Thru The Eyes of Ruby:
3000 Λέξεις για τους 'Κανονικούς'
The Smashing Pumpkins
And if you spin your love around
The secrets of your dreams
You may find your love is gone
And is not quite what it seemed
To appear to disappear
Beneath all your darkest fears
Στην ονομαστική μου εορτή του έτους 1994, την 8η Νοεμβρίου, ο φίλος μου ο Γιάννης μου έφερε σαν δώρο ένα διπλό βινύλιο της συλλογής “Rock 90’s - Modern Rock”. Ο δίσκος αυτός έμελε εν πολλοίς να καθορίσει την ταυτότητά μου ως ακροατή μουσικής, μιας και επίσημα και με τη βούλα με πήρε από τις 60’s-70’s classic rock ως τότε εμμονές μου και με σήκωσε στον φρέσκο και ατελείωτο μουσικό ουρανό των 90’s, φέρνοντάς με αντιμέτωπο με το υπέροχο τώρα του τότε. Οκέι, ήδη άκουγα Nirvana και Peppers, είχα πάρει χαμπάρι τους Rage Against The Machine και τους Pixies και είχα ήδη στα εικονίσματα τον Nick Cave, όμως το δώρο του Γιάννη μου έδωσε την τελική σπρωξιά για να ασχοληθώ με τη μουσική των 90s σχεδόν αποκλειστικά και ως το μεδούλι της. Συνέπεσε και με την ενηλικίωσή μου η όλη φάση, είχε φτάσει η ώρα θαρρώ ασυνείδητα να διαμορφώσω μια νέα ταυτότητα - όχι μόνο μουσική, γενικώς.
Στα αυλάκια του “Modern Rock” έβρισκες μεταξύ άλλων το “Creep” των Radiohead, το “Sabotage” των Beastie Boys, το “Mexican Moon” των Concrete Blonde, το “Loverman” του Cave, το “To The End” των Blur.
Είχε, όμως, και το “Today” των The Smashing Pumpkins στη θέση 1 της Β' Πλευράς του πρώτου δίσκου. Εκεί άκουσα πρώτη φορά στη ζωή μου Pumpkins και είναι μια στιγμή που ακόμα δεν έχω ξεχάσει ακόμα και σήμερα.
Με απαρχή λοιπόν το εξωφρενικά γαμάτο “Today”, οι Smashing Pumpkins εξελίχθηκαν ως μια από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες των 90’s και μια εκ των κορυφαίων μου διαχρονικά.
* If You Like This, Check Also This: Then We Take The 90's
Υπεύθυνοι για τούτη τη λατρεία μου για την μπάντα από το Chicago ήταν φυσικά οι 4 πρώτοι δίσκοι τους: “Gish”/1991, “Siamese Dream”/1993, “Mellon Collie And The Infinite Sadness”/1995 και “Adore”/1998. Σε αυτά τα αλμπουμς κατάφεραν οι Pumpkins να δώσουν ζωή στο πολυσυλλεκτικό και grandiose μεγαλεπήβολο όραμα του frontman Billy Corgan, κατορθώνοντας να αντιμετωπίσουν τα διάφορα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζαν ως ομάδα, αλλά και ο καθένας προσωπικά, σχεδόν από την αρχή της δημιουργίας τους (1988). Την κατάθλιψη του Corgan, τις εξαρτήσεις του Chamberlain, το ειδύλλιο του Iha και της D’Arcy, που συχνά όμως έπαιρνε τοξικές και σκοτεινές αποχρώσεις, οδηγώντάς τους σε ακραίες συγκρούσεις και αλλεπάλληλους οδυνηρούς χωρισμούς. Τα αντιμετώπιζαν αυτά (και άλλα πολλά) και τα μετουσίωναν σε μουσική και λέξεις και κατάφεραν τελικά στα 90’s να αγγίξουν απάτητες κορυφές δημοφιλίας, παρόλο που -ειδικά ως το 95- είχαν απέναντί τους ένα κλίμα κάπως εχθρικό, τόσο από τον τύπο της εποχής όσο και από κάποιες σημαντικές μπάντες του ευρύτερου χώρου τους. Το απαράμιλλο πείσμα και η ηγετική μορφή του Billy Corgan ενδεχομένως κρατούσαν την τετράδα -έστω και σε τεντωμένο σκοινί- ενωμένη. Ταυτόχρονα, όμως, η μανία του για έλεγχο και η από πολλές μεριές ειπωμένη τελειομανία του, προσομοιάζουσα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή OCD, συχνά τον έκαναν να μοιάζει αυταρχικός και τυραννικός προς τους άλλους τρεις.
Οι Smashing Pumpκins δημιουργήθηκαν το 1988. Ο Corgan είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του στο Chicago από τη Florida -όπου είχε πάει για να βρει την τύχη του με το πρώτο του group, τους Marked- και εργαζόταν σε ένα δισκάδικο. Εκεί γνωρίστηκε με τον James Iha και ξεκίνησαν οι δυο τους να δουλεύουν κάποια κομμάτια με τη βοηθεία ενός drum machine. Σε μια συναυλία των Dan Reed Network, ο Corgan γνώρισε την D'Arcy Wretzky και όταν εκείνη του είπε πως παίζει μπάσο, αμέσως της πρότεινε να μπει στην μπάντα. Ο ήχος τους σε εκείνη την αρχική φάση παρέμπεμπε στους Cure και στους New Order, αυτό που ο Corgan χαρακτήρισε εκ των υστέρων "sad rock". Όλα άλλαξαν όταν ο ιδιοκτήτης του Cabaret Metro -να αγιάσει ο άνθρωπος!- τους δέχτηκε να δώσουν κάποιες συναυλίες στο χώρο του, με την προϋπόθεση να αντικαταστήσουν το drum machine με έναν αληθινό drummer. Έπειτα από σύσταση ενός φίλου, ο μέγας κύριος Jimmy Chamberlain εισθήλθε στο group. Η εκρηκτική και αστείρευτη ενέργεια του Jimmy, τα διαολεμένα παιξίματά του, συμπαρέσυραν και τους υπόλοιπους τρεις και ουσιαστικά "ανάγκασαν" τον Corgan να υιοθετήσει μια πιο noise και heavy ηχητική προσέγγιση.
Κάπως έτσι προέκυψε το ντεμπούτο "Gish" (8/10), που κυκλοφόρησε στις 28 Μαϊου του 1991. Ένας δίσκαρος που ξεκινάει με τον δυναμίτη "I Am One", το πρώτο ever single της μπάντας, και ύστερα ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο και το potential των Pumpkins - μέσα από το "Siva" και το "Rhinoceros", το "Suffer", το "Tristessa". Και ήταν φυσικά το "Gish" και τα 10 τραγούδια του ο απόλυτος "οδηγός" στον κόσμο των Smashing Pumpkins, στα 46 λεπτά του έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε στα πολλαπλά ηχητικά μονοπάτια της μπάντας - στο alternative και στο grunge, στο prog και στην ψυχεδέλεια, στο dream pop και στο hard rock. Αυτή η σπάνια ποικιλία και εναλλαγή στον ήχο και στα genres -από τραγούδι σε τραγούδι, αλλά και πολλές φορές και μέσα στο ίδιο κομμάτι- θα αποτελούσαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και ελκυστικά στοιχεία της μπάντας σε όλη την πορεία τους, μαζί φυσικά και με την love or hate φωνή του Corgan. Ο δίσκος είχε μέτρια απήχηση και έκανε σχετικά μικρό θόρυβο σε τύπο και κοινό, όμως το breakthrough της grunge που επήλθε λίγο μετά την κυκλοφορία του -ο κοσμοϊστορικός γδούπος των Nirvana με το Nevermind και η σχεδόν ταυτόχρονη έκρηξη των Pearl Jam- έφεραν τους Pumpkins σε μια κάπως ευνοϊκότερη θέση, φώτα στράφηκαν ξάφνου πάνω τους και προσδοκιες γεννήθηκαν γύρω από το όνομά τους. Σε εκείνη τη φάση -τον Οκτώβριο του 91- υπογράφουν στην πολυεθνική Virgin.
Ο Χειμώνας του 1992 βρίσκει τους Pumpkins 1000 χιλιόμετρα μακριά από το Chicago, στο Marietta της Georgia, όπου σε μια προσπάθειά τους να απομονωθούν και να "καθαρίσουν" το μυαλό τους από τα πολλά και αποπροσανατολιστικά "γύρω-γύρω", ετοιμάζουν το δεύτερο δίσκο τους. Ο βασικότερος λόγος της αυτοεξορίας τους ήταν να αποκοπεί ο Chamberlain από τους προμηθευτές ναρκωτικών, τους dealers του. Δεν πήγε και πολύ καλά αυτό, ο Jimmy σύντομα δημιουργεί και εκεί τα κονέ του και είναι ξανά ένας καθώς πρέπει drug addict. Και δεν είναι μόνο αυτό - ο Iha και η D'Arcy "σφάζονται" από το πρωί ως το βράδυ, ενώ ο Corgan βυθίζεται στην κατάθλίψη και στις κρίσεις πανικού. Ο κύριος Butch Vig καταφθάνει -παραγωγός στο "Gish" και παραγωγός και στο δεύτερο επικείμενο άλμπουμ- και παροτρύνει τον Billy να παίξει όλες τις κιθάρες και τα μπάσα του δίσκου, αφήνοντας Iha και D'Arcy απ'έξω. Ο Billy το δέχεται και οι άλλοι είναι έξω φρενών. Μέσα σε αυτή την "ωραία ατμόσφαιρα" -σε διάστημα 4 μηνών και με budget 250.000 δολαρίων!- ηχογραφείται το "Siamese Dream" (8,5/10), το οποίο κυκλοφορεί στις 27 Ιουλίου του 1993. Και, παρά τις προαναφερθείσες αντιξοότητες, είναι καταπληκτικό. Εκεί είναι το έπος του "Today", εκεί είναι τα αριστουργηματικά "Disarm" και "Mayonaise", εκεί είναι φυσικά και οι δυναμίτες "Cherub Rock" και "Quiet", εκεί είναι και το "Soma".
Ο δίσκος προσγειώνεται στο Νο10 του Billboard και πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα. Παρόλα αυτά, οι Pumpkins δεν λαμβάνουν μόνο αποδοχή και επιτυχία - το ανεξάρτητο underground ρεύμα τους κατηγορεί ως "καριερίστες" και "φτηνούς", τότε είναι που ξεκινάει και η μεγάλη κόντρα των Pumpkins με τον Steven Malkmus των Pavement, ο οποίος τους χαρίζει και μια φαρμακερή αναφορά σε ένα τραγούδι του (βλ. "Range Life", 1994). Από κοντά και ο Bob Mould των Husker Du ("the grunge Monkees"), αλλά και ο πολύς κύριος Steve Albini ("by, of and for the mainstream"). Γενικώς, είναι πολλοί αυτοί που αμφισβητούν την ποιότητα και τη δυναμική των Smashing Pumpkins και είναι ακόμα περισσότεροι αυτοί που πιστεύουν πως η όποια επιτυχία τους είναι παροδική και τυχαία και πως όπου να ναι θα χαθούν από το μουσικό προσκήνιο.
Η απάντηση του Corgan σε όλα αυτά ήταν 56 τραγούδια, τόσα έγραψε εκείνη την εποχή, που όπως το βλέπω απ'έξω πρέπει να ήταν η πιο δημιουργική της ζωής του. Τα μισά από αυτά τα συμπεριέλαβε στον επόμενο δίσκο της μπάντας, ο οποίος κυκλοφόρησε πρώτα σε διπλό CD, που τότε ήταν στα ντουζένια του, και ύστερα σε τριπλό βινύλιο (με δύο έξτρα tracks). O δίσκος, που η διάρκειά του ξεπερνούσε τις 2 ώρες, περιγράφηκε από τον ίδιο τον Corgan ως το "The Wall της Generation X". Το αδιανόητο "Mellon Collie And The Infinite Sadness" (9,5/10) κυκλοφόρησε στις 24 Οκτωβρίου του 1995 και αποτελεί για μένα έναν από τους 2-3 καλύτερους δίσκους των -ούτως ή άλλως υπερπαραγωγικών- 90's. Είναι μία συναρπαστική περιπέτεια το άλμπουμ, ένας δαιδαλώδης απολαυστικός μουσικός λαβύρινθος, με ακραίες αλλαγές στον ήχο του -από το metal μέχρι το dream pop ένα τσιγάρο δρόμος- και στο αποπνέον συναίσθημα. Στους στίχους γίνεται... χαμός, οι κιθάρες του Corgan και του Iha ραγίζουν τα ηχεία, ενώ ο Chamberlain γκρεμίζει τους τοίχους. Κι όσο κι αν τα ηχητικά τοπία του είναι αμέτρητα και συνεχώς εναλλασσόμενα, το Mellon Collie ορθώνεται σταθερά συμπαγές σαν ατσάλινη γροθιά, κι όσο και αν η διάρκειά του είναι... ατέλειωτη, το Mellon Collie κατορθώνει να μην γίνεται σε καμία έκφανσή του βαρετό ή/και κουραστικό. Η μεγαλοφυία και το όραμα του Corgan αποτυπώθηκαν στο έπακρο εδώ, όμως δεν είναι τυχαίο πως η κορύφωση ήρθε όταν -κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου- αποφάσισε να αφήσει πιο ελεύθερους και πιο ενεργούς τους τρεις bandmates του, τον Iha, τον Jimmy και την D'Arcy.
O δίσκος, με πολιορκητικό κριό το εμβληματικό leading single "Bullet With Butterfly Wings" (out 16/10/95), αλλά και με αρωγούς τα υπόλοιπα 4 που ακολούθησαν ("1979", "Zero", "Tonight, Tonight", "Thirty-Three") κάνει θραύση - πουλάει ακόμα περισσότερα εκατομμύρια από τον πρόγονό του, το "Siamese Dream", γίνεται 10 φορές πλατινένιος και το διπλό άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις της δεκαετίας. Φυσικά τα singles είναι μόνο το ελκυστικό περιτύλιγμα του δίσκου - οι κράχτες. Μέσα στο κουτί θα βρεις κομματάρες όπως τα διαολεμένα "Bodies" και "Love", "An Ode To No One" και "X.Y.U.", τα μαγεμένα "We Only Come Out Night", "In The Arms Of Sleep" και "Stumbleine", αλλά και το απόλυτο masterpiece -κάπως υποτιμημένο;- "Thru The Eyes of Ruby".
Οι Pumpkins ξεκινούν σύντομα world tour, εκεί όμως θα συμβούν σημαντικά δυσάρεστα που θα παίξουν τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη της μπάντας...
Τον Μάιο, σε μια συναυλία στο Point Theatre του Δουβλίνου, η δεκαεφτάχρονη Bernadette O'Brien ποδοπατείται και χάνει τη ζωή της στο mosh pit. Η μπάντα -που κατά τη διάρκεια του ξύλου στην αρένα είχε προειδοποιήσει- είναι συγκλονισμένη. Συνεχίζει το tour, ζητώντας πάντοτε από τους διοργανωτές να έχουν ανοιχτή αρένα. Λίγους μήνες μετά όμως, τον Ιούλιο, η τραγωδία τους βρίσκει σε ένα πολυτελές και φαινομενικά ασφαλές δωμάτιο ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης. Εκεί που ο Chamberlain και touring keyboardist Jonathan Melvoin παίρνουν ηρωίνη και ο δεύτερος πεθαίνει από υπερβολική δόση. Ο Chamberlain συλλαμβάνεται για κατοχή και χρήση. Οι υπόλοιποι αποφασίζουν να τον απομακρύνουν από το γκρουπ και περιέργως επιλέγουν να συνεχίσουν το tour προσλαμβάνοντας άλλον ντράμερ.
"For nine years we have battled with Jimmy's struggles with the insidious disease of drug and alcohol addiction. It has nearly destroyed everything we are and stand for. … We wish him the best we have to offer"
Μία δήλωση του Iha λίγο μετά την κυκλοφορία του "Mellon Collie" αποδείχτηκε προφητική. Είχε πει πως το "Mellon Collie είναι ο τελευταίος συμβατικός-κλασικός δίσκος των Smashing Pumpkins, το μέλλον πια είναι στην ηλεκτρονική μουσικη. Μου φαίνεται πια βαρετό να παίζουμε απλά ροκ.". Η κυκλοφορία του αριστουργηματικού "Eye" για το soundtrack του Lost Highway του Lynch (1997), αλλά και του "The End Is The Beginning Is The End" (και ειδικά η b-side αντίστροφη εκδοχή του) για την ταινία Batman & Robin της ίδιας χρονιάς, επαλήθευσαν τα λόγια του Iha. Ο Corgan, με δήλωσή του εκείνη την εποχή, το έκανε ακόμα πιο ξεκάθαρο: "η ιδέα είναι να ξεφούγουμε από το κλασικό κιθάρες-μπάσο-τύμπανα format".
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αλλά και με ένα πρόσφατο διαζύγιο και την τεράστια απώλεια της μητέρας του να βαραίνουν το μυαλό και την ψυχή του, ο Corgan και οι εναπομείναντες δύο μουσικοί του συντρόφοι ξεκινούν να δημιουργούν τον 4ο δίσκο των Smashing Pumpkins. Το "Adore" (8/10) κυκλοφόρησε στις 2 Ιουνίου του 1998 και, αφού στην αρχή με μπέρδεψε και με έφερε σε μία σχετική αμηχανία, εντέλει με κέρδισε και με μάγεψε. Εμένα και μερικούς ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες φίλους της μπάντας στην υφήλιο. Υπήρξαν βέβαια και εξίσου πολλοί Pumpkins fans που εντελώς απογοητεύτηκαν με το δίσκο, ξενέρωσαν με τον ηλεκτρονικό ήχο του και αναπολούσαν τους κλασικούς γνωστούς Pumpkins. Ήταν αν μη τι άλλο μια τολμηρή κυκλοφορία το "Adore", αν θες τη γνώμη μου πρωτοποριακή και ρηξικέλευθη και σαν δίσκος συγκινητικός και φουλ εμπνευσμένος. Κομμάτια σαν το (σχεδόν) ομώνυμο "Ava Adore", σαν το "Tear", σαν το "For Martha" (για τη μητέρα του Corgan) και φυσικά σαν το στοιχειωμένο "Daphne Descends" δεν γράφονται κάθε μέρα. Ούτε cathcy υπερ-singles σαν το "Perfect"...
Όταν στα 90's ένας φοιτητής ολοκλήρωνε την εγγραφή του σε κάποιο Βρετανικό Πανεπιστήμιο, του δινόταν την αμέσως επόμενη στιγμή μια κάρτα με 750 λίρες εν είδει φοιτητικού δανείου, το περίφημο overdraft. Μαζί και μια πιστωτική με όριο 1500 λίρες. Τούτο το λαχταριστό πακετάκι δόθηκε και σε μένα όταν γράφτηκα στο Middlesex University, τον Σεπτέμβριο του 1997. Ενημέρωσα σαν καλό παιδάκι τον πατέρα μου δια τηλεφώνου και εκείνος με ξόρκισε σαν καλός μπαμπάκας να μην αγγίξω ποτέ αυτές τις κάρτες ό,τι και να γίνει. Ακολούθησα την συμβουλή-εντολή του ως και τον Μάιο του 98, όταν ήρθαν οι Pumpkins στο Shepherd's Bush στα πλαίσια του Adore Tour. Το live έγινε sold-out σε μισή ώρα, θυμάμαι πως πήρα το Time Out (αντίστοιχο του Αθηνοράματος) μετά το Πανεπιστήμιο, διαβάζοντάς το στο λεωφορείο είδα πως έρχονται οι Smashing στο Λονδίνο (παραλίγο να αγκαλιάσω και να φιλήσω από την χαρά μου την ηλικιωμένη κυρία που καθόταν στο δίπλα κάθισμα) και μέχρι να φτάσω σπίτι και να τηλεφωνήσω στο venue τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Βασιζόμενος στον Βρετανικό άγραφο νόμο που λέει πως στις sold out συναυλίες μόλις βγεις από τον σταθμό του underground του venue, θα βρεις σίγουρα κάποιους να σου πουλήσουν εισητήριο λιιιιιιίγο πιο ακριβά από την αρχική τιμή τους (με απλά λόγια μαύρη αγορά), έβγαλα από το overdraft 300 λίρες (συγγνώμη πατέρα!) και το απόγευμα της 23ης Μαϊου του 1998 ξεκίνησα με μια φίλη μου για το Shepherd's Bush Empire. Το πείραμα πέτυχε και με 280 λιριά (δυνατό ποσό ακόμα και σήμερα - για την εποχή που μιλάμε ήταν αστρονομικό) πήρα δύο tickets, ένα για μένα και ένα για τη φίλη. Και αυτή ήταν η ηρωική πρώτη φορά που είδα τους Pumpkins στη ζωή μου. Σχεδόν ταυτόχρονα, ανακοινώθηκαν και στην Αθήνα! Ήμουν και εκεί, στις 9 Ιουνίου στο Λυκαβηττό, άρτι αφιχθέντας από το Λονδίνο. Δύο φορές σε λιγότερο από 20 μέρες... Η τελευταία φορά που τους είδα ήταν στο Wembley Arena του Λονδίνου, στις 4 Νοεμβρίου του 2000, κατά τo Sacred And Profane Tour, στις τελευταίες τους συναυλίες ever - μιας και λιγο καιρό πριν είχαν ανακοινώσει τη διάλυσή τους.
Η διάλυση ήρθε προς το τέλος των 90's. Ο Corgan περιγράφει την εποχή των ηχογραφήσεων του "Adore" με τον πλαγιότιτλο "a band falling apart" και αυτό μάλλον τα λέει όλα. Τον Σεπτέμβριο του 99, και ενώ η μπάντα δούλευε στο νέο δίσκο της "Machina/The Machines Of God", η D'Arcy ανακοίνωσε την αποχώρησή της, λέγοντας εκ των υστέρων πως ο ρόλος της στην μπάντα είχε καταντήσει διακοσμητικός. Η Melissa Auf Der Maur, μπασίστρια των Hole, έρχεται και την αντικαθιστά για την προαναφερθείσα "Sacred And Profane" tour και εν μέσω της εν λόγω περιοδείας, τον Μάιο του 2000, ο Corgan ανακοινώνει επίσημα σε μια συνέντευξή του στο δίκτυο KROQ-FM του Los Angeles το τέλος των Smashing Pumpkins.
To "Machina/The Machines Of God" (6,5/10) είχε κυκλοφορήσει στις 29 Φεβρουαρίου του και ήταν πολύ μέτριο, όπως μέτριο, αλλά κάπως πιο ενδιαφέρον, ήταν και το "Machina II/The Friends & Enemies of Modern Music" (7/10), που κυκλοφόρησε σαν αποχαιρετηστήριο δώρο της μπάντας διαδιακτυακά και σε 25 συλλεκτικές κόπιες βινυλίου στις 5 Σεπτεμβρίου του 2000.
Και κάπου εδώ θεωρώ τελειώνει η ιστορία των "κανονικών" The Smashing Pumpkins...
* If You Like This, Check Also This: The Smashing Pumpkins Top-11 Tracks
Η συνέχεια ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων ανιαρή, στη χειρότερη αξιολύπητη ως και κάπως κωμικοτραγική. Ένα ξεκατίνιασμα με δηλώσεις, διαψεύσεις, ανασκευασμένες δηλώσεις, διαψεύσεις στις ανασκευασμένες δηλώσεις, αλληλοκατηγορίες, ευθύνες από τη μια μεριά στην άλλη σαν σε τραπέζι του πινκ πονκ, επιστροφές και ύστερα αποχωρήσεις, χολή και συγχώρεση, οργή και αγάπη. Ένα ατέλειωτο Pumpkins Drama. Ακόμα και η επίσημη πολυαναμενόμενη επανένωση, που συνέβη τελικά το Φεβρουάριο του 2018, σκιάστηκε από την πίκρα και τον θυμό της D'Arcy που έμεινε απ'έξω, με τους υπόλοιπους τρεις να ισχυρίζονται -δια στόματος Corgan βεβαίως-βεβαίως- πως το συγκρότημα επανειλημμένως προσπάθησε να την φέρει κοντά του -στις πρόβες, στα demos κλπ.- αλλά εκείνη αρνιόταν να συμμετέχει. Κάτι που φυσικά η D'Arcy διέψευσε κατηγορηματικά και κατηγόρησε τον Corgan ως ψεύτη.
Εστιάζοντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι από τα 00's κι έπειτα, νομίζω πως ο μόνος δίσκος που είχε μια κάποια άξια ήταν το "Zeitgeist" (6/10) του 2007. Εκεί από το κλασικό line-up βρίσκεις φυσικά τον Corgan και τον "καθαρό" πια Jimmy Chamberlain, ο οποίος λίγο μετά την κυκλοφορία του album αποχώρησε λέγοντας πως δεν μπορεί να ανήκει σε ένα project που μέσα του δεν βρίσκει ούτε ένα κομμάτι του εαυτού του.
Η μπάντα που έφτιαξε ο Corgan λίγο μετά τη διάλυση των Pumpkins (2001) ονόματι ZWAN ήταν ένα ανέκδοτο, το ίδιο και ο δίσκος που ακολούθησε - "Mary Star Of The Sea" (3/10), Ιανουάριος 2003. Το πρώτο solo LP του Corgan "The Future Embrace" (4/10) που κυκλοφόρησε στις 21 Ιουνίου του 2005 είναι η τελευταία κυκλοφορία που μπορώ να βαθμολογήσω και να έχω άποψη, γιατί με εξαίρεση το προαναφερθέν "Zeitgeist" του 07, όλα τα υπόλοιπα είτε τα άκουσα μια φορά και πάπαλα είτε δεν μπόρεσα να τα ολοκληρώσω καν. Αναφέρομαι στα "Oceania" (2012) και "Monuments to An Elegy" (2014), αλλά και στα albums που προέκυψαν μετά το reunion - "Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun." (2018), "Cyr" (2020) και "Atum: A Rock Opera in Three Acts" (2022 - 2023). Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα τρία solo LPs του Corgan - "Aegea" (2014), "Ogilala" (2017) και "Cotillons" (2019).
Όχι, όλα αυτά δεν ήταν οι "κανονικοί" The Smashing Pumpkins. Αυτοί τέλειωσαν το 2000. Δισκογραφικά, γιατί συναυλιακά εξακολουθούν και έχουν τεράστιο ενδιαφέρον, μιας και -έχοντας το γνώθι σαυτόν- κατεβάζουν setlists βασισμένα κατά ένα τεράστιο ποσοστό στους 4 καταπληκτικούς δίσκους των 90's. Και με αυτό το δεδομένο, φυσικά και θα κατηφορίσω στις 16 Ιουλίου στο Ειρήνης Και Φιλίας, για να δω μία από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες ever, 24 χρόνια μετά το έπος του Wembley Arena. Φαντάζομαι πως, έστω και χωρίς την D'Arcy, θα είναι κάπως "κανονικοί", ούτως ή άλλως και γω δεν είμαι ο "κανονικός" Mike πια, επουδενί δεν είμαι ο Mike των 90's. Και πώς να είμαι άλλωστε, δεν είμαι κάνας βρικόλακας να πίνω αίμα και ο χρόνος να μην με ακουμπά. Ούτε ο Corgan, o Iha και ο Chamberlain είναι βρικόλακες. Ο μόνος βρικόλακας είναι ο κόσμος που ζούμε.
The World Is A Vampire...
