις μουσικές του και την μαγική ενέργειά του. Nα μην αδικήσουμε και να μην ξεχάσουμε και τους υπόλοιπους "Κακούς Σπόρους", που ήταν και αυτοί άψογοι, με πρωτεργάτη τον διόσκουρο του Cave, Warren Ellis. Xωρίς αυτόν ίσως ο Cave να μην ακουγόταν τόσο σύγχρονος και (ακόμα και σήμερα) νεωτεριστικός, ελπίζω να γίνεται κατανοητό αυτό που εννοώ.
Θέλω να αναφερθώ και στα φώτα της συναυλίας. Σπάνια ασχολούμαι με τέτοιου είδους παραμέτρους στα live που πηγαίνω, αλλά αυτός ο φωτισμός θα μου μείνει αξέχαστος.
Τέλος, σε επίπεδο διοργάνωσης όλα πήγαν πολύ καλά και ρολόι εξ’ όσων μπόρεσα να αντιληφθώ, με μόνη παραφωνία το τεράστιο κενό ανάμεσα στην εμφάνιση των Mogwai με αυτή του Cave.
Δημήτρης Νικολίτσης
