Νέες Κυκλοφορίες
Το Μαύρο Κουτί
Παύλος Παυλίδης
Η δισκογραφική επιστροφή του Παύλου είναι γεγονός.
Ένα μαύρο κουτί έχει συνήθως τον πρώτο λόγο ως προς την αναζήτηση των αιτιών που οδήγησαν σε μια τραγωδία. Το "Μαύρο Κουτί" του Παυλίδη έρχεται να σε τραβήξει από το βυθό, εκεί που έχεις κρύψει όσα δεν πρόλαβες να πεις. Η μουσική του Παύλου είναι σαν να προσπαθείς να βολευτείς σε μια πολυθρόνα, μέσα στη μέση του ωκεανού. Πόσο βολικό είναι αυτό;
Είναι, παράλληλα, η πρώτη δισκογραφική προσπάθεια του Παύλου μετά το Σπιρτόκουτο του 2016. Τότε που μετά από εκείνον το δίσκο διάβαζα συνεντεύξεις για τον επόμενο δίσκο των B-Movies που είναι στα σκαριά, όπως το 2003 περιμέναμε τον νέο δίσκο των Σπαθιών, τραγούδια του οποίου ακούσαμε τελικά στο σπουδαίο "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα", αλλά και αργότερα. Κάποιοι λίγο πιο τυχεροί έχουμε ακούσει τα Περιστέρια, τους Θεριστές και πόσα ακόμα στα θρυλικά live των Σπαθιών στο Ρόδον και αλλού. Τέλος πάντων, αυτοί που τα θυμούνται, περιμένουνε ακόμα.
Στα του νέου δίσκου τώρα. Μ' αρέσει να σκέφτομαι τον Παύλο να κάθεται να στίβει το μυαλό του για τη σειρά με την οποία θα μπουν τα κομμάτια που συνθέτουν το tracklisting. Ιδιαίτερα δε, για το ποιο θα είναι το εναρκτήριο. Αυτό που θα σε βάλει στο κλίμα, αυτό που θα σου δώσει την πρώτη ιδέα για την ιστορία που θα ακούσεις, αυτό που θα σε κάνει να ανατινάξεις την καρδιά σου. Καμία δεύτερη ευκαιρία για πρώτη εντύπωση.
Το "Intro" του "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα", σαν χάδι ως συνέχεια από τους "Δαίμονες" από το "Ένας Κύκλος στον Αέρα". Η "Μικρή μας Πολιτεία" ως ένδειξη να βάλουμε τη ζώνη μας, γιατί η "Άλλη μια Μέρα" έχει γκάζια. Το "Αυτό". καταπληκτικό κείμενο, που ανοίγει το "Πλοίο που Όλο Φτάνει", τον μόνο δίσκο που λάμπει δια της απουσίας του από τη δισκοθήκη μου. Κάποιος, κάποτε τον είχε μεγαλύτερη ανάγκη. "Ο Λαθρεπιβάτης". το "Ξέρω τί Κάνει", τα υπέροχα underrated "Λουλούδια".
Έτσι και εδώ, στο "Μαύρο Κουτί". Το εναρκτήριο "Τώρα που Χάνεται το Φως" είναι μια μαγεία. Ένας Παύλος να λέει μια ιστορία για ανθρώπους που έφυγαν μια μέρα ξαφνικά και προσαθήσαμε να τους το κάνουμε εύκολο και οι ανόητοι πίστεψαν πως είναι κιόλας.
Κι όπως περνάνε τα αυτοκίνητα και βλέπω
το πρόσωπό σου μες στο χάος να ανθίζει
κάποιος που μέσα στα όνειρά μου σε γνωρίζει
χαμογελάει δίχως να το θέλω
Κομμάτι που μπορώ να το σκεφτώ ότι κρατάει από την εποχή των B-Movies.
Η "Άννα" που ακολουθεί μας είχε συστηθεί κάποιο καιρό πριν, ως single προπομπός του δίσκου. Δε μπορώ να διαβάζω άλλα σχόλια που λένε πόσο μοιάζει με Σπαθιά. Για μένα όχι μόνο δε θυμίζει Σπαθιά, αλλά δε χρειάζεται κιόλας. Έχουμε προχωρήσει τόσο από τότε όλοι μας, μαζί και ο Παύλος. Ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να γυρίσουμε στο 1997. Θα μπορούσε να ήταν ένα τζαμ των B-Movies, αυτό ναι.
"Το Φάντασμα της Εθνικής Οδού" έχει όμορφα λόγια, το πέρασα κάπως γρήγορα, ενώ μου φώναζε κάτσε λίγο ακόμα, κάτσε. Ακολουθεί το δίδυμο "Άνοιξη" / "Στο Ματί του Κυκλώνα", παιδιά της καραντίνας θαρρώ, low tempo με τη μαγική φωνή του Παύλου να είναι σα να λέει κοιμήσου τώρα, έχουμε καιρό. Ασφάλεια από κάτι γνώριμο. Σπίτι;
Ακολουθεί ένα σετ 2 κομματιών που όταν κλείνω τα μάτια σκέφτομαι να είμαι σε ένα κατάμεστο Gagarin σε ένα μήνα από σήμερα, να χοροπηδάω σχεδόν ευτυχισμένος, να τραγουδάω απ' έξω το "Παιδί με το Πατίνι" και το "Μαύρο Σύννεφο", ο Παύλος να μονολογεί από σκηνής "Είστε τρελοί" και μετά να συμβαίνει η στιγμή που υπάρχει σε κάθε ένα live. Η στιγμή που το βλέμμα μου συναντάει αυτό του Παύλου και σε κλάσματα δευτερολέπτου συζητάμε μια ολόκληρη ζωή. Το βλέμμα του που λέει ευχαριστώ, το δικό μου που λέει σ΄αγαπώ.
Το άλμπουμ συνεχίζει με το κομμάτι "Στην Άκρη της Πόλης" και μετά μας λέει αντίο με το "Όταν πέφτει το σκοτάδι", όπου η ζεστή φωνή του Παυλίδη συναντά το μαγικό ταλέντο της Ειρήνης Σκυλακάκη.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ
λέω να βγω να περπατήσω
κι ίσως κάπου να σε βρω
μια νύχτα τόσο φωτεινή
θά ‘ταν ωραία να διασχίσουμε την κόλαση μαζί
