Θάνος Ανεστόπουλος:
έφυγε νωρίς,
είναι εδώ για πάντα
Ήταν 1999 ή 2000. Είχαμε συναντηθεί με τον Θάνο και τον Τάσο τον Μαχά (αν θυμάμαι καλά) ένα μεσημέρι Σαββάτου σε cafe- τοπικό στέκι στα «σύνορα» Χαϊδαρίου – Περιστερίου. Τον Θάνο τον ταλαιπωρούσε μία ίωση με λαιμό και πυρετούς εκείνες τις μέρες και είχε επισκεφτεί γιατρό για να δει τι θα κάνει, γιατί λίγες μέρες μετά θα κάνανε ένα ακόμα από αυτά τα θρυλικά τριήμερα στη μουσική σκηνή «Στον Αέρα» στη Πετρούπολη. Τα «Κρίνα» φυσικά τότε σε φουλ ντουζένια, όπου παίζανε γινόταν της τρελής…
Ο γιατρός τελικά του έγραψε αντιβίωση, πράγμα που σήμαινε για τον Θάνο όσο γίνεται αποχή από αλκοόλ, αλλά και τσιγάρο λόγω λαιμού, πράγμα δύσκολο και για αυτόν και για οποιοδήποτε άλλο «Κρίνο» εκείνη την εποχή… Πράγματι τήρησε τη σύσταση του γιατρού και έκανε όσο μπορούσε, ό,τι έπρεπε για να συνέλθει ενόψει των live. Μετά το τριήμερο στη Πετρούπολη ξαναβρεθήκαμε κάποια στιγμή στο ίδιο στέκι:
«Πώς πήγαν τα live; Τα κατάφερες τελικά;» τον ρωτάω…
«Ναι, ναι μια χαρά. Μάλιστα μου έλεγαν κάποιοι ότι η απόδοση μου ήταν καλύτερη από άλλες φορές, η φωνή έβγαινε πιο καθαρά, πιο δυνατά…» είπε με ένα –και καλά- προβληματισμένο τόνο…
«Είδες;» του λέω… «Σε καλό σου βγήκε τελικά, γιατί όμως δε δείχνεις ευχαριστημένος;»
«Γιατί ρε συ πρώτη φορά μας άκουσα νηφάλιος και δε νομίζω ότι μου άρεσε!»
Με αυτή τη μικρή ιστορία που κάθε φορά που τη θυμάμαι γελάω, αποχαιρετώ το παλιό φίλο Θάνο Ανεστόπουλο. Ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης, ήταν όμως και ένας τύπος με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ένας άνθρωπος που αν τον πετύχαινες σε κάνα μπαρ και πλακώνατε τα ποτά, ήταν ικανός να σου λέει ιστορίες όλη τη νύχτα, καμιά φορά βγαλμένες και από το μυαλό του, έτσι απλά γιατί γούσταρε να σου διηγηθεί κάτι σαν παραμύθι…
Αντίο ρε Θάνο… Θα σε θυμάμαι πάντα και εσένα και τα «Κρίνα» στη καλύτερη φάση σας, τότε που όπου παίζατε εκτοξεύατε με τον δικό σας τρόπο τις ψυχές των ανθρώπων, θα θυμάμαι και τις εποχές που μοιραζόμασταν σχεδόν αυτοσχέδιες σκηνές σε γειτονιές στο Χαϊδάρι και το Περιστέρι, τότε που κανείς δεν υποψιαζόταν τι θα συμβεί, αλλά εμείς απολαμβάναμε τη καρδιά και την αλήθεια σας… Θα θυμάμαι για πάντα τη περσινή συναυλία στη Τεχνόπολη, τη πιο φορτισμένη συναισθηματικά που παρακολούθησα ποτέ, τη μεγάλη γιορτή της ζωής...
Ένα ακόμα κομμάτι μας αναχώρησε νωρίς μα μένει εδώ για πάντα…
