Διάφανα Κρίνα στη Τεχνόπολη
Αφορμή σκέψεων και αναμνήσεων...
1991… Σε ένα studio στο Αιγάλεω, στο μοναδικό μάλλον προβάδικο που υπήρχε τότε σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων, η heavy/death/doom metal μπάντα που έπαιζα, οι Selefice, πρόβαρε σταθερά κάθε Σάββατο και Κυριακή και ώρες σχεδόν πάντα 5 με 7 το απόγευμα.
Τις ίδιες μέρες, και στο επόμενο ακριβώς δίωρο των 7 με 9, σκάγαν μύτη κάτι περίεργοι λίγο τύποι, ηλικιακά κάπως μεγαλύτεροι από μας, συνήθως ντυμένοι στα μαύρα, εφοδιασμένοι θυμάμαι πάντα με ένα μπουκάλι κρασί και ό,τι άλλο αλκοόλ μπορούσε να βρεθεί.
Παίζαν ένα πράγμα λίγο περίεργο στα δικά μου αυτιά τότε, κάπως πρωτόγονο, αλλά με μια εμφανή προσπάθεια να βρουν τον ήχο τους με τρόπο αυθεντικό και αυθόρμητο.
Είχαν πάντως ένα όμορφα παράξενο όνομα. .. Λεγόντουσταν Διάφανα Κρίνα, και κάπως έτσι τους γνώρισα…
Μεγαλωμένοι όλοι μας πάνω-κάτω στις ίδιες γειτονιές, με κοινούς φίλους και κοινά στέκια, σύντομα βρεθήκαμε να μοιραζόμαστε τη σκηνή με άλλες μπάντες σε τοπικά φεστιβαλάκια της συμφοράς, σε πλατείες, σχολεία και πολιτιστικά κέντρα των Δυτικών Προαστίων. Εμείς ήμασταν οι «ντεθμεταλάδες» της περιοχής κι αυτοί οι μυστήριοι τύποι που παίζαν αυτά που γουστάρανε χωρίς να τους καίγεται καρφί για το αν άρεσαν ή όχι. Και πίνανε… Πίνανε πολύ… Σε ένα live στον κινηματογράφο Άνοιξη στο Χαϊδάρι που ανεβαίναμε στη σκηνή μετά από αυτούς, κλώτσαγα δεξιά-αριστερά άδεια κουτιά μπίρας και μπουκάλια που μας είχαν αφήσει «κληρονομιά» μετά την εμφάνιση τους, για να μη φάω τα μούτρα μου πατώντας πάνω τους! Έτσι ήταν τα Κρίνα από την αρχή: Καρδιά, αυθεντικότητα και πολύ αλκοόλ…
Στα επόμενα λίγα χρόνια, οι Selefice διαλύθηκαν γράφοντας τη δική τους μικρή ιστορία στο ελληνικό metal, αλλά οι «Διάφανοι» συνέχισαν, αρχίζοντας προς έκπληξη πολλών από μας που τους ξέραμε από το ξεκίνημα, αλλά και των ιδίων, να δημιουργούν μεγάλο θόρυβο στην ελληνική σκηνή. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ φυσικά ότι δεν το άξιζαν, απλώς αυτό ήταν κάτι που απλώς προέκυψε χωρίς να υπάρχει επιδίωξη. Τα Κρίνα όπως και κάθε άλλη υγιής μπάντα, το μόνο που θέλανε ήταν να μπορούν να εκφράζονται μέσα από τη μουσική και το στίχο με τον τρόπο τους και αν αυτό αφορούσε κι άλλους ήταν απλώς ευπρόσδεκτο.
Τελικά για κάποιο λόγο αφορούσε πολλούς… Η δεκαετία του ’90 ήταν μάλλον και η τελευταία που επιβράβευε την αυθεντικότητα και τη γνήσια έκφραση, σε μια εποχή μάλιστα που το internet ουσιαστικά ακόμα δεν υπήρχε. Οι περισσότεροι ραδιοσταθμοί δεν ξέρανε ακόμα τι πάει να πει playlist, πολλοί παραγωγοί παίζανε αυτά που γουστάρανε χωρίς να τους υποδείξει το αφεντικό τα πληρωμένα τραγούδια, και το Word of Mouth έκανε μεγάλη δουλειά αρκεί να είχες κάτι να πεις… Και τα Κρίνα αποδείχτηκε ότι είχαν πολλά να πουν… Στα επόμενα χρόνια το συγκρότημα εκτοξεύτηκε δημιουργώντας –δικαίως- μαζί με τις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά την «Αγία Τριάδα» του ελληνικού ροκ.
Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσα τη πορεία τους, πότε από κοντά και πότε από μακριά, και πέρα από την συνεχή καλλιτεχνική εξέλιξη τους, τίποτα δεν άλλαξε πάνω τους. Κάθε φορά που κάπου τους συναντούσα με τους ίδιους τύπους είχα να κάνω. Χαιρόντουσταν με όλο αυτό που είχε συμβεί, αλλά ουσιαστικά ήταν σαν να μην είχαν συνειδητοποιήσει ποτέ το μέγεθός του, δεν το επέτρεπαν οι χαρακτήρες τους… Στα ίδια στέκια τα πίναν, τους ίδιους φίλους είχαν, τα ίδια πράγματα κάνανε. Τα Κρίνα ήταν απλώς η μπάντα τους και το μέσο έκφρασης τους πρώτα και πάνω απ’όλα…
Όλα αυτά μέχρι την άδοξη και πολυσυζητημένη διάλυση τους το 2009…
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να επιχειρήσω να κάνω ανάλυση του γεγονότος, και εγώ και ο οποιοσδήποτε. Όπως συμβαίνει κάποιες φορές στις οικογένειες (γιατί μια τέτοια είναι τα Κρίνα) το γυαλί ραγίζει, ο κακός εαυτός κάνει την εμφάνιση του και παύει η συνύπαρξη.
Αυτό και τίποτα άλλο, όσο και αν αυτή η απόφαση πόνεσε και απογοήτευσε πολύ κόσμο.
Ακόμα όμως και όταν χωρίζουν οι οικογένειες, η αγάπη και το νοιάξιμο δεν είναι ανύπαρκτες έννοιες…
2015… Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα (φακ!!) από τότε που τους γνώρισα, τα Διάφανα Κρίνα ανακοινώνουν ότι επανασυνδέονται για ένα μεγάλο live στη Τεχνόπολη. Ο λόγος;
Η αγάπη και μόνο βέβαια που «πάλι θα καλεί»… Η σοβαρή ασθένεια του Θάνου και η ανάγκη ενίσχυσης του, γίνεται η αφορμή για αυτό που τόσος κόσμος πρόσμενε, παλιότεροι και νεότεροι φίλοι του συγκροτήματος: Να δουν ξανά την αγαπημένη τους μπάντα και να γίνουν ένα μαζί της…
Η πρώτη μέρα γίνεται (αναμενόμενα) sold out. Προστίθεται και δεύτερη… Κι άλλο sold out…
Και τρίτη μέρα να έμπαινε το ίδιο θα γινόταν… Τι κι αν έρχονται πάλι εκλογές και μνημόνια… Υπάρχουν άνθρωποι (ευτυχώς) που θεωρούν πολύ πιο σημαντικά άλλα πράγματα… Η επιστροφή του συγκροτήματος σε συνδυασμό με τον λόγο, ξεσήκωσε ένα μεγάλο κύμα προσμονής και αλληλεγγύης.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μη πάω… Δε πρόλαβα το sold out της πρώτης μέρας, βρέθηκα όμως στο live της Παρασκευής. Και αυτή ήταν μια υπέροχη 11η Σεπτεμβρίου…
Είχα φτάσει από νωρίς… Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα ήταν ότι είχε πολλά, μα πάρα πολλά παιδιά σε ηλικίες 16-22 ετών. Δηλαδή αυτή η γενιά που έμαθε τα Κρίνα μετά τη διάλυση τους ή είχε μάθει το συγκρότημα την εποχή που ακόμα ήταν ενεργό, αλλά τα ίδια δε μπορούσαν να τους δουν live γιατί ήταν μικρά για να τους αφήσουν να πάνε η μαμά και ο μπαμπάς…
Ήταν όμως και οι μεγαλύτεροι, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες (έμαθα ότι τη πρώτη μέρα ήταν περισσότεροι), ήταν οικογένειες, ήταν όλοι…
Ήταν και οι Last Drive που ανέβηκαν κατά τις 8 και τα σπάσανε με τον τρόπο τους για κάνα 40λεπτο. Ήταν και ο Αγγελάκας με το νέο σχήμα του αποτελούμενο από νεαρά και ταλαντούχα παιδιά που κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό αν και όπως είπε «ακόμα δεν είναι έτοιμοι» (αναμένουμε Γιάννη…).
Πάνω απ’όλα όμως ήταν η βραδιά του Θάνου και των Διάφανων Κρίνων που για περίπου 3 ώρες κατέθεσαν τη ψυχή τους όπως μόνοι αυτοί ξέρουν, σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τη τελευταία φορά. Ήταν και ο Αλκίνοος ο οποίος ερμήνευσε μαζί με τον Θάνο συγκλονιστικά το «Βάλτε Να Πιούμε» σα να ήταν ένα τραγούδι ολόδικό του.
Ήταν και το κοινό (δεν έχω ξαναδεί πιο γεμάτη τη Τεχνόπολη…) που αντιδρούσε πότε στα πιο δυνατά κομμάτια με τρελό χορό, και πότε «βουτούσε» στην ατμόσφαιρα που προκαλούσαν τα σκοτεινά ή τα πιο ψυχεδελικά σημεία.
Ήταν κυρίως όμως αυτό το φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα που έκανε αυτή τη συναυλία αξέχαστη. Ο Θάνος και τα Κρίνα είχαν ανάγκη εμάς, αλλά και εμείς αυτούς…
«Εσείς είστε τα Διάφανα Κρίνα» είπε κάποια στιγμή προς το τέλος ο Θάνος και το πίστευε.
Όχι Θάνο… Εσείς ήσασταν πάντα τα Διάφανα Κρίνα, και εμείς είμαστε όλοι αυτοί που ήρθαμε αυτό το διήμερο κοντά σας γιατί έχουμε ανάγκη από ομορφιά. Η απουσία σας ξεκίνησε το 2009 μαζί με αυτό το ρημάδι που λέμε όλοι «κρίση», και αυτή η επιστροφή σας έγινε αφορμή για να θυμηθούμε πόσο διψασμένοι είμαστε για αυθεντικότητα, για αλήθεια, για αλληλεγγύη, για καθαρή ψυχή, πόσο πολύ θέλουμε να βγάλουμε το κεφάλι από το βούρκο και να πάρουμε καθαρή ανάσα, έστω για λίγο...
Δε ξέρω αν όλο αυτό θα γίνει αφορμή για επανασύνδεση. Είναι αυτονόητο πως πρώτα και πάνω απ’όλα προέχει η υγεία του Θάνου.
Δεν ανησυχώ όμως για τα Διάφανα Κρίνα… Γιατί είτε έτσι, είτε αλλιώς, η καρδιά θα μιλήσει πάλι. Αν γίνει θα γίνει από αλήθεια και μόνο. Αν δε γίνει πάλι το ίδιο ισχύει. Πάντα αλήθεια λέγανε…
(Θάνο, εμείς ευχαριστούμε….)
PS: Όταν ρώτησα τον Τάσο (τύμπανα) στο backstage αν περίμενε τόσο κόσμο, μου απάντησε ότι περίμενε 2-3 χιλιάδες κόσμο το πολύ και μία μέρα. Τελικά ήταν πάνω από 11.000 και τις δύο μέρες. Εγώ του λέω το περίμενα αλλά μάλλον κάποιος είναι πιο αντικειμενικός όταν είναι απ’έξω. Συμφώνησε… Ακόμα και τώρα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος…
