by Lia Tzinioli (03/05/2022)

The Song Diaries (143)

Θεραπεία

Παιδί Τραύμα

Προσπαθούσε να περπατήσει αλλά γλιστρούσε.

Έψαχνε απεγνωσμένα κάπου να πιαστεί, μια μικρή βοήθεια απ'την γη, μια κόχη, όμως όπου το μάτι του μπορούσε να φτάσει, μια άνυδρη, ξερή ερημιά απλωνόταν.

Τα χρώματα άλλαζαν. Γκρί, βαθύ μπλέ, όπου νά'ναι θα έρχονταν η ώρα του μαύρου.

Του απόλυτου, του πέπλου που θα σκέπαζε τα πάντα.

Έπρεπε να προλάβει, ήταν πια θέμα ζωής και θανάτου ή τουλάχιστον αυτό πίστευε μέσα του βαθειά κι ας μην το συνειδητοποιούσε απόλυτα εκείνη την στιγμή.

Ακόμα αγωνιζόταν. Ακόμα προσπαθούσε να προχωρήσει, γλιστρώντας, αγκομαχώντας, πέφτοντας.

Ένα βήμα, μισό, μια σπρωξιά, κάτι.

Ο,τιδήποτε καλύτερο από το αχανές τίποτα.

Το τίποτα που τον απειλούσε, την ανυπαρξία που τον παραμόνευε καιρό, σαν φάντασμα, σαν ξωτικό που άκουγε τις πιο μύχιες σκέψεις του.

Αυτές που δεν εμπιστευόταν ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.

Κάτι από τα βάθη του χρόνου του, από μια άλλη ζωή, από έναν άλλον.

Εκείνον που τον έβλεπε κοιτώντας στον καθρέφτη του, γελώντας του ειρωνικά.

Είχε γεράσει, ο Ντόριαν Γκρέι είχε πάρει εδώ και καιρό την εκδίκησή του.

Το πορτρέτο ήταν πια αυτός ο ίδιος.

Ένας σκυφτός, ένας απών - πάντα στο όριο του τίποτα.

Μια περιφερόμενη σκιά, χωρίς προορισμό, με μαύρα μονίμως μάτια.

Ο άνθρωπος του καθρέφτη αγέρωχος, αψύς, σκληρός περισσότερο από παλιά, αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν (ποτέ δεν το φαντάστηκε), με το όλο και πιο αυτάρεσκο χαμόγελό του να τον περιπαίζει κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο.

"Άλλη μια μέρα που νομίζεις πως σε πίστεψαν.

Άλλη μια μέρα που πιστεύεις πως τους ξεγέλασες.

Τα μάτια σου,όμως δεν ξέρουν να σε κρύβουν...όλοι ξέρουν τι είσαι..."

Πήγαινε τότε στο κρεβάτι του - τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;- και μετά από ώρα πολύ βυθιζόταν στο κενό.

Και κάθε βράδυ προσπαθούσε να προχωρήσει στον άνυδρο μονότονο νεκρικό τόπο. Ίδιες σπασμωδικές κινήσεις, ίδια απόγνωση, όλο και πιο κοντά στο σκοτάδι που είχε πια αρχίσει να το βλέπει σαν πιθανή λύτρωση, σαν θεραπεία.

Ήταν καταδικασμένος, το ήξερε.

Κι όμως ακόμα προσπαθούσε.

Κάθε πρωί γύριζε πίσω.

Το πρώτο πράγμα που έβλεπε με τα μάτια του ακόμα κλειστά, ήταν το αίμα στα χέρια του και στο κάποτε όμορφο πρόσωπό της.

Το ξυπνητήρι χτυπούσε πάλι.

Η σκιά θα ξεκινούσε ξανά τον αέναο απέλπιδο κύκλο της.

Την "Θεραπεία" την βρίσκεις στον δεύτερο δίσκο του Παιδί Τραύμα, "Θα Καταστρέψω τον Κόσμο", που κυκλοφόρησε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2020 από την Inner Ear.

Στίχοι

Δε θέλω να ξέρω τι κάνεις
Δε θέλω να ξέρω πού είσαι
Θα φαντάζομαι ότι κάνεις αυτό που θέλω να κάνεις
Θα φαντάζομαι ότι είσαι εκεί που θέλω να είσαι
Είναι άρρωστο, μα αυτή η μελωδία θα γιατρέψει την αρρώστια
Είναι άρρωστο, μα αυτή η μελωδία είναι για σένα