The National
@ Samsung Hall
December 3, 2019 || Zürich, CH
Ένα βράδυ τον περασμένο Ιούλιο, πίναμε κάτι ποτά με την Βίκυ στην Αθήνα, όταν μου ανέφερε ότι ψηλά ψηλά στη δική της Bucket List είναι να δει τους National live. Είχαμε περάσει ήδη πολλά βράδια – από τον Απρίλιο και μετά – να μιλάμε το “I Am Easy To Find” και αυτός θα είναι ένας δίσκος που θα μας συνοδεύει πάντα.
Ένα μεσημέρι τον περασμένο Αύγουστο, κάπου στην Καλαμάτα, ήταν που της έδωσα έναν φάκελο που είχε μέσα 2 εισιτήρια για την εμφάνιση των National στις 3 Δεκεμβρίου, στο Samsung Hall της Ζυρίχης.
Θυμάμαι να κοιτάω το πρόγραμμα της περιοδείας, προσπαθώντας να διαλέξω το μέρος. Από τις 25/11 και μετά έφταναν στην Ευρώπη. 25/11 Βαρσοβία, όχι. 26/11 ως 05/12 έπαιζαν στη Γερμανία (γενικά εγώ όχι άλλη Γερμανία, ΦΤΑΝΕΙ!), με μια ενδιάμεση στάση στην Κοπεγχάγη, στην οποία έχω πάει, αλλά το βασικό θέμα ήταν ότι I don’t do cold weather!
Ήθελα Λισαβόνα στις 12/12 αλλά τα αεροπορικά στοίχιζαν όσο περίπου μια γκαρσονιέρα στα Κάτω Πατήσια, ενώ τα shows στην Αγγλία, 07-10/12 ήταν κιόλας sold out.
Zurich it is.
Η Ζυρίχη είναι όμορφη, γραφική, φιλόξενη και easy γενικά. Δύο πράγματα χρειάζεσαι για να περάσεις καλά. Χοντρά ρούχα και λεφτά. Ευτυχώς έχουμε καλούς φίλους (Thanx, Valia) που μας έμαθαν τα μπαρ τα σωστά και τα hot spots που πάνε οι locals. Αρκετά όμως, αυτός δεν είναι ενας ταξιδιωτικός οδηγός.
Ξημέρωσε Τρίτη 3 Δεκεμβρίου (τρόπος του λέγειν, δεν ξημέρωσε ποτέ, ούτε έβγαλε ήλιο ποτέ στη Ζυρίχη). Οι πόρτες του Samsung Hall άνοιγαν στις 18.30, στις 20.00 έβγαινε η Hannah Georgas, για το σχετικό warm up και στις 21.00 National on stage. Το πρόγραμμα τηρήθηκε με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού (sic).
Εμείς κατα τις 19.30 ήμασταν εκεί. Τεράστια ουρά στην είσοδο, τεράστια ουρά για να αφήσεις τσάντες, όμως οι ουρές προχωρούσαν, δεν κολλούσες. Σχετικά εύκολα βρεθήκαμε στο μπαρ, μπύρες μέσα ναι, τσιγάρο μέσα όχι. Κάγκελο μπροστά (σχεδόν). Το venue σιγά σιγά γέμισε, χωρίς να γίνει sold out βέβαια.
21.00 ακριβώς τα τύμπανα του "Rylan" σκόρπισαν κύματα ενθουσιασμού και γέμισαν το venue με όλο το φως που υπάρχει.
Η μπάντα συνεχίζει με ακόμα 2 κομμάτια από τον τελευταίο δίσκο. Το εναρκτήριο "You Had Your Soul With You" και το καταπληκτικό "Quiet Light", τους στίχους του οποίου αξίζει να διαβάσετε.
Αμέσως μετά, η μπάντα ανατρέχει στο εμβληματικο "Trouble Will Find Me" (2013) και μας χαρίζει καταπληκτικές εκτελέσεις των "I Should Live In Salt" & "Don't Swallow The Cap". Κρυστάλλινος και πλούσιος ήχος από τους National, οι οποίοι έχουν μια απίστευτη δύναμη στο να μαγνητίζουν τα βλέματα και να αποκτούν απόλυτο έλεγχο στα συναισθήματα του κοινού, από το οποίο παίρνουν ενέργεια, την οποία επιστρέφουν όλη πίσω.
Ο Matt παραμένει πάντα μια κατηγορία μόνος του. Προφανώς και είναι χαρισματικός performer, ιδανικός frontman, που όμως κάποιες φορές ξεχνάει την μπάντα που τον συνοδεύει και είναι μόνος και ασύνδετος στη σκηνή, την οποία φυσικά γεμίζει το εγώ του. Έχει εκείνο το “I-do-what-I-want” attitude, το οποίο πολλές φορές απαντάται από τα κοφτερά βλέματα των αδερφών Dressner, οι οποίοι στημένοι δεξιά και αριστέρά του επί σκηνής μοιάζουν να είναι η φαιά ουσία και το μυαλό των National.
Εξαιρετικά τα φώτα επίσης, πράσινα, κόκκινα, κίτρινα flashes που έντυναν μοναδικά τις λέξεις και τη μουσική.
Στο σημείο εκείνο, μετά το Swallow, ένας τύπος από το κοινό έχει αρχίσει ήδη τις παραγγελιές. Συγκεκριμένα ζητάει μανιωδώς το "Sorrow". Ένας πολύ σοβαρός Matt, φυσικά με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, του λέει πως το setlist είναι ήδη καθορισμένο και πως δεν μπορεί να το κάνει αυτό, διότι μετά θα πρέπει να ικανοποιήσει και τα αιτήματα των άλλων. "But we will do. This one is for you, Mike". Και παίζουν το Sorrow. Και γίνεται ο χαμός.
Συνέχεια με το "Bloodbuzz Ohio", το trademark τραγούδι τους, το comfort zone του Matt, perfect match για τη φωνή του.Και εκεί ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα. Συνήθως ο Matt χάνει τη φωνή του προς το τέλος των συναυλιών. "Fake Empire", "Mr. November" κλπ. Εκείνο το βράδυ στη Ζυρίχη ήταν πολύ κουρασμένος, πολύ πιωμένος, πολύ αλλού και έχασε τη φωνή του κάπως νωρίς. Ήδη από το εππόμενο κομμάτι, το "The Pull Of You" έφυγε από το comfort zone, επιδόθηκε σε κάτι άναρχα ουρλιαχτά και σε ανελέητο γδάρσιμο του λαιμού του. Έφτασε ή/και ξεπέρασε τα όρια της φωνής του. Η δικαιολογία της γιγάντιας περιοδείας και της κούρασης υπάρχει και ισχύει.
Στο σημείο αυτό να αναφερθεί η καθοριστική συνδρομή των αδερφών Devendorf στο rhythm section του live. Scott & Bryan είναι δυο μαέστροι στο πίσω μέρος της σκηνής που καθοδηγούν το ρυθμό, τον ορίζουν μάλλον. Είναι οι δυό τους μια ξεχωριστή μπάντα, πίσω από την μπάντα. Είναι ίσως η καλύτερη backing band στον πλανήτη. Και αυτό το καταλαβαίνει αν παρακολουθήσεις την εκτέλεση του Bloodbuzz.
Οι καρδιές επέστρεψαν στη θέση τους με τους χαμηλούς, ρομαντικούς ρυθμούε του "Hey Rosey", ενώ ξεκίνησαν να παίρνουν φωτιά με το "Oblivions", το οποίο ο ίδιος ο Matt προλόγισε ως ένα τραγούδι για τον γάμο και την όμορφη πλευρά αυτού. Η Carin Besser χαμογελούσε από τη θέση της στα αριστερά της σκηνής. λίγα λεπτά μετά θα χαμογελούσε και η Βίκυ.
Μετά έκαναν την εμφάνισή τους ορισμένα τεχνικά θέματα, που έκοψαν κάπως τον ρυθμό της μπάντας, ίσως την εκνεύρισαν και λίγο. Προφανώς και ο Matt χάλασε / έκαψε / κατέστρεψε / έσπασε 3-4 μικρόφωνα, όμως υπήρχε και ένα πρόβλημα σε μια κονσόλα με πλήκτρα, με αποτέλεσμα να γίνει skip ένα κομμάτι που ήταν στο setlist. Όπως είπε ο Aaron "We shall do a better one, though". Και είπαν το "Where Is Her Head", το οποίο είναι ένα φανταστικό κομμάτι, που όμως δε μου αρέσει live. Δεν έχω ακούσει ούτε μια live εκδοχή του που να μου αρέσει.
Χρυσές στιγμές αμέσως μετά. Ο Matt έχει παρατήσει τα ποτήρια και έχει πιάσει ένα μπουκάλι, συνομιλεί με μια αόρατη απειλή κάπου δεξιά από τη σκηνή, όπου πιστεύει ότι βλέπει κάποιο περίεργο creature να του κάνει γκριμάτσες, πετάει αναπτήρες, γκρεμίζει μικρόφωνα και χύνει κρασί στο floor. Μας χαρίζει όμως ανεπανάληπτες ερμηνείες στα "I Need My Girl" & "This Is The Last Time", δυο καταπληκτικά κομμάτια, τα οποία αν τα παίξεις κολλητά, είναι σαν να διαβάζεις το πιο ωραίο βιβλίο στον κόσμο. Χωρούσε ένα "Pink Rabbits" μετά.
Αντ' αυτού όμως, η μπάντα άναψε φώτα και πάτησε τέρμα το γκάζι. "Day I Die" & "System Only Dreams in Total Darkness". Ανάμεσα στα κομμάτια ο Matt αποσύρεται στο πλάι της σκηνής ή πάει και κάθεται γονατιστός μπροστά από τα τύμπανα. Όλα τα βλέματα τον ακολουθούν. Με φωνή ή χωρίς είναι ο απόλυτος star της μπάντας και έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο να δίνει added value στο musicianship όλων των υπολοίπων από το οποίο απέχει εκκωφαντικά.
Τα "Light Years" & "I Am Easy To Find" που ακολούθησαν έριξαν πάλι λίγο τους τόνους και τους παλμούς, ενώ οι National μας χαιρέτισαν με δυο τρομερές εκτελέσεις των "Graceless" & "Fake Empire", στα οποία όμως τα φωνητικά του Matt ήταν στα όρια του ενοχλητικού.
Το ίδιο παγωμένα και παράξενα ξεκίνησε το encore. "Carin At The Liquor Store" και "Mr. November" κινήθηκαν στο επίπεδο των δύο κόσμων. Αυτόν μιας μπάντας που παίζει άρτια, δεμένα καταπληκτική μουσική, από ταλαντούχους μουσικούς και τον Matt, who operates on the outside of this. Ειδικά στο Mr. November, που δεν πατούσε και καλά πάνω στις νότες ακούγαμε έναν θόρυβο.
Ζήσαμε όμως ένα μαγικό outro. Το "Terrible Love" είναι ένας ύμνος που θα προκαλεί πάντα ρίγη στο σώμα και το μυαλό μου, ενώ η ακουστική εκτέλεση του "Vanderlyle Crybaby Geeks" είναι εκείνο το χάδι που θες λίγο πριν πέσεις για ύπνο. Το ιδανικό κλείσιμο.
Οι μεγάλες μπάντες κάνουν πάντα μεγάλα live. Και ανεξάρτητα από τα θέματα φωνής του Matt, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί κανείς πως είναι ένας χαρισματικός frontman που χρησιμοποιεί καθετί στη σκηνή, προκειμένου να κάνει boost στην καταπληκτική μουσική που παίζουν οι τύποι γύρω του.
Είναι οι απόλυτοι indie ήρωες της γενιάς μας.
Setlist:
Rylan
You Had Your Soul With You
Quiet Light
I Should Live In Salt
Don’t Swallow The Cap
Sorrow
Bloodbuzz Ohio
The Pull Of You
Hey Rosey
Oblivions
Where Is Her Head
I Need My Girl
This Is The Last Time
Day I Die
The System Only Dreams In Total Darkness
Light Years
I Am Easy To Find
Graceless
Fake Empire
Carin At The Liquor Store
Mr. November
Terrible Love
Vanderlyle Crybaby Geeks
