The Song Diaries (115)
These Days
Nico
* φωτογραφίες της Λίας Τζινιόλη.
Ακόμα ένα πρωί. Δεν μετράω, δεν το έκανα ποτέ. Τι νόημα θα είχε;
Κάθε μέρα ένας νέος κύκλος, ίδιος, προβλέψιμος, γνώριμος πιά.
Καφές, σπρώξιμο της ώρας, δουλειές που ποτέ δεν έκανες και βρίσκουν τώρα τον χρόνο και την χρησιμότητά τους - που είναι στην ουσία το ίδιο το γέμισμα του χρόνου, χάζεμα, το σπίτι που έγινε φυλακή και καταφύγιο μαζί.
Τα παιδιά μπροστά από μια οθόνη, μόνιμα πια και με τις ευλογίες μας, αφού εναλλακτική δεν υπάρχει, οι φίλοι τους που, αν και εικόνες στην οθόνη, είναι πιο μαζί από ποτέ. Τα παιδιά που μουρμουράνε, αλλά πάντα βρίσκουν τρόπους και αφορμές για να γελάνε.
Ίδιες κουβέντες κάθε μέρα για ιούς, θύματα, φόβους, ελπίδες, σχέδια που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα πραγματοποιηθούν, με μια θλίψη στα μάτια κι ένα πικρό χαμόγελο που τα διαψεύδει αυτοστιγμής.
Τα δέντρα που στολίζουμε χωρίς όρεξη, αφού ο χρόνος φέτος δεν έκανε τον σωστό του κύκλο, αλλά μας αρέσουν μετά.
Το ορόσημο των Χριστουγέννων ως σημάδι στον χρόνο.
Άντε νά'ρθουν, να περάσουν, μετά θα έχουμε πιο λίγο...
Θα καταφέρουμε να είμαστε έστω και για λίγες ώρες μαζί;
Οι άνθρωποί σου, αυτή η έλλειψη που πονάει περισσότερο απ'όλα.
Μια Κυριακή. Απ'τις καλές.
Αυτές που ξεκινάνε με καφέδες στη λιακάδα, συνεχίζουν με ταβερνάκι και κλείνουν με βογγητά ευχαρίστησης και τάχα μου μετάνιωμα μετά το γλυκό.
Οι κουβέντες, τα γέλια, τα αγγίγματα, οι αγκαλιές.
Το φλού. "Πάμε για φαί; Πάμε!"
Είναι μόνο λίγοι μήνες.
Είναι μια άλλη ζωή.
Είναι τα τηλέφωνα που μιλούν για δυσκολίες, για προβλήματα, για προσαρμογή, για προτεραιότητες στην καθημερινή διαβίωση που γίνεται επιβίωση. Είναι οι αγωνίες για τις δουλειές που κινδυνεύουν, για τα χρήματα που λιγοστεύουν επικίνδυνα.
Για παιδιά που μεγαλώνουν ήδη, χωρίς να τα έχεις γνωρίσει ακόμα, για τους τοίχους που πλακώνουν τις ψυχές λίγο λίγο κάθε μέρα.
Για τις εικόνες σκληρότητας που συνηθίζουμε.
Για αυτές τις μέρες, που είναι πια πολλές, που τις παλεύει ο καθένας όπως μπορεί, που δεν περιμέναμε να ζήσουμε, αυτές τις μέρες που (οι τυχεροί) τελικά τις ζήσαμε.
Για τους αριθμούς που είναι άνθρωποι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν.
Θα αντέξουμε. Θα περιμένουμε.
Αλλά τα σχέδια θα τα κάνουμε. Έστω και μόνο μέσα στο μυαλό μας, έστω και με πικρό χαμόγελο, έστω κι αν δεν πραγματοποιηθούν ποτέ.
Δεν μπορούμε αλλιώς.Το βλέμμα μας βλέπει ακόμα το παρακάτω,τα αυτιά μας ακούνε μουσικές και θάλασσες και μέσα στο κεφάλι μας υπάρχει μια Κυριακή στην λιακάδα.Τώρα περισσότερο από ποτέ!
Στο κομμάτι τραγουδάει η Christa Päffgen, η περίφημη Nico των Velvet Underground. Το βρίσκεις στον πρώτο solo δίσκο της Γερμανίδας τραγουδίστριας, "Chlesea Girl", που κυκλοφόρησε 7 μήνες μετά το εμβληματικό LP με τους Velvet Underground, τον Οκτώβριο του 1967. Η σύνθεση του τραγουδιού ανήκει στον Jackson Browne και το έγραψε σε ηλικία 16 ετών.
Lyrics
I've been out walking
I don't do too much talking these days
These days
These days I seem to think a lot
About the things that I forgot to do
And all the times I had
A chance to
I've stopped my rambling
I don't do too much gambling these days
These days
These days I seem to think about
How all these changes came about my ways
And I wonder if I'd see another
Highway
I had a lover
I don't think I'd risk another these days
These days
And if I seem to be afraid
To live the life that I have made in song
It's just that I've been losing
So long
La, la,…
