Album Stories (57)
Ο Μάγος Κοιτάζει Την Πόλη
Υπόγεια Ρεύματα
Το 1994 ήμουν 18 χρονών. Άκουγα Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά και Ελληνικό Ροκ.
Κι όλοι σιγά-σιγά, ύστερα από το παλιρροιακό κύμα που σήκωσε το "Δεν Χωράς Πουθενά" και ο "Βασιλιά της Σκόνης", άκουγαν ελληνόστιχο ελληνικό ροκ. Οι έφηβοι, οι εικοσάρηδες, οι τριαντάρηδες και οι ψαγμένοι μεσήλικες ροκάδες. Το ελληνόστιχο ελληνικό ροκ είχε ήδη αρχίσει να σκεπάζει το εγχώριο μουσικό στερέωμα. Ελληνόστιχο ελληνικό ροκ άκουσαν μετά και οι πολυεθνικές δισκογραφικές, που άπλωσαν τους ιστούς τους πάνω από τα μικρά στούντιο, μέσα στα οποία δεκάδες, μάλλον εκατοντάδες, μπάντες έπλεκαν τα δικά τους τραγούδια και τα δικά τους ροκ εν ρολ όνειρα. Και έκαναν καλό οι πολυεθνικές τότε, αλλά έκαναν και κακό. Υποθέτω, όμως, πως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, ένα άλλο άρθρο.
Το 1994 οι άνθρωποι άκουγαν ραδιόφωνο. Κανονικό ραδιόφωνο, που ο παραγωγός έβαζε ό,τι τραγούδια γούσταρε και μπορούσε και να μιλήσει γι'αυτά. Κανονικό ραδιόφωνο, που ο παραγωγός ντρεπόταν να επαναλαμβάνει στις λίστες τα ίδια τραγούδια και τις ίδιες μπάντες, προσπαθούσε κάθε φορά να "σερβίρει" ποικιλία και πολυφωνία. Και το αφεντικό του δεν στράβωνε με αυτό, ίσα-ίσα το γούσταρε.
Τον αγαπημένο μου φίλο Τάσο Μενεμενόγλου, τον αείμνηστο Μενέ που μας άφησε από το πουθενά πριν δυόμιση χρόνια, τον γνώρισα πρώτα από τις εκποπές του στο ραδιόφωνο στον Αιγαίο FM. Ύστερα τον γνώρισα κανονικά, από κοντά, με καφέδες, μπίρες, βόλτες και ατέλειωτες συζητήσεις και κάποιες αξέχαστες "συνεταιρικές" ραδιοφωνικές εκπομπές. Ένα βράδυ λοιπόν, στην εκπομπή του στον Αιγαίο, είχε πει: "Για ακούστε φίλοι μου τώρα αυτό το κομμάτι, νομίζω θα σας αρέσει. Το λέει μια νέα ελληνική μπάντα, τα Υπόγεια Ρεύματα. 'Μ' Αρέσει να Μη Λέω Πολλά'.
Ωχ ρε Τάσο... Όντως, μας άρεσε το κομμάτι. Μας άρεσε πάρα πολύ το κομμάτι, τόσο που την επόμενη μέρα ανεβήκαμε στο παπάκι της Μάρθας, ρισκάροντας τη ζωή μας (μόλις είχε πάρει δίπλωμα και σαν παιδί και έφηβη δεν ήξερε και πολύ καλό ποδήλατο) για να πάμε στο Metropolis της Πανεπιστημίου και να πάρουμε το δίσκο.
Οκέι, το "Μ' Αρέσει να Μη Λέω Πολλά" προφανώς έλιωσε, δεν ξέρω αν το βινύλιό μου δύναται να παίξει πια τούτο το αριστούργημα των ελληνικών 90's. Το άκουγα όλη μέρα, πάσχιζα να το μάθω στους φίλους μου και στις φίλες μου (δεν δυσκολεύτηκα και πολύ η αλήθεια είναι), ύστερα το άκουγα παντού στα μπαρ, στο Χαϊδάρι, στα Εξάρχεια, στον Πειραια. Παντου. Δίκαια. Κομμάτι ορόσημο της εποχής, αλλά και όλης της ιστορίας της Ελληνικής Ροκ γενικότερα.
Οκέι, το "Μ' Αρέσει να Μη Λέω Πολλά" ήταν αυτό που ήταν - ένα κομμάτι έπος και γι'αυτό ζει και αναπνέει σήμερα σαν να μην πέρασε μια μέρα, 27 ολόκληρα χρόνια μετά. Έχω αγοράσει πολλούς δίσκους όμως για ένα κομμάτι -ειδικά εκείνη την εποχή που η πρόσβαση στο σύνολο του άλμπουμ δεν ήταν δυνατή (no YouTube, no spotify, no nothing)- που το υπόλοιπο περιεχόμενό τους ήταν άνισο ή -για να το πω πιο χύμα και... Δεληβορικά- ΧΑΛΙΑ. Στην περίπτωση του debut των Υπόγεια Ρεύματα, "Ο Μάγος Κοιτάζει Πάνω Απ'την Πόλη", συνέβη το αντίθετο: Έπειτα από το προαναφερθέν εναρκτήριο "Μ' Αρέσει να Μη Λέω Πολλά", ξεκινούσε ένα ατέλειωτο κρεσέντο έμπνευσης και ψυχής, μια ξεχωριστή για την εποχή τραγουδοποιία, αρκούντως σκοτεινή και απείρως επιβλητική, μια σειρά από κομμάτια με στίχο δαιμονισμένο και μελωδίες στοιχειωμένες, και μια μπάντα που πάνω τους έπαιζε παπάδες, μια μπάντα που πάνω τους έχτιζε ροκ εν ρολ πολύχρωμα και πολυσυλλεκτικά παλάτια. Και μια φωνή, αυτή του Γρηγόρη Κλιούμη, που μπορούσε να κάνει τα ηχεία σου να σπάσουν και την επόμενη στιγμή να κλάψουν - να καούν από συγκίνηση και γενική υπερφόρτωση... Αυτό που ειλικρινά που προκαλεί εντύπωση, είναι πως μετά από τόσα χρόνια μπορώ και θυμάμαι ακόμα απ'έξω τους στίχους, την κάθε λέξη του δίσκου, και μπορώ ακόμα να ανακαλώ τις προσωπικές εικόνες και τις προσωπικές φάσεις που κουβαλάει μαζί του το κάθε τραγούδι.
[Η Μάρθα, ο Μάριος, η Κωνσταντίνα, ο Περικλής, ο D.J. Manos, ο Μενέ, το δωμάτιό μου με τον πίνακα του Morrison στον τοίχο και τη Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στο πάτωμα, η ομάδα ποδοσφαίρου, οι Πανελλήνιες, ο γάτος μου ο Φάνης που μετά τον πάτησε λεωφορείο μπροστά στον φούρνο, το μπαρ Art Cube κι εγώ που χορεύω (;) σχεδόν κλαίγοντας το "Κοιτάς Μακριά" στην μέση της μικρής ιδρωμένης πίστας ελπίζοντας στο μπερδεμένο ασυνείδητό μου να με βλέπει η Β., "κουράστηκα να νοσταλγώ" - ένας ασύλληπτα σκοτεινός και στην ψυχή μου παντοτινός στίχος. Το "Κινέζικο Πορτραίτο" και η νύχτα στη Σέριφο, που το τραγούδησε ο τύπος στην παραλία και πήγα και του ζήτησα για πλάκα αυτόγραφο και μετά το είπαμε μαζί με ένα τσούρμο νυχτερινούς λουόμενους να (παρ)ακολουθούν. Η "Νατάσα" και η αληθινή Νατάσα που όταν το άκουσε έφυγε για πάντα. Τα "Ανδρείκελα" και ένα βιβλίο του Καρυωτάκη που κάηκε ένα βράδυ στο σαλόνι του φοιτητικού σπιτιού μου στο Λονδίνο].
Ο "Μάγος Κοιτάζει Πάνω Απ' την Πόλη" είχε φυσικά συνέχεια και μάλιστα έγινε και κομμάτι στο επόμενο άλμπουμ τον Υπόγεια Ρεύματα, "Παραλογές", που κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο, το 1995. Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι ζωντανό κομμάτι της ελληνικής ροκ ιστορίας και ως τέτοιο θα εμφανιστούν στις 7 Ιουλίου μαζί με τους Magic De Spell και τον Δημήτη Μητσοτάκη (Ενδελέχεια) στο Θέατρο Βράχων (check facebook events here).
