Έχουμε φίλους που είναι τραγούδια. Γνωστούς που έγιναν τραγούδια και τραγούδια που έγιναν καταστάσεις και ζωή.

 

Κάποιες ημερομηνίες μένουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου. Άλλοι σου εύχονται «καλό μήνα κι άλλοι καλό χειμώνα». Εσύ όμως ξέρεις πολύ καλά! Ξέρεις πολύ καλά για το τι σημαίνει αυτή η ημερομηνία για σένα και ότι κάτι δεν θα σε αφήσει να το ξεχάσεις ποτέ. Το κουβαλάς επάνω σου σχεδόν 23 χρόνια. Άλλοτε ξεχνάς ότι υπάρχει, άλλες φορές εμφανίζεται τυχαία και άλλες το αναζητάς από μόνος σου.

 

Η νύχτα που τελικά κατάλαβες ότι δεν είσαι ατρόμητος κι επικαλέστηκες, νοερά, βοήθεια από αγαπημένα σου πρόσωπα. Που φοβήθηκες πραγματικά και αυτός ο φόβος, ίσως, σε βοήθησε να συνεχίσεις. Η νύχτα που ένιωσες, χωρίς ντροπή,  την ανάγκη να προσευχηθείς, αλλά συνειδητοποίησες ότι δεν γνωρίζεις προσευχές. Δεν γνώριζες σε ποιον και πού να προσευχηθείς… προσευχήθηκες και πάλι σε αυτά τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Σε ένα φυλαχτό που βρήκες στο σάκο σου. Σε βοήθησε…

 

Ο αγώνας να ξυπνήσεις από αυτόν τον εφιάλτη. Το στρώμα σκληρό και τα σκεπάσματα να μην φτάνουν ποτέ να σκεπάσουν ολόκληρο το παγωμένο κορμί σου. Να στριφογυρνάς μέσα σε αυτά, στο κρεβάτι, στην καμπίνα και αργότερα σε κάποιους πλημμυρισμένους διαδρόμους. Το πρωινό, η έξοδος από το λαβύρινθο και η πρώτη ανάσα ανακούφισης. Αυτά τα κόκκινα μάτια στον καθρέφτη: «Από την αγρύπνια και την ένταση της νύχτας» σου λένε οι περισσότεροι, «από το ξέσπασμα των συσσωρευμένων συναισθημάτων στο αντίκρισμα της αυγής» σκέφτεσαι εσύ.

 

Το studio δεξιά της La Rambla και ο γραφικός Καταλανός. Οι προσπάθειες συνεννόησης με νοήματα, με «σπασμένα» -από πλευράς του- Αγγλικά και το δυσκολότερο… να προσπαθείς να εξηγήσεις για το τι δουλειά έχει ένα δελφίνι μέσα σε μια ονειροπαγίδα. Προσπαθείς να εξηγήσεις το νόημα της ονειροπαγίδας καθώς και την καταστροφή των κακών ονείρων την αυγή από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Όνειρα κακά που παγιδεύτηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του ύπνου και της νύχτας. Προσπαθείς, μάλλον επιτυχημένα, να εξηγήσεις πως τα δελφίνια είναι σε θέση να σώσουν ναυαγούς ή, τουλάχιστον, να δώσουν ελπίδα σε κάποιους από αυτούς. Προσπαθείς, όμως, και να εξηγήσεις ότι το προηγούμενο βράδυ δεν τα ονειρεύτηκες αυτά, προσπαθείς να του πεις ότι τα έζησες και ότι αυτό σε οδήγησε σε αυτόν. Κάτι μουρμουράει… κάτι σε «πούτα» και κάτι σε «μάδρε».

 

“Sin Cloro y Crema”, οι τελευταίες του κουβέντες κουνώντας «κάπως» το κεφάλι. Το χλώριο καταστρέφει τα χρώματα και τα κάνει να ξεθωριάζουν. Όχι, καλλιτέχνη μου, εσύ χάραξες κάτι επάνω σε ένα κορμί και αυτό το κάτι μεγαλώνει, ωριμάζει και συμβαδίζει με τα γκριζαρισμένα μαλλιά και γένια εδώ κι 23 χρόνια. Αλίμονο σε εμάς, σε εμάς που χαράξαμε λόγια επάνω σε χαρτί και λόγια που γίνανε ζωγραφιές. Λόγια που χαρίσαμε κάποτε και, που στα χέρια του αποδέκτη, ξεθώριασαν, όχι σε 23 χρόνια, αλλά σε 23 δευτερόλεπτα, λεπτά και ημέρες.

 

Το Cloro, καλλιτέχνη μου, ίσως και να κάνει λιγότερη ζημιά… 

 

Περπατάς στη Rambla και ο πλανόδιος παίζει ή προσπαθεί να παίξει κάτι. Το αναγνωρίζεις αμέσως… όμορφο είναι!