Πέντε Χρόνια Χωρίς
Το Νίκο Παπάζογλου:
Εσωτερική Διαδρομή (By Savra)
Την ερχόμενη Κυριακή, 17 Απριλίου, συμπληρώνονται πέντε χρόνια χωρίς έναν από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς και ερμηνευτές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, πέντε χρόνια χωρίς το Νίκο Παπάζογλου. Ήταν Κυριακή των Βαϊων του 2011, όταν ο Νικόλας μας άφηνε, σε ηλικία 63 ετών. Το Υπόγειο θα αποτίσει τον φόρο τιμής του στον υπέρτατο ήρωά του με μια σειρά από κείμενα αφιερωμένα στη μνήμη του και στο έργο του. Εδώ, το κείμενο του συντάκτη του Υπογείου Δημήτρη Νικολίτση.
Εσωτερική Διαδρομή
Γεννημένος το 1985 πρόλαβα οριακά να απολαύσω το μεγαλείο του Παπάζογλου ζωντανά. Για ο,τι πρόλαβα χρώσταω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου, οι οποίοι με έσερναν απο 7-8 χρονών σε συναυλίες του ανά την Αττική. Δε κατάφερνα ποτέ να ακούσω πάνω απο 10 τραγούδια, πάντα σε αυτό το σημείο ένωνα δυο καρεκλίτσες και κοιμόμουν. Μια φορά, την ώρα που τραγουδούσε είχαν ανέβει πάνω στη σκηνή δυο κοπέλες και χόρευαν, σε μια φάση η μία του πήρε το φουλάρι κι έφυγε. Ο τύπος είχε σταματήσει τη συναυλία για ένα δεκάλεπτο και έλεγε οτι αν δε το φέρουν πίσω, θα φύγει. Προφανώς, το ηρωικό κόκκινο φουλάρι επέστρεψε στην θέση του.
Στο λύκειο θυμάμαι τον ακούγα κρυφά απο τους φίλους μου, γιατι θεωρούνταν μπας κλας το “έντεχνο”. Αν με ρωτούσε κάποιος ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή μου σε συνάρτηση με τον Παπάζογλου δε θα μπορούσα να απάντησω. Ολόκληρη η παιδική μου ηλικία είναι ένα πάζλ από τραγούδια του. Αν κλείσω τα μάτια μου ακούγοντάς τον, θα δω τον πατέρα μου, τον παππού μου, τον θείο μου, την μάνα μου και όλους τους φίλους τους σε κάποιο γλέντι - σε κάθε γλέντι- να χορευούν αγκαλιασμένοι και χαρούμενοι.
Όταν επιτέλους μεγάλωσα, είχε μεγαλώσει και αυτός και δεν έκανε και τόσες συναυλίες, κατάφερα να τον δω 2-3 φορές , όμως δεν είδα ποτέ την καθιερωμένη συναυλία του στο Λυκαβηττό στην τελευταία πανσέληνο του Καλοκαιριού και κάπου στο 2007-2008 έπαιζε κάπου προς Πλάκα-Μοναστηράκι πήγα και ήταν sold out :( Απωθημένα...
Νιώθω λοιπόν την υποχρέωση να ευχαριστήσω τον Παπάζογλου που με τα τραγούδια του μελοποίησε την παιδική και εφηβική ηλικία μου, που ήταν ο πρώτος που με έκανε να ρωτήσω τον πατέρα μου την σημαίνει “λοξή” και τι “φάλαγγα” και που όταν η ψυχή μας μαύρισε και το κέφι έφυγε έγραψε αυτο το κομμάτι:
Υ.Γ. Μόλις ανέβασα το άρθρο με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου και μου θύμισε την εξής ιστορία: Καλοκαίρι 1994 έπαιζε ο Παπάζογλου στο Κατράκειο στη Νίκαια. Οι γονείς μου δούλευαν και θα πήγαινε ο αδερφός μου, αλλά δεν με άφηναν να πάω μαζί του. Κλάμα στο κλάμα, μου λέει η μάνα μου θα έρθω νωρίτερα να πάμε. Άργησε όμως, για αντίποινα απλά άναψα τα καλοριφέρ στο φούλ και την περίμενα...
