Soundtrack και αγαπημένες ταινίες. Η "25η ώρα" του Σπάικ Λι, κλείνει τα 20 χρόνια. Κάποια σκόρπια λόγια μου εμπνευσμένα από αυτή:

 

Η πόλη ζει μέσα σου κι εσύ ζεις μέσα στην πόλη. Σε κάθε της στιγμή, με έμφαση στις βραδινές της ώρες, τα περασμένα μεσάνυχτα και την αυγή. Σε αυτά τα κουρασμένα και χλωμά πρόσωπα που δεν έχουν διάθεση να κάνουν ούτε τον απολογισμό της βραδιάς. Σε αυτά τα απεγνωσμένα πρόσωπα που θα ήθελαν, ίσως, να είχαν περάσει διαφορετικά αυτή τη βραδιά. Σε αυτά τα παιδικά, πλέον, πρόσωπα που θα ήθελαν –γεμάτα αφέλεια- η μέρα πριν τη συγκεκριμένη βραδιά να είχε κάποιες ατελείωτες ώρες παραπάνω. Σε αυτά τα γαλήνια πρόσωπα που και μερική διαγραφή της μνήμης τους να κάνουν, μετά από καιρό θα μιλούν και πάλι για ένα ανεξήγητο Déjà Vu. Η ανατολή που «έχεις ήδη δει» και που σίγουρα δεν σε γεμίζει με ελπίδα. Θέλεις να το βάλεις στα πόδια, αλλά θέλεις και τόσο πολύ να μείνεις εκεί.

 

Οι ήρωες που θαύμαζες και η ταυτόχρονη αποκαθήλωσή τους. Λίγο πριν πέσουν, σηκώνονται, όμως, και πάλι. Το χέρι τους εκεί, σταθερό και στιβαρό. Δεν τους νοιάζει για την όποια αποκαθήλωση, τον χλευασμό και την αμφισβήτηση. Αυτή είναι η δουλειά του ήρωα, να σε εμπνέει και να σου δίνει θάρρος. Δεν κάνει θαύματα, δεν είναι αλάνθαστος και δεν τα καταφέρνει πάντα. Λίγο πριν πέσουν, κοιτάζεις την εικόνα τους. Έτσι, σηκώνονται ξανά. Έτσι, προσπαθούν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Εσύ τους την ανέθεσες χρόνια πριν, τη στιγμή που γεννήθηκες.

 

Οι φίλοι που νόμιζες ότι είχες και οι φίλοι που πραγματικά έχεις. Οι πραγματικοί φίλοι που ήταν μπροστά σου κι εσύ δεν τους έβλεπες… δεν είχαν θέση στον υποτιθέμενο κόσμο σου. Δεν άφησες, άλλωστε, και καμία πόρτα ανοιχτή. Μπήκαν κάποιοι άλλοι, εισέβαλαν, τους αγκάλιασες και δημιούργησες αυτή τη σχέση. Κοινωνική σχέση; Συνεταιρική σχέση; Μια σχέση οργανώσεων με κώδικες τιμής; Όχι! Μια σχέση προδοσίας σε κάποιους βωμούς. Ο πραγματικός κώδικας τιμής βρίσκεται στα χρόνια της αλάνας, στο ποτό που περιμένει στην μπάρα, στο κλάμα, στο γέλιο και σε κάποιες ανάσες που κόπηκαν κάτω από κάποια σεντόνια. Μπορεί να μην ξαναδείς αυτά τα σεντόνια, ο κώδικας όμως γράφτηκε εκεί, όταν πραγματικά ήθελες να τον γράψεις.

 

Πόσα «Άι Γαμήσου» θα εκτοξεύσεις προς πάσα κατεύθυνση; Πόσους θα κατηγορήσεις για την κατάντια σου; Ποιους θα θεωρήσεις υπεύθυνους; Εντάξει, λοιπόν, κοιτάξου στον καθρέπτη! Εκεί θα βρεις όλες τις απαντήσεις και τον πραγματικό αποδέκτη των «ευχών» σου. Το όμορφο πρόσωπο που σε λίγες ώρες θα παρακαλάς να γίνει λίγο άσχημο, το όμορφο πρόσωπο που κοιτάς και που στιγμιαία μεταφέρεσαι σε κάποια χρόνια όπου πάσχιζες να γράψεις σωστά τη λέξη «αγάπη». Ο παιδικός σου ήρωας εκεί, αχνοφαίνεται στη γωνία του καθρέπτη και δεν θα σε αφήσει να τον σπάσεις, δεν θα σε αφήσει να εξαφανίσεις το είδωλό σου. Τα σπασμένα κομμάτια θα ματώσουν και τον ίδιο.

 

Η πόλη μας λοιπόν. Η ζωή μας σε αυτή. Η πόλη μας που προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της και να κρύψει τις ασχήμιες της. Οι κάτοικοί της που θα κάνουν καιρό να κοιμηθούν και ο ύπνος μας που -όταν έρθει- θα θέλαμε να είναι πιο ήρεμος. Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;

 

Ξαγρυπνούμε και φοβόμαστε την αυγή…

 

 

 

 

 

 

ΥΓ. Το τραγούδι “The Fuse” του Bruce Springsteen εμπεριέχεται στο μουσικό άλμπουμ “The Rising” που κυκλοφόρησε το 2002 στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στους δίδυμους πύργους και ακούγεται στους τίτλους τέλους της ταινίας. Θυμός, θρήνος, φόβοι, αλλά και ελπίδα. «Χώσιμο» στους ηθικούς αυτουργούς, στις κυβερνήσεις, δηλαδή, των Η.Π.Α που με τους χειρισμούς τους οδήγησαν στα τρομακτικά γεγονότα, και φυσικά στους τρομοκράτες. Ένα έργο για την αγάπη, την πίστη, την ψυχική αντοχή και την απώλεια.