The Song Diaries (144)
Break On Through (To The Other Side)
The Doors
Μάρτιος 2004 - Μια από τις πρώτες μου μέρες στη δουλειά
Στον αγαπημένο Π.
Το Νοέμβριο του 2003 βρήκα δουλειά ως ψυχολόγος σε ένα γραφείο στην Καλλιθέα. Ήταν η δεύτερη συνεργασία που ξεκινούσα στο επαγγέλμά μου και ήμουν τρισευτυχισμένος. Ο εργοδότης μου με αντιμετώπισε στην αρχή με επιφυλακτικότητα, βλέποντας όμως τα ραντεβού μου να γεμίζουν και τους θεραπευόμενούς μου ευχαριστημένους με τις θεραπείες μας, άρχισε να με εμπιστεύεται ολοένα και περισσότερο.
Ένα μεσημέρι του Φλεβάρη, η γραμματέας με ενημέρωσε πως θα έβλεπα τον 45χρονο Π.Τ., ο οποίος μόλις είχε πάρει εξιτήριο από το Ψυχιατρείο του Δρομοκαΐτειου, όπου και είχε νοσηλευτεί για έξι μήνες έπειτα από σοβαρό ψυχωσικό επεισόδιο.
Εγώ ήμουν 27 χρόνων και δούλευα ως ψυχολόγος μόλις 7 μήνες, από το Σεπτέμβριο του 2003. Σκέφτηκα για μια στιγμή να αρνηθώ το περιστατικό, αλλά είπα θα το αναλάβω και θα τα καταφέρω. Είχα και τον επόπτη μου και θα με βοηθούσε κι αυτός.
Ρώτησα τη γραμματεία αν έχουμε ιστορικό από το Δρομοκαΐτειο και μου απάντησε αρνητικά - «Θα το πάρεις εσύ από τον ίδιο στη συνεδρία σας». Μάλιστα...
Ο Π. μπήκε στο γραφείο ορμητικά και αλαφιασμένα. Ήταν πανύψηλος και με τεράστια χέρια. Τα μάτια του ήταν χωμένα βαθιά στο πρόσωπό του και στο πλάι τους προεξείχαν οι κόγχες των ζυγωματικών του σαν μαχαίρια. Έκατσε κάπως ατσούμπαλα στην καρέκλα του και με καλησπέρισε με δυνατή φωνή.
Απάντησα αρκετά ψαρωμένος.
- Καλησπέρα Π. Η γραμματεία με ενημέρωσε πως επικοινώνησες μαζί μας και ζήτησες ένα ραντεβού με ψυχολόγο. Σε ακούω λοιπόν. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
- Ναι. Βγήκα από το Δρομοκαΐτειο πριν μια βδομάδα. Με άφησαν έξω με την προϋπόθεση να βλέπω έναν ψυχολόγο μια φορά την εβδομάδα, είδα την ταμπέλα σας τις προάλλες -ωραία ταμπέλα, λαμπερή- και πήρα τηλέφωνο.
- Κατάλαβα. Εσύ όμως πιστεύεις ότι πραγματικά χρειάζεσαι συνεδρίες με έναν ψυχολόγο ή θες να το κάνεις μόνο επειδή στο είπαν από το Δρομοκαΐτειο;
- Εγώ γιατρέ μου χρειάζομαι τώρα μια γυναίκα και μια δουλειά, αλλά θα δούμε. Θα δούμε τι είσαι και συ και αν μου κάνεις.
- Σωστά. Πολύ σωστό αυτό που είπες, απάντησα κάπως αγχωμένος. Όμως, δεν είμαι ψυχίατρος, είμαι ψυχολόγος, συνέχισα λίγο πιο θαρραλέα.
- Ναι, το ξέρω, τρόπος του λέγειν.
- Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με ένα ιστορικό.
- Ποιο ιστορικό; Δεν υπάρχει ιστορικό. Όλα είναι μια νύχτα γιατρέ.
- Δεν είμαι γιατρός βρε Π., είμαι…
- Όλα είναι μια νύχτα, συνέχισε ο Π. απτόητος, όλα είναι μια νύχτα που τη λέω και την ξαναλέω και κανείς δεν με πιστεύει.
- Σε ακούω. Πες μου γι αυτή τη νύχτα.
- 10 Ιουνίου 2003, η γυναίκα μου πήγε με 99 άντρες σε ένα βράδυ, σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια! Αυτή είναι η νύχτα!
Σκέφτηκα να απορήσω πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, πως δεν είναι δυνατόν, πως μου ακούγεται υπέρ υπερβολικό, αλλά στιγμιαία θεώρησα πως αν αμφέβαλα θα έμπαινα κι εγώ αυτόματα μαζί με όλους τους άλλους που τον αμφισβήτησαν και τον ακύρωσαν κι έτσι θα με έβλεπε με το καλημέρα σαν έναν ακόμα ξερόλα δύσπιστο «εχθρό». Και τότε μου ήρθε μια ερώτηση, που ακόμα και τώρα, 18 χρόνια μετά, την θεωρώ από τις πιο καίριες που έχω κάνει ποτέ σε συνεδρία.
- Και πώς ξέρεις πως ήταν 99 οι άντρες και όχι 100;
- Ο 100ος γιατρέ ήταν ο αδερφός μου, τελευταίος, και αυτός δεν ήταν στο ξενοδοχείο, ήταν στο κρεβάτι του σπιτιού μας και τους βρήκα εγώ. Πρωί-πρωί που έφυγα από τη δουλειά γιατί ήμουν άρρωστος. Άνοιξα την πόρτα και τους βρήκα, τους είδα με τα μάτια μου.
Ήμουν άφωνος και κοιτούσα τον Π. με τα μάτια γουρλωμένα. Ο Π. ένιωσε το σοκ μου και συνέχισε:
-Μη λες τίποτα γιατρέ, έτσι τρελάθηκα, μου στριψε, μου στριψε η βίδα που λένε.
-Και τι έκανες μόλις τους βρήκες;
- Βγήκα από την κρεβατοκάμαρα, έκλεισα την πόρτα ήρεμα και τους κλείδωσα μέσα. Κλείδωσα και την πόρτα του σπιτιού την κεντρική. Πήρα κι όλα τα κλειδιά. Πήγα στο σχολείο των παιδιών μου, έχω δυο παιδιά δεν στο πα, τα πήρα και πήγα στα ΚΤΕΛ για να πάμε στο χωριό να γλιτώσουμε από την πουτάνα τη μάνα τους. Αλλά στη μέση με μπαγλαρώσανε, στην Πάτρα, και μετά με τρέχανε από δω κι από κει και κανείς δεν πίστευε τι έκανε η πουτάνα η γυναίκα μου. 99 άντρες σε μια νύχτα και ήθελε και το αδερφάκι μου μετά, τον μικρό τον αδερφό μου, τον έφαγε κι αυτόν, η καριόλα η μάγισα, αυτός δεν φταίει σε τίποτα, στο λέω εγώ και στο υπογράφω.
- Και τα παιδιά;
- Τα πήρε αυτή και έχω να τα δω από τότε. Μου έχει κάνει μέτρα πώς τα λένε, είμαι επικίνδυνος λένε, μου απαγορεύουν να δω τα παιδιά αν δε γίνω καλά, γι αυτο είμαι εδώ. Να γίνω καλά.
Το επόμενο πρωινό επικοινώνησα με το Δρομοκαΐτειο και μάζεψα πληροφορίες για το ιστορικό. Ο Π. όντως το πρωινό της 10ης Ιουνίου είχε βρει τη γυναίκα του και τον αδερφό του στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού του να διενεργούν σεξουαλική πράξη. Τους κλείδωσε και πήγε στο Δημοτικό Σχολείο των παιδιών του. Περίμενε να βγουνε διάλειμμα και χωρίς να ενημερώσει κανέναν τα πήρε για τα ΚΤΕΛ. Δεν είχε μαζί του πορτοφόλι και με φωνές και φασαρίες έπεισε τον οδηγό να τους βάλει μέσα χωρίς εισιτήριο. Έβριζε συνέχεια μια «καριόλα, πουτάνα που πήγε με 99 άντρες σε ένα βράδυ σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια». Τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε. Λίγο έξω από την Πάτρα τους σταμάτησαν δυο περιπολικά. Ο Π. πήγε αρχικά στον αστυνομικό τμήμα και από εκεί στο Δρομοκαΐτειο σε οξεία φάση ψυχωσικού επεισοδίου.
Με τον Π. κάναμε συνεδρίες για περίπου 5 μήνες. Είχε βρει δουλειά σαν οδοκαθαριστής και τα είχε φτιάξει με την Άννα, μια Ρωσίδα που είχε γνωρίσει στο καφενείο. «Γυναικάρα είναι Μιχάλη, αλλά πίνει βότκα σα νερoφίδα. Κι εγώ ζηλεύω, γιατί με τα φάρμακα δεν κάνει. Να τη φέρω εδώ να τη γνωρίσεις, να μου πεις τη γνώμη σου».
Μια Τετάρτη του Ιουνίου, την ημέρα που η Εθνική Ελλάδος έπαιζε με την Ισπανία στο Euro, ο Π. διέκοψε τη θεραπεία.
«Γιατρέ είπαν πως δεν χρειάζομαι άλλο τώρα και μου κόψανε τα χρήματα που μου δίνανε για να έρχομαι. Και δεν μπορώ να σου δίνω απ τα δικά μου, γιατί μαζεύω να κάνω δικαστήριο να δω τα παιδιά μου.» Και τα κατάφερε, ένα εξάμηνο μετά, κοντά στα Χριστούγεννα, μου έστειλε μήνυμα στο κινητό μου.
Τον ευχαριστώ τον Π. Με έμαθε πολλά, και για τη δουλειά μου και για τη ζωή μου. Κι όσο κι αν έλεγε όταν έφευγε στην πόρτα εκείνο το τελευταίο απόγευμα του Ιουνίου πως «του έσωσα τη ζωή», ξέραμε και οι δυο πως καμία ζωή δεν σώζεται από έναν ψυχολόγο, κανείς απ' έξω δεν σε σώζει αν εσύ μέσα σου ο ίδιος δεν σηκώσεις το κεφάλι. Κι ο Π. το σήκωσε ψηλά, βγάζοντας έναν βρυχηθμό που ακούστηκε ως τα δωμάτια των παιδιών του. Τα ξύπνησε κι αυτά καμάρωσαν που ο μπαμπάς τους είχε γιατρέψει ένα τραύμα, τόσο βαθύ που τον έκανε για έναν καιρό να αποδράσει και να αποσχιστεί από την πραγματικότητα και να κρυφτεί σαν πληγωμένο θηρίο σε μια σκοτεινή σπηλιά που κάποιες φορές δεν έχει γυρισμό και τέλος. Ο Π. την γκρέμισε και βγήκε στο φως.
Το "Break On Through (To The Other Side)" είναι το opening track από το s/t debut των The Doors. Κυκλοφόρησε σαν single, με B-side το "End Of THe Night", την Πρωτοχρονιά του 1967, ενώ τρεις μέρες μετά, στις 4 Ιανουαρίου, ακολούθησε και το LP.
Lyrics
You know the day destroys the night
Night divides the day
Tried to run
Tried to hide
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through to the other side, yeah
We chased our pleasures here
Dug our treasures there
But can you still recall
The time we cried
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Yeah
C'mon, yeah
Everybody loves my baby
Everybody loves my baby
She get high
She get high
She get high
She get high, yeah
I found an island in your arms
Country in your eyes
Arms that chain us
Eyes that lie
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through, ow
Oh, yeah
Made the scene
Week to week
Day to day
Hour to hour
The gate is straight
Deep and wide
Break on through to the other side
Break on through to the other side
Break on through
Break on through
Break on through
Break on through
Yeah, yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah
