Lia Tzinioli

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισε η επαφή μου με τη μουσική,αφού το εσωτερικό μου soundtrack υπήρχε στη ζωή μου από πάντα και δεν σταματάει ποτέ.

Μεγαλώνοντας την πολύχρωμη μουσικά δεκαετία των ‘80s και περνώντας από καρφιά και λουλούδια, κρατάω πάντα κοντά μου αυτά που μας σημάδεψαν και μας οδήγησαν να γίνουμε αυτοί που είμαστε.

Στις σχιζοφρενικές μου λίστες ζουν μαζί αρμονικά ο Χατζηδάκις με τον Bowie, η Τάνια με τους Cure, ο Τσιτσάνης παρέα με μουσικές του σινεμά και πάρα πολλοί άλλοι -φαινομενικά αταίριαστοι, αλλά αγαπημένοι γείτονες.

Το ποτάμι των ήχων και των στίχων είναι ανεξάντλητο και δεν γνωρίζει από ταμπέλες,είδη και χρονολογίες -μόνο από αλήθειες με στόχο την καρδιά. Αυτούς που σιγοτραγουδούν στο δρόμο και μένουν στο αυτοκίνητο μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, τους αγαπώ λίγο παραπάνω.

Το ταξίδι θα δείχνει πάντα νέους δρόμους κι εγώ κάπου στη μέση, σαν το τραγούδι του Περίδη: “Όλο μεταφράζω στίχους από τα τραγούδια μου τ’ Αμερικάνικα. Αλλάζω τους ρυθμούς, τους ήχους κι από rock ‘n’ roll τα κάνω τσάμικα...”