Ένα Halloween
με Τους Foxygen.
Λονδίνο, 31/10/2014
Ένα κείμενο του εξόχοντος μέλους της ομάδας του Υπογείου Φάνη Πουλημά για την προ διετίας συναυλία των Foxygen στο Λονδίνο...
Έχουν περάσει δύο χρόνια από ένα ονειρικό ταξιδι στο Λονδινο για να δούμε από κοντα την μπάντα που μας έχει ξεσήκωσει όσο καμία άλλη τα τελευταία χρόνια. Αυτό το άρθρο έπρεπε να είχε γραφτεί εδώ και καιρό, αλλά όλο κάτι με έκανε να το αναβάλλω. Όμως τώρα που συμπληρώνονται δύο χρόνια από εκείνη την ημέρα, βρήκα τον χρόνο να μοιραστώ αυτήν την σπουδαία μουσική εμπειρία μαζί σας και να ξεθάψω όλες τις λεπτομέρειες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και στην καρδιά μου.
Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου δυο χρόνια, όταν η μπάντα από την Καλιφόρνια ανακοίνωσε τις ημερομηνίες για το European Τour του 2014. Με μια πρόχειρη ματιά ήρθε η απογοήτευση, διότι το γκρουπ δεν είχε στα σχέδια της μια επίσκεψη στην Ελλάδα. Συλλογιζόμουν ότι λογικά συνέβη κάτι τέτοιο, μιας και δεν υπάρχει κάποιος εμπορικός λόγο να μας επισκεφτούν. Άλλωστε, πόσες φορές έχουμε ακούσει σε ραδιοφωνικούς σταθμούς είτε σε bars τα τραγούδια τους; (εξαιρώντας βέβαια το Μusic From the Basement και τον Mike, o oποίος κάθε φορά πήγαινε και έψηνε τον κάθε DJ να μας βάλει ένα τραγούδι τους. Ο αθεόφοβος κυκλοφορούσε με το υπέρτατο "21st Century Ambassadors Of Peace And Magic" μαζί του, οπότε ακόμα κι αν του έλεγαν το ξενέρωτο "δεν έχω ή δεν τους ξέρω", το έβγαζε απ'την τσέπη του και τους το πάσαρε, για να παίξουν το κατάλληλο τραγούδι ανάλογα με την διάθεση που είχαμε).
Ξεπερνώντας το σοκ, υπογράμμισα την ημερομηνία 31/10 (Halloween), στο Λονδίνο. Μπήκα στο site τους να δω τιμές και βλέπω ότι η τιμή εισιτηρίου ήταν 10-15 λίρες. Ταυτόχρονα, μπαίνω να δω πτήσεις και βλέπω κι εκεί χαμηλές τιμές. Κάνοντας τους υπολογισμούς μου, συνειδητοποιώ ότι δεν είναι μεγάλο έξοδο και ότι το όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Χωρίς να χάσω χρόνο παίρνω τα άλλα μέλη του Basement και αρχίζω να τους διηγούμαι το... όραμά μου. Ο Mammoth το επιβεβαιώνει, ο Tony το ίδιο - δυστυχώς ο Mike και ο Δημήτρης όχι. Οι τρεις που είμαστε μέσα, σχεδόν ταυτόχρονα κλείνουμε τα αεροπορικά και τα εισιτήρια της συναυλίας. Το δύσκολο είχε γίνει -η απόφαση και οι κρατήσεις- το μόνο που έμενε ηταν η διαμονή και να είμαστε υγιείς μέχρι την μεγάλη ώρα της συναυλίας. Μετά από λίγες μέρες, άλλα τέσσερα άτομα κλείνουν και αυτοί κι έτσι θα κατεβάζαμε στο Λονδίνο ολόκληρη Ελληνική αντιπροσωπεία. Ο ιθύνων νους των αγαπημένων μας My Drunken Haze, Spir Frelini, είναι μαζί μας, καθώς επίσης και η Κατερίνα, η Μαρία και η Γκαμπριελα.
Ήδη αρχίσαμε να μετράμε αντίστροφα, αν και είχαμε μπροστά μας σχεδόν έξι μήνες. Δεν θυμάμαι άλλη φορά στην ζωή μου να παρακαλάω να τελειώσει το Καλοκαίρι. Προσωπικά, άρχιζα να βλέπω το ένα μετά το άλλο τα live τους, μιας και είχαν καιρό να δώσουν συναυλίες ελέω του σπασμένου χεριού του Sam France, ο οποίος σε μια από τις πολλές πτώσεις του επί της σκηνής, έσπασε το χέρι του και ακύρωσαν άρον-άρον την περιοδεία τους. Η αρχή έγινε από το Coachella, όπου μετά από μήνες θα έδιναν την πρώτη τους συναυλία. Ήταν Πασχα θυμάμαι και ήμουν στην Κέρκυρα. Το live ήταν υπέροχο και βγήκαν με το How Can You Really?, που ήταν το πρώτο hint του επερχόμενου διπλού άλμπουμ τους ...And Star Power. Για να είμαι ειλικρινής, ανησύχησα λίγο, γιατί o Sam ήταν σκελετωμένος με βαμμένο μακρύ μαλλί, στη σκηνή έκανε σαν τρελός, έπεφτε με σκοπό να χτυπήσει και έλεγε τα μισά λόγια από τα τραγούδια. Παρακάλαγα να μην έχει πάλι κάνα ατύχημα και ακυρώσουν πάλι το tour. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε και ο δίσκος. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ, αν και σίγουρα δεν είχε την αίγλη των δύο "επίσημων" άλμπουμ τους (σ.σ. πριν τις δύο πρώτες κυκλοφορίες τους είχαν προηγηθεί και άλλες 2 self-released μέσα στα 00's).
Ο καιρός πέρασε σχετικά γρήγορα και η ημερομηνία της αναχώρησής μας έφτασε. Εγώ και ο Mammoth είχαμε την ίδια πτήση, ο Spir ίδια μέρα άλλη ώρα, ο Panaba δυο μερες μετά και τα κορίτσια είχαν ήδη φτάσει στο Νησί μια μέρα πριν. Φτάσαμε στο Kensal Green, Βορειοδυτικά του Λονδίνου. Τακτοποιηθήκαμε και ξεκινήσαμε να βγούμε στους γιορτινούς δρόμους. Στο σπίτι κάθε μέρα είχαμε πάρτι, αλλά μας έπνιγε και μία σταθερά αυξανόμενη προσμονή για το live. Μια μέρα πριν βγήκαμε ολοι στο θρυλικό Camden, όπου είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά το φίλο μας Humdrum Hippies (Στέφανος), που εκείνη την εποχή έμενε στο Λονδίνο. Είδαμε ένα live ενός punk group και μετρούσαμε ήδη ώρες για το αυριανό.
Επιτέλους ξημέρωσε η 31/10. Παρόλο που όλοι μας είχαμε ξενυχτήσει και είχαμε πιει άφθονα pints σε διαφορές pub, όλοι μας ξυπνήσαμε με ένα μεγάλο χαμόγελο. Συμφωνήσαμε να μαζέψουμε τα πράγματα μας και να είμαστε έτοιμοι μιας και λίγες ώρες μετά την συναυλία θα αναχωρούσαμε για το αεροδρόμιο και θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Εγώ ένιωθα λίγο το κεφάλι μου βαρύ και ένα hangover το είχα. Σκέφτηκα να πάω να φάω ένα παραδοσιακό Εnglish breakfast, το οποίο είναι μέγα γιατρικό για τέτοιες καταστάσεις. Πράγματι, μετά τα αυγά και τα baked beans ήρθα στα ίσια μου. Πακετάραμε τα πάντα μέσα σε λίγο χρόνο και ήδη καθόμασταν και κοιτάζαμε το ρολόι. Μεσημεράκι είπαμε είναι η ώρα μας να βγούμε και να περάσουμε να πάρουμε τα κορίτσια από το Angel. Κι ύστερα καρφί για Shoreditch για το πολυαναμενόμενο show.
Ένας καυτός ήλιος φαινόμενο για το Λονδίνο και την εποχή, δρόμοι γεμάτοι κολοκύθες και μεταμφιεσμένους. Οι pubs γεμάτες από νωρίς και όλα ήταν τέλεια. Φθάνοντας στα κορίτσια στο κεντρικό Λονδίνο, και αφού προηγουμένως χτυπήσαμε κάρτα σε κάνα δυο pubs για γρήγορες μπύρες (Guinness με σφηνάκι Jameson για quick affections), συνειδητοποιούσαμε πως η ώρα δεν πέρναγε με τίποτα. Όλοι μας νευρικοί να κοιτάμε το ρολόι και να προσπαθούμε να μαντέψουμε τη setlist. Γύρω στις πέντε, αποφασίσαμε να σταματήσουμε να τρώμε τα νύχια μας και να πάμε προς το ανατολικό Λονδίνο, όπου θα γινόταν η συναυλία. Εκεί θα σκοτώναμε την ώρα μας (ξανά) στις pubs. Για μένα η ανατολική πλευρά της πόλης μου είναι πιο οικεία και η μπύρα πιο γλυκιά. Έτσι έγινε και αφού η νέα pub tour ολοκληρώθηκε, φτάσαμε επιτέλους στο Shoreditch. Οι πόρτες άνοιγαν στις 19:30. Αν και φτάσαμε σχετικά νωρίς, μια μεγάλη ουρά μας περίμενε... Παρόλα αυτά, η οργάνωση ήταν εξαιρετική - υπήρχε name list και η όλη διαδικασία ήταν ταχυτάτη.
Μετά από λίγα λεπτά ήμασταν μέσα. Ένας υπέροχος συναυλιακός χώρος το Village Underground. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσες να καπνίσεις, ούτε καν έξω δεν σε άφηναν να βγεις. Πάλι καλά που μας επέτρεψαν να βγούμε σε ένα μικρό προαύλιο. Δεξιά της σκηνής βλέπουμε τον Rado. Ο Mammoth δεν έχασε την ευκαιρία και πήγε και του μίλησε. Εγώ, ως συνήθως, είχα πάει να φέρω μπύρες και έχασα την ευκαιρία. Όταν επέστρεψα και μου είπαν τι έγινε ζήλεψα πάρα πολύ. Μένουμε εκεί κοντά και βλέπουμε τον drummer (Dianne Coffee) - όσο και να του φωνάζαμε αυτός επιδεικτικά δεν μας έδινε σημασία. Οι υπόλοιποι βγαίνουν έξω για τσιγάρο, αλλά εγώ έμεινα εκεί για να κρατήσω τις πολύτιμες θέσεις μας, καθώς ήμασταν μια ανάσα από την σκηνή. Για καλή μου τύχη, έρχεται ο κιθαρίστας (Justin Nijssen) και μου δίνεται η ευκαιρία να πιάσουμε μια μικρή κουβεντούλα. Με ρώτησε από πού είμαι, προφανώς με πρόδωσε η προφορά μου. Με το που άκουσε ότι είμαι από την Ελλάδα και είμαστε επτά άτομα που έχουμε έρθει να τους δούμε, μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά. Με ευχαρίστησε για τα καλά μου λόγια και μου ευχήθηκε να χαρώ το show.
Η ώρα πλησίαζε και το support (;) ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, που έκανε κάτι σαν standup comedy και παρακαλούσα να τελειώσει. Γύρω στις 21:00 μας αποχαιρέτησε και σιγά-σιγά όλοι είχαν πάρει θέση. Μετά από λίγα λεπτά, χαμηλώνουν τα φώτα και αρχίζει να παίζει μια εισαγωγή του από το Star Power. Μερικά ακόρντα από τα πλήκτρα του Rado μαρτύρησαν ότι θα ξεκινήσουν με το 'How Can You Really?'. Ήταν όλοι μασκαρεμένοι λόγω της ημέρας. O Rado ήταν ντυμένος Μπέμπης, άλλος αρκούδα κτλ. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα συγχρονίζονται όλοι και με ένα άλμα επί της σκηνής εμφανίζεται ο Sam France ντυμένος παραδοσιακά halloween, με καρό πουκάμισο και ένα ψεύτικο τσεκούρι. Επικρατεί ένας μικρός χαμός και από τα σπρωξίδια βρίσκομαι λίγα μέτρα πιο εκεί, ακριβώς κάτω από την σκηνή στο κέντρο της. Αυτό ήταν. Εκεί έμεινα, μιας και η θέση μου ήταν έξτρα προνομιακή. Η παρέα λίγα μέτρα παραπέρα, αλλά είχαμε οπτική επαφή και ανταλλάζαμε ματιές και μορφασμούς ικανοποίησης. Το τι γίνονταν επάνω στην σκηνή ήταν απερίγραπτο: έδιναν τα πάντα, ο Sam χοροπηδούσε και έκανε κάτι σαν καράτε, πηδούσε όσο πιο ψηλά μπορούσε και έπεφτε με τα γόνατα από μεγάλο ύψος, είχαν μπερδευτεί καλώδια και μικρόφωνα - ένας κανονικός κακός χαμός. Από κάτω όλοι εκστασιασμένοι... Πιο πίσω μου ξαφνικά βλέπω μια μεγάλη μορφή της Βρετανικής σκηνής, τον τεράστιο Bobbie Gillespie των Primal Scream, να χορεύει και αυτός. Η συνέχεια ήταν εξίσου μαγική. Δεύτερο τραγούδι 'On Blue Mountain' , ο Mammoth με το Panaba ακούγονται να τραγουδούν πιο δυνατά απ' όλους τον αγαπημένο στίχο “If you try, you can’t remember that what you see is just what you know"…
Η συνέχεια το ίδιο εκρηκτική παρόλο που έριξαν λίγο τους τόνους με το “Could Been My Love” έρχεται στο καπάκι το λατρεμένο “Shuggie” και αμέσως μετά ένα σερί με τραγούδια όπως "Can't Contextualize My Mind", "Brooklyn Police Station", "Cannibal Holocaust". Και εκεί που παρακαλούσα να μπει κάτι πιο αργό, γιατί ήδη μετρούσα τα παΐδια μου έρχεται το “We Αre Τhe 21st Ambassadors Of Peace & Magic” και μας αποτέλειωσε. Στη διάρκεια του solo παίρνει φόρα με δύναμη και πέφτει επάνω μας… Είχα την ευκαιρία να τον κρατήσω, ήταν ανάλαφρος και με μια σπρωξιά επανήλθε στη σκηνή σαν πούπουλο. Ένιωθα την αναπνοή μου να βαραίνει και για καλή μας τύχη παίζουν το “Everyone Needs Love” και παίρνω μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Η αλήθεια είναι ότι μετά έχω ένα κενό μνήμης και δεν θυμάμαι ποια ήταν τα επόμενα τραγούδια, αλλά αυτό που συγκράτησα ξεκάθαρα είναι το συγκλονιστικό encore: “No Destruction” και κλείσιμο με το "Teenage Alien Blues”, μέσα σε ένα εικοσάλεπτο μαγείας και ασύλληπτης ψυχεδέλειας…
Το show είχε τελειώσει αλλά είχαμε μείνει όλοι αποσβολωμένοι με ό,τι είχε συμβεί. Ήμασταν όλοι μούσκεμα και εξαντλημένοι. Μας πήρε αρκετά λεπτά μέχρι να ξαναπατήσουμε στη γη. Όλοι μας συμφωνήσαμε ότι ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε δει στη ζωή μας. Ήταν σαν να είδαμε τους Doors, τον David Bowie, τους Rolling Stones, τον Iggy Pop και πάει λέγοντας. Κάτσαμε να πιούμε μια μπύρα και σε ανύποπτο χρόνο βλέπουμε μια από τις τρεις κοπέλες που κάνουν τα φωνητικά. Μιλάμε μαζί της και την παρακαλούμε να μας υπογράψει ο Sam δυο T-shirts που αγοράσαμε στο merchant point της συναυλίας. Σε πέντε λεπτά μας τις φέρνει πίσω με αφιερώσεις και την ευχαριστούμε.
Μετά φύγαμε και αναρωτιόμασταν πού να πάμε να ηρεμήσουμε λίγο, δεν πολυθυμάμαι τι κάναμε, αλλά γυρίζαμε από εδώ και από εκεί και τραγουδούσαμε δυνατά τραγούδια των Foxygen. Γυρίσαμε πίσω στο Kensal Green και αφού ακούσαμε ξανά όλα τα albums τους, είπαμε να κοιμηθούμε κανά δίωρο, αλλά η υπερένταση δεν μας άφηνε. Πήγαμε εντέλει κατευθείαν στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτοι από μια αξέχαστη εμπειρία….
[videos by Katerina and Maria]
