Αλκμάν
Έχοντας στις αποσκευές τους τον δεύτερο πολυαναμενόμενο δίσκο τους "Ξανά Και Ξανά" -ο οποίος κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο, σχεδόν έξι χρόνια έπειτα από το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους "Στην Πόλη Ανήκω"- οι Αλκμάν εμφανίζονται για την επίσημη παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ απόψε (29/10) στη σκηνή του ΙΛΙΟΝ Plus (check event here). Λίγο πριν τη συναυλία, βρήκαν το χρόνο να απαντήσουν στις Υπόγειες ερωτήσεις μας. Τους ευχαριστούμε εκ βαθέων και τους ευχόμαστε τα καλύτερα για απόψε, αλλά και γενικώς...
Ξανά Και Ξανά (out June 2021 via Fishbowl Music Tank)
Το Υπόγειο: Αλκμάν σας καλωσορίζουμε στο Υπόγειο! Πού σας βρίσκουμε και πώς ξεκίνησε η σεζόν για σας;
Γεια σου, αγαπημένο Υπόγειο! Μας βρίσκετε σε περίοδο προετοιμασίας για την μεγάλη μας βραδιά, την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου στο ΙΛΙΟΝ plus. Θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά ολόκληρο τον 2ο δίσκο μας ("ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ" - Fishbowl Music Tank) που κυκλοφόρησε αυτό τον Ιούνιο. Έχουμε μεγάλη ανυπομονησία για τη βράδια αυτή, θα συμπράξουμε για πρώτη φορά ζωντανά με την αγαπημένη μας Μαρία Παπαγεωργίου στο "Μου μίλησε ένα γιασεμί", τραγούδι από το νέο μας δίσκο που απογείωσε η Μαρία με την ερμηνεία της.
Το Υπόγειο: Ένα ακόμα περίεργο Καλοκαίρι πέρασε, ένα Καλοκαίρι σκεπασμένο από την πανδημία του κορωνοϊού. Ποια η γνώμη σας και οι εμπειρίες σας από όλο αυτό;
Ήταν πράγματι πολύ δύσκολο καλοκαίρι, χωρίς συναυλίες, χωρίς μουσική. Η μοναδική μας εμφάνιση ήταν στη Χαλκίδα, σε μια πανέμορφη παράσταση με τίτλο "Πέτρα που κυλά", όπου κληθήκαμε να διασκευάσουμε τραγούδια ιστορικά σχετικά με το '21, μια διαδικασία που απολαύσαμε πάρα πολύ. Μερικές από αυτές τις διασκευές θα τις ακούσετε και στη συναυλία στο ΙΛΙΟΝ plus.
Το Υπόγειο: Σε τι βαθμό θεωρείτε πως η πανδημία έχει επηρεάσει την πορεία σας ως μπάντα, αλλά και την Τέχνη γενικότερα;
Αναμφισβήτητα μας έχει επηρεάσει όλες και όλους, προσωπικά αλλά και ως συγκρότημα. Επέδρασε βίαια και καταλυτικά πάνω μας και καθόρισε πολλές από τις επιλογές μας. Για παράδειγμα η πανδημία διάλεξε τον "ΚΑΝΑΠΕ" ως το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε από τη νέα μας δουλειά. Το τραγούδι δεν γράφτηκε για την καραντίνα, είναι λίγο παλαιότερο, αλλά έγινε τραγικά επίκαιρο πέρυσι την άνοιξη και αποφασίσαμε να το βγάλουμε τότε, μιας και βρεθήκαμε ξαφνικά αιχμάλωτοι του καναπέ του σπιτιού μας! Συνολικά, μοιάζει βέβαιο από τα δείγματα δουλειάς που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, πως ζούμε σε μια πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνικά περίοδο, μέσα στην οποία γεννήθηκαν σπουδαίες ιδέες και έργα.
Το Υπόγειο: Τον περασμένο Μάιο μας δώσατε και τον πανέμορφο δεύτερο δίσκο σας, “Ξανά και Ξανά”, σχεδόν έξι χρόνια ύστερα από το debut “Στην Πόλη Ανήκω”. Αρκετά μεγάλο το κενό ανάμεσα στις κυκλοφορίες. Τι μεσολάβησε αυτήν την πενταετία;
Πράγματι, πεντέμισι χρόνια μετά, σχεδόν έξι πέρασαν από τότε. Ήταν γεμάτα χρόνια, πολλά λάιβ, ταξίδια, σπουδαίες συνεργασίες, πρόβες, μπυρίτσες, γέλια. Και φυσικά οι καραντίνες, μας πέτυχαν πάνω στα τελειώματα του δίσκου και μας πήγαν πολύ πίσω, όχι ότι κι εμείς είμαστε τίποτε γρήγοροι, τα δουλέψαμε αρκετά τα κομμάτια αυτή τη φορά, τα παιδέψαμε.
Το Υπόγειο: Μιλήστε μας λίγο για τη δημιουργία του νέου δίσκου - τις συνθήκες κάτω από τις οποίες που γράφτηκαν τα κομμάτια και την περίοδο των ηχογραφήσεων και για τους συνεργάτες σας.
Τα τραγούδια γράφτηκαν μέσα στην τελευταία πενταετία, απηχούν όλους τους κοινωνικοπολιτικούς και καλλιτεχνικούς προβληματισμούς μας στα χρόνια αυτά. Σφίξαμε τον ήχο μας, από τη μια, αλλά και δοκιμάσαμε και καινούρια πράγματα, πολλά έγχορδα, κρουστά, εναλλακτικές ενορχηστρώσεις. Ως προς τη θεματολογία τους τα τραγούδια μιλούν για τον σημερινό άνθρωπο μέσα στην πολύβουη πόλη: η λαχτάρα του για ελευθερία, η ανάγκη για αληθινή επικοινωνία, για φως και ομορφιά, αλλά και τέσσερα τραγούδια για τη γυναίκα. Τέσσερα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους γυναικεία πορτρέτα ("Η Ντίνα", η "Μποργιανιώτισσα", η "Ηλιαχτίδα", το "Γιασεμί"). Συνοδοιπόροι μας στη δουλειά αυτή ήταν η μαγική Μαρία Παπαγεωργιου στο «Μου μίλησε ένα γιασεμί», ο δάσκαλος Δημήτρης Μυστακίδης στην «Ντίνα», οι φίλοι χορωδοί Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Νίκος Ζουρνής, Γιάννης Παπαγεωργίου και Αστέρης Κωνσταντίνου στο τραγούδι «Μεσανατολικό», ο σπουδαίος τσελίστας Αστέρης Πούφτης και φυσικά, οι δύο ηχολήπτες μας, ο Γιάννης Ταβουλάρης που ηχογράφησε το δίσκο και ο Θανάσης Γκίκας που έκανε το μάστερ. Τους ευχαριστούμε όλους πάρα πολύ, το «Ξανά και ξανά» είναι σε μεγάλο βαθμό και δικό τους δημιούργημα.
Το Υπόγειο: Εξαιρετικό και το artwork από την Μαρία Σινάνογλου. Ποιο είναι το παρασκήνιο της δημιουργίας του και ποιοι οι συμβολισμοί του;
Είναι μια ιδέα της Μαρίας, έψαξε να φτιάξει κάτι να μας περιγράφει ως μουσικό γκρουπ, αλλά και ως παρέα. Το πιάσιμο του ζωναράδικου, του γνωστού θρακιώτικου χορού, είναι κάτι που ξέρουμε καλά, τα πιο πολλά μέλη των Αλκμάν γνωρίζουν παραδοσιακούς χορούς – και η Μαρία επίσης! Είναι τόσο σφιχτό το δέσιμο των χεριών, ώστε η παραμικρή κίνηση του κάθε χορευτή ή χορεύτριας παρασύρει ολόκληρο τον κύκλο. Έτσι δουλεύουμε κι εμείς στις πρόβες και έτσι παίζουμε και στα live, όλοι μαζί σαν ένα σώμα.
Το Υπόγειο: Μια... στάση στην φαρμακερή “Ντίνα”. Ποιο είναι το back story του εν λόγω κομματιού και πώς προέκυψε η συνεργασία με τον εμβληματικό Δημήτρη Μυστακίδη;
Η «Ντίνα» είναι μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη κοπέλα, που δε λογαριάζει τα «λόγια του κοσμάκη», όπως λεν κι οι στίχοι, αλλά κάνει πάντα το δικό της. Είναι λεύτερη κι ωραία κάνοντας όλους εμάς να τη ζηλεύουμε κρυφά. Πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, αγαπημένη φίλη των Αλκμάν, αλανιάρα και χορευταρού. Ο Δημήτρης, εκτίμησε πολύ το ότι το τραγούδι δε μιλάει στα αλήθεια για βάρκες, παραλίες και θάλασσες και ερμήνευσε τη «Ντίνα» όπως μόνο αυτός ξέρει: αλήτικα, αλλά και γλυκά. Μερακλίδικα, μα και με λίγο παράπονο. Είναι πάντα δίπλα μας, όσες φορές και αν ζητήσαμε τη βοήθειά του. Η συνεργασία μας ξεκίνησε πριν 5 χρόνια και από τότε, πώς τα φέρνει, όλο και κάτι κάνουμε παρέα κάθε χρόνο: το Summertime, η Ντίνα, η Τεχνόπολη φέτος τον Ιούλη και άλλα πολλά.
Το Υπόγειο: Ένα από τα singles που προλόγισαν την κυκλοφορία, ήταν η διασκευή στο παραδοσιακό “Σουλιώτες”. Τα θερμά μας συγχαρητήρια - συγκινητική εκδοχή! Πώς έπεσε η ιδέα για τη διασκευή και πώς βιώσατε την εμπειρία της “ανακατασκευής” του κομματιού;
Τους Σουλιώτες τους χρωστάμε στην μία και μοναδική Αλκμάνισσα του γκρουπ μας. Η Αθηνά, είχε δουλέψει αυτό το άγνωστο ηπειρώτικο τραγούδι παλαιότερα με τα παιδιά στο δημοτικό σχολείο που διδάσκει μουσική. Μας το ‘φερε στην πρόβα και το εντάξαμε αμέσως στο πρόγραμμά μας. Αργότερα, όταν είχαν γραφτεί τα υπόλοιπα 10 τραγούδια του δίσκου, οι Σουλιώτες ήταν το τελευταίο που προσθέσαμε, η μοναδική διασκευή μέσα στα 11. Σε σχέση με την «ανακατασκευή» του τραγουδιού θα λέγαμε ότι εφαρμόσαμε κι εδώ τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλα τα παραδοσιακά που διασκευάζουμε: απλά τα παίζουμε, καθένας, καθεμιά όπως ξέρει και μπορεί, κι ό,τι βγει. Μόλις, όμως, μετά από κάποιες πρόβες καταστάλαξε το κομμάτι και σταθεροποιήθηκε το ύφος του, αναζητήσαμε ένα διαφορετικό φινάλε, κάτι εναλλακτικό, κάτι να προκαλέσει τα αυτιά τα δικά μας και των ακροατών. Έτσι φτιάξαμε αυτό το μινιμαλιστικό τέταρτο κουπλέ, το οποίο οδηγεί στο ατέρμονο «Γιω και πάλι μωρέ γιω» με τα ταυτόχρονα σολιστικά μέρη στις φωνές και σε όλα τα όργανα. Είναι, πράγματι, μια διαδικασία πολύ δημιουργική η διασκευή μιας παλιάς μουσικής, σε απελευθερώνει ατομικά, ενώ ταυτόχρονα σε δένει ακόμη περισσότερο με τα μέλη της ομάδας.
Το Υπόγειο: Συγκινητικό και το clip που “ντύνει” το κομμάτι, στο οποίο συνδέονται οι ήρωες του 21 με τους νέους. Τον Παύλο Φύσσα, τον Ζακ, τον Μανώλη Γλέζο... Πώς οριοθετείτε τη λέξη “ήρωας” και πόσο σημαντικούς θεωρείται τους ήρωες για τη δύσκολη και σκληρή εποχή που ζούμε;
Στην Αθηνά και πάλι χρωστάμε την ιδέα – αλλά και την δημιουργία – του κλιπ. Ο Δημήτρης έστησε απλώς την κάμερα, εκείνη μάζεψε τις εικόνες και έφτιαξε τούτο το βίντεο-σχόλιο, στο οποίο ηρωίδες και ήρωες του χθες και του σήμερα συνομιλούν σιωπηλά πάνω στην σημερινή έννοια των λέξεων ηρωισμός, θυσία, ελληνικότητα. Ειδικά, η έννοια της ηρωικότητας είναι αυτή που αναθεωρείται εδώ. Μας πήρε ώρες συζητήσεων μεταξύ μας (ε Κυριάκο;), μα τελικά καταλήξαμε πως είναι οι πράξεις, οι φράσεις, οι στάσεις ζωής που βαφτίζουν σε κάθε εποχή τους ήρωες και τις ηρωίδες και πως τελικά η ανάδειξή τους ως τέτοιους/ες προδίδει περισσότερα στοιχεία για την εποχή που έζησαν παρά για τους ίδιους ή τις ίδιες ως ξεχωριστές προσωπικότητες. Όπως κάθε εποχή, έχει και η δική μας ανάγκη από τους δικούς της ήρωες – χωρίς το μυθικό, το υπεράνθρωπο η ζωή είναι μια σκλαβιά. Οι «Σουλιώτες» τελικά, αποτέλεσαν τη δική μας συμβολή στους εορτασμούς των 200 χρόνων από την Επανάσταση, ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που διαχρονικά σηκώνουν την ανθρωπότητα στους ώμους τους, σχεδόν πάντα με τη θυσία τους.
Το Υπόγειο: Γενικώς, στον ήχο σας επιχειρείτε τον συγκερασμό της ροκ μουσικής με την παραδοσιακή. Με ποιες καταβολές και επιρροές προέκυψε το όλο εγχείρημα και πόσο εύκολο ήταν;
Πράγματι, πρόκειται για ένα πάντρεμα, για μια μίξη, έναν συγκερασμό, όλες αυτές, παρόλα αυτά, οι έννοιες υποδουλώνουν μια πρόθεση, κάτι που στην περίπτωσή μας δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα οι Αλκμάν απλά παίζουν τα κομμάτια τους και διασκευάζουν παραδοσιακούς σκοπούς και τραγούδια. Η δημοτική μας μουσική σαφώς και είναι ένας κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο δημιουργούμε, αλλά οι υπόλοιπες επιρροές μας εμφανίζονται ασυνείδητα και ανομολόγητα. Η σχέση μας με το ροκ είναι μια σχέση βιωματική, μεγαλώσαμε και οι έξι μας μέσα στη ροκ κουλτούρα, θα ήταν αδύνατον να παίξουμε αλλιώτικα, όχι τα παραδοσιακά, αλλά οποιαδήποτε άλλη μουσική. Δε θέλουμε να κάνουμε πιο ροκ τα παραδοσιακά, τι νόημα έχει αυτό; Θέλουμε απλά να τα παίξουμε όπως μας εκφράζει από τη μια, αλλά και όπως ξέρουμε και μπορούμε από την άλλη. Είναι ενδιαφέρον πως σε πολλές περιπτώσεις ένα σχήμα σαν το δικό μας, με μια πιο «έντεχνη» προσέγγιση του φολκ, καταλήγει σε ένα πολύ παραπλήσιο ηχητικά αποτέλεσμα με ένα «πανηγυρτζίδικο» συγκρότημα! Κι αυτό γιατί, από ό,τι φαίνεται, έτσι καταλαβαίνει και έτσι μπορεί να παίξει η δικιά μας γενιά αυτή τη μουσική: ροκάδικα, σκυλάδικα, τζαζέ, εναλλακτικά, όπως θες πες το.
Το Υπόγειο: Ένας από τους πρώτους διδάξαντες ήταν μάλλον ο Νικόλας ο Παπάζογλου. Ποια η γνώμη σας για τον αείμνηστο τραγουδοποιό και ερμηνευτή;
Πράγματι, ο Παπάζογλου μας δίδαξε ακριβώς αυτό, το πώς να κάνεις τη δική σου μουσική παίζοντας τις μουσικές που αγαπάς χωρίς να έχουν σημασία τα είδη και τα ύφη. Το έκανε αυτό αριστουργηματικά, με απαράμιλλο θάρρος και κυρίως, με πολύ υψηλή αισθητική, αρετές που του αναγνωρίζονται από άπαντες τους ακροατές και τους δημιουργούς. Ο Παπάζογλου μας άφησε επιπλέον και μια σειρά άλλων διδαγμάτων εξίσου σπουδαίων: την αξία του να τραγουδάς πολύ και να μιλάς λίγο. Την σοφία του να γραφείς πολλά τραγούδια και να κυκλοφορείς λίγα. Την απλοχεριά, τη γενναιοδωρία και την εργατικότητα.
Το Υπόγειο: Είχε προηγηθεί βέβαια -από τα 70’s κιόλας- ο Διονύσης Σαββόπουλος, με τον οποίο είχατε την τύχη να συνεργαστείτε. Ποιες οι εμπειρίες σας από τη γνωριμία μαζί του - τι άνθρωπος είναι ο Νιόνιος;
Ο «Νιόνιος» που αναφέρετε είναι ένας θρύλος μιας παλαιότερης εποχής, τον οποίο δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε. Εμείς είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με τον κύριο Διονύση Σαββόπουλο, έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς που έζησαν στον τόπο μας. Ο Σαββόπουλος μας μεγάλωσε όλους με τους μεγάλους δίσκους του, είναι κάτι σαν πνευματικός πατέρας μας και ως τέτοιον τον ζήσαμε στην κοινή μας σύμπραξη. Εκείνος, βέβαια, έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να μας χαλαρώσει, να μας ξεαγχώσει να μας κάνει να αισθανθούμε «συνάδελφοί» του. Αυτό, όμως, ήταν αδύνατο διότι, αποδείχτηκε, πως κανείς από μας δεν το ήθελε! Είχαμε την τύχη να βρεθούμε και να εργαστούμε για κάποιους μήνες δίπλα σε ένα μύθο, γιατί να τον απομυθοποιήσουμε; Μας διηύθυνε με πραγματική μαεστρία, μας κατηύθυνε, ταυτόχρονα, με περισσή αγάπη και φροντίδα στον καθένα μας ξεχωριστά. Ήταν γενναιόδωρος σε όλα του, στον καλό λόγο, στο ζεστό βλέμμα. Η απόφασή του να μας εμπιστευτεί τα τραγούδια του σε μια συναυλία στο Ηρώδειο, στάθηκε για μας κομβικό σημείο στην πορεία μας, μας χάρισε αυτοπεποίθηση, μας δίδαξε ένα σωρό πράγματα μουσικά και εξωμουσικά και, το κυριότερο, μας έμαθε να μην βάζουμε όρια στα όνειρά μας. Το πρώτο τραγούδι του δίσκου μας, το «Έπεσε χάμω το ψωμί», είναι αφιερωμένο σε εκείνον. Με όλη μας την αγάπη.
Το Υπόγειο: Αλκμάν σας ευχαριστούμε πάρα πολύ και σας ευχόμαστε καλό χειμώνα. Πριν σας αφήσουμε, θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας τα μελλοντικά σας σχέδια - και τα βραχυπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα...
Καταρχάς δίνουμε ραντεβού (επιτέλους θα βρεθούμε ξανά από κοντά!) την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου στο φιλόξενο ΙΛΙΟΝ plus, να γιορτάσουμε παρέα την κυκλοφορία του «Ξανά και ξανά». Από κει και πέρα, θα φορτώσουμε τα όργανα και (αν το επιτρέψουν και οι συνθήκες) θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε τον δίσκο αυτό, σε όσα περισσότερα μέρη της Ελλάδας μπορέσουμε. Οι φίλοι μας στην επαρχία μας περιμένουν, έχουμε πολύ καιρό να πάμε, υποσχόμαστε πως θα βρεθούμε κοντά τους πολύ σύντομα. Στο μεταξύ θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε καινούρια τραγουδάκια, βιντεάκια και μπλουζάκια!
