Τα Memoirs του
Συναυλιακού Καλοκαιριού
του 2025
φωτογραφία από την επίσημη σελίδα του Release Athens Festival
Μιας και φέτος δεν έγραψα το κλασικό μου συναυλιακό άρθρο “Δεν Ξέρω Τι Θα Κάνεις (Ούτε) και Αυτό Το Καλοκαίρι - Ένας Υποκειμενικός Συναυλιακός Οδηγός”, θα προσπαθήσω να διορθώσω το λάθος μου με ένα κείμενο για το τι τελικά έκανα και τι δεν έκανα αυτό το συναυλιακό Καλοκαίρι. Πριν περάσω στο προκείμενο, να πω πως το “Δεν Ξέρω Τι Θα Κάνεις...”, το ξεκίνησα, το προχώρησα, έφτασα περίπου στις 1000 λέξεις, όμως τελικά οι μέρες με ξεπέρασαν, οι συναυλίες προχωρούσαν και απόφασισα να μην το ολοκληρώσω και να μην το δημοσιεύσω ποτέ. Παρατήρησα, όμως, πως άλλα μουσικά (και όχι μόνο) sites έφτιαξαν παρόμοια άρθρα φέτος, υιοθετώντας μάλιστα κάποια και (σχεδόν αυτούσιο) τον τίτλο μου.
Anyway, οριοθετώ την απαρχή του φετινού μου συναυλιακού Καλοκαιριού από την τελευταία μέρα του Μάη, οπότε και είδα τους Murder Capital στο Gagarin. Ιδανικό ξεκίνημα με μία post-punk/alternative punk μπάντα που έχει τεράστια δύναμη, πολύ καλά κομμάτια (3-4 μάλιστα ξεπερνάνε το “πολύ καλά” και αγγίζουν πολύ ψηλά ταβάνια) και έναν χαρισματικό frontman, τον 30χρονο James McGovern. Το χάρηκα το live και πέρασα μούρλια, παρέα με τον γιο μου, ο οποίος φέτος έφαγε μέγα σκάλωμα με τα live και ήταν σε όλα μαζί μου. Μάλιστα, πήγε και σε δύο χωρίς εμένα, οπότε θα αναφερθώ και σε αυτά, βασισμένος στα δικά του λόγια και στις δικές του εντυπώσεις.
Η επόμενη εξόρμησή μου έμελλε να είναι και η κορυφαία του φετινού Καλοκαιριού. Release Athens Festival Μέρα 2, 18 Ιουνίου: SPRINTS, Glass Beams, IDLES. Τα έγραψα αναλυτικά εδώ, στο παρόν κείμενο επιγραμματικά θα αναφέρω πως SPRINTS και Glass Beams ήταν άψογοι, ο καθένας στο είδος του και στο δικό του ξεχωριστό attitude, ενώ οι IDLES έγραψαν συναυλιακή ιστορία. Επί 90 λεπτά αδιάκοπα ποδοπάτησαν και εντέλει ισοπέδωσαν την Πλατεία Νερού και μας άφησαν σύξυλους. Με το που τελείωσε το live έγραψα στη σελίδα μου στο fb πως ήταν η καλύτερη συναυλία μου από το live του Cave στο TAE KWON DO το 2017 και ένα μήνα μετά δεν μετανοιώνω διόλου γι’αυτή μου την άποψη.
Φτάνουμε στο Σάββατο, το ημερολόγιο δείχνει 21 Ιουνίου, και συνοδεύω την κόρη μου (και την... πολυπληθή παρέα της) για τρίτη σερί χρονιά στο Καλοκαιρινό live του Bloody Hawk. Κάθε πέρσι και καλύτερα για τον Bloody, ο οποίος όσο κάθε χρόνο πιο δημοφιλής γίνεται, όσο οι χώροι γεμίζουν με περισσότερους χιλιάδες fans και όσο η παραγωγή του live εντυπωσιακά βελτιώνεται, τόσο ο ίδιος (μοιάζει να) αγχώνεται, κάπως στην ασφάλεια της επανάληψης και των τετριμμένων θωρακίζεται, κι άλλο τόσο αχρείαστα (ψιλο)φλεξάρει, έστω και διακριτικά, έστω και σε κάποιες εκφάνσεις συγκινητικά. Για το χώρο του ΟΑΚΑ να καταθέσω πως μοιάζει με τσιμεντένιο κλουβί, πραγματικά δεν μου άρεσε καθόλου ο χώρος, άσε που για να πάρω μια μπίρα ή για να πάω τουαλέτα έπρεπε να προσευχηθώ αν (κάποτε) θα γυρίσω πίσω στο σημείο μου, στην κόρη μου και στις φίλες της.
Το ίδιο βράδυ η Πλατεία Νερού συνέχιζε να γιορτάζει. Release Athens Festival Day 3 - Παύλος Παυλίδης και Super Stereo. Εδώ πήγε ο γιος μου με μια φίλη του και απ’ό,τι μου μετέφερε έζησε ένα έπος. Και, οκέι, πες είναι μικρός και ενθουσιάζεται εύκολα, διασταύρωσα όμως τις εντυπώσεις του με “βαθιούς παλιούς Παυλιδικούς” και μου είπαν τα ίδια και καλύτερα. Μία από τις πιο μεστές και πιο συγκινητικές συναυλίες του Παύλου ever. Ζήλεια... :)
φωτογραφία από την επίσημη σελίδα του Release Athens Festival
Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως έφτασε η Παρασκευή και η 4η Μέρα του αγαπημένου Release. Εδώ είχαμε μάλλον την πιο πολυαναμενόμενη συναυλία για εμάς το “indie κοινό”, που σε ένα site διάβασα πως είμαστε “υπερτιμημένοι και κάνουμε περισσότερο θόρυβο απ’όσο μας αξίζει”, ενώ σε ένα άλλο πως είμαστε “καλομαθημένοι”. Ειλικρινά τώρα, πώς προκύπτουν τούτα και τι στο καλό σημαίνουν; Συνεχίζω και συγγνώμη για την παρένθεση: 27 Ιουνίου και οι Fontaines D.C. κατέφθασαν -γίγαντες πια- για 4η φορά στην Αθήνα για μια headline εμφάνιση. Όλα καλά και όλα ωραία στο live, όμως για κάποιο λόγο η ένταση του ήχου ήταν χαμηλά, με εξαίρεση το encore. Το οποίο encore ήταν θρυλικό. Πριν τους Fontaines, οι shame έσπειραν μέσα στο λιοπύρι, ενώ το ντουέτο των Boy Harsher κατά τόπους με γοήτευσε, αλλά επουδενί δεν με καθήλωσε. Αναλυτικότερα για τη βραδιά διαβάζεις εδώ τις λέξεις του Γιώργου Δημητριάδη.
Τι έχουμε μετά; Το Σαββατοκύριακο του ΛΕΞ, που δεν πήγα. Mates, ήμουν τόσο κουρασμένος που δεν την πάλεψα. Γερνάω mates. Πάντως το Σάββατο, πήγα με τον Αντώνη Κωνσταντάρα (Tony Bluebird) στο party των υπεργαμάτων Notowns για το νέο δίσκο τους (DJ set είχαν, όχι συναυλία) και ζήσαμε το FOMO του ΛΕΞ μαζί. Μάλιστα, ο Αντώνης κατά τις 12 μπήκε στο insta του και μου έδειχνε τη λαοθάλασσα στο ΟΑΚΑ, την Αλεξίου στη σκηνή, τις “Νυχτερίδες” και την “Αλήτικη Αγάπη” και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά, όμως να σου πω την αλήθεια δεν ζήλεψα, πέρναγα υπέροχα στην μπάρα του Smoking Barrels με τον Αντώναρο παρέα και με τις μουσικάρες που έπαιζαν οι Notowns στα decks. Γνωρίσαμε αργότερα και τα παιδιά και το γλυκό έδεσε για τα καλά. Όταν βγήκα στο δρόμο να πάρω ταξί, περπάτησα λίγο, πέτυχα κάτι μυστήριους τύπους να ψιλοπλακώνονται, λυπήθηκα και κάπως το στομάχι μου έσφιξε, κοίταξα ψηλά στον ουρανό με κάποια αμηχανία και λίγο φόβο, συνάντησα 2-3 θολά από τη φωτορύπανση αστέρια και θυμήθηκα πως η ζωή παραμένει ωραία.
Μάλλον μπήκε Ιούλιος και την Παρασκευή 4η του μήνα κατεβαίνω πάλι Release για τους Prodigy. Δεν μπόρεσα να δω τα support bands, πόσες Παρασκευές πχια να φύγω νωρίτερα από το γραφείο; Πάντως ο πιστός αντιπρόσωπος υιός με πληροφόρησε πως οι Bob Vylan ήσαν οδοστρωτήρες και οι Pendulum τιμιότατοι. Οι Prodigy ξεκίνησαν καταπληκτικά, σε φάση προηγήθηκαν 3-0, όμως στη συνέχεια έκαναν κοιλιά, το live έμοιαζε περισσότερο σαν DJ set παρά με συναυλία, τα φωνητικά ήταν περισσότερο κραυγές παρά τραγούδισμα, οπότε το σκορ είχε φτάσει στο 3-3. Ο εθνικός ύμνος “Out Of Space” στο 90φεύγα έσωσε οριακά το ματς και έφερε το ευεργετικό 4-3. Όταν φύγαμε -εγώ, ο γιος μου και ο κουμπάρος μου ο Ψηλός- σκέφτηκα τις φήμες πως από του χρόνου το Release θα αλλάξει χώρο, επειδή κάποιοι μίζεροι κάτοικοι διαμαρτύρονται συνεχώς στο δήμο για φασαρία, κοσμοσυρροή και κυκλοφοριακή συμφόρηση. Μιζέρια. Μιλάμε για 15 νύχτες max το χρόνο, δυνατή μουσική ως τις 12 (ούτε καν, 11.15 φέτος οι συναυλίες τελείωναν). Μπουζούκια και κλαμπόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος - αυτά δεν μας πειράζουν. Σκεφτόμουν λοιπόν, με δεδομένο πως δεν είχα σημαδέψει κάποια άλλη σίγουρη συναυλία στην Πλατεία Νερού γι’αυτό το Καλοκαίρι, πως ίσως εκείνο το βράδυ θα ήταν η τελευταία φορά που βρισκόμουν στον συγκεκριμένο χώρο στη ζωή μου. Ψιλοβούρκωσα, όμως την κρίσιμη στιγμή πριν παραγίνει το... κακό, συνάντησα τυχαία τον παλιό μου συμμαθητή και αδελφούλη Γιάννη Καρούτσο και με τα “που είσαι μώρη λούλα; - τι κάνεις ρε μαλάκα;” κλπ. ήρθα στα ίσα μου. Ακόμα περισσότερο στα ίσα μου ήρθα μισή ώρα αργότερα, όταν έπειτα από εξαγνιστικό περπάτημα κατέληξα με το Νικόλα τον γιο μου και τον Ψηλό τον κουμπάρο μου σε ένα επικό κεμπαπτζίδικο στο Φάληρο…
Την Κυριακή ήταν οι Green Day στο ΟΑΚΑ στα 20 χρόνια του EJEKT Festival και δεν πήγα, παρόλο που τους άκουγα με πάθος και λατρεία, τόσο στο πρώτο τους μεγάλο ξεπέταγμα (“Dookie”, 1994), όσο και στη δεύτερη νιότη τους (“American Idiot”, 2004). Δεν πήγα, γιατί η μουσική τους δεν άντεξε μέσα μου στο χρόνο, δεν ανέπτυξε διαχρονικότητα και ειδικό βάρος, τουναντίον κάπως με την πάροδο των χρόνων τους ψιλοβαρέθηκα. Καθαρά προσωπική άποψη βέβαια είναι αυτό, για άλλους οι καθόλα τίμιοι Αμερικάνοι είναι σημαντικότατοι ακόμα και σήμερα. Και απ’ό,τι έμαθα οι χιλιάδες που έσπευσαν στο Ολυμπιακό Στάδιο το βράδυ της Κυριακής της 6ης Ιουλίου έγιναν μάρτυρες μιας αξιολογότατης ροκ συναυλίας και πέρασαν τέλεια. Respect - και στην μπάντα και στο κοινό βεβαίως.
Από Κυριακή σε Κυριακή και από το Ejekt Festival πάμε στο ιστορικό Rockwave, που του έκατσε η κέντα των Kneecap - κάνανε πάταγο στο Glastonbury, τόσο καθαρά μουσικά όσο και παρασκηνιακά, αφού οι διοργανωτές αποφάσισαν να τους κατεβάσουν από τη σκηνή νωρίτερα. Μετά τη συναυλία ξεκίνησε αστυνομική έρευνα εναντίον τους για τυχόν παραβάσεις, η οποία όμως σταμάτησε πριν λίγες μέρες λόγω μη επαρκών ενδείξεων εις βάρος τους. Σε αυτό το κλίμα η εμφάνιση των Ιρανδικού rap trio στο Terra Vibe απέκτησε τεράστιο hype, επισκίασε ακόμα και το όνομα των εμβληματικών headliners Cypress Hill (είχαν έρθει πάλι στα μέρη μας προ 5ετίας). Δεν πήγα στο live, ο απεσταλμένος όμως γιος μου με πληροφόρησε για ένα μικρό κολαστήριο στην εμφάνιση των Kneecap, που με τρελή ενέργεια και δύναμη παρέσυραν το κοινό σε απέραντο μπίστιγμα. Οι Cypress Hill του φάνηκαν κάπως υποτονικοί σε κάποια σημεία της εμφάνισής τους, αλλά γενικώς τίμιοι και με 5-6 χαώδεις και ντελιριακές στιγμές (ναι, το “Insane In The Brain” ήταν ανάμεσα σε αυτές, όπως και η διασκευή του “Jump Around” των House of Pain).
Kneecap και Cypress Hill δεν πήγα, πήγα όμως μια βδομάδα αργότερα, Κυριακή 20 Ιουλίου, στο λόφο του Λυκαβηττού για να δω την Beth Gibbons. Το φινάλε του φετινού συναυλιακού Καλοκαιριού μου ήταν μαγικό και ονειρώδες. Εδώ τα γράφει αναλυτικά ο Υπόγειος comrade Αλέξανδρος Κώτσης. Εγώ απλά θα πω πως η Beth απέδειξε περίτρανα πως πρόκειται για μία one of a kind περίπτωση στα μουσικά δρώμενα των τελευταίων 30 ετών, σε όλες τις εκφάνσεις της, φυσικά με τους Portished, εννοείται στη συνεργασία της με τον Rustin Man και προφανένστατα με την solo πορεία της που ξεκίνησε μόλις πριν έναν χρόνο με τον αριστουργηματικό debut solo δίσκο της, “Lives Outgrown”. Στη σκηνή του Λυκαβηττού ήταν αφοπλιστική και εκθαμβωτική, ενώ παραπάνω από εντυπωσιακή ήταν και η επταμελής μπάντα που την συνοδεύει στο tour. Έπος...
Αυτά από μένα mates - συνολικά να πω πως ζήσαμε ένα μεστό και ποιοτικότατο συναυλιακό Καλοκαίρι, με καταπληκτικές εμφανίσεις από τεράστιες μπάντες και καλλιτέχνες, για όλα τα γούστα και από πληθώρα genres. Προφανώς, στο παρόν άρθρο δεν μπόρεσα να αναφερθώ σε όλα τα acts, θα ήταν σχεδόν αδύνατον. Πολλά μπράβο και σε όλους τους διοργανωτές, που με ελάχιστες εξαιρέσεις πρόσφεραν στο κοινό τους ποιότητα και επαγγελματισμό. Κλείνω με την ευχή του χρόνου να δούμε εξίσου όμορφες και γεμάτες συναυλίες και η Πλατεία Νερού να είναι ακόμα εκεί, ανοιχτή και φιλόξενη για όλους τους μουσικόφιλους.
Υ.Γ. Για την ακύρωση της εμφάνισης του Morrissey να πω πως το περίμενα και δεν με πείραξε και πολύ, μάλλον δεν θα πήγαινα - πάνε χρόνια που ο Μοζ με έχει ξενερώσει - και μουσικά και γενικότερα. Πολλά εύσημα στους διοργανωτές του Release, που χειρίστηκαν την όποια απογοήτευση και ένα διαφαινόμενο φιάσκο σαν ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα υπέροχο μουσικό πάρτυ με οικοδεσπότες τους απίθανους Supergrass. Οι προσφορές και τα δώρα που έκαναν οι διοργανωτές στο κοινό τους ήταν άνευ προηγουμένου και απίστευτα γενναιόδωρες.
