Νέες Κυκλοφορίες
WE
Arcade Fire
Είναι οι Arcade Fire η μεγαλύτερη μπάντα στον πλανήτη; Έγραφα πριν από 2 χρόνια εδώ, αναφερόμενος στον δίσκο Everything Now, “το να μην ακολουθείς την ασφαλή πεπατημένη που σε έφτασε στην κορυφή και να δοκιμάζεις κάτι νέο, είναι που ξεχωρίζει τους απλά καλούς από τους πραγματικά σπουδαίους. Δε θα σου βγει πάντα, ή μπορεί να καθυστερήσει να βρει το δρόμο του το εγχείρημα, αλλά θα τον βρει εν τέλει. ………. Και συνειδητοποιείς, ότι στο λιγότερο καλό από όλα τα άλμπουμ τους, έχουν, πέραν των 2-3 hit, και ένα διαμάντι, ένα από τα πιο δυνατά, σε επίπεδο ενορχήστρωσης αλλά και συναισθημάτων που προκαλεί, κομμάτια του συνόλου της δισκογραφίας τους. Αν, λοιπόν, μια μπάντα μπορεί να το κάνει αυτό, αντιλαμβανόμαστε για πόσο τεράστιο μέγεθος και καλλιτεχνική αξία μιλάμε. Είμαι δε σίγουρος, αφενός ότι ο επόμενος δίσκος θα το αποδείξει εκ νέου αυτό, αφετέρου δε, ότι το Everything Now θα λάβει την αναγνώριση που του αρμόζει”.
Ακριβώς τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, ξημερώνοντας 6 Μαΐου 2002, “έσκασε” στις streaming πλατφόρμες η ψηφιακή έκδοση του έκτου στούντιο άλμπουμ των Arcade Fire, “WE” (τίτλος δανεισμένος από το ομότιτλο δυστοπικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Ρώσου - το λες και ειρωνεία της τύχης; - συγγραφέα Yevgeny Zamyatin από το 1921, το οποίο διάβαζε στον Win Butler η γιαγιά του όταν ήταν μικρός) και οι απανταχού φίλοι τους αγαλλίασαν, με τη χθεσινή ανακοίνωση της περιοδείας το φθινόπωρο (κρίμα που για μια ακόμα φορά δεν θα μας επισκεφτούν - ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει και επόμενο σκέλος και η χώρα μας θα συμπεριληφθεί), να τους (μας) αποτελειώνει. Γράφω αυτές εδώ τις γραμμές μεσημέρι Σαββάτου, ακούγοντας το άλμπουμ για όγδοη φορά (ο αριθμός έχει αλλάξει όσο έγραφα τούτο εδώ το άρθρο) και ιδού my 2 cents.
Το “WE” ηχητικά, είναι ένα άλμπουμ crossover του παλαιότερου με τον νέο ήχο της μπάντας και ολοφάνερα το πείραμα που ξεκίνησαν στο Everything Now συνεχίζεται εδώ - με ένα μπόλιασμα του ήχου των παλαιότερων ημερών τους - και τολμώ να πω ότι τελειοποιείται. Πρόκειται περί ενός concept album που το ακούς από την αρχή ως το τέλος και έτσι το αξιολογείς πρωτίστως, ως σύνολο, ως statement. Έχει υπέροχες, μοναδικές, instantly κολληματικές μελωδίες και τρομερή παραγωγή. Η δε ονοματοδοσία των τίτλων των τραγουδιών με τη χρήση λατινικών αριθμών, αλλά και η μετάβαση των τραγουδιών από το ένα στο άλλο, μουσικά και θεματικά, είναι κάτι με το οποίο μόνο μεγάλες, τι λέω, τεράστιες, τι λέω, θρυλικές και εικονοκλαστικές μπάντες του απώτερου παρελθόντος έχουν κατορθώσει να μεγαλουργήσουν σε πολύ συγκεκριμένους δίσκους τους.
Είναι ένας δίσκος που γράφτηκε μεσούσης της πανδημίας και των αμερικανικών προεδρικών εκλογών του 2020 με το μέγιστο, ιστορικά, διακύβευμα και η επίδραση αυτών των παραγόντων και οι αναφορές είναι ξεκάθαρες σε όλο τον δίσκο. Κατά δήλωσή τους, η μπάντα έχει χωρίσει τον δίσκο σε δύο μέρη, με την πρώτη πλευρά, με υπότιτλο “I”, να αποτυπώνει το φόβο και τη μοναξιά της απομόνωσης και τη δεύτερη πλευρά, με υπότιτλο “WE”, να εκφράζει τη χαρά και τη δύναμη της επανασύνδεσης των ανθρώπων.
Θεματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε, ότι όλη η δυστοπική πλευρά της σύγχρονης ζωής του ανθρώπου και του πού οδηγείται αυτή, αλλά, φυσικά, και της πανδημίας, αποτυπώνεται γλαφυρά στην πρώτη πλευρά του δίσκου. Είναι, δίχως αμφιβολία, το soundtrack της ζωής και της καθημερινότητας του σύγχρονου ανθρώπου σε έναν κόσμο που ψηφιοποιείται διαρκώς όλο και περισσότερο με αλματώδεις ρυθμούς (κι ακόμα, μάλλον, δεν έχουμε δει τίποτα), που του πήρε μια πανδημία για να αντιληφθεί σε τι πραγματική απομόνωση έχει περιέλθει.
Σκεφτείτε: ζούμε σε έναν κόσμο όπου λαμβάνουμε καθημερινά εκατοντάδες, χιλιάδες notifications από τις “έξυπνες” κινητές συσκευές μας για χίλια δυο πράγματα, ευρισκόμενοι μονίμως σε μια κατάσταση άγχους και αναστάτωσης και αυτό ακριβώς καταδεικνύει το ομότιτλο opening track του άλμπουμ, “The Age of Anxiety”, με τα τύμπανα να ηχούν σαν τον χτύπο της καρδιάς ούσας σε κατάσταση ακραίου στρες και τις κοφτές, πνιγμένες, γεμάτες αγωνία και ένταση ανάσες του Win και της Régine να σου δίνουν και να σου μεταφέρουν μια πραγματική αίσθηση αγωνίας και άγχους.
Και - έστω κι αν δεν μπορούσαν να το ξέρουν όταν έγραφαν τον δίσκο - όλα αυτά αντικατοπτρίζουν την κατάσταση που βιώνει ο κόσμος εδώ και 3 σχεδόν μήνες εξαιτίας ενός παράλογου πολέμου. Ο κόσμος βιώνει την πραγματικότητα σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. “Ζούμε στην εποχή της αμφισβήτησης και αμφιβάλλω αν θα βγάλουμε άκρη”, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση παράδοξη και περίεργη, χωρίς να διαφαίνεται ορατή διαφυγή, όπως στη “Rabbit Hole” της Αλίκης, οπότε αναμφίβολα, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν μπορεί παρά να “Father in heaven’s sleeping”. Φυσικά, δεν λείπουν οι αναφορές και οι υπαινιγμοί για τον καλπάζοντα υπερκαταναλωτισμό, την αποχαύνωση του binge watching στην τηλεόραση, την κλιματική αλλαγή, με αιχμή του δόρατος τους στίχους στο “End of the Empire”, ένα ρέκβιεμ για τον κόσμο όπως τον ξέραμε και το σημείο καμπής που βιώνουμε στο σήμερα. Σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, οι Arcade Fire θα ήταν εδώ και θα έγραφαν το soundtrack της Αποκάλυψης και της ζωής και του κόσμου μετά από αυτήν.
Όμως, ο “Αστερισμός του Τοξότη” βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας και η “Αστραπή” μπορεί να μας δώσει την ελπίδα που χρειαζόμαστε, σαν την ελπίδα που ένιωσαν οι συγκεντρωμένοι στα αμερικανικά σύνορα μετανάστες από την Αϊτή στο άκουσμα του αποτελέσματος των αμερικανικών εκλογών του 2020, που ενέπνευσαν τα γεμάτα συναίσθημα φωνητικά του “The Lightning I, II”.
Και κάπως έτσι ανατέλλει η ελπίδα του “Εμείς” στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, με τις απαντήσεις στα ερωτήματα να είναι, δυνητικά, είτε η Αποκάλυψη, ή η Σωτηρία. “Some we win and some we lose”. Αλλά η ελπίδα δεν μπορεί παρά να είναι το “παιδί”, στο πιο προσωπικό, ίσως, τραγούδι του άλμπουμ, το “Unconditional I (Lookout Kid)”, ένα νανούρισμα του Win και της Régine για το μικρό τους γιο κατά τη διάρκεια της πανδημίας: “A lifetime of skinned knees / And heartbreak comes so easy / But a life without pain would be boring”.
Το “Εμείς” σημαίνει ενότητα ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας και αυτό είναι το νέο όραμα που ευαγγελίζονται οι Καναδοαμερικανοί φίλοι μας για το μέλλον, χωρίς κανέναν διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους, παρά τη δυστοπικότητα που αναδίδουν οι μαύρες μέρες της πανδημίας και του πολέμου. Κόντρα στον ατομισμό του καιρού μας, “Already know "I", I wanna know "We"”.
Οπότε, επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα: Ναι, είναι η μεγαλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, για τα τελευταία σχεδόν είκοσι χρόνια. Και ναι, το εγχείρημα που ξεκίνησε στο “Everything Now” βρήκε το δρόμο του στο “WE”, πέτυχε και δικαιώθηκε, όπως πίστευα, πάντοτε, ακράδαντα. Παράλληλα, ο Win Butler εξελίσσεται, εκτός των άλλων, σε έναν από τους ικανότερους και χαρισματικότερους vocalists στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, η Régine είναι συγκλονιστική, τόσο στο άλμπουμ όσο και στα live, όπου το σύνολο της μπάντας φαίνεται ότι έχουν τρομερή όρεξη να δώσουν το 100%. Αν δεν το έχετε ήδη κάνει, αναζητείστε σχετικά βίντεο των πρόσφατων συναυλιών τους στο YouTube. Ιδιαίτερη δε μνεία πρέπει να γίνει στα εμπνευσμένα και μοναδικά τύμπανα του Jeremy Gara.
Είναι, όμως, και κάτι παραπάνω από όλα αυτά, τελικά, οι Arcade Fire: είναι statespersons της εποχής και της γενιάς μας. Σε έναν δίσκο, κατέγραψαν, σαν άλλοι χρονογράφοι, το βίωμα όλου του σύγχρονου κόσμου στον σύγχρονο πολιτισμό, στην πρώτη πανδημία του 21ου αιώνα που σάρωσε ολόκληρο τον πλανήτη και στην έξοδο από αυτή, όπου μας περίμενε ένας πόλεμος, ο οποίος, κανείς δεν ξέρει πού θα οδηγήσει.
Γιατί στο τέλος της μέρας, όπως αναρωτιέται κι ο Win στον ακροτελεύτιο στίχο του δίσκου και ομότιτλου τραγουδιού, “When everything ends, can we do it again?”. Και η απάντηση είναι Yes, WE can. Κυρίες και κύριοι, τα ‘20s (για να μην πω ο 21ος αιώνας) μόλις βρήκαν το OK Computer τους.
Release Date: 6/5/2022
Βαθμολογία: 5/5
