Ακούω Ελληνικά
10/2024
Κάθε μήνα ο Μιχάλης Τσαντίλας «ακουει ελληνικά» και καταθέτει την γνώμη του για εγχώριους δίσκους που άκουσε και εκ βαθέων αφουγκράστηκε.
Εδώ λοιπόν 5 reviews για το μήνα Οκτώβρη - κείμενα για "Τα Όνειρά Τους" του Γιάννη Ευθυμιάδη, για το "Northwind" του Ντίνου Μάνου, για το "Κάτι Καίγεται" της Νατάσας Μποφίλιου, για το "Πάλι Για Σένα" του Ορφέα Περίδη και για τις "7 Μέρες Ντροπης" των Ψύλλοι Στ´Αχυρα.
Γιάννης Ευθυμιάδης: Τα Όνειρά Τους (ανεξάρτητη παραγωγή, 2024)
Κάτοικος Θεσσαλονίκης, που βιοπορίζεται ως καρδιολόγος, αποδεικνύει ότι δεν είναι απαραίτητο να αφιερώσει κανείς όλο του το είναι στη μουσική, προκειμένου να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο. Μίνι άλμπουμ τεσσάρων τραγουδιών και ενός ορχηστρικού, που παρουσιάζει έναν ήχο νυχτερινής ατμόσφαιρας, και μια αστική τραγουδοποιία βαθειά, ποιητική, υποβλητική. Φωνή βαρύτονη, βραχνή, δυσκίνητη, που όμως έχει βρει το περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί να είναι λειτουργική και να μεταφέρει με ακρίβεια το περιεχόμενο των στίχων. Μπάντα ωραία συνολικά, με τις κιθάρες του Θανάση Djingovic (φροντίζει και τις ενορχηστρώσεις) και του συνθέτη, τα πλήκτρα της Εύας Ντούρου, και τα τύμπανα του Βασίλη Μπαχαρίδη να συνελίσσονται άψογα. “Τα Όνειρά Τους” και “Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος” ξεχωρίζουν, μέσα από ένα σύνολο ιδιαίτερα συνεκτικό. Υπάρχουν στο παρελθόν του Ευθυμιάδη αρκετές ακόμα ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, με τραγούδια και ορχηστρικά, όμως εδώ έχουμε το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα δημιουργικής πορείας του.
Ντίνος Μάνος: Northwind (Puzzlemusik, 2024)
Ο μπασίστας των Next Step Quartet/Quintet, και μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του. Ο ίδιος υπογράφει τις δέκα συνθέσεις, τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή. Συμπράττουν οι James Wylie (σαξόφωνο), Θοδωρής Κότσιφας (κιθάρα, επίσης μέλος των Next Step), Λέανδρος Πασιάς (πιάνο, μέλος των Yako Trio) και Γιώργος Κλούντζος-Χρυσίδης (τύμπανα, επίσης στους Yako Trio). Προφανής και αλματώδης η πρόοδος, σε σχέση με το After The Storm (2018). Μελωδίες εντυπωσιακές, εξελίξεις περιπετειώδεις, δομές ενίοτε ανατρεπτικές. Ως σύνολο οι συνθέσεις μοιάζουν εκ πρώτης όψεως ετερόκλητες, όμως η συνοχή και η διασυνδεσιμότητά τους ανακαλύπτονται με τον χρόνο. Αυτός ο τελευταίος αναδεικνύεται ως ζήτημα, πάντως: στην εποχή του Tik Tok η ωριαία διάρκεια βάζει δύσκολα στον ακροατή -αλλά όποιος αντέξει, θα ανταμειφθεί και με το παραπάνω. Ξεχωρίζουν τα “Medusa”, “Dream Suite”, “The Lost Eagle”, “Bass To Basics”. Μπορεί να μην ανατρέπονται εδώ όσα ξέραμε για την εγχώρια τζαζ σκηνή, όμως σίγουρα επιβεβαιώνεται ότι ο πυρσός της καίει λαμπρά, και ότι υπάρχουν χέρια που θα τον πάνε παρακάτω.
Νατάσσα Μποφίλιου/Θέμης Καραμουρατίδης/Γεράσιμος Ευαγγελάτος: Κάτι Καίγεται (Cobalt Music, 2024)
Δέκα νέα τραγούδια από την ιδιαίτερα αγαπητή και επιτυχημένη τριάδα. Δύσκολη η αποστολή να εφεύρουν τον διάδοχο του Η Εποχή Του Θερισμού (2020), όπου παρουσίασαν μερικές πολύ δυνατές συνθέσεις. Το αποτέλεσμα άνισο. Αδύναμος κρίκος συνήθως οι στίχοι του Ευαγγελάτου, που ανεβάζουν επικίνδυνα τα επίπεδα του κριντζ («Θέλω να γίνω η μητέρα/που σε αγκάλιασε/γιατί ήταν Μάνα/κι όχι γκόμενα ματαιωμένη» και «Άντε πια, τέλειωνε βροχή/να πάμε όλοι στην ευχή») ή αναλώνονται σε προφανή σχήματα και τρικ των οποίων η σκούφια κρατά από τα νηπιακά χρόνια της «έντεχνης» γραφής («Θέλω να γίνω/το ένα εκείνο/και τι δε δίνω/αυτό να γίνω»). Ο Καραμουρατίδης κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με το δεδομένο υλικό, αλλά δεν πετυχαίνει πάντα να βρει τις απαραίτητες εξισορροπητικές λύσεις. Όπου η συνεργασία των δύο κουμπώνει καλά, εντυπωσιάζουν: “Κάτι Καίγεται”, “Θες Δε Θες”, “Το Μπάλωμα”. Αλλού, προκαλούν αμηχανία: το “Τα Πάντα Εσύ” είναι ένας υπερβολικά βαρύγδουπος ερωτικός Θούριος, και το “Καύκασος” η αχρείαστα πομπώδης υλοποίηση μιας ιδέας που στο χαρτί μπορεί να φάνταζε σπουδαία. Η Μποφίλιου, απόλυτα ώριμη στις ερμηνείες της, σε κάνει να αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα έχουμε την ευκαιρία να την ακούσουμε και σε κάποιο άλλο δισκογραφικό πλαίσιο.
Ορφέας Περίδης: Πάλι Για Σένα (Minos-EMI, 2024)
Το ενδέκατο στουντιακό άλμπουμ του εξαίρετου τραγουδοποιού. Έξι νέα τραγούδια, συν πέντε επανεκτελέσεις παλαιότερων. Στίχοι του ίδιου, και των Γιώργου Σιδερή, Γεωργίας Καλαμπόκα, Νίκου Μπάκα, Γιάννη Καλπούζου, Μάνου Τσιλιμίδη, Ηλία Κατσούλη. Στα περισσότερα ακούγεται η ωραία φωνή της νέας ερμηνεύτριας Σουσάνας Τρυφιάτη. Είναι γνωστές οι ικανότητες του Περίδη, όμως ο δίσκος, χωρίς να είναι κακός ή αποτυχημένος, δεν είναι ένας από τους καλύτερούς του. Λείπει μια σπίθα δημιουργικής ανησυχίας από τα περισσότερα νέα τραγούδια, τα παλιά παίρνουν μια δεύτερη ευκαιρία αλλά σπάνια επαναπροσδιορίζονται, οι ενορχηστρώσεις είναι λειτουργικές μεν, υπερβολικά λιτές και τυπικές δε. Οπωσδήποτε δεν μας περισσεύουν τραγούδια σαν τα “Πάλι Για Σένα”, “Ξάνθη”, “Ατέλειωτο Τραγούδι”, ούτε μάς πέφτει λίγο το να εξακολουθούμε να ακούμε νέα τραγούδια από έναν τόσο άρτιο δημιουργό. Αλλά να, από τους καλύτερους έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε πάντα τα καλύτερα.
Ψύλλοι Στ’ Άχυρα: Εφτά Μέρες Ντροπής (Puzzlemusik, 2024)
Θεσσαλονικείς ροκάδες στο δεύτερο άλμπουμ τους -προηγήθηκε το ομώνυμό τους ντεμπούτο το 2018, και το EP Όγδοη Μέρα το 2022. Εντάσσοντας ως βασικό μέλος τον τρομπετίστα Γιώργο Λάλο, συνεχίζουν ουσιαστικά στο μονοπάτι που πήραν εξ αρχής: γερό πάτημα στη ροκ παράδοση, βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία εκεί έξω -και στις φουρτούνες εκεί μέσα. Ο ήχος τους έχει ραφιναριστεί περαιτέρω, όμως απέχουν ακόμα από το να μην ανακαλούν γνωστά και μη εξαιρετέα φαντάσματα του ένδοξου παρελθόντος, του εγχώριου κυρίως. Ευθύνονται για αυτό πρώτα απ’ όλα οι ερμηνείες του Ηρακλή Δαΐτση, που ακροβατούν μεταξύ μελωδίας και απαγγελίας, αλλά και κάποιες επιλογές λέξεων στους στίχους του. Από την άλλη, είναι και πάλι ο Δαΐτσης που σώζει τελικά την παρτίδα, με την ορμή, την πειθώ του, και με τραγούδια όπως “Τα Περιστέρια Στην Οδό Μοναστηρίου”, “Ο Johnny” και “Ντροπή”. Σε κάθε περίπτωση, η επίμονη εστίαση στα ερέβη φαίνεται πως τους έχει φέρει πολύ κοντά στην εξάντληση των αποθεμάτων της συγκεκριμένης εκδοχής του συλλογικού εαυτού τους.
