Νέες Κυκλοφορίες
A Hero's Death
Fontaines D.C.
Released July 31, 2020 via Partisan Records
“Life ain’t always empty. Life ain’t always empty. Life ain’t always empty. Life ain’t always empty.”
Όταν η κουβέντα έρχεται στους Fontaines D.C. όλα έχουν να κάνουν με τις λέξεις. Τα λόγια. Τους στίχους. Ήδη από το “Dogrel”, το εμβληματικό ντεμπούτο των Ιρλανδών αυτό ήταν σαφές. Έτσι και αλλιώς, κάπως έτσι ξεκίνησε η μπάντα. Οι 5 συμμαθητές δεν ήθελαν κατά βάθος να φτιάξουν μια μπάντα. Ήθελαν να μοιραστούν ποίηση.
Τα υπόλοιπα συνέβησαν ως φυσικό επακόλουθο.
Το “Dogrel” ανήκει στο ένδοξο παρελθόν (released April 12, 2019), ο κόσμος μας βρίσκεται στο 2020 εν μέσω πανδημίας και οι Fontaines κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους, στο πιο περίεργο καλοκαίρι που θυμάμαι. Σανίδα σωτηρίας, οι ήρωές μου για φέτος. Κάτι σημαντικό από το οποίο μπορώ να πιαστώ για να πάω λίγο παρακάτω.
“A Hero’s Death”.
Fontaines Dublin City.
Το δεύτερο βήμα μιας μπάντας είναι δύσκολο. Είναι τρομακτικά δύσκολο ειδικά όταν προηγείται ένα καταπληκτικό debut album, το οποίο έχει θέσει τον πήχη ψηλά. Η μπάντα που φώναζε “I’m gonna be big” έμοιαζε να είναι promising. Είναι κιόλας. Οι Fontaines ας ανησυχούν για το τρίτο ή το τέταρτο άλμπουμ τους, γιατί το δεύτερο είναι καταπληκτικό.
Worth the hype!
Τον τελευταίο 1,5 χρόνο η μπάντα ήταν στο δρόμο. Σε ένα εξαντλητικό tour: “It became a bit surreal as towns melted into each other and faces started to look a bit strange. It was a surreal environment we created for ourselves”. Αυτός ο σουρεαλισμός, η αυτοκαταστροφή που φλερτάρει με την ενηλικίωση της μπάντας, αυτή η αίσθηση κούρασης από την αέναη αντιμετώπιση δυσκολιών, με πινελιές μαύρης κωμωδίας κυριαρχεί στον νέο δίσκο των Fontaines.
“That was the year of the sneer. Now the real thing’s here.”
Με ένα γρήγορο άκουσμα, το άλμπουμ προκαλεί ένα μούδιασμα. Καταλαβαίνεις την αλλαγή στον ήχο, ενώ δεν είναι τόσο άμεσο, όσο ο προκάτοχός του. Πιο δύσκολο άκουσμα, που θέλει και άλλη ακρόαση. Και μετά και άλλη. Πιο πολύπλοκη μουσική, με χρώματα από τις πιο σκοτεινές παλέτες. Το εναρκτήριο “I Don’t Belong” είναι η μεγαλύτερη απόδειξη και δεν βρίσκεται τυχαία στη θέση του album opener. Loose ρυθμός και χαμηλομένες κιθάρες.
Το “Love is the Main Thing” μου έδειξε ότι στο tour η μπάντα άκουγε μανιωδώς Can & Black Angels, ενώ τα φωνητικά του Chatten είναι ίσως από τις καλύτερες στιγμές του.
Το “Televised Mind” είναι εθιστικό, το μπάσο του είναι συνεχείς σφαλιάρες στο πρόσωπο, ενώ οι επαναλαμβανόμενες φράσεις συνθέτουν μια υπνωτική δύναμη που σε μεταφέρει στιγμιαία στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας των BJM.
“Lucid Dream”. Το κομμάτι που ίσως κόπηκε από το tracklisting του Dogrel.
Μετά πέφτουν οι ρυθμοί κάπως με το “You Said”, ένα μεθυστικό, σκαλωματικό low tempo Interpol κομμάτι, ενώ ακολουθεί το “Oh Such A Spring”, το οποίο εμένα μου θύμισε τις πιο γλυκιές στιγμές των Oasis. Και τα δυο κομμάτια μας βουτάνε σε μια υπέροχη, ατόφια θλίψη, στα νερά της λίμνης της νοσταλγίας. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το “Sunny”, το κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ. Συναισθηματική απόγνωση στα καλύτερά της. Η μπάντα λάμπει ακόμα και όταν κατεβάζει ρυθμό.
Για τη συνέχεια, η αγία τριάδα του δίσκου: “A Hero’s Death”, “Living In America” & “I Was Not Born”.
Δύναμη, κιθάρες, γκάζια που σε βγάζουν από την καθηλωτική υπνωτική δύναμη που είχες βιώσει πριν και οι Fontaines σε πετάνε μέσα στη φωτιά τους.
Για το τέλος, ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι. Το “No”. Μετά το πάρτι της φωτιάς οι Fontaines σε παίρνουν από το χέρι, σε καθίζουν σε ένα δωμάτιο, σου παίζουν μια μελαγχολική μπαλάντα φιλοσοφικών αναζητήσεων και σε βάζουν για ύπνο λέγοντας σου να αγαπήσεις το γκρι και ότι όλα θα πάνε καλά.
Το πρωί που ξύπνησα σκέφτηκα ότι είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ.
Θα μπορούσε πολύ εύκολα να μην είναι. Οι Fontaines πήραν κάποια ρίσκα που δε χρειάζονταν.
Ευτυχώς τους βγήκε. Έχουν αποφασίσει να γίνουν μια από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών και θα το κάνουν. Απλά θα το κάνουν με τον δύσκολο τρόπο.
Και αυτό είναι οκ. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από οκ.
Βαθμολογία: 4 / 5