1000Mods
Λάμπρος
Γερολυμάτος
Ήθελα καιρό να επικοινωνήσω με τους 1000mods, αλλά όλο το άφηνα, σκεφτόμουν ¨αυτοί γυρίζουν όλη την Ευρώπη, σε μένα θα απαντάνε;". Μέχρι την ημέρα που εκεί που πίνω τον καφέ μου και κουβεντιάζω για τα μελλοντικά σχέδια του Υπογείου με τον φίλο-μέλος του Υπογείου Θωμά, μου λέει: "να μιλήσω με 1000mods μήπως κανονίσουμε συνέντευξη;" Οκ του λέω. Ένα μήνα μετά συναντώ τον Θωμά στα Εξάρχεια για να πιούμε ακόμα ένα καφέ, αυτή την φορά παρέα με τους mods, συγκεκριμένα με τον Λάμπρο (drummer), δεν τον ήξερα προσωπικά, τώρα πια πάω άνετα για άλλους 10 καφέδες μαζί του... Τα αποτελέσματα της συζήτησης θα τα δείτε παρακάτω...
Το Υπόγειο: Πριν ένα μήνα γυρίσατε από την περιοδεία σας στην Ευρώπη. Τι εντυπώσεις σας άφησε;
Λάμπρος: Ήταν περίπου 35 μέρες, παίξαμε 30 live. Κυρίως κεντρική Ευρώπη. Κατά βάση ήταν περιοδεία με άλλες δυο μπάντες, τους Monkey3 και τους Moaning Cities. Παίξαμε σε φεστιβάλ, όπως το Desert fest, στην Ελλάδα και στην Αμβέρσα, Up in Smoke και Keep it Low. Κάθε Σαββατοκύριακο ήμασταν σε φεστιβάλ. Η αποδοχή ήταν η καλύτερη που έχουμε πάρει μέχρι τώρα από άποψη κόσμου.
Το Υπόγειο: Καλύτερη και από Ελλάδα;
Λάμπρος: Για Ευρώπη εννοώ, ήταν το 5ο tour και ήταν το μεγαλύτερο αναφορικά με τον κόσμο. Ακόμα και όταν παίζαμε μόνοι οι συναυλίες ήταν sold-out. Ειδικά στην Ανατολική Ευρώπη. Δηλαδή ο κόσμος είχε ακούσει ήδη τον δίσκο, που είχε βγεί πριν 5 μέρες. Ήταν το πιο δυνατό tour που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Ήδη κανονίζουμε τέλος Μάρτη να φύγουμε για άλλο ένα tour, αυτή τη φορά θα είμαστε headliners.
Το Υπόγειο: Πάλι κεντρική Ευρώπη;
Λάμπρος: Τώρα θα φτάσουμε μέχρι Πορτογαλία. Θα πάμε και στο Desert Fest του Λονδίνου. Θα είναι μεγαλύτερη η περιοδεία αυτή την φορά, 6-7 εβδομάδες.
Το Υπόγειο: Το 2018 σας βλέπω για Αμερική.
Λάμπρος: Θα θέλαμε μέσα στο 2017 αλλά δε το βλέπουμε, οπότε ελπίζουμε μέσα στο 2018. Αμερική θεωρώ πιο εφικτό να ξεκινήσουμε από την Νότια και μετά βλέπουμε για τη Βόρεια.
Το Υπόγειο: Στην περιοδεία είχατε πάει με το βανάκι σας η όχι; Ρωτάω γιατί μου φαίνεται περίεργο.
Λάμπρος: Ναι, δεν γίνεται αλλιώς. Περιοδεία με βαν. Δεν έχει νόημα αλλιώς, γιατί παίζεις κάθε μέρα σε πόλεις που απέχουν μεταξύ τους 300-400km. Τι θα κάνεις θα πηγαίνεις αεροπορικώς; Το πιο extreme που κάναμε κατά την διάρκεια της περιοδείας ήταν ότι παίξαμε σε ένα live Γερμανία, δεν κοιμηθήκαμε, οδηγήσαμε, πήραμε το αεροπλάνο, ήρθαμε Αθήνα παίξαμε ένα live, κοιμηθήκαμε πήραμε αεροπλάνο και παίξαμε καπάκια Βερολίνο.
Το Υπόγειο: Το πρώτο album λεγόταν “SuperVanVacation” τιμής ένεκεν ή έτυχε;
Λάμπρος: Έτυχε, δεν είχαμε βαν τότε. Το βαν το πήραμε πριν 3 χρόνια. Το κουβεντιάζαμε, ξέραμε ότι έτσι γίνεται το πράγμα αλλά τότε ήμασταν σε άλλη φάση και είχαμε προτεραιότητα τον δίσκο. Ακούγαμε πολύ Blue Cheer και Summertime Blues και το όλο καλοκαιρινό κλίμα βγήκε στο "Super Van Vacation."
Το Υπόγειο: Έχετε κάνει πολλά live σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τι συγκρίσεις μπορείτε να κάνετε όσον αφορά την οργάνωση, τις αμοιβές και το κοινό.
Λάμπρος: Το κοινό της Ελλάδας είναι άπιαστο. Δηλαδή οι μόνες χώρες που μπορεί να συγκριθούν είναι οι ανατολικές,κυρίως, π.χ. η Βουλγαρία και η Πολωνία και ίσως η Ισπανία και η Πορτογαλία . Είναι τόσο θερμό κοινό! Και πάνε σε μια συναυλία όντως για να παρτάρουν, είναι τρόπος διασκέδασης γι’ αυτούς. Στην κεντρική Ευρωπή είναι πιο χαλαρό το κοινό, πιο κρύο. Βέβαια υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό, μπορούν να δουν 3-4 stoner live την εβδομαδά οπότε δε πάει στην συναυλιά λέγοντας « Πάω να τα σπάσω». Όμως από την άλλη στηρίζουν το merch σε ακραίο βαθμό.
Το Υπόγειο: Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον παράγοντα merch. Πουλάει στην Ελλάδα;
Λάμπρος: Πιο πολύ στην Ελλάδα πουλάει το Τ-Shirt, ενώ στην Γερμανία πουλάει το βινύλιο. Δηλαδή ο άλλος θα έρθει και έχει υπολογίσει στο budget του και δυο βινύλια. Το θεωρεί δεδομένο, δυο μπύρες-εισιτήριο-βινύλιο.Παρόλ' αυτά την ένταση του κοινού σε Ελλάδα, Πορτογαλία κλπ δεν την φτάνουν!
Το Υπόγειο: Τα μεσογειακά ταμπεραμέντα δηλαδή. (γέλια)
Λάμπρος: Ναι...
Το Υπόγειο: Σαν οργάνωση; Σίγουρα στο εξωτερικό είναι καλύτερα.
Λάμπρος: Όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Στην Ελλάδα έχουν ανέβει πολύ τόσο η ποιότητα όσο και οι διοργανωτές. Σε αυτό που υστερούμε σε μεγάλο βαθμό είναι οι εγκαταστάσεις. Πας π.χ. σε Ολλανδία- Γερμανία και βλέπεις venue που δεν μπορείς να τα διανοηθείς. Τα καλύτερα venue είναι στην Ολλανδία και είναι απίστευτα επαγγελματικά. Εκεί που θα παρκάρεις το βαν θα έχει ακριβώς δίπλα ασανσέρ που θα σε πάει κατευθείαν στο stage, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Είδαμε ακραία πράγματα, και να φανταστείς τα περισσότερα είναι του δήμου ή κέντρα νεότητος, τα οποία μπορείς να τα βρεις μέχρι και σε μικρά χωριά στην Ολλανδία και θα μπορούσε να τα ζηλεύει το Gagarin.
To Υπόγειο: Το 3ο άλμπουμ σας διανύει τον 3ο μήνα κυκλοφορίας. Είστε ευχαριστημένοι από το feedback που παίρνετε, από τις πωλήσεις και το κοινό;
Λάμπρος: Πάει σε όλους τους τομείς καλύτερα απ’ ό,τι περιμέναμε. Το είχαμε πιστέψει σαν άλμπουμ. Βέβαια μας βγήκε το λάδι για να το γράψουμε και να το τελειώσουμε, λιώσαμε αρκετούς μήνες, και ο τίτλος ”Repeated ExposureTo…” οφείλεται εν μέρει και σε αυτό. Δεν αντέχαν τα αυτιά μας άλλο. Από πωλήσεις έχει πάει πάρα πολύ καλά, ήδη το βινύλιο εξαντλείται καθώς και οι πρώτες κόπιες του cd.
Το Υπόγειο: Πολύ καλό αυτό, γιατί ειδικά στην Ελλάδα νομίζω ότι αυτό είναι δύσκολο.
Λάμπρος: Ναι εννοείται, έχει φύγει και πολύ στο εξωτερικό και τώρα λόγω εποχής έχει μπει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Ειλικρινά δε το περιμέναμε. Γι’ αυτό πάμε ξανά σε headline περιοδεία, επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση και θέλουμε να έχουμε μεγάλα set να παίζουμε αρκετά κομμάτια.
Το Υπόγειο: Ξέρω ότι έχετε την δική σας δισκογραφική εταιρεία. Αυτό το είχατε αποφασίσει εξαρχής ή το αποφασίσατε λόγω κάποιας απογοήτευσης από τις υπάρχουσες δισκογραφικές εταιρείες, και πώς μπορούν -ίσως- να σας κατευθύνουν προς κάτι που δε θα θέλατε να κάνετε;
Λάμπρος: Όχι δεν είναι λόγω κάποιας απογοήτευσης, τα πρώτα ep τα είχαμε βγάλει μόνοι μας. Όταν ήρθε η ώρα του δίσκου μιλήσαμε με μια Γερμανική και μια ελληνική εταιρεία για το cd. Μείναμε ευχαριστημένοι και με τους δύο. Ειδικά με τους Γερμανούς, γιατί έκαναν πολύ ωραίες εκδόσεις, δεν τους ενδιέφερε καθόλου το κόστος και το μόνο που ήθελαν ήταν να βγει κάτι πολύ καλό. Επιπλέον, βοήθησε που ήταν γερμανικό το label γιατί είχε ήδη κοινό για να ακουστούμε παραπάνω και στο “Vultures” συνεργαστήκαμε με την Labrecords για το βινύλιο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που βγάλαμε το cd μόνοι μας. Δεν είχε νόημα να ψάξουμε άλλο label. Τότε είδαμε αυτό που πάντα ξέραμε, ότι αν δεν πας σε ένα πολύ μεγάλο label, ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο, που θα σου κάνει το promotion και θα σε βάλει στα περιοδικά και σε φεστιβάλ, τότε, αν έχεις τα λεφτά να βγάλεις το cd μόνος σου, είναι η καλύτερη λύση. Εμείς πλέον μπορούμε να υποστηρίξουμε το όλο εγχείρημα και να βγάζουμε τους δίσκους μόνοι μας. Έχουμε διανομή για τα βινύλια και τα CD και η digital μορφή δουλευει μια χαρά (bandcamp κλπ.).Βέβαια η όλη διαδικασία μας απασχολεί αρκετό χρόνο αλλά αξίζει τον κόπο.
Το Υπόγειο: Χαρακτηρίζετε την μουσική σας “Stoner” ή δεν σας αρέσει ο τίτλος; Ρωτάω γιατί κάποιοι ενοχλούνται με τις ταμπέλες.
Λάμπρος: Δεν μας ενοχλεί τίποτα. Για να συνεννοούμαστε, ας το λέμε έτσι...
Το Υπόγειο: Εγώ θα χαρακτήριζα το πρώτο cd ξεκάθαρα “stoner “ και το δεύτερο πάει αρκετά προς αυτούς τους ήχους. Αντίθετα, στον τρίτο δίσκο νιώθω ότι αλλάξατε λίγο το στυλ σας και πήγατε λίγο προς το heavy rock. Σαν εξέλιξη βέβαια μου αρέσει, γιατί υπάρχουν και group που αλλάζουν λίγο τον ήχο τους και το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό.
Λάμπρος: Μέχρι τώρα, όπως έχουμε πορευθεί, ήμασταν full αυθόρμητοι. Δεν έχουμε πει ποτέ, όταν παίζουμε κάτι, ότι «Ώπα, δεν ταιριάζει στο στυλ μας, να το βγάλουμε.»Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε -δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό (γέλια). Ο ήχος άλλαξε λίγο, δεν γινόταν αλλιώς από τη στιγμή που αλλάζουμε και σαν άτομα. Επιπλέον είναι και οι συνθήκες που σε κάνουν να αλλάζεις. Το πρώτο cd γράφτηκε με κομμάτια που παίζαμε χρόνια, και το ηχογραφήσαμε σε ένα εξοχικό δίπλα στην θάλασσα, με έναν παραγωγό. Ήταν όντως «Super Van Vacation». Ενώ τώρα δεν είναι έτσι. Μας αρέσει να εξελισσόμαστε και να διευρύνουμε το μυαλό μας. Αλλά δε παίξαμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Τα βασικά στοιχεία μας είναι εδώ. Απλά έχει λίγο λιγότερη ψυχεδέλεια σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ. Από την άλλη το 3ο άλμπουμ μοιάζει περισσότερο με το 1ο παρά με το 2ο. Tο δεύτερο άλμπουμ καραήταν straight.
Το Υπόγειο: Η σκηνή του “Stoner” έχει ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχει πολλά δυνατά ονόματα. Είστε εσείς , οι Planet Of Zeus, οι Nightstalker και πολλοί άλλοι. Σκέφτεστε ότι το hype μπορεί να γίνει τόσο μεγάλο και κάποια στιγμή να σκάσει απότομα, όπως συνέβη με τη ροκ σκηνή στα 90s, η οποία τότε είχε γνωρίσει τρομερή άνθηση αλλά κάπως ξαφνικά χάθηκαν σχεδόν όλοι από το προσκήνιο;
Λάμπρος: Εννοείται ότι έχει ανέβει πάρα πολύ η σκηνή στην Ελλάδα. Μας ζηλεύουν για να στο πω και έτσι. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στην δική μας σκηνή είναι ότι φτιάχτηκε σιγά-σιγά. Δεν έγινε αυτό το μπαμ από τη μια μέρα στην άλλη. Γι’ αυτό το θέμα έχουμε μια ιστορία με τους planet που τη λέμε πάντα. Παίζαμε μαζί στο AfterDark πριν πολλά χρόνια και είχαμε κάνει sold-out, 120 εισιτήρια, και λέγαμε γαμώ . Θεωρώ ότι η σκηνή έχει στηθεί σε γερά θεμέλια. Αυτό που βλέπω και νιώθω σίγουρος ότι δεν θα ξεφουσκώσει εύκολα η σκηνή είναι ότι δημιουργούνται συνέχεια μπάντες και η πιτσιρικαρία (16-22 ετών) που έρχεται στα live κάνει κάτι που η δική μας γενιά δεν έκανε εύκολα, ξεκινάει μπάντες. Η δική μας γενιά έβγαινε στα club, δεν πήγαινε σε συναυλίες. Τώρα υπάρχει κόσμος που αντί να πάει για ποτό θα πάει σε ένα live, μπορεί αυτό στην Γερμανία να είναι αυτονόητο αλλά στην Ελλάδα δεν ήταν έτσι.
Το Υπόγειο: Και εγώ στους φίλους μου λέω ‘έλα, δεν τους ξέρεις αλλά θα τους μάθεις, είναι ωραίοι και τελοσπάντων είναι καλύτερο από το να κάτσεις σπίτι ή να πας για ένα ποτό’.
Λάμπρος: Υπάρχουν άτομα που ξέρουν τους planet και εμάς αλλά δεν ξέρουν τους Clutch και τους Kyuss. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι τόσο νέα η φάση, έχει γίνει τόσο καλή η ελληνική σκηνή που ο καθένας σου λέει ‘δες αυτους και δες εκείνους, είναι πολύ καλοί’. Βέβαια έχει παίξει μεγάλο ρόλο το internet, κάτι που δεν υπήρχε στην σκηνή των 90s, που λέγαμε και πριν. Τότε μάθαινες κάτι μόνο στόμα με στόμα και σε συγκεκριμένες περιοχές, π.χ. Εξάρχεια. Τώρα έχει γίνει πιο massive η φάση. Σίγουρα όλες οι μόδες κάποια στιγμή φθίνουν, αλλά πιστεύω ότι δε θα είναι τόσο μεγάλη η διαφορά όταν σταματήσει η σκηνή μας να είναι στην μόδα. Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε, από κάτω έβλεπες ηλικίες απο 20 εώς 30, τους συνομήλικους μας δηλαδή. Ενώ αν έρθεις τώρα, θα δεις τεράστια γκάμα στις ηλικίες, από 18 έως 50. Επίσης στα χρόνια που παίζουμε έχουν γίνει ξεσκαρταρίσματα και θα γίνουν και άλλα. Το 2005 υπήρχαν 30 μπάντες που έπαιζαν κάθε Πέμπτη στο Αν. Από heavy rock, grunge μέχρι doom. Τότε έγινε ένα ξεσκαρτάρισμα, και το 2011 έγινε το ίδιο. Επιπλέον βγαίνουν πάρα πολλές ποιοτικές μπάντες και η προσφορά είναι υπερβολική, εγώ για αύριο ξέρω 3-4 live που με ψήνουν να πάω και πρέπει να διαλέξω...
Το Υπόγειο: Όταν ξεκινούσατε την μπάντα είχατε σκεφτεί τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει η επιτυχία σας; Δηλαδή ότι απο το Χιλιομόδι θα σαρώσετε την Αθήνα και μετά το εξωτερικό;
Λάμπρος: Ούτε καν. Βέβαια εμείς κάναμε το αντίθετο. Πηγαίναμε σχετικά καλά στην Ελλάδα αλλά κυνηγήσαμε από πολύ νωρίς το εξωτερικό. Ήδη από το 2011 κλείσαμε το πρώτο ευρωπαϊκό tour την πρώτη μέρα που βγήκε ο δίσκος.
Το Υπόγειο: Θεωρώ πιο εύκολο να πας καλά στο εξωτερικό, αν είσαι καλός, από την άποψη ότι έχει πολύ μεγαλύτερο κοινό.
Λάμπρος: Είναι πολύ μεγαλύτερο το κοινό και εμείς, εντελώς ρομαντικά, όταν πρωτοξεκινήσαμε την μπάντα, στέλναμε έξω για κριτικές τα πάντα, demo, 7-inch, τα πάντα. Έτσι, γιατί μας άρεσε να φτάσουν τα κομμάτια μας σε κόσμο που μπορεί να ενδιαφέρεται.
Το Υπόγειο: Μελλοντικά σχέδια; Πέραν του tour που ξεκινάτε τον Μάρτη.
Λάμπρος: Αυτό το έχω πει και παλαιότερα και ισχύει μέχρι σήμερα, κοιτάμε μόνο βραχυπρόθεσμα. Ποτέ δε κάνουμε μακροπρόθεσμο πλάνο. Τώρα στην Ελλάδα μας έχουν μείνει τα μεγάλα live: Bόλος, Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Θα πάμε Κύπρο και θέλουμε να κάνουμε πολλά live στην επαρχία της Ελλάδας, γιατί υπάρχουν πολλές πόλεις που δεν έχουμε πάει και νομίζω πρέπει να τιμάμε τους Fans μας. Δε θέλουμε να τραβιούνται 200 χιλιόμετρα για να μας δουν. Μετά είναι η μεγάλη Ευρωπαϊκή περιοδεία. Τέλος για καλοκαίρι έχουμε κλείσει σε κάποια φεστιβάλ, τόσο Ελλάδα όσο και Ευρώπη, και θα κλείσουμε και άλλα.
Το Υπόγειο: Τελευταίο live για την παρουσίαση του δίσκου είναι στην Αθήνα. Grand Finale ή κάτι άλλο;
Λάμπρος: Οχι, γιατί μετά έχουμε και άλλα live. To βάλαμε αργότερα γιατί είχαμε παίξει σχετικά πρόσφατα στο Desert Fest και δεν θέλουμε να γίνουμε μαϊντανοί. Επίσης επειδή έχει ανέβει πολύ η σκηνή, μέσα στο 2016 υπήρχαν πάρα πολλά λάιβ από συγκροτήματα που γουστάρουμε ( Planet Of Zeus, Nightstalker, κλπ.) και δεν θέλουμε να συμπίπτουμε ούτε να αναγκάζουμε έναν άνθρωπο που είναι η τρόπος διασκέδασής του και θέλει να δει και τους τρείς να πρέπει τελικά να διαλέξει.
Το Υπόγειο: Αν είχατε την δυνατότητα να συνεργαστείτε με οποιοδήποτε καλλιτέχνη Έλληνα, ξένο νεκρό η ζωντανό ποιόν θα επιλέγατε;
Λάμπρος: Να πω δυο τρείς εναλλακτικές; Αρχικά, για να παίξουμε live και να περάσουμε μια μέρα μαζί θα διαλέγαμε Black Sabbath,εύκολα, δε χρειάζεται καν να ρωτήσω τους υπόλοιπους. Νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη επιρροή μας, από όταν τους πρωτακούσαμε στο δημοτικό. Ήταν το συγκρότημα που μας έμαθε αυτό το είδος ήχου. Αν τώρα πούμε να πάμε σε ένα studio με κάποιον και να πειραματιστούμε, εγώ θα ήθελα κάτι απο την kraut σκηνή,τους neu!. Μια τέτοια μπάντα, που θεωρώ ότι ήταν πρωτοπόρα για την εποχή της. Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Ήταν εκτός Αγγλίας, ήταν Γερμανοί. Ήταν και οι συνθήκες περίεργες και τα άτομα περίεργα σαν καλλιτέχνες. Γενικά είμαστε πολύ fans της kraut σκηνής. Αν διάλεγα κάποιον για να παρτάρουμε, θα έλεγα τον Lemmy ή τον Hendrix, σε φάση βγαίνεις έξω και δε ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις.
Το Υπόγειο: Τι άλλα ακούσματα έχεις/έχετε γενικά και τι επιρροές;
Λάμπρος: Θα μιλήσω για μένα, πέρασα μια φάση πριν ένα χρόνο, που δεν άκουγα τίποτα, είχα ψιλοτερματίσει. Τέλος του 2014 με 2015 έχασα πολλά πράγματα. Άκουσα 2-3 άλμπουμ, τα έλιωσα. Όπως το "Lightning At The Door" από τους All Them Witches. Εντάξει, είμαι υπερβολικός, άκουσα και άλλα, αλλά καταλαβαίνεις πώς το λέω. Τώρα τελευταία ακούω δίσκους που θεωρώ πολύ σημαντικούς για τη μουσική και μέχρι σήμερα δεν είχα δώσει σημασία. Αυτό τον καιρό ακούω Tool. Είχα ακούσει και παλιότερα φυσικά, αλλά τώρα δίνω βάση στη λεπτομέρεια. Ακούω και το καινούριο των Metallica. Μου άρεσε πολύ και δεν το έχω ακούσει ακόμα όσο θα ήθελα. Έχει να δώσει κι άλλα, και σε σχέση με τα δυο προηγούμενα το βρίσκω πολύ μπροστά. Δύσκολη η απάντηση όσον αφορά τα μουσικά ακούσματα. Εϊμαι κάπως "κλειστόμυαλος" και ασχολούμαι κυρίως με τον ήχο μας. Βέβαια, ακούω πολύ ελληνική σκηνή,στο ευρύτερο ροκ φάσμα, δηλαδή μόλις βγει ένας δίσκος, και θα τον ακούσω και θα τον αγοράσω. Για το εξωτερικό, σχετικά με τη σκηνή μας δεν άκουσα κάτι που να με τρελάνει. Από μουσικές επιρροές, φυσικά Black Sabbath, QOTSA, Kyuss και πολύ grunge.Ειδικά για τους Kyuss είχα φάει τρελό σκάλωμα στο λύκειο. Πήγαινα μια μέρα να αγοράσω τον δίσκο των Pantera, το «Cowboys From Hell», και μου λέει ένας φίλος «πάρε και το ‘Blues For The Red Sun’ των Kyuss», και έπαθα σοκ. Σκέψου, ήταν τόσο φοβερό αυτό που ένιωσα, που μέχρι και σήμερα δεν έχω ξαναβάλει τον δίσκο των Pantera.
To Υπόγειο: Τελευταία ερώτηση, Λάμπρο, αγαπημένοι ντράμερ;
Λάμπρος: Είναι άπειροι. Σίγουρα λατρεύω τον John Bonham από Led Zeppelin και τον Bill Ward από Black Sabbath, και από το σήμερα μου αρέσει πάρα πολύ ο Ilan Rubin απο τους Nine Inch Nails. Ο τύπος είναι στην ηλικία μας και παίζει τύμπανα 70s αλλά με μία μοντέρνα προσέγγιση του σήμερα.
Το Υπόγειο: Λάμπρο, σε ευχαριστούμε πολύ και εσένα που ήρθες και όλη την μπάντα για αυτή την συνέντευξη!
Λάμπρος: Και εμείς ευχαριστούμε παιδιά...
