Album Stories (48):
The Wall
Pink Floyd
Στις 30 Νοεμβρίου 1979 κυκλοφόρησε
το θρυλικό διπλό άλμπουμ ''The Wall'' των Pink Floyd.
40 χρόνια λοιπόν από τον πιο εμβληματικό δίσκο τους και έναν από τους πιο πετυχημένους και σημαντικούς της rock ιστορίας, που στάθηκε ως το κερασάκι στην τούρτα και το ύψιστο, αισθητικά και λυρικά, επιστέγασμα στη πιο χρυσή εποχή της σύγχρονης μουσικής ιστορίας.
Ο θεματικός δίσκος που έκανε τους προηγούμενους ανάλογου ύφους να μοιάζουν έκθεση δημοτικού.
Ένας δίσκος που τα είχε όλα: Θεματική στόχευση, επιτυχίες, υψηλό λυρικό επίπεδο, διαολεμένα κιθαριστικά σόλο, πολλά φωνητικά -που δε μας είχαν συνηθίσει-, κεντρικό ήρωα, ποικιλομορφία στο στυλ των κομματιών και φυσικά ένα μυθικό αντισυμβατικό concept.
O Roger Waters ήταν ο κύριος εμπνευστής και δημιουργός του δίσκου. Ο μόνος με τον οποίο συνεργάστηκε σε κάποια τραγούδια ήταν ο David Gilmour. Ο drummer Nick Mason έμεινε εντελώς εκτός και ο πιανίστας Richard Wright όχι απλά δεν συμμετείχε στην δημιουργική διαδικασία, αλλά εκείνη την περίοδο ''απολύθηκε'' από τον Waters λόγω πολλαπλών διαξιφισμών.
Ο Waters βούτηξε σε αυτό τον δίσκο πολύ βαθιά στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του και των δαιμόνων της παιδικής του ηλικίας. Δίνοντας στον χαρακτήρα της ιστορίας, τον Pink, μια διάσταση δικού του alter-ego, ενσταλάζοντας και στοιχεία από ανθρώπους της ζωής του όπως ο ιδρυτής του συγκροτήματος Syd Barrett, το φάντασμα του οποίου καλά κρατεί.
Φωτογραφία από την ομώνυμη ταινία ("The Wall") του 1982 σε σκηνοθεσία Alan Parker και μοναδικό πρωταγωνιστή τον Bob Geldof. Ένα εξαιρετικό, σκοτεινό και στοιχειωτικό μιούζικαλ στο οποίο ακούγεται ολόκληρος ο διπλός δίσκος και δεν υπάρχουν διάλογοι παρά μόνο μονόλογοι με τους στίχους των τραγουδιών
Από το καταγγελτικό ''Another Brick in The Wall part II'', με το οποίο ο Waters κατακρίνει το πως έζησε εκείνος το εκπαιδευτικό σύστημα στη Μεγάλη Βρετανία, μέχρι το φροϋδικό ''Mother'' για την υπερπροστατευτική του μητέρα.
Από την αποθέωση του σεξ το ξεσηκωτικό ''Young Lust'', μέχρι να κλείσει ο πρώτος δίσκος, ο χαρακτήρας έχει υψώσει το ''τείχος'' της απομόνωσης. Συναισθηματικής , κοινωνικής και, όπως ήθελε ο ίδιος ο Waters, του διαχωρισμού μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη.
Το δεύτερο μέρος του δίσκου ξεκινάει με τα ''Hey You'', ''Is Τhere Αnybody Οut Τhere?'' και ''Nobody Home''. Η απόλυτη αποξένωση και ο συναισθηματικός εγκλεισμός πιάνουν το ζενίθ τους. Το τείχος είναι πιο ισχυρό από ποτέ και δε χωράει να τρυπώσει ούτε όποιος ή όποια είναι η ''You'' στο "Hey You".
Το "Comfortably Numb" είναι η μουσική αποθέωση του δίσκου και η πιο μεστή συνεργασία Waters - Gilmour. Ο χαρακτήρας Pink ακροβατεί μεταξύ συγκρίσεων της νάρκωσης από παραισθησιογόνα και του πυρετού που είχε όταν ήταν μικρός. Ο χαρακτήρας φτάνει στο απόλυτο ναδίρ και συνειδητοποιεί πως πρέπει -ήρθε η ώρα- να γκρεμίσει το ''τείχος'' - εκεί οδηγείται ο δίσκος στο φινάλε της λύτρωσης. Το τέρας πεθαίνει με μια προσωπική αυτοτιμωρία και αυτοδικία στο ''The Trial'', η ετυμηγορία του οποίου βρίσκει την παραδοχή και την απόφαση να γκρεμιστεί το τείχος, το όποιο προκάλεσε μόνο βαθύ πόνο σε εκείνον και τους ανθρώπους γύρω του.
Στο ταξίδι του χαρακτήρα συνοψίζεται όλη η ψυχολογία του συγκροτήματος των Pink Floyd, παλιοί και νέοι δαίμονες, ξεπεσμένοι (Barrett) και νέοι ηγέτες, η αποξένωση της μπάντας από το κοινό της, η άγνωστη για πολλούς σκοτοδίνη του μουσικού όταν είναι σε περιοδεία, η ματαιοδοξία του star system και η κόντρα του Waters με τον άλλο του εαυτό...
Ο δίσκος είναι ένα θεματικό αριστούργημα, ένας οπερετικός μονόλογος που ανήγαγε την ροκ μουσική και την έννοια του δίσκου σε ολοκληρωμένο έργο τέχνης με αρχή, μέση και τέλος.
