Άκουσα μεσημεριάτικα το “Master of  Puppets” που ανέβασε μια φίλη στο fb και αυτομάτως λέξεις περνάνε αστραπιαία από το μυαλό μου: «Φονταμενταλισμός, «θεμελιωτισμός», «θρησκευτικός φανατισμός», «Ιερά Εξέταση», «κυνήγι μαγισσών», «θάνατος στην πυρά», «αποκλεισμός» κτλ, κτλ. 

 

Ανατρέχω στα τελευταία γεγονότα των ημερών στο Αφγανιστάν και οι σκέψεις μου μεταφέρονται οργισμένα, αρχικά, στο χαρτί. Στη συνέχεια φέρνω αγαπημένα πρόσωπα στο νου μου και όλα αλλάζουν.

 

“Περίεργο πράγμα η θρησκεία. Περίεργοι και οι εκπρόσωποί της επί γης. Σου διδάσκουν να μισείς μέσα από την πιο όμορφη ιστορία. Σου μαθαίνουν να φοβάσαι το σκοτάδι της νύχτας και όχι το σκοτάδι της ψυχής. Το σκοτάδι στις ψυχές, το υποστηρίζουν με σθένος. Σου επιβάλλουν να ψάχνεις για εχθρούς και, μάλιστα, πολλές φορές σου υποδεικνύουν ως εχθρό ένα από τα πιο αγαπημένα σου και ιερά πρόσωπα. Πώς γίνεται να βλέπεις τη γυναίκα ως κατώτερη, ως εχθρό και ως αντικείμενο; Πώς γίνεται να μην σέβεσαι την ίδια τη μητέρα σου;

 

Περίεργο πράγμα οι μητέρες. Για χρόνια νόμιζα πως κλάμα και μητέρα πάνε μαζί, πάντα μαζί. Κλάμα δικό σου και κλάμα δικό της. “Χτύπησα μαμά“, “κρύωσα μαμά”, ”σε αγαπώ μαμά”, ”την αγαπώ μάνα”, “θέλω να ζήσω μάνα”. “θέλω να πεθάνω μάνα”. Πάντα εκεί, πιστή στο ραντεβού της, πιστή σε εσένα. 

Και πόσες φορές έκλαψε εξαιτίας σου; Πόσες φορές από χαρά και πόσες από λύπη; Κι εσύ μετράς και ζυγίζεις και δεν βρίσκεις άκρη, και απλώς κλαις γιατί τα μάτια σου καθρεπτίζονται στα δικά της, γιατί το χαμόγελό της σου ανήκει από τη μέρα που γεννήθηκες και δεν θέλεις να το χάσεις ποτέ, μα θα το χάσεις, μα θα σου ανήκει και θα σου ανήκει αιώνια.

 

Γιατί όταν εσύ έκλαιγες, ήταν πάντα εκεί, άσχετα που στο δάκρυ το δικό της εσύ συνήθως έλειπες. Ήθελες να λείπεις, κρυβόσουν, φοβόσουν, ένιωθες ένοχος. Μα θα δακρύσεις, πάντα έκλαιγες κρυφά και δεν το παραδεχόσουν, και όταν επιτέλους βρεις το θάρρος να το κάνεις φανερά θα είναι αργά…”