Άρης Αρκουμάνης
Hysterika
*Η παρακάτω συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο "παλιό" Υπόγειο στις αρχές Μαϊου του 2013, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη των θρυλικών Depeche Mode στην Αθήνα για την εμφάνισή τους στο Terra Vibe στις 10 εκείνου του μήνα. Είχαν λίγο πριν κυκλοφορήσει (22/3) τον 13ο δίσκο τους, Delta Machine. Την αναδημοσιεύουμε 4 χρόνια αργότερα, παραμονές της νέας τους παρουσίας στη χώρα μας, στον ίδιο χώρο, ίδιο μήνα (17/5), πάλι με νέο δίσκο στις αποσκευές τους, το οποίο κυκλοφόρησε και αυτό Μάρτιο... (Spirit, 17/3).
Διπλοθεσίτης
Άμα σε κυνηγάει η μουσική... Τον περασμένο Σεπτέμβριο (2012), βρέθηκα σ'εναν ολοκαίνουριο εργασιακό χώρο για να ασκήσω το...κανονικό μου επάγγελμα, αυτό του παιδοψυχολόγου. Σε μία μουσική συζήτηση με μία εκ των εργοδοτριών μου, ανακάλυψα πως ο σύζυγός της είναι ο Άρης Αρκουμάνης, ιδρυτικό μέλος του φοβερού και τρομερού Hysterika. Παρόλο που ποτέ δεν ήμουν κλασικό 'αρρωστάκι' με τους Depeche Mode, έτρεφα ανέκαθεν έναν πηγαίο θαυμασμό (ως και δέος) για το εν λόγω fan club. Το πότε και το πώς ξεκίνησε, και φυσικά το πώς εξελίχθηκε -ένα από τα σημαντικότερα fan club των Depeche παγκοσμίως- το καθιστούν ένα πραγματικό και ζωντανό "μνημείο" για κάθε Έλληνα (και όχι μόνο) μουσικόφιλο. Ο ενθουσιασμός μου στο άκουσμα πως ο Άρης είναι ο σύζυγος της 'διεύθυνσης' δεν περιγράφεται, κι έτσι όταν τον συνάντησα μια μέρα τυχαία στο γραφείο, άφησα για πέντε λεπτάκια τα καθήκοντα του ψυχολόγου, ανέλαβα αυτά του 'music blogger' και κανόνισα μαζί του μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, την οποία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. Πριν από αυτό αυτό όμως, θα ήταν πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό να ρίξετε και μια ματιά και στην ιστορία του 'Hysterika', όπως αυτή ξεδιπλώνεται και περιγράφεται από τα ίδια τα παιδιά του club στη σελίδα τους στο Facebook.
Hysterika Bio
♦ 1986 → ο Γιώργος Γερανιός μαζί με τους Άρη Αρκουμάνη και Παντελή Ζαχαρόπουλο άρχισαν να γράφουν με spray σε τοίχους στο Χαλάνδρι “Black Day Club” και “Depeche Mode”
♦ 1989 Μάιος → ο Γερανιός γνωρίζεται μέσω αγγελίας με τον Χριστόφορο Αθανασιάδη (από Θεσσαλονίκη) και εκστασιάζεται που βρήκε κάποιον με την ίδια τρέλα εκτός Αθήνας
♦ 1991 → Το γερμανικό fan club των Depeche Mode, το οποίο ήταν και το πιο ενεργό στον κόσμο, διαλύεται και ο Γερανιός, ο Άρης , ο Παντελής και ο Χριστόφορος αποφασίζουν να συνεχίσουν το έργο του. Στην ομάδα προστίθεται και ο Μανώλης Σταυρουλάκης (επίσης από τη Θεσσαλονίκη). Το ονομα του fan club: Hysterika (από ένα club στο Μιλάνο, το οποίο λειτουργούσε ως πυρήνας της techno pop σκηνής τότε).
Νοικιάζουν μια θυρίδα στο κεντρικό ταχυδρομείο της Αθήνας και μετά βάζουν μια αγγελία για τους φίλους του συγκροτήματος στο ΠΟΠ+ΡΟΚ. Η ανταπόκριση ήταν εντελώς αποθαρρυντική, αφού απάντησαν μόνο τέσσερα άτομα. Το πρώτο μέλος ήταν μια φοιτήτρια από τη Λάρισα. Αποφασίζουν ότι, αφού δεν ενδιαφερόταν κανείς, θα τους έκαναν εκείνοι να ενδιαφερθούν. Παίρνουν την απόφαση να κάνουν parties στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, για να μάθει ο κόσμος το Hysterika. Γεμίζουν τις δύο πόλεις με αφίσες για τα parties, κάτι πρωτόγνωρο τότε, αφού οι μόνες αφίσες που υπήρχαν ήταν αυτές για τα jungle parties (του Χρήστου Καλοπίτα).
♦ 1991 Δεκέμβριος → Γίνονται τα πρώτα parties! Στη Θεσσαλονίκη στη L’Apogee (5/12/91) και στην Αθήνα στο Loft (8/12/91). Στη Θεσσαλονίκη γίνεται το αδιαχώρητο, ενώ στην Αθήνα οι ιδιοκτήτες της Loft προτείνουν την ακύρωση του λόγω της κακοκαιρίας και της έντονης χιονόπτωσης. Τελικά πραγματοποιήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν να στριμωχτούν 2.000 fans στο club,σε ένα party που μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.
♦ 1992 → Ακολουθούν δύο ακόμα parties (στα ίδια clubs) τον Απρίλιο του 1992 (τη Μεγάλη Εβδομάδα) με τεράστια επιτυχία και το Hysterika καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου. Τα εγγεγραμμένα μέλη στο fan club φτάνουν τα 400. Ξεκινούν να εκδίδουν το Flexible, ένα fanzine για τους Depeche Mode. Ποτέ δεν ακολούθησαν το πλάνο που έλεγε ότι θα εκδίδουν ένα Flexible κάθε 3 μήνες, αλλά κατάφεραν να φτάσουν τα 10 τεύχη.
Το μόνο πράγμα που έμενε πλέον είναι να κάνουν το Hysterika επίσημο fan club, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο για εκείνη την περίοδο, αφού μόνο το αγγλικό είχε την έγκριση της “μαμάς” MUTE και του συγκροτήματος (το οποίο “έτρεχε” η Jo, η πρώτη γυναίκα του Ντέιβ Γκάχαν). Την επικοινωνία του Hysterika με τα μέλη του την αναλαμβάνει πλέον η Φιλιώ Σάββα, η οποία είναι και η πρώτη γυναίκα που εισέρχεται στην οργάνωση του fan club.
♦ 1993 → Για την κυκλοφορία του “Songs Of Faith And Devotion”, η Mute διοργανώνει σε κάθε χώρα parties, στα οποία θα δινόταν η ευκαιρία σε fans να ρωτήσουν οτιδήποτε θέλουν το αγαπημένο τους γκρουπ μέσω δορυφορικής σύνδεσης με το studio που βρισκόταν στο Λονδίνο. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στον κόσμο που είχε δορυφορική σύνδεση σε δύο πόλεις (Αθήνα και Θεσσαλονίκη), κάτι που δεν έγινε πουθενά αλλού στον πλανήτη. Τη διοργάνωση αυτών των parties στην Ελλάδα είχε αναλάβει το Hysterika.
Mετά την κυκλοφορία του “Songs Of Faith And Devotion” και, αφού είχε προηγηθεί ένα meeting της Mute στη Λουμπλιάνα, ο Γιάννης Πετρίδης ανακοινώνει στο Γερανιό ότι η Virgin αναγνωρίζει το Hysterika σαν επίσημο fan club των Depeche Mode.
Την ίδια περίοδο στη Θεσσαλονίκη, ο Χριστόφορος γνωρίζεται με το Νίκο Μπιτζένη (ΜΙΚΡΟ), ο οποίος είχε σχηματίσει ένα group, τους Carpe Diem που έπαιζαν διασκευές Depeche Mode, Cure κ.α. σε μικρά clubs της πόλης. Ενθουσιασμένος αυτός και οι υπόλοιποι τούς προτείνουν να παίζουν στα πάρτι του Hysterika με αποτέλεσμα σταδιακά ο κόσμος να τους μάθει και να έρχεται και γι’αυτούς.
♦ 1993 Ιούλιος → 36 άτομα από το Hysterika ξεκινούν οδικώς 5 μέρες εκδρομή για τη συναυλία των Depeche Mode στην Τουλόν της Γαλλίας. Την ίδια μέρα ήταν και τα γενέθλια του Άντι Φλέτσερ, οπότε το συνδύσαν έτσι, ώστε να είναι παρόντες και στο After show party του. Πήραν μαζί τους πολλές κασέτες των Carpe Diem (για να τις μοιράσουν στους Γάλλους) και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πανό που έγραφε: HYSTERIKA :THE GREEK PILGRIMS με φόντο την Ελληνική σημαία στα χρώματα των Depeche. Είχαν αγοράσει και ένα μπουζούκι χειροποίητο (που τότε κόστιζε 150.000 δρχ.) για να το δώσουν δώρο στο Martin. Στο after show party του Άντι (στο οποίο από τους 25 καλεσμένους οι 15 ήταν Έλληνες του Hysterika) είχαν την ευκαιρία να συναντήσουν το group. Αξέχαστο θα τους μείνει το ματς στο ποδοσφαιράκι μεταξύ του Άρη και του Παντελή με τον Mάρτιν και τον Άλαν. Μετά την εκδρομή στη Τουλόν, ο Χριστόφορος μπαίνει στους Carpe Diem, ενώ ο Αχιλλέας και η Θέκλα (η πιο φανατική οπαδός των DM κατά το Γερανιό) μπαίνουν ενεργά στο Hysterika.
Η μετέπειτα πορεία είναι αρκετά γνωστή. 101 Έλληνες fans με 2 πούλμαν καταφθάνουν στο Μιλάνο για τη Singles 86-98 Tour και το «Ευχαριστώ» στα ελληνικά του Ντέιβ, μετά το τέλος του “Stripped” αποτελεί αναμφισβήτητα το highlight της βραδιάς. Αν και οι Ιταλοί δεν κατάλαβαν τίποτα, ο Ντέιβ δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αφού το τεράστιο πανό του Hysterika ήταν ακριβώς μπροστά στη μούρη του. Το 2000 ξεκινάει η λειτουργία του hysterika.gr με διαχειριστή τον Άρη και οι απανταχού φανατικοί του γκρουπ από κάθε γωνιά της γης λυσσάνε να γίνουν μέλη του Hysterika, καθώς είναι το μοναδικό πλέον official fan club και σε κάθε νέα κυκλοφορία των DM δίνει συλλεκτικά promotional items ως δώρα στα μέλη του. Επίσης, σε κάθε πάρτι οι πρώτοι τυχεροί που έρχονται παίρνουν και συλλεκτικό CD από το Hysterika με ακυκλοφόρητο ή σπάνιο υλικό.
Το 2004 κυκλοφορούν από την Undo Records το ελληνικό tribute CD: "Around The World And back", με Έλληνες καλλιτέχνες να διασκευάζουν τραγούδια των Depeche Mode (ΜΙΚΡΟ, Raining Pleasure, Ελένη Πέττα, Kοργιαλάς, Atria, Marsheaux κ.τ.λ.). Η παρουσίαση του στην αποθήκη της Κλικ Records αποτέλεσε και το μεγαλύτερο σε προσέλευση party του Hysterika. Τα 5.500 άτομα μέσα στον χώρο και τα 2.500 περίπου άτομα που περίμεναν απέξω και δεν κατάφεραν να μπουν το ανέδειξαν ως το μεγαλύτερο Depeche Mode party που έχει γίνει ποτέ στον κόσμο!
Και ιδού και η συνέντευξη με τον Άρη...
Το Υπόγειο: Πώς σού φάνηκε το νέο album γενικώς; Ξεχώρισες κάποια κομμάτια; (σ.σ. η ερώτηση αναφέρεται στο Delta Machine, που το 2013 -όταν και έγινε η παρούσα συνέντευξη- είχε μόλις κυκλοφορήσει).
Σίγουρα έχει πολύ καλό ήχο και παραγωγή. Το ακουγα 3 μερες συνεχόμενα και σε διαφορετικη ενταση για να το ανακαλυψω (σιγουρα το εχω ακουσει περισσοτερες από το Sounds Of The Universe'), πηγαν πιο μπροστα από το Playng the Angel. Aυτό που λείπει, αλλά δεν με ενοχλεί τελικά, είναι το hit. Όταν πρωτάκουσα το 'Heaven', νόμισα ότι έρχεται το 'Exciter 2'. Έχει πολύ καλα κομματια και αυτά που αναζητω να ξανακούσω είναι το 'Broken', το 'Slow', το 'Should Βe Higher Alone' και το 'Soft Touch Raw Nerve'.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι προσδοκίες από το επικείμενο live; (πάλι αναφερόμαστε στο επικείμενο live των Depeche Mode στο Terra Vibe το 2013).
Να ακούσω κομμάτια που εχω πολύ καιρο να ακούσω live. Προσπαθώ να κρατηθώ να μην μάθω ποια κομμάτια θα παίξουν, έτσι ώστε να έχω την αίσθηση της έκπληξης και της απόλαυσης. Από τα οπτικά δυσκολο να με εντυπωσιάσει κάτι μετά το 'Devotional' tour.
Το Υπόγειο: Πόσες φορές έχεις δει τους Depeche Mode στη σκηνή; Ποια είναι η αγαπημένη σου ever live εμπειρία;
Η πρώτη φορά ηταν το 1987 στην 'Music For The Masses' tour. Από τότε τους έχω δει 17 φορές, σχεδόν σε όλες τις tour και σε σε πολλές πόλεις. Εκτός από την πρώτη φορά, η καλύτερη εμπερία ήταν στην 'Devotional' tour στην Φρανκφούρτη. Η ατμόσφαιρα που υπήρχε, αλλά και η σκηνική παρουσια δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να του δώσω κάποιο σχόλιο, επίθετο, ονομασία. Ιδίως στο Stripped, θυμάμαι ότι νόμιζα ότι ήμουν μόνος μου και είχα αρχίσει να αιωρούμαι... Ό,τι καλύτερο έχουν κανει live οι Depeche Mode σε ολη την καριέρα τους. Δύσκολα επαναλαμβάνεται και ένας Dave που τα έσπαγε... Το αποκορύφωμα ήταν ότι μετα, backstage, μίλαγα με τον Anton Corbijn και μου έλεγε ότι ήταν ιδιαίτερο show και θα βγει σε live video, σχολιάζαμε τον Alan και την ανήλικη συνοδεία του και άλλα μυστικα της τουρνέ μαζί με την Μαργαρίτα, ένα από τα κορίτσια που ήταν στα παιδιά που έπαιζαν στο 101 και στην 'Devotional Tour' και δούλευε για το συγκρότημα.
Το Υπόγειο: Για τη χειρότερη, ούτε λόγος: Φανταζόμαστε πως θα ήσουν στο Terra Vibe πριν 3 χρόνια. Έχεις κάποια 'εκ των έσω' πληροφόρηση για το τι συνέβη τότε; Ακούστηκαν πολλά...
Άστο καλύτερα... Έκανα δυο μέρες να συνέλθω. Νόμιζα ότι δεν είχε συμβεί, ότι ήταν ένα όνειρο και θα ξυπνήσω και θα πάω κανονικά στη συναυλία. Τελικά, ο λόγος ήταν πολύ σοβαρος (ογκος), οπότε σε τέτοια θέματα βάζεις την υγεία πάνω από πολλά πράγματα, ακόμα και από 30.000 κόσμο.
Το Υπόγειο: Έχει τύχει να συνομιλήσεις/γνωρίσεις κάποιο μέλος της μπάντας; Αν ναι, τι εντυπώσεις σού άφησε;
Όταν ήμουν στο Μόναχο είχαν πέσει κάπως στα χέρια μου τα τηλέφωνα (σταθερά εννοείται) από τον Martin και τον Alan. Επειδή ήξερα ότι ηχογραφούσαν καινούργιο άλμπουμ (Violator) πήρα ένα τηλέφωνο στον Martin, βγήκε η μητερα του και χωρίς κανένα πρόβλημα μου είπε ότι είναι στο Μιλάνο για δουλειά. Επόμενο τηλέφωνο ήταν σε έναν φίλο μου στο Μιλάνο, που είχε ένα fanzine και αφού μου το επιβεβαίωσε, σε μισή ώρα ήμουν στο τρένο για Μιλάνο. Το πρωί, όταν έφτασα, ήξερε σε ποιο ξενοδοχείο ήταν και πού ήταν το studio. Είμασταν τυχεροί, γιατί μόλις φτάσαμε στο studio έφτανε και ο Alan με ταξί μόνος του. Ένα απλό γεια και μπήκε μέσα. Μετά περίμενα έξω από το ξενοδοχείο μαζί με δύο τρελαμένους Ιταλους, που ο ένας μόλις είχε χωρίσει με τη φίλη του, γιατί του είχε θέσει το δίλημμα "ή εμένα ή τους Depeche Mode". Το μεσημέρι, εκεί που μιλάγαμε βγαίνει ο Martin μόνος του και έρχεται προς εμένα και με ρωτάει αν ξέρω πού είναι η αγορά. Του λέω "όχι, αλλά αν θες παρέα, να παμε μαζί"... Δεν ηθελε. Όλη την ημέρα είμασταν εκεί και περιμέναμε μέχρι το βραδάκι που εμφανίστηκαν όλοι και πήραν ταξί για να πάνε για φαγητό,τους ακολουθήσαμε και περιμέναμε μαζί με μια κοπέλα έξω από το εστιατόριο. Όταν βγήκαν όλοι τους χαιρετήσαμε και ο Dave γύρισε στην κοπέλα και της ειπε "ciao bella". Η κοπέλα λυποθύμισε... Όταν είσαι φανατικός κάνεις πολλά τρελά πράγματα και ιδίως όταν έχεις διασυνδέσεις λόγω fan club, κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Στην δεκαετία των 80s, χωρίς internet και κινητό, ήταν πιο τρελό και δύσκολο να κανεις κάτι τέτοιο. Τους έχω δει και άλλες φορές backstage, μια φορά όταν είχαμε πάει εκδρομή με το Hysterika στην Toulon για να δουμε την Devotional tour και είχα παίξει ποδοσφαιράκι μαζί τους... Είχαμε μιλήσει με τον Alan για μουσική και για το δικό του project, το Recoil. Όταν φτάσεις κοντά τους απομυθοποιείται όλη η εικόνα που έχει δημιουργηθεί μετά από τόσα χρόνια, είναι απλοί άνθρωποι, με τις αδυναμίες τους και τις περιέργειές τους. Τίποτα περισσότερο.
Το Υπόγειο: Ποιες είναι οι αναμνήσεις που έχεις από τoν πρώτο καιρό της ίδρυσης του Hysterika; Πώς προέκυψε η αρχική ιδέα;
Η αρχική ιδέα ήταν στο σχολείο, μαζί με τον Γιώργο είχαμε ενθουσιαστεί με τους Depeche από το 1984 και όταν βγήκε και το 'Black Celebration' ξέραμε ότι δεν κάναμε λαθος. Το 1990, το Hysterika πήρε σάρκα και οστά με το πρώτο μεγάλο πάρτυ στο Loft στο Θησείο, που ειχε τεράστια επιτυχία. Τα πρώτα πάρτυ είχαν πολύ οργάνωση, γιατί ο μόνος τρόπος προώθησης ήταν μέσω αγγελίας σε μουσικά περιοδικά και αφισοκολλήσεις. Μιλάμε για πολύ κόλλα... Σε όλη την Αθήνα, πολλά βράδια και πολλα χιλιόμετρα. Αλλα ειχε πολύ πλάκα. Χυνόταν η κόλλα μεσα στο αυτοκίνητο του Γιώργου, κολλάγαμε πάνω από άλλες αφίσες...
Το Υπόγειο: Οι κυριότερες δυσκολίες; Προφανώς, 23 (!) χρόνια πριν που δεν υπήρχε το internet, το Facebook κλπ., τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ζόρικα και διαφορετικά...
Όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ δεν βλέπεις καμιά δυσκολία. Ήταν ο τρόπος ζωής, η παρέα. Και υπήρχε και η ταχυδρομική μας θυρίδα, όπου έστελναν γράμματα, τα οποία διαβάζαμε και τα απαντούσαμε. Ούτε e-mail, ούτε sms, ούτε internet. Βγαίναμε όλοι μαζί, σε κάθε πάρτυ κάναμε και καινούργιους φίλους και ο ένας το έλεγε στον άλλον και μεγάλωνε η παρέα.
Το Υπόγειο: Παρόλα αυτά, το Hysterika προχώρησε και εξελίχθηκε σ'ενα από σημαντικότερα και μεγαλύτερα Depeche Mode fan clubs στον κόσμο; Ποιο θεωρείς πως ήταν το 'μυστικό της επιτυχίας';
Δεν υπάρχει μυστικό, απλά οι άνθρωποι που ξεκίνησαν μαζί μας και είμαστε ακόμα και σήμερα σχεδόν όλοι μια μεγάλη παρέα. Με όλους αυτούς που μας ενώνει η ίδια τρελα και που έχουμε περάσει τόσα μαζί, έχουμε γένει ένα και όταν βρισκόμαστε στα πάρτυ είναι σαν να έχουμε να τα πούμε από χθες. Είναι ωραίο αίσθημα να είσαι μέλος μιας μεγάλης παρέας. Υπήρχε στην αρχή και η τρέλα που μας έκανε να μιλάμε με τους μεγάλους της μουσικής βιομηχανίας και να τους λέμε "είμαστε το ελληνικο fan club" και να μας λενε "ναι, σας ξέρουμε".
Το Υπόγειο: Ποια είναι η αγαπημένη σου εμπειρία από αυτά τα 22 χρόνια στο Hysterika;
Πολλές εμπειρίες... Από τις εκδρομές με το fan club για συναυλίες στο εξωτερικό, μέχρι τα παρτυ σε Αθήνα και Θεσαλλονίκη. Η εκδρομή στην Toulon σίγουρα είχε πολύ πλάκα: το πούλμαν του Hysterika που είχε έρθει από Ελλάδα, ήταν ακριβώς το ίδιο πούλμαν (μάρκα και χρωματισμός) με των Depeche Mode και όταν φτάσαμε στη συναυλία άνοιξαν τις πόρτες και μας έβαλαν πίσω από τη σκηνή. Όταν άνοιξαν οι πόρτες και είδαν κάτι πιτσιρικάδες να τρέχουν σαν τρελοί πάνω-κάτω στη σκηνή και στα παρασκήνια, άρχισαν να μας κυνηγάνε! Μετά μπήκαμε μέσα και είμασταν μπροστά και όταν βγήκε ο Dave μας χαιρέτησε. Κλασικοί τρελοί.
Το Υπόγειο: Θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες Depeche Mode στη ζωή σου;
Είχα ακούσει το 'People Αre People' και μου άρεσε πάρα πολύ. Κατέβηκα στην Αθήνα και αγόρασα το δίσκο 'Some Great Reward'. Έπαθα σοκ... Τον έλιωσα και χόρευα μόνος μου στο δωμάτιο, ιδίως με το 'Blasphemous Rumors'. Είχα πάρει τους στίχους και τους διάβαζα για να τους μάθω και δεν το πίστευα ότι υπήρχαν τέτοια τραγούδια. Την επόμενη μέρα ξανακατέβηκα Αθήνα και ρώτησα αν έχουν κάτι άλλο και αγόρασα 'Speak and Spell', 'Broken Frame' και 'Construction Time Again'. Αυτό ήταν. Κόλλησα.
Το Υπόγειο: Ποια θεωρείς πως είναι η σημαντικότερη προσφορά των Depeche στη μουσική και με ποιο τρόπο την επηρεάσαν;
Στη δεκαετία των 80s έκαναν γνωστή την ηλεκτρονική μουσική, αλλά συγχρόνως είχαν δημιουργήσει ήχους που επηρέασαν πολλούς άλλους μουσικούς, αλλα και ολόκληρες μουσικές σκηνές. Το 'Speak and Spell' το ακουγαν στο Detroit όταν ξεκίναγε το techno. Εκαναν sampling και επαιζαν live με keyboards, όταν το παραδοσιακό συγκροτημα ειχε κιθάρες, μπάσο, ντραμς και -ίσως- keyboards. Ο Johny Cash έκανε διασκευή το Personal Jesus. Πλέον, μετά από τόσα χρόνια, έχουν κάνει πολλά μικρά πράγματα, τα οποία δεν μπορώ να τα σκεφτώ για κάποιο άλλο συγκρότημα (πολύ φανατικος...).
Το Υπόγειο: Υπάρχουν κάποιες σύγχρονες μπάντες που θεωρείς άξιους συνεχιστές του ήχου και της παράδοσης των Depeche Mode;
Δύσκολα να αναφέρω κάτι. Ο ήχος και η εικόνα των Depeche Mode δεν αντιγράφεται και δεν μπορεί να προσδιοριστεί σε τι είδος ανήκει. Είναι απλά Depeche Mode. Το μοναδικό συγκρότημα που με έχει ενθουσιάσει εδώ και χρόνια είναι οι The Knife. Σαν καλλιτέχνες και σαν μουσικοί. Η μουσική σίγουρα δεν είναι έτσι όπως ήταν, τώρα γράφουν μουσική για να πουλήσουν, τότε έγραφαν μουσική για να γράψουν μουσική. Για να βρεις κάτι θέλει πολύ ψάξιμο και με το που γίνει επιτυχία, πέφτουν πάνω του οι εταιρείες και το καταστρέφουν. Μπορεί και να υπάρχει κάτι εκεί έξω και να μην το έχω ανακαλύψει ακόμα.
Το Υπόγειο: Αγαπημένο Depeche Mode album και τα 5 πιο αγαπημένα κομμάτια ever.
'Violator' και 'Enjoy Τhe Silence', 'Never Let Me Down Again', 'The Things You Said' και 'Shake The Disease Home'. Ενναλλακτικο Τοπ 5, 'Stripped', 'Behind The Wheel', 'Walking In my shoes World in my eyes Blasphemous rumours
(μπορώ να γράψω ακόμα 10 Top 5... Mου θύμισες το σχόλιο που άκουσα μετά από το live των U2: "τουλάχιστον οι Depeche Mode έχουν να πουν και 50 κομματια...").
To Υπόγειο: Πάμε ανάποδα... Χειρότερο album και χειρότερα 5 κομμάτια.
'Sounds of the Universe' και όλο το περιεχόμενό του, εκτος του 'Wrong'. Διαλέγεις και παίρνεις 5. Ένα καλό είχε και το έβαλαν στην limited edition, το 'Ghost'.
Το Υπόγειο: Το μεγαλύτερο παράπονο που έχεις από την αγαπημένη σου μπάντα;
Τίποτα, σε μια σχέση δίνεις και παίρνεις και δεν μετανιώνεις για τίποτα.
Το Υπόγειο: Αν σου ζητούσαμε να ευχαριστήσεις τους Depeche Mode για κάτι, τι θα απαντούσες;
Που ήταν εκεί, όταν χρειαζόμουν κατι διαφορετικό, κάτι άλλο, κατι για εμένα μόνο, και κάτι που μπόρεσα να το μοιραστώ με τόσο κόσμο.
Thank you Aris !!!
Το Hysterika στο Facebook θα το βρεις εδώ.
