81 Τραγούδια,
6 Ώρες Μουσικής
και ο Μπαμπάς που Λείπει...
* Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Πατέρα μου...Ελευθέριου Κορναράκη (1936-2021)
Οι μουσικές επιλογές μας καθρεφτίζουν φροϋδικά τον ψυχισμό μια δεδομένη χρονική περίοδο; Οι απόψεις διίστανται μιας και τα μουσικά προϊόντα ενδείκνυνται για νοητικά παυσίπονα ενίοτε. Η θλίψη δεν έχει πάντα συντροφιά το Hurt αλλά, το Rockafeller Skank.
Η Ζωή είναι πολλές φορές απρόβλεπτη, απροσδόκητη χωρίς να σε ρωτά τις προθέσεις και τις επιδιώξεις σου. Είσαι αναγκασμένος να προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα, να επαναξιολογείς τα δεδομένα σου, να δημιουργείς ευκαιρίες στο πελώριο τοίχο του αδιεξόδου που ορθώνεται μπροστά σου. Μόνο αυτό μπορείς να κάμεις, αν δεν θες να βρεθείς προ τετελεσμένων οριστικώς καταστάσεων. Δεν μετανιώνω που κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να αμφισβητήσω την ίδια την αξία της ζωής, που έφτασα στην οριακά υπαρξιακή καμπή να αμφιβάλλω για το νόημα της ζωής.
Δεν μετανιώνω γιατί έτσι μπόρεσα μέσα από το οριακό υπαρξιακό ναδίρ, να αντιληφθώ την αξία του να ξυπνάς κάθε μέρα και να "γουστάρεις τον αέρα που αναπνέεις". Να βλέπεις ομορφιά εκεί που έβλεπες ζόφο. Όχι, δεν είναι τα ναρκωτικά, η εσιταλοπράμη ή κάποιου είδους διαλογισμός. Το τελευταίο θα μπορούσε.
Κάπου εκεί, τη στιγμή του ναδίρ προέκυψε μια πολύ σημαντική απώλεια. Εντελώς παράδοξα, υπήρξε ενστικτωδώς σταθερή ανάκαμψη προς την ισορροπία.
Μάλλον θα φταίει ότι το περίμενα χρόνια ως πιθανό ενδεχόμενο: ο πατέρας μου πέθανε από ανακοπή σε ηλικία 85 ετών. Πριν 8 χρόνια γλίτωσε παρά τρίχα το θάνατο από λοίμωξη του αναπνευστικού (νοσοκομειακό μικρόβιο). Τότε έκλαψα αρκετά. Όμως πολλά δεν ειπώθηκαν. Πολλά ερωτήματα για τις γνώσεις, τις γυναίκες της ζωής του, τα ταξίδια, τα όνειρα ενός φτωχόπαιδου από ένα ορεινό χωριό της Κρήτης και άλλες τόσες ιστορίες έμειναν ανείπωτες. Είπαμε, η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Είναι δύσκολο να διαχωριστεί η εξιδανικευμένη εικόνα ενός προσώπου που "έφυγε" αναπάντεχα από την αντικειμενική κρίση του. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Υποψιάζομαι ότι αυτό που μένει πίσω τελικά είναι οι μνήμες και τα συναισθήματα που αποκομίσαμε.
Μαθαίνουμε να αγαπάμε τη ζωή μέσα από τα υπαρξιακά αδιέξοδα και τις απώλειες ανθρώπων που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδεθήκαμε.
Στα της λίστας που ακολουθεί τώρα: οι U2 έχουν τη τιμητική τους. Σκάλισα τη δισκογραφία τους και ξεχώρισα κάποια κομμάτια. Άξιο προσοχής το soundtrack της ταινίας "Rose Island". Πολλές 60s ηχητικές πινελιές, με αποκορύφωμα το "Send me a Postcard".
Εξαιρετικός ο νέος δίσκος του ώριμου και αγέρωχου Tom Jones. Ο Eric Clapton σε παλιές και νέες περιπέτειες. Οι δικοί μας Sworr κυκλοφόρησαν φρέσκο single, οιωνό της νέας κυκλοφορίας το νέο έτος. Η επίσης Nalyssa Green σύμπραξε με τους ΜΕΝΤΑ στο νέο πολυσυμμετοχικό δίσκο τους (Αγγελάκας,Π.Παυλίδης, Danai Nielsen κ.α.). Ο Dr. Lonnie Smith έβγαλε νέο live LP, μάλιστα σε δύο κομμάτια φωνητικά χρέη έχει ο Iggy Pop που τα τελευταία χρόνια πειραματίζεται σε soft pop μονοπάτια. Η Nina Simone είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα καλλιτέχνη που παρά το αστείρευτο ταλέντο,νικήθηκε από τους δαίμονες του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αξίζει να δεις το ντοκυμαντέρ "What Happened Miss Simone?". Οι Radiohead επέστρεψαν με κυκλοφορία τραγουδιού προπομπού του "KID A MNESIA".
Το ίδιο και ο Eddie Vadder με τον Glen Hansard, με τη προσθήκη της Olivia Vadder, για λογαριασμό του soundtrack "Flag Day". Τους τελευταίους μήνες βγαίνουν διάσπαρτες επετειακές διασκευές της γνωστής αγαπημένης "μπανάνας" των Velvet Underground και του Andy Warhol. Τα αποτελέσματα δικαιώνουν τη προσπάθεια. Οι Αυστραλοί Amyl and the Sniffers έβγαλαν ασπροπρόσωπους τους εαυτούς τους με τη νέα κυκλοφορία τους. Προσωπικά, από τα παλιά τους ξεχώρισα τη πιο χαλαρή εκδοχή τους. Το "TEN" της Sharon Van Etten έκλεισε δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του και η αμερικανή καλλιτέχνις στο επαναλανσάρισμα του δίσκου μας παραδίδει (και) δέκα διασκευές στα κομμάτια της από δημιουργούς που πιθανολογώ ότι θαυμάζει. Στο συγκεκριμένο τραγούδι οι IDLES κάνουν την καλή δουλειά που ξέρουμε. Η Παυλίνα Βουλγαράκη κυκλοφόρησε νέο δίσκο, αδιάφορο με λίγες καλές στιγμές όπως το "Πως συνεχίζεται η ζωή". Το καλό με τον Lane 8 είναι ότι έχει παγιώσει υψηλά ηχητικά standards. Το νέο single του επιβεβαιώνει το κανόνα, χωρίς ωστόσο να προσθέτει κάτι παραπάνω. Αντιθέτως, η Βρετανίδα με αφρικανικές ρίζες (Νότιο Σουδάν) Elisa Shaddad μας παραδίδει λυρικά pop διαμαντάκια που προσθέτουν + κάθε φορά.
Η Adele είναι γεγονός ότι κυκλοφόρησε νέο τραγούδι. Περιμένω με ανυπομονησία κάτι ολοκληρωμένο. Το ίδιο και η Emma Ruth Rundle. Σκοτεινή και αιθέρια ταυτόχρονα. Οι Shame στο δεύτερο πόνημά τους μου έκαναν εντύπωση για την ωριμότητα και τη λυρικότητα που αποπνέουν. Το "Station Wagon" μπήκε στα αγαπημένα στο πρώτο άκουσμα. Ο Miles Davis μετά το χωρισμό του από την Francis Taylor, όπως εκμυστηρεύτηκαν στενοί κύκλοι της περιόδου εκείνης, μετάνιωσε για τη σωματική και ψυχολογική βια που τής ασκούσε. Το "Nothing Like You" το αποδεικνύει.
Τα υπόλοιπα κομμάτια, παλιά,νέα, διασκευές, λίγο ως πολύ στοιχειοθετούν το προσωπικό soundtrack ενός δύσκολου μήνα.
Γενικά δεν μπορώ να με καταλάβω: στις εύκολες περιστάσεις βουλιάζω, στις δύσκολες περιπέτειες "παίρνω θέση μάχης, ετοιμοπολεμος από το πουθενά".
Υποψιάζομαι πως αντί να κατανοήσω τις αντιφάσεις μου, καλύτερα θα ήταν να με αγαπήσω. Ίσως αυτή να είναι η Λύδια Λίθος που θα με οδηγήσει στη προσωπική λύτρωση.
