H ' Άννα ' του Παύλου Παυλίδη.
Single No2 από τον επερχόμενο
δίσκο, 'Στο Μάτι του Κυκλώνα'
Κι ύστερα από τη "Λόλα", τη "Ρίτα" και τη "Μαίρη", ήρθε και η "Άννα"...
Έπειτα από το ομώνυμο "Στο Μάτι του Κυκλώνα" (Μάιος 2021 - check here), εδώ και λίγες ώρες έχουμε διαθέσιμο προς ακρόαση το δεύτερο single του Παύλου Παυλίδη από τον επερχόμενο νέο δίσκο του, "Στο Μάτι του Κυκλώνα", ο οποίος θα κυκλοφορήσει σύντομα από την United We Fly. Πρόκειται για το κομμάτι "Άννα". Η Άννα ρέει χαλαρή και γλυκόπικρη, σε μια στρωτή μελωδία και σε ένα ενορχηστρωτικό περιβάλλον που θυμίζει Ξύλινα Σπαθιά. Σε αυτή τη νοσταλγική ατμόσφαιρα, την οποία έστησε μαεστρικά ο υπερταλαντούχος Βασίλης Ντοκάκης (No Clear Mind) και ο ίδιος ο Παύλος, ξετυλίγεται εντέλει ένα πολύ όμορφο και καλοφτιαγμένο κομμάτι, το οποίο πολύ ευχάριστα μας... τσιγγλάει για την επερχόμενη κυκλοφορία, την πρώτη χωρίς τους B-Movies ύστερα από 17 χρόνια και το εξαιρετικό "Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα" του 2004.
Art Direction | Design: Bewild Brother
Παύλος Παυλίδης: Φωνητικά, Κιθάρα, Synths
Φώτης Σιώτας: Βιολί, Λούπες
Δημήτρης Τσεκούρας: Μπάσο
Δημήτρης Κλωνής: Drums
Γιώργος Θεοδωρόπουλος: Synths
Βασίλης Ντοκάκης: Κιθάρα, Synths
Xρήστος Βίγκος: Φωνητικά
_____
Στίχοι:
Η Άννα κατεβαίνει απ’ τη μεγάλη λιμουζίνα
την κοιτάζω μες τα μάτια και γυρίζει από την άλλη
στη χαμένη λεωφόρο έχει στήσει μια βιτρίνα
περιμένει μες στο κρύο με σκυμμένο το κεφάλι.
Όταν έρχεται στο σπίτι τα χαράματα
και με ρωτάει ψιθυρίζοντας αν μπορεί να μείνει εδώ,
δεν ξέρω τι να ‘πω.
Λέω Άννα,
μείνε εδώ για πάντα.
Η Άννα περιφέρεται ντυμένη μπαλαρίνα
τη ρωτάω που συχνάζει μα ποτέ της δε μου λέει
ονειρεύεται πως θα πνιγεί μια μέρα σε πισίνα
με το πρόσωπο στραμμένο στο βυθό θα επιπλέει.
Άννα,
μείνε εδώ για πάντα.
Η Άννα όλο φοράει κάτι παράξενα στολίδια
τη ρωτάω που τα βρήκε μα ποτέ της δε μου λέει
την κουράζει που ρωτάω όλο τα ίδια και τα ίδια
κοιτάζει απ’ το παράθυρο τη θάλασσα και λέει.
Η Άννα όλο λέει ότι κάποτε θα φύγει
δεν αντέχει πια ανάμεσα σε ύαινες και φίδια
ότι η πόλη αυτή βιάζει τα παιδιά της και τα πνίγει
ότι αισθάνεται διαμάντι πεταμένο στα σκουπίδια
ότι όλοι όσοι προσπαθήσαν να την ταπεινώσουν
στα γόνατα θα πέσουν, θα ικετεύουν, θα πληρώσουν.
Η Άννα έχει στην τσάντα της περίστροφο πιστόλι
σημαδεύει απ’ τη ταράτσα στην καρδιά, αυτή την άγρια πόλη
η Άννα λέει πως δεν αντέχει πια, πως έφτασε η ώρα
να συναντήσει το μεγάλο καρχαρία στα Bora-Bora
Άννα,
μείνε εδώ για πάντα.
