ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ #01:
THE PIXIES
Με το παρόν ποστ, Το Υπόγειο αποκτάει τα δικά του Κτιριακά Θεμέλια - με άλλα λόγια καλωσορίζει με μεγάλη τιμή και απέραντη χαρά τον Κτίρια Τη Νύχτα στις σελίδες του. Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Κτίρια Τη Νύχτα είναι ένας Αθηναίος μουσικός, κατά τη γνώμη μου εξαιρετικός και απείρως ξεχωριστός. Δισκογραφεί από το 2007, οπότε και κυκλοφόρησε το self-released intrumental ντεμπούτο του "Κτίριο 707". Ακολουθεί το επίσης ορχηστρικό δαιδαλώδες "Loop Loop" to 2009 . To 2010, έρχεται το σκαλωματικό "ΩΕΜ Και Η Λαίμαργη Αγάπη / Οι Υποθέσεις Του Πέμπτου Κόσμου", το οποίο αν και τρίτο στη σειρά, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν debut, μιας και προυπήρχε ηχογραφημένο πριν από το Κτίριο 707. Ένα χρόνο αργότερα, Ο Κτίρια Τη Νύχτα μας δίνει το "Σημειώσεις Άλυτων Θεμάτων". Το 2013 κυκλοφορεί το εμβληματικό “Κενοί Χώροι” από την Inner Ear, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το καταπληκτικό single "Βελόνα/Μισό". Πέρσι (2015), μας άφησε άφωνους με το “Σαχτουρης” (check Τop-15 Εγχώρια Albums of 2015), στο οποίο βρίσκουμε 22 μελοποιημένα ποιήματα του ανυπέρβλητου Έλληνα υπερρεαλιστη ποιητή. Η στενή φιλία του με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη (a.k.a The Boy) γεννά το σχήμα Αγόρι Γιώργος και έναν self-titled (ψηφιακό) υπερδίσκο μέσα στην ίδια χρονιά (2015). Δεν ήταν ή πρώτη φορά που ο Κτίρια Τη Νύχτα συνεργάστηκε με άλλους μουσικούς: το 2011 μαζί με τους Betty Loop Loop κυκλοφόρησαν την "Κασέτα", ενώ το 2013 μαζί με την Kiko (ως Βίντεο Χέρι) κυκλοφόρησαν το πανέμορφο EP "AK", που περιλαμβάνει 4 διασκευές τραγουδιών του Άγγελου Κυρίου. Μέσα στο 2016 αναμένουμε (σαν τρελοί) και το 7ο προσωπικό του album, ονόματι "Συγκεκριμένα Διαμερίσματα".
Τα Κτιριακά Θεμέλια είναι υπερεμπνευσμένα κειμένα του Κτίρια Τη Νύχτα, τα οποία αναφέρονται στις μουσικές επιρροές του μουσικού, από την εφηβική του κιόλας ηλικία. Το προσωπικό και βιωματικό ύφος γραφής, δεμένο όμως με μία άκρως “επιστημονική” και μουσικοκεντρική προσέγγιση, καθιστά τα εν λόγω ‘πονήματα’ κανονικά αριστουργήματα, των όποιων έγινα ακαριαία φαν από την πρώτη κιόλας ανάγνωση. Το ότι κάθε εβδομάδα θα έχω την τιμή να ποστάρω αυτά τα κείμενα στο Υπόγειο με κάνει κάτι παραπάνω από ευτυχισμένο και περήφανο και θα ήθελα να ευχαριστήσω με όλη μου τη μουσική καρδιά τον Κτίρια Τη Νύχτα για τούτη την παραχώρηση και την εμπιστοσύνη του. Αυτά από μένα. Ακολουθεί μία περιγραφή του τι εστί Κτιριακά Θεμέλια από τον ίδιο, καθώς και το πρώτο Θεμέλιο, The Pixies...
Mike N.
ΠΕΡΙ ΚΤΙΡΙΑΚΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΝ
Όπως έχει πει ο Πολάνσκι "Καθετί που βιώνουμε επηρεάζει τη δουλειά μας, από το τι χρώμα ρούχα φοράμε μέχρι το τι φάγαμε μια συγκεκριμένη μέρα. Αυτό που δημιουργούμε είναι αποτέλεσμα πολλών επιπέδων από εμπειρίες, σημαντικές ή μη, που προκύπτει όμως όχι ως αυτόματη αντίδραση σε ένα γεγονός που μόλις βιώσαμε. Είμαστε αφελείς, αν πιστεύουμε ότι λειτουργούν έτσι τα πράγματα".
Το τι μας επηρεάζει είναι ένα ζήτημα αρκετά σύνθετο. Όσο όμως κι αν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτόν το μηχανισμό και να αναγνωρίσουμε τις επιρροές μας, καμιά φορά ακούς ένα παλιό τραγούδι και λες "αυτό το σημείο μάλλον τρύπωσε σε κάτι δικό μου".
Έτσι, στα «Κτιριακά Θεμέλια» υπάρχουν τραγούδια που, παράλληλα με τις υπόλοιπες αναφορές-εμπειρίες, εικάζω ότι κάπως μετατόπισαν προς μια κατεύθυνση αυτά που έχω γράψει. Τραγούδια που έβαλα κάτω και μελέτησα ή απλώς τα έλιωνα κάποτε στις ακροάσεις και τραγούδια που όταν τα πρωτάκουσα ήταν σαν να έστριβα στη γωνία, ας πούμε.
ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ #01 : The Pixies
Είναι μάλλον κοινότυπο να αναφέρει κανείς τους Pixies στις επιρροές του, δεδομένου ότι τα μισά ροκ γκρουπ της τελευταίας εικοσαετίας είτε οφείλουν την ύπαρξη τους, είτε έχουν επηρεαστεί άμεσα από αυτούς. Μπορείς με ασφάλεια να πεις ότι τα τραγούδια του Frank Black θα αποτελούν σημείο αναφοράς για πολλά χρόνια ακόμα και να μην ακούγεσαι υπερβολικός. Έχοντας ακούσει τόσο πολύ Pixies στην εφηβεία μου, νιώθω σαν να έχω εντοιχιστεί στα chord progressions τους και εύκολα θα κέρδιζα σε παιχνίδι τύπου "βρες την συγχορδία που λείπει απ' το νέο κομμάτι του Frank Black", διότι άπαξ και μπεις σε αυτή τη λογική, δέχεσαι τις μουσικές του σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα που υπάρχει.
Βέβαια, οι Pixies δεν ήταν μόνο οι συγχορδίες και οι στίχοι (των οποίων το γράψιμο ο Black θεωρούσε αγγαρεία), ήταν και το ότι υπήρχε ακρίβεια και οικονομία: Δεν ακούς ούτε μια παραπανίσια νότα του Joey, ούτε ένα αχρείαστο εφέ στην κιθάρα, ούτε ένα άσκοπο break beat, ούτε μια ανούσια σκάλα στο μπάσο της Kim. Είναι όλα εκεί, όσα και όπως χρειάζεται να είναι, έχοντας δημιουργήσει έναν συμπαγή πυρήνα, που σκάει σε κάθε ακρόαση. Τα multitrack αρχεία του Doolittle είναι απ' τα μεγαλύτερα σεμινάρια ροκ ενορχήστρωσης που μπορεί να ακούσει κάποιος.
Οι ηχογραφήσεις των άλμπουμ ακούγονται σαν απλές καταγραφές μιας καλά δεμένης και κατασταλαγμένης μπάντας. Και μάλλον έτσι ήταν. Εξάλλου, ο Frank Black είχε πει ότι όταν στα προβάδικα τα υπόλοιπα γκρουπ μαζεύονταν κυρίως για να πιούνε μπύρες, εκείνοι δούλευαν αδιάκοπα. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από αυτούς: Χρειάζεται να εργαστείς σκληρά, αν θες να έχεις αποτέλεσμα. Οι Pixies κάνανε ακριβώς αυτό. Ξέρανε καλά πόσο αρχιδάτα ήταν αυτά που γράφανε, γι' αυτό και δεν είχαν ανάγκη για καμία πόζα: Αν βάλεις στο mute ένα βίντεο από live τους, θα νομίσεις ότι πρόκειται για κολεγιακή cover band. Αλλά και με ήχο, εύκολα πείθεις κάποιον ότι ο τραγουδιστής επί σκηνής κάνει lip sync στη φωνή ενός κανονικού Frank Black, κρυμμένου στα παρασκήνια.
Κάθε φορά που τους ακούω live, θέλω να αφήσω στην άκρη όλα μου τα πετάλια, πλήκτρα, σαμπλερ κλπ και να φτιάξω μια μπάντα που να παίζει σαν κι αυτούς. Μπορεί και να το κάνω.
Στην περίπτωση των Pixies, δεν υπάρχει μόνο ένα "κτιριακό θεμέλιο". Αντιθέτως, θα άφηνα έξω μόλις 2-3 κομμάτια, που μου ακούγονται κάπως πιο μέτρια, απ' όλη τη δισκογραφία τους. Έστω όμως ότι για σήμερα είναι το Alec Eiffel.
