Λίγο Φωτεινό
Μουσικό Σκοτάδι
(Post-Winter Short Read)
Ας μιλήσουμε για καλλιτέχνες που δημιουργούν σκοτάδι, αλλά ταυτόχρονα σου φωνάζουν: «Διάολε, δεν είσαι μόνος σε αυτό το γαμημένο σκοτεινό δωμάτιο!».
Αυτή η ιδιαίτερη σχέση ορισμένων καλλιτεχνών με το κοινό. Πόσο μάλλον με το εγχώριο κοινό. Συναισθηματικοί γοτθικοί post-punkers, αγριεμένοι dark country καουμπόηδες και βασανισμένοι -από κάθε μορφή δοκιμασίας- folk rockers, βρίσκονται ψηλά στις προτιμήσεις μας και βαθιά στην καρδιά μας.
Έχουν αυτή τη μαγική φαρέτρα με βέλη-στίχους που δεν τελειώνουν ποτέ και τα οποία σε χαράζουν με κάθε είδους ανησυχία. Στη δερμάτινη θήκη στριμώχνονται τα πάντα. Ο έρωτας και η προδοσία, η ζωή και ο θάνατος, οι δολοφονίες και οι αναγεννήσεις, κάθε εθισμός, η θρησκεία, οι μεταθανάτιες αναλαμπές και κάθε μορφή ζοφερής λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής έκφρασης.
Έχουν αυτό το μαγικό κουτάκι στο οποίο κρύβονται εκατοντάδες «έξυπνα και εθιστικά» κιθαριστικά riffs. Οι πανέμορφες μελωδίες, συνοδεύονται από δεκάδες όργανα. Αυτές οι πανέμορφες μελωδίες που συνοδεύουν τόσο όμορφες όσο και άσχημες ιστορίες. Οι μπάντες ανοίγουν αυτό το κουτάκι κι αμέσως επικοινωνούνε με τον ακροατή. Ο ακροατής με τη σειρά του επικοινωνεί με το μαγικό. Ένας όμορφος μουσικός κύκλος.
Τα φωνητικά συνήθως σε παραπέμπουν σε κάποια θεατρική παράσταση που ανεβαίνει ίσως σε κάποιο σπήλαιο. Στην ατμόσφαιρα υπάρχει αγωνία, ρομαντισμός, μυθοπλασία, καπνός από τσιγάρο και η μυρωδιά του ουίσκι… βροντές ακούω!
