Νέες Κυκλοφορίες
ΚΡΑΑΚ (LP)
ΚΡΑΑΚ
Εν πλώ και κοιτάζεις τους φάρους ανάποδα
Ανυπόμονο μέλλον φωτίζει τις μνήμες
Άβαρες πέτρες, φωτιές φωτεινές
Υαλώδης ιστός που ενώνει το σύμπαν
Πόσο μόνοι μου λες, σαν το δέντρο στην Πόλη
και η αγάπη φυτρώνει, πόσο μόνη της λες
Ο άνεμος σέρνει κόκκους άμμου και κόκκαλα
Από τυχαία σημεία σε τυχαία σημεία
Μια νέα αθηναϊκή μπάντα, οι φοβεροί και τρομεροί ΚΡΑΑΚ, μόλις κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους. Και είναι γαμάτος! "ΚΡΑΑΚ" το όνομά του και έχω ήδη ξεκινήσει να σχηματίζω στο κεφάλι μου τις ερωτήσεις που θα τους κάνω (stay tuned, mates), ξεκινώντας από την ιστορία πίσω από το όνομα αυτό.
Ογκώδης ήχος και φαρμακεροί στίχοι, ρυθμός που αποτυπώνεται στο μυαλό σου, καθώς ο δίσκος πατάει γκάζι όσο προχωράει η ακρόαση των τραγουδιών, μέσα σε post-punk πανδαισία και ανάμεσα σε experimental garagepunk μονοπάτια, με μάγκικη αυθάδεια στην εκφορά των στίχων και μια θρασύτατη δυναμική (οριακά το λες και θυμό), τέτοια που (θα) τους κάνει να ξεχωρίζουν σαν μύγα μες στο γάλα.
Τα 9 τραγούδια του άλμπουμ είναι ένα και ένα, από το ξεκίνημα του "Εν Πλώ", που αγγίζει τις παρυφές της παραδοσιακής μουσικής και καταλήγει μετά από διαολεμένα γκάζια, σε ένα καταπληκτικό τραγούδι - σφαλιάρα, εκεί που δεν το περιμένεις, το καταιγιστικό "Άνθρωπος στη Σελήνη", που μετά το 2.17 απογειώνεται. "Η Κατάρα της Σιωπής", που ακολουθεί, μιλάει για έναν πόνο που είναι πάντα συνεπής και είναι ένα κολληματικό τραγούδι, ενώ στην "Ωδή στον Τσαμπουκά" που ακολουθεί, οι κιθάρες παίρνουν φωτιά και ξαφνικά μπορεί να νιώσεις ότι έχεις μεταφερθεί στις ηχογραφήσεις του debut album των "Μωρά Στη Φωτιά", στη Θεσσαλονίκη του 80.
Στο "Isle of Man TT" που ακολουθεί, γινόμαστε μάρτυρες ενός εκλεπτυσμένου θορύβου, δείγμα του δεμένου παιξίματος και της top φόρμας της μπάντας. Στην "Ουτοπία" μας παίρνουν και μας σηκώνουν και μας πετάνε στη θάλσσα του stoner rock της δεκαετίας του 70 και εκεί είναι που λες "τι διάολο παίζουν αυτοί οι τύποι, ρε φίλε;". Οι ΚΡΑΑΚ κινούνται σε ένα ευρύ φάσμα, το μουσικό ταλέντο τους, τους το επιτρέπει αυτό και το λάθος είναι ακριβώς αυτό. Μην προσπαθήσεις να τους καρφώσεις κάποιο label ήχου.
Ο δίσκος κλείνει με μια εξαιρετικά έξυπνη ιδέα. 3 κομμάτια στη σειρά. "Τι Κάνω Εδώ;", "Τηλέγραφος", "Σε Χτυπά η Φωνή τους" χωρίς κενό μεταξύ τους. Τραγούδια με διαφορετική ενορχήστρωση, προφανώς διαφορετικό στίχο, αλλά και εμφανείς διαφορές στο ύφος τους. Ε, ακούγεται τέλεια, must listen.
Ωμό και εμπνευσμένο debut με άφθονη ενέργεια στον ήχο και δύναμη στον στίχο, που με κάνει να πιστεύω ότι ΚΡΑΑΚ είναι ακριβώς αυτό. Ο ήχος που κάνει κάτι όταν σκάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον τοίχο.
Αφήνουμε εδώ το link για το κομμάτι "Ουτοπία", για να πάρετε μια γεύση:
