The Last Drive (Unplugged)
8ball 16/1/16
Η είδηση για το διήμερο unplugged set των Last Drive στο Τριανόν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία μια που έχουν περάσει 22 χρόνια από την τελευταία φορά που δοκίμασαν κάτι τέτοιο και αν σκεφτείς τα όσα συνέβησαν στη μπάντα μέσα σ’ αυτά τα χρόνια (διάλυση, επανένωση, αλλαγές μελών, ένα διονυσιακό τετραήμερο πάρτι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τα 30 τους χρόνια) έκανε την προσμονή για το τι ετοιμάζουν σ’ αυτή τη νέα συνάντηση ακόμα μεγαλύτερη. Τα πρώτα video μαζί με τα διθυραμβικά σχόλια για τα live της Αθήνας κάνουν την εμφάνιση τους την ίδια στιγμή που οριστικοποιείται και η είδηση για την πραγματοποίηση μίας μίνι τουρνέ σε Λάρισα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες μετά, στις 16/1 στο 8ball, οι Caustic Real (Kώστας Καρτάλης – τύμπανα, Αστέριος Λέκκας – κιθάρα, φωνητικά) αναλαμβάνουν να βάλουν φωτιά στο φυτίλι της βραδιάς έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα κυριολεκτικά παγωμένο κοινό, μια που οι πόρτες αντί για τις 9 που ήταν προγραμματισμένο άνοιξαν στις 10:30 αφήνοντάς μας να παγώνουμε στη βροχή. Το υψηλών οκτανίων folk punk τους καταφέρνει να ζεστάνει την ατμόσφαιρα αλλά πάνω που το αποψυχθέν κοινό αρχίζει να συμμετέχει κι αυτό στα δρώμενα, ολοκληρώνουν το set τους για να ετοιμαστεί η σκηνή για την συνέχεια.
Το νέο στοιχείo για τους Drive είναι η προσθήκη του Άγγελου (φίλου και συνεργάτη της μπάντας τα τελευταία χρόνια) στα κρουστά αλλά γρήγορα όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία καθώς η εισαγωγή του Whisper her name είναι και το σύνθημα για το ξεκίνημα μιας «άλλης» συναυλίας με την μπάντα να δείχνει σε τρομερή φόρμα από το πρώτο τραγούδι. Συνειδητά έχουν επιλέξει να παρουσιάσουν και τραγούδια που δεν βρίσκουν πολύ συχνά τον δρόμο για τα playlist των «κανονικών» τους συναυλιών ενώ η απουσία ηλεκτρισμού βοηθάει να αναδυθούν οι ιστορίες των τραγουδιών και να αποκαλυφθούν οι πηγές απ’ όπου αντλούν την έμπνευσή τους οι Drive χρόνια τώρα. Oι επιλογές τους είναι μοιρασμένες στην πριν το 1990 περίοδο με τo Midnite Hop από το πρώτο τους ep, το Sidewalk Stroll από το Underworld Shakedown, τα Joe Esposito’s Gun και Devil May Care από το Ηeatwave και στη μετά το 1994 περίοδο με τα Sister Dawn, The Drop από το Subliminal και τα Μaureen, Headlong to the edge και Ηole in the wall από το τελευταίο τους πόνημα Heavy Liquid, αφήνοντας περιέργως εκτός των επιλογών τους τα Blood Nirvana και F*head Entropy και φροντίζοντας να βάλουν φωτιά στις προσδοκίες μας για το τι να περιμένουμε από αυτούς στο μέλλον με το ακυκλοφόρητο Always the Sun.
Μουσικά οι Drive αποδεικνύουν ότι οι ακουστικές εκδοχές των τραγουδιών τους δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε ένταση από τις αντίστοιχες ηλεκτρικές, ενώ όσος ηλεκτρισμός λείπει από τις κιθάρες των Γιώργου Καρανικόλα και Στέφανου Φλώτσιου, τόση περίσσεια από αυτόν υπάρχει στη πλατεία. Η φίλη δίπλα μου, που τους έχει δει και στην Αθήνα, μου ψιθυρίζει ότι είναι ακόμα καλύτεροι απ’ ότι στο Τριανόν και σκέφτομαι πόσο σημαντικές είναι οι τρεις συναυλίες που προηγήθηκαν γι’ αυτό που ζούμε εκείνη τη στιγμή μια που καλές οι προπονήσεις αλλά στα παιχνίδια δένονται οι ομάδες. Ο Αlex εγκαταλείπει το μπάσο για τη μελόντικα και τις φυσαρμόνικες του, με τον Νίκο Κετζέα (Speedball, Rockin’ Bones, BLML και για χρόνια συνοδοιπόρος των Last Drive) να αναλαμβάνει χρέη με το κοντραμπάσο του και κάθε τραγούδι να αποτελεί αφορμή για μία ακόμα έκρηξη ενθουσιασμού από το κοινό που θα οδηγηθεί στη κορύφωση στο τέλος του πρώτου μέρους με το “The Devil May Care” να τραγουδιέται απ’ όλο το 8ball.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα επιστρέφουν για να μας δώσουν τη χαριστική βολή με ένα φουλ του άσσου αποτελούμενο από τα Valley Of Death, Black Limo και Ι Love Cindy κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο τη βραδιά. Κι εδώ κανονικά θα έπρεπε να τελειώνει και το review αλλά υπάρχει κάτι που παρέλειψα να αναφέρω, οι Διασκευές. Κι αν η επιλογή για το Get Out Of My Life Woman (Allen Toussaint) το πιθανότερο είχε να κάνει με τo ότι τα νέα για τον θάνατο του Allen βρήκαν τους Drive να ετοιμάζουν το unplugged set οι υπόλοιπες τρεις για κάποιο λόγο μου φάνηκαν πολύ προσεκτικά επιλεγμένες και με κάποιου είδους συνδετικό ιστό μεταξύ τους. Τρία τραγούδια, τρεις διαφορετικές χώρες (Η.Π.Α., Αγγλία, Αυστραλία) στις οποίες δημιουργείται το μεγαλύτερο ποσοστό από το rock ‘n’ roll που ακούμε και στίχοι που περιγράφουν τόσο παρόμοιες καταστάσεις που σε κάνουν ν’ απορείς. Ο Greg Sage στο Straight Ahead τραγουδάει “Do you sometimes feel, that we don’t have a chance?”, οι Kinks στο Dead End Street “What are we living for?” και οι Died Pretty στο Everybody Moves “We all lose our load and wallow in this darkest age”, από το Πόρτλαντ του ’89, στο Λονδίνο του ’66 και ξανά στο Σύδνεϋ του ’88 οι ίδιοι «σκοτεινοί» καιροί, η ίδια αποξένωση και απελπισία. Σας θυμίζουν κάτι;
Αυτά σκεφτόμουν βγαίνοντας από το 8ball και για κάποιο περίεργο λόγο σκεφτόμουν ότι η εισαγωγή του Αlex στο “Τhe Devil May Care” πως πάντα θα υπάρχει κάποιος που νοιάζεται ίσως να μην αναφερόταν στον διάβολο του τραγουδιού αλλά στο διπλανό σου στη συναυλία με τον οποίο μοιραζόσασταν το ίδιο χαμόγελο. Αλλά πάλι όλα τα παραπάνω ίσως είναι απλώς ευφάνταστες σκέψεις ενός φανατικού μέλους του Drive Tribe μετά τη κατανάλωση αρκετού αλκοόλ και απλώς τα τραγούδια να ταιριάζανε με το ύφος της συναυλίας. Διαλέξτε την εκδοχή που σας ταιριάζει…
