Ήταν Απόγευμα στο Αμάξι
και Ακούγαμε Pulp
"Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Pulp"
Όταν ο Παναγιώτης Πανταζής aka Pan Pan το 2022 κυκλοφορούσε τη "Φαντασμαγορία 3" και συγχρόνως την "Ανισόπεδη Ντίσκο" (από τους στίχους της οποίας γεννήθηκε και ο τίτλος του παρόντος άρθρου), δεν περίμενε μια τόσο μεγάλη επιτυχία και αποδοχή - μας το είπε και ο ίδιος εδώ. Η viral παλίρροια της "Ανισόπεδης Ντίσκο" φούσκωσε περαιτέρω με την συμπερίληψη του τραγουδιού στο soundtrack της δέυτερης σεζόν του υπερεπιτυχημένου "Maestro" του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Και κάπως έτσι έφτασε και στην 13χρονη Α., που ήρθε στο γραφείο μου για την καθιερωμένη συνεδρία της την περασμένη Τετάρτη, και αφού μου είπε τα νέα της εβδομάδας της και αρκούντως βριζοκόπησε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για τις καλοκαρινές εξετάσεις, μου ανέφερε πως είδε το "Μαέστρο" και έπαθε πλάκα με ένα τραγούδι που λέγεται "Ανισόπεδη Ντίσκο" που το λέει ένας Pan Pan -"τον ξέρετε κύριε Μιχάλη; - ω, ναι! Μπράβο σας κύριε Μιχάλη, όλους τους ξέρετε αυτούς!- μήπως ξέρετε και ποιοι είναι αυτοί οι Pulp που λέει στο τραγούδι;".
Στην ερώτηση της Α. το μυαλό μου για μια στιγμή σταμάτησε να είναι εκεί, στο γραφείο μου στην Πετρούπολη μαζί με την Α., για λίγα δευτερόλεπτα όρμησαν στη σκέψη μου δεκάδες ηρωικές εικόνες της ζωής μου με τους Pulp να παίζουν τριγύρω, από τα 90's στην Αθήνα και το Mo Better, το Decadence και το Χοροστάσιο, στο Λονδίνο στο μικρό μου φοιτητικό δωμάτιο και στις pubs με τις μοκέτες και τα juke box, πάρτυ, χορός, ονόματα - φίλοι και φίλες που χάθηκαν στο χρόνο, φίλοι και φίλες που είναι ακόμα εδώ.
"Ε, κύριε Μιχάλη; Τους ξέρετε τους Pulp;"
"Ναι, Α., εννοείται. Είναι ένα πολύ καλό συγκρότημα από την Αγγλία, ιστορικό πια. Από τη δεκαετία του 80 υπάρχουν, αλλά στη δεκαετία του 90 έκαναν χαμό."
"Στα αρχαία χρόνια δηλαδή..."
"Ναι, Α., στα αρχαία χρόνια", είπα και γέλασα. "Πάντως είναι ακόμα δυνατοί και ακμαίοι να ξέρεις. Είχαν σταματήσει για κάποια χρόνια να είναι μαζί, όμως πρόσφατα επανενώθηκαν και κάνουν πάλι συναυλίες. Στις 20 Ιουνίου, θα παίξουν και εδώ, στην Αθήνα."
"Wow! θα πάτε να υποθέσω ε;"
"Εννοείται!"
Ναι, εννοείται θα πάω. Θα διορθώσω τα δύο πρότερα λάθη μου - το ένα το Καλοκαίρι του 98, όταν και είχαν έρθει στις 16 Ιουλίου στην πλαζ της Φρεαττύδας για το Rockwave και γω, κατάκοπος και άφραγκος από τις δύο προηγούμενες μέρες του φεστιβάλ, είχα επιλέξει με βαριά καρδιά να μην πάω, και το δεύτερο το Καλοκαίρι του 11, στις 20 Αυγούστου, όταν ανέβηκαν στη σκηνή του Terra Vibe στη Μαλακάσα, αλλά εγώ ήμουν καμιά 80αριά χιλιόμετρα μακριά, στην εξωτική Ανάβυσσο, πιστός πατέρας δύο μικρούλικων παιδιών, το ένα 3 χρονών και το άλλο μόλις 9 μηνών. Οκέι, και τώρα που το γράφω 13 χρόνια μετά, συνειδητοποιώ πως ήταν δύσκολο να την "κοπανήσω" για τα μάτια του Jarvis και της υπερμπάντας του...
Ναι, εννοείται θα πάω. Θα δω μια μπάντα που στα 90's μεσουράνησε στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, εκ των κορυφαίων αντιπροσώπων του δοξασμένου Brit Pop και... εξέχον μέλος του περίφημου Big Four, μαζί με τους Blur, τους Oasis και τους Suede. Με τέσσερις δισκάρες εκείνη την δεκαετία - "Separations"/1992, "His N Hers"/1993, "Different Class"/1995 και "This Is Hardocore"/1998, με κορωνίδα φυσικά το "Different Class", που ακόμα και σήμερα ακούγεται πρωτοποριακό και ριζοσπαστικό. Φανταστείτε τι μας συνέβη εμάς των... παππούδων τότε, όταν στα αυτιά μας έσκασαν για πρώτη φορά οι "Common People", η "Disco 2000", το "Bar Italia" (εκ του πραγματικού και θρυλικού after bar στο Soho, που όταν έφτασα στο Λονδίνο για τις σπουδές μου έσπευσα να το προσκυνήσω και να το τιμήσω με δύο σάντουιτς τσιαπάτα), το επικό "F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E.", το... σκανδαλώδες "Sorted for E's and Wizz" (το single κυκλοφόρησε εσωκλείοντας οδηγίες για το πώς να πάρεις αμφεταμίνες - το έβγαλε εξώφυλλο η Mirror αναφέροντας "ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΚΟΛΠΟ").
Γενικώς, τη δεκαετία του 90 οι Pulp δημιούργησαν πια ξεκάθαρα το στίγμα και το αποτύπωμά τους, έφτιαξαν τούτο το υπέροχο μίγμα disco και indie pop/rock που τους χαρακτηρίζει και άφησαν πίσω τους σούπερ κομματάρες. Σίγουρα τα προαναφερθέντα, αλλά βέβαια και το συγκλονιστικό "Death II" από το "Separations", τα "Acrylic Afternoons" και "Babies" από το "His N Hers", το καταπληκτικό "This Is Hardcore" από τον ομώνυμο δίσκο και βέβαια -μάλλον το πιο αγαπημένο μου Pulp τραγούδι- το "Styloroc (Nites of Suburbia)", που κυκλοφόρησε ως b-side του "Babies" τον Οκτώβριο του 1992, αλλά το βρίσκεις και στην... άχαστη συλλογή "Intro: The Gift Recordings" του 1993. Ω, ναι, εκεί βρίσκεις και το ασύλληπτο single "Razzmatazz".
Τα πράγματα βέβαια δεν είχαν ξεκινήσει και πολύ εύκολα για την μπάντα από το Sheffield, προ της 90's καταξίωσής τους, στα 80's, είχαν προηγηθεί αποκαρδιωτικές εμπορικές αποτυχίες, μύριες περιπέτειες (μία είναι αυτή που ο Jarvis Cocker για να εντυπωσιάσει μια κοπέλα παρίστανε τον Superman σε ένα παράθυρο, όμως τελικά έπεσε στο κενό και χτύπησε σοβαρά, νοσηλεύτηκε και ύστερα για αρκετό καιρό ήταν σε καροτσάκι), πολλές -και κουλές- αλλαγές στον ήχο και στην ταυτότητά τους (σε μια φάση οι Pulp είχαν ψηθεί να μοιάσουν στους Wham), αλλεπάλληλες μετακομίσεις δισκογραφικής στέγης και αρκετές προσθαφαιρέσεις στο line up. Σταθερός πάντα φυσικά ο χαρισματικός leader, στιχουργός και τραγουδιστής της μπάντας, ο Cocker, ο οποίος είχε δημιουργήσει το σχήμα σε ηλικία 14 ετών, το 1978. Πάντως, οι δίσκοι τους τη δεκαετία του 80 μια χαρά είναι - "It" (1983) και "Freaks" (1987) είναι τίμια και γοητευτικά, ξεδιπλώνουν κατά τόπους το σπάνιο στιχουργικό και ερμηνευτικό ταλέντο του Cocker -το "My Lighthouse" από το "It" και το "I Want You" από το "Freaks" είναι σίγουρα τέτοιες στιγμές- και αφήνουν τους λογαριασμούς ανοικτούς για όσα θα επακολουθούσαν...
Η διάλυση των Pulp -ή το hiatus - όπως θέλεις πέστο- ήρθε το 2002, όμως η σκοτείνια είχε αρχίσει να έρχεται σταδιακά από το "Different Class" του 95 κι έπειτα. Η τεράστια επιτυχία του δίσκου έδωσε στον Cocker, εκτός από την δικαίωση και την αναγνώριση που προσδοκούσε, και την ευκαιρία για δόξα και χλιδή που σχεδόν από παιδάκι έψαχνε. Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην διηγήσή μας πίσω στις ένδοξες μέρες των 90's και πιάνοντας το νήμα από το δεύτερο μισό της δεκαετίας, βρίσκουμε τον Cocker να έχει εκπληρώσει το απωθημένο του για δόξα και χρήμα, συγχρόνως όμως μπλεγμένο άσχημα με το celebrity lifestyle, καθώς και ακόμα πιο άσχημα με τον εθισμό του στην κοκαίνη, αλλά και με έναν βαρύ χωρισμό στην πλάτη. Συν το σκηνικό στα Brit Awards του 1996, οπότε και έκανε ντου αλά Jimmy Jump στη σκηνή τη στιγμή που Michael Jackson και η ομάδα του, συμπεριλαμβανομένων και πολλών μικρών παιδιών, έπαιζαν το "Earth Song". Πανικός στο ίσιωμα - ο Cocker προκαλεί έναν μικρό χαμούλη και στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες συνελήφθη και σηκωτός μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, όπου κρατήθηκε και ανακρίθηκε. Τελικά είπε πως απλά ήθελε να σαμποτάρει το performance του Jackson - "δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί του, απλά ήθελα να δείξω πως δεν πρέπει να θεοποιούμε κανέναν"- και εντέλει αφέθηκε ελεύθερος την επόμενη μέρα. Το περιστατικό ήταν ένα κάπως βαρύ πλήγμα στην εικόνα του, γίνεται αποδέκτης αρνητικών σχολίων, τόσο από "εχθρούς", αλλά και από φίλους. Και μιας και μιλάμε για φίλους, το 1997 ο Jarvis αποχωρίζεται έναν πολύ καλό του φίλο και ένα πολύ σημαντικό μέλος της μπάντας, τον κιθαρίστα και βιολιστή Russel Senior, ο οποίος αποφασίζει να αποχωρήσει από το συγκρότημα, λέγοντας πως "δεν είναι πια δημιουργικό να είσαι στους Pulp".
Μέσα σε αυτό το σκιώδες και βαρύ πέπλο και με την Brit Pop σιγά σιγά να παρακμάζει, ηχογραφούν το "This Is Hardcore" του 1998 που, απορροφώντας στα αυλάκια του όλο τούτο το σκοτεινό και τεταμένο κλίμα, καταλήγει να είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος, βαθύτερος και προσωπικότερος των προγόνων του. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με το τελευταίο album των Pulp ως σήμερα, το "We Love Life", που κυκλοφόρησε το 2001 και είναι μετριότατο. Για κάνα χρόνο ακόμα, η μπάντα... βολοδέρνει και το Δεκέμβριο του 2002 επισφραγίζεται η διάλυσή της.
Στα 00's ο Jarvis Cocker κυκλοφόρησε δύο αξιοπρεπείς προσωπικούς δίσκους ("Jarvis"/2006, "Further Complications"/2009). To 2011 έχουμε την πρώτη επανένωση των Pulp, στη συναυλιακή έκφανση της οποίας τίμησαν και την Ελλάδα (βλ. την προαναφερθείσα στο παρόν κείμενο συναυλία στο Terra Vibe). Το 2013 η μπάντα και πάλι χωρίζει και σχεδόν 10 χρόνια μετά, τον Οκτώβριο του 2022, εκ νέου επανενώνεται. Και σε τούτη την ιστορική συγκυρία, η Ελλάδα είναι πάλι στο tour: 20 Ιουνίου, Πλατεία Νερού, Release Athens Festival.
Εννοείται θα πάω. Και θα πάρω μαζί μου και τα μικρούλικα παιδάκια που ανάφερα στην αρχή του κειμένου, τα μικρούλικα παιδάκια που τώρα έχουν μεγαλώσει, σχεδόν 16 και σχεδόν 14, και θα δούν μία από τις πιο αγαπημένες μπάντες του μπαμπά τους, μια από τις μπάντες που σημάδεψαν όσο λίγες τα χρόνια της μετεφηβείας και της νιότης του.
Εννοείται θα πάω και ελπίζω κάπου στην αρένα να πετύχω και τον Pan Pan και να τον πάρω "μια ένδοξη super slow mo αγκαλιά".
"Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Pulp"...
