Το Τσιγάρο
To Be Or Not To Be?
Ένα από τα λίγα πράγματα που τελικά έχω μετανοιώσει στη ζωή μου είναι που κάπνισα... Το Δεκέμβριο του 1995, σε ηλικία 19 χρονών και έχοντας προσφάτως σταματήσει την ημιεπαγγελματική μου σχέση με το αγαπημένο μου ποδόσφαιρο, έκανα το πρώτο μου τσιγάρο. Σε μία κρεπερί και πίνοντας σανγκρία, μία πανέμορφη κοπέλα μου το πρόσφερε και όταν έκανα την πρώτη μου τζούρα και φύσηξα τον καπνό αναφώνησε "Πω, πω, κούκλος είσαι!". Αυτό ήταν. Αυτό και μία υπέροχη ζαλάδα, η οποία σκέφτηκα πως θα μου κάνει οικονομία από τα ποτά στα μπαρ. Δεν πήρα αμέσως δικό μου πακέτο. Έκανα τράκες από τους φίλους μου. Μια μέρα όμως που εισήλθα στο στέκι μας και όλα τα μέλη της παρέας -προφανώς συνεννοημένα από πριν- έκρυψαν και εξαφάνισαν για πλάκα τα πακέτα τους με το που με είδαν, βγήκα αμέσως ξανά έξω, πήγα στο κοντινότερο περίπτερο και αγόρασα το πρώτο μου πακέτο. Assos International. Έχουμε και μια αξιοπρέπεια κύριοι, τι μας περάσατε, παρασιτικούς τζαμπατζήδες;
Έκτοτε έχω αγοράσει αμέτρητα χιλιάδες πακέτα Assos International. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που έχω μετανοιώσει που καπνίζω. Έχω βαρεθεί να πηγαίνω στα περίπτερα 21 χρόνια τώρα, να βγάζω από το πορτοφόλι μου το εκάστοτε -συνεχώς αυξανόμενο ποσό- και να λέω "ένα Assos International" ή "ένα Davidoff Gold" (από το 2009 κι έπειτα). Και μετά να λέω "Ευχαριστώ" και να φεύγω... Τον έχω σιχαθεί το συγκεκριμένο διάλογο - μονόλογο για την ακρίβεια. Κι υστερα είναι και τα οικονομικό: Καπνίζω είκοσι χρόνια, πάει να πει 7.300 μέρες, άρα έχω κάνει περίπου 14.000 πακέτα τσιγάρα (2 πάρα κάτι ανά ημέρα), άρα -κοστολογώντας κάθε πακέτο στα 3 ευρώ μέσο όρο- έχω δώσει περίπου 42.000 (!) ευρώ σε τσιγάρα. Αν τα βαζα στην άκρη όλα αυτά τα χρόνια, τώρα θα είχα ένα υπερκομπόδεμα απ’το πουθενά. Είναι βέβαια και κείνο το ανέκδοτο που λέει το εξής:
- Καπνίζεις φίλε;
-Ναι.
-Πόσα πακέτα τη μέρα;
-Τρία.
-Πόσα χρόνια καπνίζεις;
- Είκοσι δύο.
- Μάλιστα. Βλέπεις πόσο κορόιδο εισαι; Τρία πακέτα την ημέρα, επί 22 χρόνια, έπι 4 ευρώ το καθένα, μας κάνουν 93.360 ευρώ! Φεράρι θα είχες φίλε αν δεν κάπνιζες! Και μετά σου φταίει η οικονομική κρίση και η τρόικα...
-Εσύ καπνίζεις;
-Όχι, τι σου λέω τόση ώρα;
-Δεν βλέπω καμιά Φεράρι τριγύρω όμως...
Είναι και αυτή μια άποψη... Όπως και να χει, είναι πολλά τα λεφτά.
Το άλλο που μου τη σπάει με το τσιγάρο, είναι το πόσο αδύναμος και εξαρτημένος νιώθω απέναντί του. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, αν δεν καπνίσω 2-3 ώρες δεν μπορώ καν να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο. Μου μιλάνε και δεν καταλαβαίνω τι μου λένε. Πάω να μιλήσω και μπερδεύω τα λόγια μου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα και σε τίποτα, με πιάνει μια ανεξέλεγκτη νευρικότητα και αμηχανία, τα οποία σιγά-σιγά μετατρέπονται σε θυμό και απελπισία. Είναι δυνατόν να νιώθω όλο αυτό τον...ζόφο, επειδή μου λείπει ένα ρολό χαρτί με καπνό; Ναι, είναι, αλλά αυτό δεν μ’αρέσει καθόλου. Και είναι και η λέξη υγεία. Δεν είμαι από αυτούς που συνδέουν το κάπνισμα με τον καρκίνο, αλλά συνδέω το τσιγάρο με την αργή και αποδεδειγμένη καταστροφή ζωτικότατων οργάνων του σώματος και συνεπώς με τη μείωση της διάρκειας της ζωής. Και μ’ενοχλεί να φοβάμαι πια να τρέξω, να παίξω μπάλα ή να ανεβαίνω δέκα σκάλες και να νιώθω πως ανέβηκα στον Όλυμπο.
Τέλος, έχω και μια απορία: Γιατί καπνίζουν οι άνθρωποι;
Αυτοί πάνω-κάτω οι είναι οι λόγοι που έχω μετανοιώσει που κάπνισα εξαρχής. Κι είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου -τους τελευταίους 5-6 μήνες συμβαίνει αυτό- που σκέφτομαι και επεξεργάζομαι στο μυαλό μου να το κόψω. Μέχρι πρότινος έλεγα πως μ’αρέσει, ό,τι έγινε έγινε, θα καπνίζω όσο με παίρνει και βλέπουμε. Εδώ που τα λέμε, είναι 5-6 τσιγάρα από τα 30-40 της ημέρας που αξίζουν τον κόπο... Το ιδανικό θα ήταν να το μειώσω, αλλά δεν με βλέπω. Μάλλον μόνο...μαχαίρι γίνεται η δουλειά.
Στην εσωτερική ζύμωση ως και σύγκρουση που συμβαίνει μέσα μου τον τελευταίο καιρό, το μυαλό μου τριβελίζουν τα παρακάτω τραγούδια:
Smoking Songs (Το Διαολάκι Mέσα μου)
Τσιγαράκι μου στριφτό - Σωκράτης Μάλαμας (από των δίσκο των Χαϊνηδων Ο Γητευτής Και Το Δρακοδόντι - 2005).
Αν μπλέξεις με το Μάλαμα θα καπνίζεις (και θα πίνεις) μέχρι την ύστατη ώρα...
Τσιγάρο Ατέλειωτο - Σωκράτης Μάλαμας (από το δίσκο Κύκλος - 1993)
Ξανά: Αν μπλέξεις με το Μάλαμα θα καπνίζεις (και θα πίνεις) μέχρι την ύστατη ώρα...
Καλημέρα - Νίκος Παπάζογλου (από το δίσκο Μέσω Νεφών - 1986)
Η Καλημέρα του Νικόλα εν έτει 1986 ήταν η επιτομή του καπνιστή, με την προσθήκη μάλιστα του καλύτερου και του πιστότερου ρουφιάνου του τσιγάρου, τον καφέ: "Μόλις ξυπνήσω το πρωί τα βλέπω όλα μαύρα, θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα...". Όσα λέει αυτό το δίστιχο είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που ακόμα δεν έχω καν τολμήσει να κόψω το κάπνισμα. Κι όσο το ακούω τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές το κομμάτι, μάλλον δεν θα το κόψω ποτέ...
Πρωινό Τσιγάρο - Νότη Μαυρουδή (Χορωδία, από το δίσκο Στην Όχθη Της Καρδιάς Μου - 1984)
Μουσική Νότη Μαυρουδή και στίχοι Άλκη Αλκαίου, σ’ενα αριστούργημα γραμμένο για τον Μάνο Λοϊζο. ‘Κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο...’. Το απόλυτο τσιγάρο, το τσιγάρο που σου δίνει κουράγιο και σου κρατάει παρέα. Το τσιγάρο της απώλειας και της θλίψης.
Cigarette Smoke - Arctic Monkeys (από το EP Beneath The Broadwalk - 2004)
Στιχουργικά (και όχι μόνο) συμβαίνει ένας χαμός στο κομμάτι γενικώς, αλλά η εικόνα με τον brit-noir μαφιοζοτυπά να χαζεύει τις strippers με καπνό από τσιγάρα στα μάτια του δεν ξεπερνιέται...
Cigarettes And Alcohol - Oasis (από το δίσκο Definitely Maybe - 1994)
Ο Νικόλας ο Παπάζογλου μίλησε για το συνδυασμό τσιγάρο-καφέ, οι Oasis έγραψαν για την άλλη υπέρτατη απόλαυση, αυτή του τσιγάρου με του ποτού. Δεν ξέρω αν κάποιος που έχει υπάρξει καπνιστής μπορεί να ευχαριστηθεί ξανά στη ζωή του ένα ποτήρι ουίσκι όντας μη καπνιστής.
Smoke! Smoke! Smoke! (That Cigarette) - Tex Williams (Non Album - 1947)
Smoke smoke smoke that cigarette
Puff puff puff
And if you smoke yourself to death
Tell St Peter at the Golden Gate
That you hate to make him wait
But you just gotta have another cigarette
Τα σχόλια είναι περιττά - καπνιστικό μανιφέστο εν έτει 1947.
Anti-Smoking Songs (To Αγγελάκι Μέσα Μου)
Τα Τσιγάρα - Ορφέας Περίδης (από το δίσκο Αχ Ψυχή Μου Φαντασμένη - 1993)
Αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα smoking song, περιγράφοντας με περισσή έμπνευση την ιεροτελεστία του να καπνίζεις ένα τσιγάρο, καταλήγει με τον υπερστίχο - ερώτηση: "Μα ποιος μου βαλε στο χέρι το τσιγάρο που κρατώ;" κι έτσι περνάει στη σφαίρα των καλύτερων αντικαπνιστικών τραγουδιών ever.
Τα Τσιγάρα, τα Ποτά και τα Ξενύχτια - Χρήστος Κυριαζής (από το δίσκο Μου Θυμίζεις Τη Μάνα Μου - 1992)
Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια... Όχι δεν θέλω να κλείσω το σπίτι μου. Το κόβω.
Το Τσιγάρο Ή Εγώ - Νίκος Καρβέλας (από το δίσκο Όλα Ή Τίποτα - 1987)
Έχω διαβάσει πως ο Νίκος Καρβέλας, λόγω ενός προβλήματος υγείας που του είχε διαγνωσθεί από την παιδική κιόλας ηλικία, δεν έχει καπνίσει ποτέ, ούτε έχει πιει ποτέ αλκοόλ (για τα ναρκωτικά που οι φήμες έλεγαν πως του δίνει και καταλαβαίνει, ουτε λόγος...). Από την άλλη, η σύντροφός του στα 80’s, η Αννούλα η Βίσση, καπνίζει σαν φουγάρο. Γι’αυτήν ο Καρβέλας είχε γράψει αυτό το τρυφερό εκβιαστικό και ολίγον τι καταπιεστικό τραγουδάκι.
Cigarette Duet - Princess Chelsea feat. Jonathan Bree (από το δίσκο Lil'Golden Book, 2011)
To αγόρι γκρινιάζει, το κορίτσι του λέει πως το ελέγχει, το αγόρι συνεχίζει με ιατρικότατα μα τρυφερά επιχειρήματα ("It's just a cigarette and it harms your pretty lungs"), το κορίτσι ανταπαντάει ("Well it's only twice a week so there's not much of a chance") και το debate πάει λέγοντας για περίπου 4μιση λεπτά. Αν ο Jonathan Bree είχε γνωρίσει το Νίκο Καρβέλα θα ειχαν γίνει κολλητοί εν μία νυκτί, ενώ αν η Chelsea Nikkel είχε συναντηθεί με την Αννα Βίσση, θα κάπνιζαν μέχρι το τέλος του κόσμου...
