Νέες Κυκλοφορίες
Μέινστριμ - Παιδί Τραύμα
[revisited]
Όλο και πιο σπάνια πια συναντάς concept albums που να μιλάνε ελληνικά. Στο παρελθόν οι δημιουργοί καταπιάνονταν με έργα που είχαν κοινή θεματική, αλλά με τα χρόνια η αποσπασματικότητα κυριάρχησε.
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας, το κυνήγι του επιτυχημένου σινγκλ για την προβολή ή τις playlists των ραδιοφώνων, το βιντεάκι για τις προβολές του youtube, οι ακροατές που πια δεν αφιερώνουν χρόνο για να ακούσουν πραγματικά ένα έργο ολοκληρωμένο, η προσοχή μας που έχει πια διασπαστεί σε χιλιάδες κομμάτια, η οπτική μας και η μνήμη μας που μοιάζουν πια με του χρυσόψαρου - 30 δευτερόλεπτα και πάμε γι'άλλα, όλα αυτά ίσως λειτουργούν αποτρεπτικά για έναν καλλιτέχνη.
Είναι, λοιπόν, αρκετά εντυπωσιακό από μόνο του το γεγονός πως ένας καλλιτέχνης σημερινός και φρέσκος αποφασίζει να κυκλοφορήσει τέτοιες δουλειές. Να φωτίσει έναν μικρόκοσμο κάθε φορά,μια δύσκολη συνθήκη,να φτάσει στο βάθος του,να φέρει στην επιφάνεια ότι με κόπο αποφάσισε ο μικρός κόσμος αυτός να κρύψει,αλλά πάντα να τα αντιμετωπίσει με μια ανθρώπινη κατανόηση,με μια ευαισθησία που μάλιστα δείχνει να απουσιάζει σχεδόν εντελώς από το κοινωνικό τοπίο στις μέρες μας.
Ο Τάσος Καρτέρης, το γνωστό "Παιδί Τραύμα", δικαιώνει το όνομά του κάθε φορά, αφού αποφασίζει να ασχοληθεί με όσα μπορεί να είναι δίπλα μας, να ζουν σε έναν παράλληλο,αθέατο κόσμο, κλειστό από επιλογή αλλά με τραύματα ανοιχτά που ίσως καθρεφτίζουν κάτι δικό μας.
Το "Μέινστριμ", η τρίτη κατά σειρά ολοκληρωμένη δουλειά του, ασχολείται με τα αισθήματα και τα συμπεράσματα που αποκόμησε αφού φιλοξενήθηκε για κάποιους μήνες αθέατος κι αμίλητος από μια τυχαία οικογένεια στην πόλη. Μπαμπάς, μαμά, παιδιά, παππούδες, αγάπη, φροντίδα, διαφορές, ζόρια, αδιαφορία, όνειρα και ματαιώσεις, όλα είναι εδώ χωρίς να ονοματίζονται συγκεκριμένα, όλα ρέουν και αλληλοσυμπληρώνονται, όλα στο παιχνίδι, όλα ένα, σε ένα σχήμα που άλλοτε εξυψώνουμε κι άλλοτε κατηγορούμε, την περιβόητη ελληνική οικογένεια, στο δοχείο διαμόρφωσης ή παραμόρφωσής μας, στους ανθρώπους τους πάντα δικούς μας που μπορεί να γίνουν υπεύθυνοι της ανύψωσης ή της καταστροφής μας.
Πάντα με μια γλύκα, έστω κι αν πίσω της διακρίνεται φορές μια ανείπωτη θλίψη, οι στίχοι του Τάσου κόβουν σαν μαχαίρι, σε ταξιδεύουν στα μαύρα υπόγεια ή στο απέραντο ελπιδοφόρο διάστημα, με παρέα τους ήρωές του να χορεύουν πότε έναν δυνατό χορευτικό ρυθμό που λειτουργεί σαν φάρμακο εκτόνωσης και πότε ένα βαλς βγαλμένο από την αόρατη, μακρόχρονη ιστορία των πίσω από σένα που είναι κομμάτι του μέσα σου, όσο κι αν δεν θες να το παραδεχτείς.
Και τελικά όλο αυτό λειτουργεί -ξανά- με τον καλύτερο τρόπο. Δημιουργεί για ακόμη μία φορά την βεβαιότητα της ψυχικής συγγένειας, επιβεβαιώνει την απλή διαδικασία του να αγαπάς κάτι που μιλάει την γλώσσα σου.
Οι εναλλαγές - μουσικές και στιχουργικές - είναι αληθινές, το αίσθημα είναι πραγματικό, η δυσκολία επικοινωνίας και οι προσπάθειες που δεν σταματούν να γίνονται, τα αδιέξοδα και η ελπίδα, το λάθος και το όνειρο, φτιάχνουν ένα album που κολλάει στην επανάληψη, που δίνει soundtrack για προσωπικές συνδέσεις, που γίνεται δικό σου, όπως ακριβώς και το προηγούμενο που ο ήρωας του δήλωνε με θράσος "θα καταστρέψω τον κόσμο", ώσπου τελικά ήρθε αντιμέτωπος με την καταστροφή του δικού του κόσμου.
Με το "Μέινστριμ", τα μονοπάτια είναι επιφανειακά πιο φωτεινά, όμως πάντα πατούν σε καταστάσεις δύσκολες (ή τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου ερμηνεία) με καθοριστική διαφορά πως εδώ τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Η νιότη των παιδιών είναι πάντα η δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο τους.
Όλα παραμένουν ανοιχτά, αρκεί να αποφασίσεις να τα δεις με διαφορετικό τρόπο.
Ίσως αυτή η Διαστημική Αποστολή,να μην είναι η τελευταία...
Υ.Γ.
Άργησα αρκετά να δω τον Τάσο Καρτέρη και την μπάντα του live, η πρόσφατη εμφάνισή τους στο Athens Music Week στην Τεχνόπολη, όμως, με αποζημίωσε με το παραπάνω.
Αστείρευτη ενέργεια τόσο πάνω στην σκηνή, όσο και κάτω, στην απέραντη αρένα. Το κοινό συμμετείχε ενεργά, με όλη του την ψυχή, από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Κάποια παιδιά με πολύχρωμα μπολ στον αέρα να χορεύουν στο ομώνυμο τραγούδι, φωνές πολλές να τραγουδούν ξέροντας απ'έξω κάθε στίχο, παρούσες και οι όχι και τόσο μυστικές πια χορευτικές του κινήσεις, αφού τώρα τις μοιράζονται πολλοί, και ένα αντιπροσωπευτικό setlist από τα τρία album του Παιδί Τραύμα, που περιλάμβανε όλα τα αγαπημένα κομμάτια, μας χάρισαν μία δυναμική ώρα που πέρασε σαν νερό, αφήνοντάς μας να ανυπομονούμε για την επόμενη ευκαιρία να τους απολαύσουμε ζωντανά.
