Release Athens 2025 | Day 4
Fontaines D.C., Boy Harsher, shame
@ Πλατεία Νερού, 27/6/2025
* Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από το επίσημο site του Release Athens Festival.
Παρασκευή 27 Ιουνίου.
Έκλεισα το λάπτοπ νωρίς, μάζεψε το γραφείο μου και 17:35 ήμουν ήδη στο αυτοκίνητο με προορισμό το σπίτι. Ο στόχος ήταν να είμαι στην Πλατεία Νερού όσο το δυνατό νωρίτερα, ώστε να δω τους Shame.
Done.
18:40 περπατούσα την πυρωμένη Πλατεία Νερού, πρώτη στάση μάρκες, δεύτερη στάση ποτά και μπυρες, τρίτη στάση μπροστά δεξιά από τη σκηνή.
Οι shame είχαν ξεκινήσει ήδη με τρομερά γκάζια και κέφια την εμφάνιση τους και το "Concrete" ανέβαζε περαιτέρω την ήδη παλαβή θερμοκρασία στο χώρο. Ο ημίγυμνος Steen δε σταμάτησε να αλληλεπιδρά με το λιγοστό κοινό, ενώ προέτρεπε όσους κάθονταν πιο πίσω, στις σκιές πέριξ του πύργου να έρθουν πιο κοντά. Εις μάτην βεβαίως.
Εγώ δεν άντεξα να κάτσω όλη την ώρα μπροστά, γρήγορα μεταφέρθηκε σε ένα σκιερό μέρος, αυτός όμως που δεν πτοήθηκε ήταν ο μπασίστας, ο οποίος χοροπηδούσε σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης. Μάλιστα, μια φορά προσγειώθηκε κάπως ανώμαλα στη σκηνή. Σηκώθηκε γρήγορα όμως και ξαναπήδηξε στον αέρα.
Πολλά κέφια η μπάντα, μουσικά και σκηνικά, λιγότερα το κοινό, άχαρη ώρα, δύσκολη μέρα, 45 λεπτά set, οκ. Θα περιμένω ξανά ένα Fuzz του 2022.
Επίσκεψη στο μπαρ, ή ουρά του οποίου ήταν ασυνήθιστα αργοκίνητη. Πολύς ο κόσμος μπροστά από το μπαρ, λίγος πίσω από το μπαρ και κάπως έτσι προχωρούσαμε κάπως νωχελικά. Πήρα τις σχετικές προμήθειες και με σύμμαχο ένα ελαφρύ αεράκι κατέβηκα στο spot κοντά στη σκηνή.
Η τελευταία φορά που είδα τους Boy Harsher ήταν σε ένα μεγάλο, κλειστό και σκοτεινό χώρο και ομολογώ πως είχε περάσει καταπληκτικά. Τους περίμενα πως και πως και πράγματι, ήταν για μένα η έκπληξη της ημέρας. Μια μπάντα που αποτελείται από 2 μέλη, δεν έχει όργανα, παρά μόνο μια κονσόλα με μπλιμπλίκια, δεν είναι εύκολο να σταθεί σε μια τέτοια σκηνή με τον ήλιο ακόμα ψηλά. Πεντακάθαρος ήχος, φώτα και μια κινηματογραφική αισθητική στην παρουσία τους, κατάφεραν να κάνουν πολύ κόσμο να λικνιστεί στους σκοτεινούς ήχους.
Ακολουθήσαμε όλοι στο κάλεσμα της Jae για χορό. Δε μου έλειψε κάτι, ίσως μόνο το "Pain", το οποίο δε βρήκε το χώρο του στο setlist της βραδιάς.
Hot Boy Harsher.
Αν μέτρησα καλά, μεσολάβησαν 50 λεπτά από το τέλος του set των BH, μέχρι την εμφάνιση των Fontaines. Τα πέρασα όλα στην ουρά του μπαρ, οπότε ήμουν στην ώρα μου για να δω για τρίτη φορά τη μπάντα από το Δουβλινο, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γιγαντωθεί.
Διαβάζω τριγύρω διθυραμβικές κριτικές για τον ήχο και το vibe και μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες. Η δική μου αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Δε μου άρεσε το live, δεν ήταν αυτό που περίμενα και όλο αυτή η ένταση, με την οποία το περίμενα, δεν εκτονώθηκε ποτέ.
Στη θέση 2 και 3 του setlist είχαμε δύο κομμάτια που θα μπορούσαν να κατεδαφίσουν την πλατεία. "Jackie Down The Line” & “Boys in the Better Land”. Αντ’ αυτού, μετά βίας μπορούσα να ακούσω τα λόγια που έφτυνε ο Grian, ενώ το μπάσο κάλυπτε και τις δύο κιθάρες, μια από τις οποίες, πάντως, ακουγοταν καθαρα. Αλλά ποτέ και οι δυο μαζί. Μια μικρή κοιλιά στα μέσα του set, με φωτεινή εξαίρεση το επίσης αγνώριστο “Hurricane Laughter”.
Στο ίδιο μοτίβο φτάσαμε μέχρι το Encore, η διακοπή για το οποίο κράτησε λίγο παραπάνω και ευτυχώς. Η μπάντα βγήκε με περίσσεια ενέργεια και επιτέλους ήχο και σεβασμό που της άξιζε και παρέδωσε ένα κολοσσιαίο, αψεγάδιαστο σερί κομματιών: "Romance", "In the Modern World", "I Love You", "Starburster".
Και κάπως έτσι, σώθηκε το βράδυ.
