10 Νέοι Δίσκοι
και 6 Συναυλίες
για τον Απρίλιο
Μετά από πολύ καιρό και για ακόμα μια φορά καθυστερημένα, η αγαπημένη μου στήλη δηλώνει και πάλι παρούσα στις σελίδες του Υπόγειου! Πάμε λοιπόν να δούμε ποια άλμπουμ θα κυκλοφορήσουν ή τι έχει ήδη κυκλοφορήσει μέσα στον Απρίλη καθώς και τα live στα όποια «πρέπει» να πάμε αυτό το μήνα.
Την επίσημη μέρα του ψέματος, δηλαδή την Πρωταπριλιά, οι Red Hot Chili Peppers έκαναν ποδαρικό στους δίσκους του μήνα με το δωδέκατο άλμπουμ τους «Unlimited Love», έξι ολόκληρα χρόνια μετά το «The Getaway» του 2016. Εντελώς απροσδόκητα, πρέπει να παραδεχτώ, ο δίσκος έχει τις καλές στιγμές του και αυτές δεν είναι λίγες. Είναι σίγουρο πως η επιστροφή του παιχταρά John Frusciante διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο όμορφο αποτέλεσμα που ακούμε στα ηχεία μας, καθώς ο ήχος της μπάντας είναι πολύ πιο φρέσκος και ανανεωμένος εν συγκρίσει με ό,τι μας είχαν συνηθίσει στις τελευταίες κυκλοφορίες τους. Δεκαεπτά τραγούδια απαρτίζουν το άλμπουμ και ανάμεσα τους ξεχωρίζουν εύκολα τα «Black Summer» και το πανέμορφα καταιγιστικό «These Are The Ways». Εκτός από την επιστροφή του Frusciante, καταλυτικό ρόλο στην ποιότητα του ήχου στο «Unlimited Love» έπαιξε και ακόμα μια επιστροφή, αυτή του Rick Rubin στη παραγωγή. Αυτές οι επανενώσεις ήταν που έφεραν το δίσκο στο νούμερο 1 των Charts σε δέκα διαφορετικές χώρες συμπεριλαμβανομένων και των Η.Π.Α..
Μια εβδομάδα αργότερα (8/4) είχαμε μια καταιγίδα νέων δίσκων, καθώς κυκλοφόρησαν άλμπουμ οι Daniel Rossen, Jack White, Kae Tempest και ο Father John Misty.
Στάση Daniel Rossen: Για όσους δε ξέρουν το όνομα ο Daniel Rossen είναι η φωνή και ο ιθύνων νους των Grizzly Bear, οι οποίοι μπήκαν σε μια φάση παύσης το 2020 καθώς ο Ed Droste αποχώρησε. Σήμερα όμως θα μας απασχολήσει με την πρώτη ολοκληρωμένη solo κυκλοφορία του, «You Belong There». Είχε προηγηθεί το EP «Hour/Golden Mile» το 2012. Πάμε όμως στον δίσκο: Δυσκολεύομαι να βρω ένα ψεγάδι στο άλμπουμ, καθώς φαίνεται να είναι μια φυσική συνέχεια του ήχου των Grizzly Bear που αγαπώ και ακούω ανελλιπώς από το 2009. Η φωνή του Daniel Rossen έχει την χροιά που με ρίχνει στα πατώματα, τα όργανα δίνουν το τέμπο μαεστρικά άλλοτε ήρεμα και γαλήνια και άλλοτε σου τρυπάνε το μυαλό με την δύναμη και την αγωνία που μεταφέρουν. Ακούγοντας το 45λέπτο άλμπουμ ξανά και ξανά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, το καθένα μόνο του και όλα μαζί είναι υπέροχα. Δε ξέρω αν και ποιο track θα έβαζα σε ένα τοπ 10 της χρονιάς, αλλά ξέρω πως ο δίσκος στο σύνολο του θα έμπαινε πολύ ψηλά.
Στάση Father John Misty: Ο κατά κόσμον Joshua Tillman γνωστότερος και αυτός για την συμμετοχή του σε μια εμβληματική μπάντα, αυτή των Fleet Foxes, τα τελευταία -αρκετά- χρόνια πορεύεται μόνος του. Και δεν έχει σημασία τι βγάζει αρκεί να βγάζει κάτι. Έτσι στις 8 Απριλίου κυκλοφόρησε το «Chloë and the Next 20th Century», που είναι το πέμπτο άλμπουμ του με το moniker Father John Misty. Σίγουρα μιλάμε για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του. Ο δίσκος ξεκινά με το υπέροχο «Chloe» και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο Jazz bar σε κάποια άλλη εποχή. Σε αυτό το άλμπουμ λοιπόν ο Father John Misty καταπιάνεται με jazz και blues ήχους και πραγματικά με αφήνει άφωνο. Ο Misty μέσα στα χρόνια έχει πειραματιστεί σε διάφορα μουσικά πεδία, κάποιες φορές πολύ επιτυχημένα και άλλες όχι και τόσο, αλλά αυτό που άκουσα στο «Chloë and the Next 20th Century» είναι πιθανότατα η καλύτερη δουλειά του. Με λίγα λόγια είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακούσετε χαλαρά… Απαρτίζεται από έντεκα κομμάτια και κυκλοφόρησε από την Bella Union και την Sub Pop.
Στάση Kae Tempest: Οι Άγγλοι non binary Kae Tempest δίνουν όλο και πιο ενδιαφέρουσες δουλειές. Από το ντεμπούτο «Everybody Down» του 2014 μέχρι και το πρόσφατο τέταρτο άλμπουμ «The Line Is A Curve» έχουν διανύσει μεγάλη απόσταση και σε κάθε άλμπουμ βρίσκεις κάτι να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να κολλήσεις με κάποιο κομμάτι. Δεν έχω προλάβει να ακούσω την τελευταία κυκλοφορία τους ολόκληρη αλλά ξέρω πως δε θα απογοητευτώ. Μέσα στο άλμπουμ θα βρείτε το εξαιρετικό «Νο Pressure», ένα κομμάτι που τα κατατάσσω στα 5-6 καλύτερα που έχω ακούσει το 2022. Οι μελωδίες, πάνω στις οποίες πατάει το spoken word ύφος τους, έχουν πολυεπίπεδες και περιπετειώδεις αναγνώσεις, είναι αφοπλιστικές. Το «The Line Is A Curve» αποτελείται από δώδεκα τραγούδια και μέσα σε αυτά καταφέρνουν να χωρέσουν ήχοι από electronica soul και hip-hop. Τέλος στο δίσκο συμμετέχει -λίγο- ο Grian Chatten των Fontaines D.C. και περισσότερο ο Kevin Abstract των Brockhampton. Το άλμπουμ είναι must listen.
Τέταρτη και τελευταία στάση για την όγδοη μέρα του Απρίλη είναι αυτή του τεράστιου Jack White. Νιώθω ότι δε χρειάζεται να γράψω τίποτα παραπάνω πέρα από ένα ξερό «ακούστε το!». Στο Υπόγειο πάντα λέγαμε πως ο Jack White έχει το άγγιγμα του Μίδα στη μουσική του. Τα τελευταία χρόνια, όμως, είχα αρχίσει όμως να χάνω την πίστη μου σε αυτή την φράση και στη μουσική ιδιοφυία του White εν γένει. Γιατί ένιωθα ότι κάπως βγάζει δίσκους για να τους βγάζει, κομμάτια που θα έπρεπε να βρίσκονται σε κάποια συλλογή με rarities που θα κυκλοφορήσει το 2033 τα έβλεπα να φιγουράρουν και να αμαυρώνουν τον White, πραγματικά στεναχωριόμουν που δεν μου άρεσαν, πίεζα τον εαυτό μου να μη πει/γράψει κάτι κακό για αυτό τον τύπο και η αλήθεια είναι ότι το κράτησα μέσα μου χρόνια. Αλλά τώρα ο Μίδας είναι πάλι εδώ, έκανε στην άκρη τα folk/country κολλήματα που είχε αποκτήσει και το κάπως γλυκανάλατο στίχο και ήχο και κάνει το μπαμ με το «Fear Of The Dawn». Κιθάρες, παραμορφώσεις, μεταμορφώσεις και ο Jack τρομακτικά καλός όπως παλιά. Must Listen σίγουρα!
Δυο εβδομάδες αργότερα, στις 22 Απριλίου, αναμένουμε δυο κυκλοφορίες που μπορεί να είναι από τις πιο δυνατές της χρονιάς. Από την μια έχουμε τους πάντα φουριόζους Ιρλανδούς Fontaines D.C., που τα τελευταία χρόνια μας έχουν κάνει να παραμιλάμε και από την άλλη έχουμε μια από τις σταθερότερες και πιο δραστήριες μουσικές αξίες της τελευταίας δεκαετίας, που δεν είναι άλλοι από τους τρομερούς King Gizzard & The Lizard Wizard. Nα σημειώσουμε πως και οι δύο μπάντες πρόκειται να μας επισκεφθούν λίαν συντόμως.
Οι Fontaines D.C. είναι έτοιμοι να κυκλοφορήσουν τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο «Skinty Fia» μέσα σε τρία μόλις χρόνια. Η αρχή έγινε με το επικό ντεμπούτο «Dogrel» το 2019 και η συνέχεια με το «A Hero's Death» το 2020. Το «Skinty Fia» στην Ιρλανδική διάλεκτο σημαίνει "Damnation of the Deer" και αναφέρεται στην εξαφάνιση του γιγάντιου Ιρλανδέζικου ελαφιού. Περιέχει δέκα κομμάτια και ήδη έχουμε ακούσει τρία από αυτά. Πρώτο ήρθε το «Jackie Down The Line», μετά το «I Love You» και τέλος ακούσαμε το ομώνυμο track. Κοινός παρονομαστής και των τριών, το πόσο αψεγάδιαστα και γαμάτα είναι. Οι Fontaines D.C. με κάθε κυκλοφορία τους δείχνουν πως ήρθαν για να μείνουν και σιγά σιγά νομίζω πως πείθονται και οι τελευταίοι άπιστοι. Δε περιμένω τίποτα λιγότερο από μια δισκάρα ή οποία by the way κυκλοφορεί από την Partisan Records.
King Gizzard And The Lizard Wizard, ένα όνομα μια ιστορία. Οι ΚGLW στις 8 Μαρτίου μας ενημέρωσαν πως σε ένα μήνα και κάτι ψιλά θα κυκλοφορήσουν το 20ο (!) άλμπουμ τους μέσα σε 10 χρόνια, με τίτλο «Omnium Gatherum». Μετά από τρία άλμπουμ η μπάντα επιτέλους βρέθηκε ξανά μαζί στο στούντιο για να ηχογραφήσει το «Omnium Gatherum» καθώς τα "K.G.", "L.W." και "Butterfly 3000" είχαν ηχογραφηθεί εξ αποστάσεως λόγω πανδημίας. Κάπως έτσι ο Stu Mackenzie και η παρέα του αποφάσισαν να κάνουν αυτό το άλμπουμ το μεγαλύτερο σε διάρκεια από τα 19 προηγούμενα, με το κοντέρ να γράφει 80 (!) λεπτά. Επίσης, ο Stu δήλωσε πως αυτό είναι ένα «turning point» της μπάντας και αλλάζει το τρόπο που γράφουν και ηχογραφούν τη μουσική τους, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα και έκλεισε συμπληρώνοντας πως το συγκρότημα μπαίνει στην «jammy» περίοδο τους. Αναρωτιέμαι αν τα προηγούμενα χρόνια που έλεγα πως jammαρουν ανελέητα, τι μας περιμένει τώρα; Μια πρώτη γεύση έχουμε ήδη πάρει από το διαβολικό 18λέπτο «Dripping Tap», και το εξαιρετικό «Magenta Mountain», το οποίο είναι λες και έχει γραφτεί για άλλο δίσκο σε σχέση με το «Dripping Tap». Λατρεύω τη μπάντα και παραδέχομαι ότι πέρασαν μια φάση που ένιωσα τα κομμάτια τους λίγο flat και προβλέψιμα, στο LP "Fishing For Fishies" για παράδειγμα, αλλά τώρα νιώθω ότι είναι εδώ για να κάνουν παπάδες. Αυτό που με βεβαιότητα θα κάνω, είναι να βρίσκομαι στο διήμερο live που θα κάνουν στο Gagarin στις 31/5 και 1/6, δύο ζωντανές εμφανίσεις με διαφορετικό setlist.
Λίγο πριν βγούμε στα λιβάδια να «πιάσουμε» τον Μάη, έρχονται ακόμα τρεις κυκλοφορίες να ξεπροβοδίσουν τον Απρίλιο. Στις 29 Απριλίου λοιπόν στα ηχεία μας θα μπορούμε να ακούσουμε τις νέες κυκλοφορίες των "δικών μας" Dury Dava, των Royksopp και των Bloc Party.
Πάμε πρώτα στο ιστορικό ντουέτο από την Δανία, στους Royksopp των Svein Berge και Torbjørn Brundtland. Αν θέλουμε να βρούμε την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας πριν το επερχομένο «Profound Mysteries», πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο 2014 και το «The Inevitable End». Οκτώ χρόνια μετά και κάποιες μικρο-κυκλοφορίες, οι Royksopp επιστρέφουν με το νέο project τους «Profound Mysteries». Η αρχή με το single «The Ladder» και στις 2 Φλεβάρη η μπάντα έκανε την επίσημη ανακοίνωση πως στις 29/4 θα έχουμε στα χέρια μας το νέο δισκογράφημά τους. Την ίδια μέρα μας έδωσαν και το «Impossible», στο οποίο συμμετέχει και η Alison Goldfrapp, δηλώνοντας πως η εμπειρία αυτής της συνεργασίας ήταν «wonderful» και «a fascinating joy», ενώ στο τρίτο single «This Time This Place» συμμετείχε η Beki Mari των Nouvelle Vague. Και αυτή κατέθεσε πως όλο αυτό που βίωσε με την μπάντα ήταν «an out of body experience and a divine blessing, something I shan't ever forget», φαίνεται πως κάτι καλό πρέπει να κάνουν οι Δανοί στα σίγουρα… Το τέταρτο και τελευταίο single ήταν το «Breath». Λίγες μέρες πριν βγει ο δίσκος έχουμε ακούσει ήδη τα 4/10 και μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως οι Royksopp δε βγάζουν απλά ένα δίσκο για να τον βγάλουν, έχουν κάτι να πουν. Φυσικά ο ήχος κινείται εντός των ορίων της ηλεκτρονικής μουσικής, στα γνώριμα τοπία που το ντουέτο μας έχει συνηθίσει - ίσως όμως αυτή την φορά να επαναπροσδιορίζουν τα όρια τους και το πόσο πειραματίζονται και ανανεώνονται. Αν και δεν είμαι τρελός φαν του είδους, λάτρεψα τα δύο πρώτα singles και δεν βαρέθηκα (οριακά) στα επόμενα δύο.
Την ίδια μέρα έχουμε ακόμα ένα comeback: Οι Bloc Party επιστρέφουν στην δισκογραφία με το «Alpha Games» έξι χρόνια μετά το «Hymns». Πρέπει να πω ότι έχω ένα θέμα με το γκρουπ, πάντα μου αρέσουν πολύ ορισμένα κομμάτια από τα άλμπουμ τους, αλλά ποτέ δε μου άρεσε ολόκληρος δίσκος - με εξαίρεση το καταιγιστικό ντεμπούτο «Silent Alarm». Δε ξέρω αν μου φαίνεται έμενα μόνο, αλλά νιώθω ότι ο Okereke μπερδεύει πολύ το ύφος της μπάντας από κομμάτι σε κομμάτι. Όμως στο «Alpha Games», ίσως πρώτη φορά να μη μου συμβεί αυτό. Έχουμε τέσσερα από τα 13 κομμάτια που θα περιέχει το άλμπουμ. Lead single ήταν το «Trap», για το όποιο ο frontman και μυαλό της μπάντας Okereke δήλωσε τα εξής: «From the moment we wrote Traps, we knew it had to be the first thing people heard from this album, playing it in soundchecks on our last tour before it was finished and hearing how it sounded in those big rooms and outdoors» και έχει απόλυτο δίκιο, διότι το κομμάτι σπέρνει, όπως και το «The Girls Are Fighting». Το «Sex Magik» είναι αρκετά καλό, ενώ το κάπως αγαπησιάρικο «If We Get Caught» δεν θέλω καν να το ξανακούσω. Στο «Alpha Games» είχαν ενεργή συμμετοχή και τα δύο μέλη της μπάντας που εισήλθαν σε αυτή το 2015, οι Justin Harris και Louise Bartle. Ίσως αυτή η απελευθέρωση και των υπόλοιπων μελών να είναι ο παράγοντας που το καινούριο άλμπουμ των Bloc Party με ιντριγκάρει και με κάνει να σκέφτομαι ότι ίσως καταφέρει να συγκριθεί (αν και στο τέλος θα χάσει) με το εξαιρετικό debut album «Silent Alarm» του 2005.
* άχρηστη πληροφορία - μπορεί να βγάζω μια κάποια κακία για τους Bloc Party γιατί μου είχαν βγάλει το λάδι στο Guitar Hero με το «Helicopter».
Τελευταία κυκλοφορία του μήνα, αλλά πάρα πολύ ενδιαφέρουσα είναι αυτή των Αθηναίων Dury Dava, που έρχονται με φόρα στο προσκήνιο με το νέο τους άλμπουμ «Deluxe», το οποίο θα καταφτάσει στα ηχεία μας μέσω της Inner Ear. Το κομμάτι που προλόγισε τo δίσκο, το καταιγιστικό και απείρως πορωτικό "Μετάλλαξη" μας προϊδεάζει για έναν πολύ ενδιαφέρων δίσκο, ο οποίος φαίνεται πως με δημιουργική και δαιμόνια ματιά θα πατήσει, όπως και ο s/t πρόγονός του, σε πολυδαίδαλα και ποικίλα μουσικά μονοπάτια.
Οι Συναυλίες του Μήνα
Κλασσικά αργοπορημένος, έχω χάσει το μισό μήνα, οπότε θα αναφέρω τα live που απέμειναν μέχρι το τέλος του Απρίλη. Προσωπικά ξεχωρίζω τη συναυλία των Δανών Efterklang, αφού ένα τεράστιο απωθημένο πολλών χρόνων επιτέλους θα λήξει στο Temple στις 30 του μήνα. See you out there mates!
28/4 Vassilina – Six D.O.G.S. (tickets here)
29/4 Madebygrey, Messier 13 – Temple (tickets here)
29/4 SWORR. – Oddity Club (tickets here)
30/4 Efterklang, No Clear Mind, Plasi – Temple (tickets here)
30/4 Shame – Fuzz Club (tickets here)
30/4 Perturbator – Gagarin 205 (tickets here)
