Ιστορίες Για Διασκευές
Υπάρχει Ζωή Μετά
Την Ανακύκλωση;
Υπάρχει ζωή μετά την ανακύκλωση;
Ιστορίες για διασκευές…
Ένιωσες ποτέ ότι για πολλά χρόνια ζούσες σε ένα ψέμα και, με το που έλαμψε η αλήθεια, να γκρεμίζεται ένα μικρό κομματάκι του ροκ κόσμου σου; Στιγμές που θα προτιμούσες να είχες κρατήσει το στόμα σου κλειστό σε κουβέντες περί μουσικής και στη συνέχεια να ευχόσουν η γη ν’ ανοίξει και να σε καταπιεί;
Για μια, ίσως και δυο δεκαετίες, ν’ αποδίδεις αλλού τα credits τραγουδιών και με ύφος παντογνώστη να εξυμνείς το μεγαλείο της έμπνευσης και την κάθε μούσα; Και το χειρότερο ή καλύτερο: όταν έρχεται η στιγμή που κατά τύχη ανακαλύπτεις κάτι τόσο κραυγαλέα γνωστό, να δαγκώνεσαι και στη συνέχεια ανακουφισμένος να απευθύνεσαι στον εαυτό σου: “Πάλι καλά…αλλά ρε γαμώτο, είχε γράψει τέτοιο κομμάτι ο τάδε;”
Για τι πράγμα μιλάμε; Μα για διασκευές φυσικά και τα “original recordings”… Για covers αγγλιστί.
-Πώς θα χαρακτήριζες μια διασκευή; Ή πως θα χαρακτήριζες γενικά μια απόπειρα διασκευής;
-Εννοείς αν μου αρέσουν γενικά οι διασκευές ή το τι ωθεί έναν καλλιτέχνη να διασκευάσει έναν άλλο;
-E, κάτι τέτοιο…
-Τι να πω, εξαρτάται από το ποιος, τι και γιατί θα διασκευάσει. Να μιλήσουμε λοιπόν για έλλειψη έμπνευσης; Απόδοση φόρου τιμής σε μια μεγάλη μπάντα ή καλλιτέχνη; Επαναφορά στο προσκήνιο και επανατοποθέτηση στο μουσικό χάρτη; Νοσταλγία; Ανακύκλωση; Εξύψωση; Και φυσικά το κλισέ: “Πήρε το τραγούδι και το έκανε δικό του;”.
Προσωπικά δεν έχω καθόλου πρόβλημα με τις διασκευές, σε πάρα πολλές περιπτώσεις μάλιστα τις προτιμώ από τις αυθεντικές εκτελέσεις (βλ. “Of A Lifetime” με τους Crippled Black Phoenix και η στιγμή που ανακάλυψα πάνω σε κουβέντα ότι υπάρχουν και οι Journey…άνοιξε γη σε παρακαλώ!).
Υπάρχουν χαρακτηρισμοί, θετικοί ή και αρνητικοί όπως είδαμε, που συχνά χρησιμοποιούμε για να μιλήσουμε για ένα διασκευασμένο τραγούδι ή τον καλλιτέχνη/συγκρότημα που τόλμησε να το κάνει.
Πολλές οι περιπτώσεις που μείναμε με το στόμα ανοικτό, όταν ανακαλύψαμε τον πραγματικό δημιουργό ενός τραγουδιού που αγαπήσαμε. Άλλες τόσες οι περιπτώσεις που δεν θα συναντήσουμε παρεκκλίσεις από την αρχική δημιουργία και κάποιες που η απόσταση φαντάζει απλά έτη φωτός μακριά. Τραγούδια που «εκτελέστηκαν» κυριολεκτικά σε μια όχι και τόσο επιτυχημένη διασκευή και άλλα που εξυψώθηκαν, λατρεύτηκαν και αποτέλεσαν σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη που τα ερμήνευσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Παραδείγματα πάρα πολλά, ας κρατήσουμε όμως τα θετικά και τα καλά. Ποιος αλήθεια δεν λάτρεψε το "Piece of my Heart" που ερμήνευσε η τεράστια Janis Joplin (Erma Franklin το αυθεντικό) που μαζί με το "Kozmic Blues" χαρακτηρίζουν μια από τις ομορφότερες γυναικείες φωνές της Ροκ μουσικής. Το "Ghost of Tom Joad" με την αγριάδα των Rage Against The Machine (Bruce Springsteen το αυθεντικό), το "All Along the Watchtower" με έναν Hendrix στα καλύτερά του (Bob Dylan το αυθεντικό) και φυσικά τη διασκευή των διασκευών, το “Hurt” του Johnny Cash (Nine Inch Nails το αυθεντικό). Δεκάδες ακόμη τραγούδια θα μπορούσαν να αναφερθούν. Λίστες ολόκληρες.
Είναι λοιπόν οι διασκευές απλά μια ανακύκλωση του παρελθόντος; Μια κερδοφόρα (όχι απαραίτητα χρηματικά) στιγμή αναβίωσης; Κάποιο όροι συμβολαίου και εξαναγκασμοί μιας δισκογραφικής εταιρίας ή απλά η υπέρτατη καύλα του καλλιτέχνη που θέλησε να τραγουδήσει κάτι αγαπημένο του;
Θα δω την απολύτως θετική πλευρά του πράγματος. Για εμάς είναι η ευκαιρία που μας δίνεται να γνωρίσουμε (αν δεν τον ξέρουμε ήδη) τον καλλιτέχνη που έγραψε το κομμάτι και στην τελική, αν μας αρέσει, να ξεκινήσουμε, έστω και καθυστερημένα, να ψάχνουμε σε βάθος το έργο του.
"Blue Moon" is a classic popular song. It was written by Richard Rodgers and Lorenz Hart in 1934”. Αυτές τις γραμμές διαβάζω όσο στα ηχεία του λαπτοπ παίζει το “Blue Moon” από τους Last Drive και ήδη μπήκα στο τριπάκι να ψάξω το original, ένα original…με πάνω από 40 “other recordings”...
