The Song Diaries (107)
Δεν Έχει Τέλος
Ξύλινα Σπαθιά
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Σπύρο, τον Ορέστη, τον Τόλη, τον Άρη, τον Θανάση, και τον Δημήτρη.
Οι B-Movies έγιναν ακόμα μια από τις μπάντες του Παύλου που ανέβηκε στα σύννεφα.
Post-COVID implications? Maybe.
Άκου θράσος.
Οι πληροφορίες έλεγαν πως υπήρχε δισκάκι στα σκαριά, πως η μπάντα δούλευε και είχε μαζέψει κάμποσο νέο υλικό.
Άκου λόγια. Άκου τί είπαν.
Όπως και το 2003, βέβαια. Και τότε τα Σπαθιά είχαν υλικό και οι διαψεύσεις για διάλυση έρχονταν η μία μετά την άλλη.
Και τελικά συνέβη. Έγινε και τώρα. Οι κύκλοι κλείνουν.
Τρελά ψέματα.
Κανένα άγχος όμως, καμία λύπη, καμία στενοχώρια.
Καμία νοσταλγία, επίσης.
Μόνο ευγνωμοσύνη.
Πρέπει να μείνουμε αγκαλιά, πρέπει να μείνουμε αγκαλιά, πρέπει να μείνουμε αγκαλιά.
Για τον άνθρωπο που μας έμαθε ότι ο δρόμος δεν έχει τέλος.
Για τον άνθρωπο που μας μάζεψε παιδιά και μας μεγαλώνει ακόμα.
Ο Παύλος δεν δίνει συμβουλές. Μάλιστα τονίζει την ανάγκη μιας απείθαρχης νεολαίας, που δε θα ακούει συμβουλές μεγάλων ανθρώπων όπως εγώ, όπως εκείνος, όπως όλοι όσοι μεγαλώσαμε πια.
Που είναι η Μαρία;
Μεγαλώσαμε όμως γνωρίζοντας με τον καιρό, πως τίποτα δεν τελειώνει όσο έχεις μια ιστορία να πεις.
Κάτι μου λέει πως ο Πολ έχει πολλές ιστορίες μέσα στο κεφάλι του.
Ανείπωτες ακόμα.
Ίσως όμως να έχουν ήδη συμβεί.
Ποια είναι η Αστάρτη;
Ο Παύλος μετά τη στροφή που έχει πιο κάτω αλλάζει πορεία.
Αλλά θα μπορέσεις να τον βρεις.
Η χώρα που γυρνάει τόσα χρόνια, σε κανένα χάρτη.
ΥΓ: Νοέμβριος 1998 στο Ρόδον. Τα Σπαθιά επί σκηνής παίζουν το "Δεν Έχει Τέλος". Ο Παύλος είναι κάπου χαμένος στους κόσμους που καταφεύγει για να σκαρώσει τις ιστορίες του.
Κολλημένος στο μικρόφωνο μονολογεί:
Που ΄ναι η Μαρία.
Που ΄ναι η Μαρία.
Που ΄ναι η Μαρία.
Που ΄ναι η Μαρία.
Ο Χρηστάρας ο Τσαπράζης τον πλησιάζει, τον σκουντάει με το μπάσο και ο Παύλος έρχεται με μιας πίσω στη Μάρνη.
Ποια είναι η Αστάρτη.
* Η φώτο του άρθρου είναι από την καλύτερη συναυλία που έδωσαν ποτέ τα Σπαθια (κατά την ταπεινή μου γνώμη)
** Το "Δεν Έχει Τέλος" το βρίσκεις στον 3ο δίσκο των Σπαθιών με τίτλο "Μια Ματιά Σαν Βροχή", του 1998.
