Release Athens 2025 | Day 2
IDLES, Glass Beams, SPRINTS
@ Πλατεία Νερού, 18/6/2025
* Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από το επίσημο site του Release Athens Festival.
Την Τετάρτη το πρωί έσκασα στο γραφείο με βερμούδα, t-shirt Νίκος Γκάλης the gangster, καπέλο "Σερίφου" (έτσι λέω τα μεγάλα καπέλα "ζούγκλας" που φοράω στην παραλία), γυαλιά ηλίου και ένα φρέντο ανά χείρας, μαζί με ένα χαμόγελο ανυπομονησίας και... κοσμάρας. Και σκεφτόμουν, καθώς ανέβαινα τις σκάλες, πως σήμερα στο γραφείο θα μπορούσε να εκτυλιχθεί ο εξής διάλογος:
- Είστε σίγουρα ψυχολόγος;
- Σας διαβεβαιώ πως ναι, είμαι ψυχολόγος, απλά σήμερα θα φύγω νωρίτερα από το γραφείο και θα ξεκινήσω το αγαπημένο μου συναυλιακό μου Καλοκαίρι, θα κατέβω Release για τους SPRINTS, τους Glass Beams και τους IDLES.
5.30 ξεκίνησα από την Πετρούπολη και έβαλα πλώρη για την υπέροχη Πλατεία Νερού. 6.10 έφτασα στον προορισμό μου και σκεφτόμουν πως είχα χρόνια να φτάσω τόσο νωρίς, ας είναι καλά οι Ιρλανδοί SPRINTS, από το live των οποίων δεν ήθελα να χάσω ούτε νότα. Περιμένα τον γιο μου (τι χαρά! τι χαρά να πηγαίουμε πια μαζί στις συναυλίες!), τον πήρα τηλέφωνο και μου είμαι πως θα φτάσει κατά τις 7 παρά τέταρτο, οπότε αποφάσισα να μπω και να τον περιμένω μέσα. Αφού πέρασα τον έλεγχο των εισιτηρίων και περπάτησα καμιά 50αριά μέτρα προς τη σκηνή, κοντοστάθηκα και κοίταξα γύρω μου. Κόσμος και κοσμάκης με χαμόγελα στα χείλη, εναλλακτικές πολύχρωμες ή σκούρες περιβολές, μαύρα, καστανά, γκρίζα και ξανθά μαλλιά, χρωματιστά μαλλιά, καθόλου μαλλιά, piercing και tattoos, καθόλου piercing και καθόλου tattoos, αγόρια, κορίτσια, στρέιτ, γκέι, εικοσάχρονα, τριαντάχρονα, μεσήλικα, κάποια ηλικιωμένα, έφηβα. Στα καλοκαιρινά ροκ φέστιβαλς όλα αυτά τα χρόνια, η συμπερίληψη πριν μάθουμε τη λέξη συμπερίληψη, ολοι δικοί μας είμαστε το λέγαμε παλιά. Περπάτησα άλλο λίγο και ένιωθα πια το λιοπύρι να χτυπάει το κεφάλι μου, πήρα ένα παγωμένο νερό και έπιασα κάγκελο, που κι αυτό είχα να το κάνω χρόνια.
6.40, ακριβώς όπως έλεγε το πρόγραμμα, οι Δουβλινέζοι SPRINTS ανέβηκαν στη σκηνή. Στη μέση η frontwoman, η φοβερή και τρομερή Karla Chubb. Παρατήρησα πως τα γόνατά της ήταν ματωμένα και αμέσως σκέφτηκα πως όλα θα πάνε καλά, ναι, όταν βλέπεις τον/την leader μιας rock n roll μπάντας με ματωμένα γόνατα, ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά... Έτσι κι έγινε. Έπαιξαν σχεδόν όλο το περσινό αξιολογότατο debut τους "Letter To Self", το ακυκλοφόρητο καινούριο κομμάτι "Something's Gonna Happen", με αυτό ξεκίνησαν, ενώ τελείωσαν με το "Little Fix", από το EP τους "A Modern Job", από το 2022. Κορύφωση της συναυλίας αποτέλεσε, λίγο πριν τη μέση του setlist, το επικό "Heavy", εκεί ακριβώς εμφανίστηκε και ο γιος μου ο Νικόλας. Καταπληκτικό και το "Shaking Their Hands", που όμως μας πληροφόρησε η Karla το έπαιξαν έπειτα από πάρα πολύ καιρό, έπειτα από διαδικτυακή παραγγελία φανατικού Έλληνα fan, αλλά και το "Cathedral", ω φίλε ήταν έπος!
Το τέλος της εμφάνισης των SPRINTS μας βρήκε στα όρια της... θερμοπληξίας, οπότε βιαστικά πήγαμε στις σκεπασμένες μπάρες για λίγη ξεκούραση και σκιά. Όταν ανέβηκαν οι Glass Beams επιστρέψαμε μπροστά από τη σκηνή, αρκετά κοντά ξανά, αλλά όχι κάγκελο.
Οι Glass Beams -το πολύ ενδιαφέρον και ξεχωριστό project του Ινδo-Αυστραλού Rajan Silva- εντυπωσίασαν πριν καν ξεκινήσουν να παίζουν μουσική. Οι χρυσοποίκιλτες μάσκες τους -που θυμίζουν τους υπεραγαπημένους μου GOAT- , τα εντυπωσιακά ρούχα τους - ειδικά της μπασίστριας (ή του μπασίστα, που παίζει να είναι και ο Rajan; - ω,ναι εγώ εκεί κατέληξα), το σκηνικό με τις κίτρινες στήλες μπροστά της/του... Εντυπωσιακοί άμα τη εμφανίσει τους, αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακοί όταν ξεκίνησαν να ξετυλίγουν το μαγικό νήμα της τέχνης τους, ένα γοητευτικό και μυσταγωγικό μείγμα eastern και surf μουσικής, με σιτάρ, bell chimes, κονσόλες, εκτυφλωτικές μπασογραμμές και ηλεκτρικές κιθάρες, δαιμόνια τύμπανα. Έπαιξαν κομμάτια από τα δύο extended play τους ("Mirage"/2021, "Mahal"/2024), αλλά και δύο σκαλωματικές διασκευές στο φινάλε του set τους. Μυστηριώδεις και παιχταράδες, με έμπνευση και άποψη, μας καθήλωσαν χωρίς να πουν (στην κυριολεξία) ούτε μία λέξη. Hats off...
Στην Πλατεία Νερού ο ήλιος έδυε και ήρθε η ώρα να συναντήσουμε δύο συναυλιακά αδερφάκια μου, τον Γιώργο και την Ξένια. Λίγο -υπέροχο και κλασικό- μουσικό πίρι-πίρι για τις συναυλίες που είδαμε, αλλά και αυτές που θα έρθουν (στη γιγαντοθόνη, μεταξύ άλλων, έπαιζαν οι Fontaines και ο Morrissey). Το σκοτάδι είχε πια τυλίξει την Πλατεία Νερού και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για την έλευση των IDLES. 9.45 ανέβηκαν και όσα ακολούθησαν θα αποτελέσουν μια αξέχαστη -one of a kind- συναυλιακή εμπερία.
Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισης των IDLES, έσπευσα να ποστάρω στη σελίδα μου στο fb το εξής:
«Οι IDLES σήμερα στο Release ήταν καταιγιστικοί, συγκινητικοί, ακραία αληθινοί.
Μάλλον η καλύτερη συναυλία μου από τον Covid κι έπειτα.»
Κι αν τούτο το μικρό κειμενάκι φαινόταν κάπως παρορμητικό και υπερβολικό, δυο μέρες μετά -τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές- δεν θα άλλαζα τίποτα. Παραμένει στο μυαλό και στην ψυχή μου ακόμα και τώρα η εμφάνιση των IDLES ως η καλύτερη συναυλία που παρακολούθησα μέσα στην τρέχουσα δεκαετία, για την ακρίβεια η καλύτερή μου από το 2017 και το live του Cave στο Tae Kwon Do. Δεν αναφέρω τυχαία το (οριακό για μένα) συγκεκριμένο live του Cave - εντοπίζω μεταξύ των δυο συναυλιών κάποια κοινά, παρόλο που μιλάμε για δυο αρκετά διαφορετικές μουσικές περιπτώσεις. Ναι, εντοπίζω κάποια κοινά, τέτοια που κάνουν μια καλή ή παρά πολύ καλή συναυλία να μετατραπεί σαν κάτι αξέχαστο και μοναδικό.
Από την πρώτη στιγμή που οι Βρετανοί ανέβηκαν στη σκηνή και έπαιξαν την πρώτη νότα του “Colossus”, ένιωσα ρεύμα να διαπερνά το κορμί μου, ένα ρίγος να μυρμηγκιάζει τον αυχένα μου. Κι όταν ο Joe Talbot ξεστόμισε τις πρώτες λέξεις του, ένιωσα ένα τράνταγμα στην ψυχή και ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Και διαισθητικά καταλάβαινα πως και οι χιλιάδες γύρω μου ένιωσαν το ίδιο, ή κάτι παρόμοιο τελοσπάντων, διαισθητικά καταλάβαινα πως αυτόματα διαμορφώθηκε στην αρένα μια συλλογική ενιαία συναισθηματική συνείδηση, που πλημμύριζε από ένταση και συγκίνηση, φλεγόταν σαν βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Όλη αυτή η ενέργεια έφτασε στην μπάντα και η μπάντα μας την έστειλε πίσω διπλασιασμένη. Και μεις πάλι σ´αυτους και αυτοί πίσω σε μας. Και τούτη η φλεγόμενη, δαιμονισμένη ανατροφοδότηση κράτησε για 90 λεπτά. Μοιάζει μαγικό ή μεταφυσικό, μπορεί να (σου) μοιάζει και μαλακία αυτό που γράφω, όμως έτσι γίνεται μερικές φορές, έτσι διαμορφώνεται μια συλλογική συναισθηματική κατάσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, όλο αυτό που έγινε και προσπάθησα κάπως να περιγράψω βασίζεται στην… ανθρωπίλα.
Ναι, αυτό, το στοιχείο της ανθρωπιάς, ότι όλοι μας - ένας προς ένας και όλοι μαζί- είμαστε άνθρωποι με μυαλό και πάνω απ' όλα με καρδιά μας το θύμισαν και μας το έβγαλαν από μέσα μας οι IDLES - και δεν ήταν μόνο τα συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης ή οι φαρμακεροί κοινωνικό-πολιτικοί στίχοι του Talbot που οδήγησαν σε αυτό το από τον λήθαργο ξύπνημά μας, ήταν όλο το attitude και όλο το feeling του συγκροτήματος - αληθινό και αυθεντικό, πηγαίο και πύρινο. Εξαρχής, κοντά ο ένας στον άλλο τα πέντε μέλη της μπάντας, κατέλαβαν μετά βίας το 1/4 της σκηνής, δημιουργώντας αυτόματα μια ατμόσφαιρα ενότητας και αλληλεγγύης, ανάμεσά τους πρώτα και με μας εν συνεχεία. Αγάπη. All is Love and Love Is All.
Οι IDLES έπαιξαν στην Πλατεία Νερού σαν ένα σώμα και τραγούδησαν σαν ένα στόμα και ήταν πραγματικά αψεγάδιαστοι και -αν και από το πρώτο δευτερόλεπτο χείμαρροι- ακούραστοι. Το setlist χτίστηκε με tracks και από τους πέντε δίσκους τους. Η αρένα δεν άργησε να μετατραπεί σε κολαστήριο και κομμάτια όπως το "Gift Horse", "Mother", "I'm Scum" (πρώτη κατάβαση του κιθαρίστα Mark Bowen στο κοινό), "The Wheel" και "Divide And Conquer" προκάλεσαν το απόλυτο χάος. Το αποκορύφωμα της τρέλας και του πανικού έφτασε στα "Gratitude" και "Benzocaine" (δεύτερη ηρωική κατάβαση του Bowen στην αρένα, αυτή τη φορά μαζί με τον έτερο κιθαρίστα Lee Kiernan). Οι τόνοι έπεσαν ελαφρώς στο "The Beachland Ballroom", αλλά το δέος και η ανατριχίλα παρέμειναν, καθώς η ερμηνεία του Talbot ήταν εκθαμβωτική - κλάμα... Και ύστερα το φινάλε, μια κατηφόρα δίχως φρένα (ή μια ανηφόρα με τουρμπίνες στα πόδια - όπως θέλεις πάρτο): "Never Fight A Man With A Perm", "Dancer", "Danny Nedelko", "Rottweiler".
Encore δεν υπήρξε και αυτό σε κάποιους ξένισε και ξίνισε, όμως αν παρατηρήσεις τα setlists της μπάντας στη βίβλο του setlist.fm, θα διαπιστώσεις πως δεν παίζουν ποτέ έξτρα κομμάτια. Μοιάζει σαν ένα είδος αρχής τους, σαν άγραφος κανόνας τους. Χμ... ναι, το έψαξα μόλις στο A.I. και βρήκα πως οι IDLES δεν παίζουν ποτέ encore γιατί θεωρούν πως είναι μία πρακτική που χαλάει τη ροή της performance τους. Προτιμούν να δίνουν ένα ολοκληρωμένο χωρίς διακοπή show και πιστεύουν πως αυτό είναι πιο ξεκάθαρο και έντιμο για τους fans τους.
Όπως και να χει, δε νομίζω πως η συναυλία των IDLES χρειαζόταν encore. Ζήσαμε 90 λεπτά απόλυτης rock n roll τρέλας και ηδονής και προφανώς αποχωρήσαμε από το Φάληρο γεμάτοι και αναζωογονημένοι, λαμπεροί και κάπως διαφορετικοί, έστω για λίγο. Ζήσαμε στο 100% το -κατά Toi Derricotte- μανιφέστο της μπάντας: "Joy As An Act Of Resistance".
