Demetria
Με μεγάλη χαρά και τιμή, καλωσορίζουμε στο Υπόγειο την Demetria. Αν και μόλις 22 ετών, η Θεσσαλονικιά μουσικός έχει ήδη κυκλοφορήσει 4 δίσκους. Τελευταίος, το "Pillow Shifter", ο οποίος εγκαινιάζει και τη συνεργασία της με την Puzzlemusik. Απόφοιτος του Μουσικού Λυκείου της συμπρωτεύουσας και στην παρούσα περίδο σπουδάστρια στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου, από το home studio-ορμητήριο που έχει στήσει στην Κέρκυρα μας στέλνει τη μουσική της, και την τέχνη της γενικώς, μιας και οι δραστηριότητές της περιλαμβάνουν και τη δημιουργία οπτικών απεικονίσεων του ήχου και της μουσικής της (όπως artworks, video art και mini animations).
Ακούγοντας το άρτι αφιχθέν νέο της δισκογράφημα, συνειδητοποιείς πως στην περίπτωση της Demetria έχεις να κάνεις με ένα "wonderkid", μία χαρισματική singer/songwriter που το ταβάνι της δεν είναι καν ορατό. Ο ξεχωριστός τρόπος που πλέκει τις μελωδίες της, το ολοζώντανο πιάνο, τα ζωηρά κρουστά, ο ρυθμός που σε τραντάζει ακόμα και όταν χαμηλώνει, οι συγκινητικές ερμηνείες, η αδιάκοπη διακίνηση συναισθημάτων, η αεικίνητη ενέργεια, η πολυμορφικότητα των μαεστρικά εναλλασσόμενων ηχητικών τοπίων... To "Pillow Shifter" είναι πάμπλουτο και αστείρευτο. Πολλά Υπόγεια συγχαρητήρια και ακροάσεις στο repeat.
Pillow Shifter - out 11/2 via Puzzlemusik
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ:
Ένα concept άλμπουμ που βασίζεται στα όνειρα με το κάθε κομμάτι να είναι αφιερωμένο σε ένα όνειρο που έχει δει η νεαρή δημιουργός. Όνειρα πότε περίεργα, πότε τρομακτικά, πότε και τα δύο. Το κάθε τραγούδι στον δίσκο εξιστορεί ένα επεισόδιο/όνειρο κατά το οποίο η Ονειροταξιδιώτρια περιπλανιέται στην Ονειροχώρα. Η Ονειροχώρα είναι μια χρυσαφένια, απέραντη αμμουδιά η οποία δεν τελειώνει ποτέ. Κρύβει πύλες που εγκυμονούν κινδύνους. Με σημαντικότερο όλων τον Pillow Shifter, το κακό πνεύμα του ύπνου (αναφορά σε έναν Ιαπωνικό μύθο) με τον οποίο έρχεται αντιμέτωπη η Ονειροταξιδιώτρια...
Πιάνο, πλήκτρα, κιθάρες, μελόντικα και άλλα toy instruments, αντικείμενα που χρησιμοποιούνται ως αυτοσχέδια κρουστά, στήνουν ένα φωτεινό περιβάλλον από το οποίο όμως δεν λείπουν οι σκιές ∙ ενίοτε απειλητικές. Πως θα μπορούσαν άλλωστε να λείπουν από αυτό το concept; Όπως κυλάνε τα 11 τραγούδια του άλμπουμ, οι ρυθμοί, το ύφος και η διάθεση αλλάζουν καθώς στην πορεία παρελαύνουν διάφοροι χαρακτήρες που συναντά κανείς στην Ονειροχώρα: ο Mr Sideburns (aka Wolverin), η Ελληνίδα γιαγιά του, φτερωτές μπαλαρίνες, ροζ ελέφαντες και όχι μόνο.
To Υπόγειο: Demetria, σε καλωσορίζουμε στο Υπόγειο και σε συγχαίρουμε για τον νέο σου δίσκο! Πριν, όμως, φτάσουμε στο Pillow Shifter, θα θέλαμε να μας πεις όσα έχουν γίνει ως τώρα. Ξεκινώντας από τα... παιδικά σου χρόνια: Πώς πρωτοαναπτύχθηκε η σχέση σου με τη μουσική και το τραγούδι.
Η σχέση μου με την μουσική ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία, περίπου στην Τρίτη Δημοτικού. Πιο συγκεκριμένα όταν είδα μπροστά μου ένα πιάνο για πρώτη φορά και άγγιξα τα πλήκτρα. Το τραγούδι ήρθε πολύ αργότερα στην ζωή μου αλλά πολύ πιο πριν αρχίσω να δημοσιεύω την μουσική μου. Πάντα μου άρεσε να τραγουδάω γιατί είναι ένα όργανο με το οποίο μπορείς να εκφραστείς ολοκληρωτικά. Παρόλο αυτά δεν θα με αποκαλούσα τραγουδίστρια ακριβώς. Χρησιμοποιώ το τραγούδι περισσότερο όπως όλα τα όργανα με τα οποία συνθέτω την μουσική μου. Με άλλα λόγια δεν συνοδεύω την εαυτή μου με κάποιο μουσικό όργανο αλλά το αντιμετωπίζω πιο συνολικά.
Το Υπόγειο: Ποιοι οι μουσικοί σου ήρωες και πρότυπα; Ξένων και εγχώριων συμπεριλαμβανομένων.
Ανά τα χρόνια, όπως είναι και λογικό, έχουν περάσει από τα αυτιά μου πολλοί σπουδαίοι μουσικοί και καλλιτέχνες που μέχρι σήμερα θαυμάζω και έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι την μουσική. Κάποιοι από αυτούς είναι οι Radiohead, o Brad Mehldau, η Adrianne Lenker, η Fiona Apple, o Avishai Cohen και άλλοι πολλοί.
Το Υπόγειο: Φτάνοντας περίπου στο 2018, ξεκινάς να κυκλοφορείς singles και albums και αν μη τι άλλο δείχνεις να βρίσκεσαι σε μία δημιουργική υπερδιέγερση…
Πράγματι το 2018 είναι η χρόνια που ξεκίνησα να είμαι περισσότερο εξωστρεφής με την μουσική μου. Ξεκίνησα να γράφω τραγουδάκια από τις αρχές του Γυμνασίου αλλά δεν είχα τολμήσει να δημοσιεύσω κάποιο υλικό πέρα από σχολικούς μουσικούς διαγωνισμούς και σχολικά πρότζεκτ. Μόλις τελείωσα το σχολείο ένιωσα πολύ μεγαλύτερη την ανάγκη να επικοινωνήσω τον ήχο μου προς τα έξω. Επειδή ακριβώς έγραφα από παλιά, είχα στην «βιβλιοθήκη» μου μπόλικες ιδέες που περίμεναν να τις ολοκληρώσω και πλέον να τις μοιραστώ.
Το Υπόγειο: Εκεί συναντάμε και τις πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες σου με τον Δημήτρη Δαρά aka leroybroughtflowers. Μίλησέ μας γι'αυτήν την era... Πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε;
Με τον Δαρά aka Leroybroughtflowers γνωριστήκαμε στο μουσικό σχολείο Θεσσαλονίκης όπου και αρχίσαμε να παίζουμε μουσική μαζί. Τελειώνοντας, λοιπόν, το σχολείο και συνειδητοποιώντας παρέα ότι ο δρόμος μας θέλουμε να είναι το song-writing αποφασίσαμε να συνεργαστούμε. Το concept της συνεργασίας μας λοιπόν, ή αλλιώς το duo Passion Fruit βασίστηκε στην εξής ιδέα: 10 μέρες στο σπίτι μου στην Κέρκυρα όπου έχω στήσει και το home studio μου και μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα θα συνθέταμε/ηχογραφούσαμε/μιξάραμε ένα άλμπουμ. Ήταν νομίζω από τα πιο διασκεδαστικά δεκαήμερα, γεμάτα με πολύ, ευχάριστης χροιάς, δουλειά και σίγουρα αναμένουμε και τα επόμενα.
To Υπόγειο: Μαζί του, στο πολύ ενδιαφέρον track "Ο Μαύρος σου Χορός", καταθέτεις -πολύ δυνατό και φαρμακερό- ελληνικό στίχο. Πώς αντιμετωπίζεις το... αιώνιο δίλημμα: ελληνικά ή αγγλικά;
Ο Ελληνικός στίχος είναι πολύ μεγάλο μέρος της ζωής και μουσικής μου παρόλο που η περισσότερη μουσική που έχω κυκλοφορήσει είναι Αγγλόφωνη. Το δίλημμα αυτό νιώθω πως δεν με απασχολεί ιδιαίτερα καθώς η γλώσσα με την οποία θα συνοδέψω τα κομμάτια μου προκύπτει από την ίδια την μουσική και την ιδέα. Επομένως, η απόφαση εν τέλει έρχεται από μόνη της. Σίγουρα υπάρχει σημαντική διαφορά και έχει μεγαλύτερη επίδραση ο Ελληνικός στίχος στην εγχώρια μουσική, αλλά προτιμώ να σκέφτομαι με βάση τις ανάγκες των ιδεών και της μουσικής.
Το Υπόγειο: Εστιάζοντας στο ολόφρεσκο "Pillow Shifter", για αρχή να ρωτήσουμε πώς νιώθεις που το άλμπουμ είναι πια εκεί έξω, διαθέσιμο προς ακρόαση;
Νιώθω σίγουρα μεγάλη χαρά και μια ανακούφιση που ο δίσκος είναι πλέον διαθέσιμος στον έξω κόσμο, πόσο μάλλον που κυκλοφόρησε και με μια πολύ σημαντική συνεργασία για μένα, με την Puzzlemusik. Και φυσικά, τώρα πλέον αρχίζω και επίσημα να δουλεύω επόμενες, μελλοντικές μουσικές ιδέες.
Το Υπόγειο: Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Puzzlemusik;
Στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο όπου και σπουδάζω στο Μουσικών Σπουδών, ο καθηγητής μου είναι ο Γιώργος Κοντραφούρης. Ακούγοντας, λοιπόν, την κυκλοφορημένη μουσική του καθώς και από άλλους μουσικούς που εκτιμώ που έχουν τελειώσει το τμήμα αυτό, όπως οι Next Step Quartet, έμαθα την εταιρία Puzzlemusik του Χρήστου Αλεξόπουλου. Αποφάσισα λοιπόν, έχοντας έναν ολοκληρωμένο ακυκλοφόρητο δίσκο στα χέρια μου (Pillow Shifter), πως δεν έχω τίποτα να χάσω με το να στείλω ένα demo στην εταιρία αυτή. Έτσι, λοιπόν, προέκυψε η συνεργασία και έχω την μεγάλη χαρά και τιμή να κυκλοφορώ το ντεμπούτο άλμπουμ μου με την Puzzlemusik.
Το Υπόγειο: Διαβάζουμε στο δελτίο τύπου που συνοδεύει την κυκλοφορία πως πρόκειται για όνειρα που έγιναν τραγούδια. Και αυτό από μόνο του μας δίνει έναν έξτρα λόγο να σε ρωτήσουμε για τη διαδικασία της δημιουργίας των τραγουδιών...
Όλα ξεκίνησαν όταν παρατήρησα ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ξυπνούσα με πολύ περίεργα και τρομαχτικά όνειρα τα οποία οφείλονταν στο άγχος και το στρες. Άρχισα, λοιπόν, να καταγράφω τους εφιάλτες με το κινητό μου, μόλις ξυπνούσα. Τους περιέγραφα σαν ιστορίες με όση μεγαλύτερη λεπτομέρεια μπορούσα προκειμένου να προσπαθήσω είτε να συμφιλιωθώ μαζί τους είτε να κάνω «reality check». Όσο περνούσε ο καιρός ένιωθα πως αυτή η διαδικασία με βοηθάει όλο και περισσότερο να θυμάμαι καλύτερα τα όνειρα μου με περισσότερη λεπτομέρεια καθώς και να αντιμετωπίζω καλύτερα το άγχος. Μετά από καιρό, είχα συγκεντρώσει δεκάδες ηχογραφήσεις από εφιάλτες και όνειρα το οποίο με οδήγησε στο να νιώσω πως κάτι πρέπει να κάνω με όλα αυτά. Και τι καλύτερο από να ολοκληρωθεί (ή ξεκινήσει) αυτός ο κύκλος με το να χτίσω μια ιστορία γύρω από αυτό το κόνσεπτ γράφοντας μουσική και οπτικοποιώντας το. Έτσι, ξεκίνησα να γράφω την ιστορία γύρω από το Pillow Shifter η οποία, από την μία, είχε μια πλευρά ονειρική και παραμυθένια και από την άλλη, σε προσωπικό επίπεδο, μια πολύ ρεαλιστική και πρακτική επίδραση.
Το Υπόγειο: Ξεχωρίζω από το -ούτως ή άλλως παντοδύναμο άλμπουμ- το "Baku Is Dead" και θα ήθελα αν είναι δυνατό να μας περιγράψεις το όνειρο και το αναλυτικό back story της δημιουργίας του.
Το “Baku is dead” έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου για διάφορους λόγους. Αρχικά, είναι ένα κομμάτι το οποίο δεν είναι αφιερωμένο σε κάποιο όνειρο αλλά σε ένα περιστατικό υπνικής παράλυσης (aka Sleep Paralysis) κατά το οποίο διάφορα τρομαχτικά πράγματα συνέβαιναν. Προσέγγισα την εμπειρία αυτή μέσω της μουσικής σύνθεσης με ακούσματα που ίσως και εγώ η ίδια να μην περίμενα ότι θα ταίριαζαν με ένα “horror” κόνσεπτ. Το κομμάτι αυτό περιγράφει μια ιστορία που εξελίσσεται και δημιουργείται αυτοσχεδιαστικά την ώρα που το σώμα ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ονειροχώρα.
Ο λόγος που ονομάστηκε Baku is dead είναι γιατί ήθελα να κάνω μια αναφορά στο πνεύμα του Pillow Shifter (Makuragaeshi) το οποίο έχει έναν αιώνιο εχθρό. Το καλό πνεύμα του ύπνου τον Dream Eater ή αλλιώς Baku. Ο Baku σύμφωνα με την μύθο σε επισκέπτεται την ώρα που κοιμάσαι και καταβροχθίζει τους εφιάλτες σου έτσι ώστε να δεις μόνο όμορφα όνειρα. Στο Baku is dead (aka Sleep paralysis) ο Dream Eater έχει, εμφανώς, ηττηθεί.
Το Υπόγειο: Πώς θα περιέγραφες το άλμπουμ σε κάποιον που δεν έχει ιδέα για τη μουσική και το έργο σου;
Νομίζω πως θα περιέγραφα τις δύο βασικές πτυχές του κόνσεπτ οι οποίες είναι οι εξής: Το πρώτο μέρος του κόνσεπτ βασίζεται σε έναν κόσμο από κύημα της φαντασίας μου που ονομάζεται Ονειροχώρα και μέσα σε αυτόν εκτυλίσσονται παραμυθένιες ιστορίες και άλλα τέτοια ονειροπαρμένα πράγματα. Υπάρχει και μία δεύτερη προσέγγιση του κόνσεπτ που έχει να κάνει με την ρεαλιστική ύπαρξη του ίδιου του σώματος και της ψυχής σε μια πραγματικότητα και πως αυτό μπορεί να έχει κάποιου είδους σύνδεση με την χώρα των Ονείρων και στο τέλος της ημέρας πόση σημασία έχουν όλα αυτά. Θα βασιζόμουν πάνω σε αυτούς τους δύο άξονες για να περιγράψω το κόνσεπτ του άλμπουμ μου.
Το Υπόγειο: Ακούγοντας το "Pillow Shifter" και με αφορμή αυτό και τις προηγούμενες δημιουργίες σου, και παίρνοντας υπ'όψη και την ηλικία σου, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η λέξη "wonderkid"! Νομίζω πως θα τη χρησιμοποιήσω και στο εισαγωγικό κείμενο που θα προλογίζει τούτη τη συνέντευξη. Πώς σου ακούγεται; Δέχεσαι τον χαρακτηρισμό "παιδί θαύμα";
Η λέξη wonderkid από μόνη της ακούγεται κολακευτική η αλήθεια είναι. Παρόλα αυτά, το μόνο που γνωρίζω για την εαυτή μου με σιγουριά είναι ότι έχω την τύχη να βρίσκομαι στην θέση να υπάρχω σε συνθήκες που μπορώ να εκφραστώ καλλιτεχνικά μέσα από δημιουργικές διαδικασίες που πάνω από όλα έχω ανάγκη. Επομένως, δεν γνωρίζω αν ο όρος αυτός με χαρακτηρίζει ή τουλάχιστον εγώ η ίδια δεν θα μπορούσα ποτέ να με αποκαλέσω έτσι αλλά ξέρω σίγουρα πως ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής πηγάζει από απεριόριστη αγάπη και ανάγκη για την μουσική και τις τέχνες γενικότερα.
Το Υπόγειο: Ποια είναι τα όνειρα και οι φιλοδοξίες σου στο χώρο της μουσικής;
Νομίζω πως το μεγαλύτερο μου όνειρο μέχρι στιγμής είναι να αποκτήσω τα εργαλεία με τα οποία να μπορώ να φτιάχνω οπτικοακουστικά πλαίσια, είτε σε μορφή live παράστασης/performance ,είτε σε γραπτό λόγο, είτε σε βίντεο/ταινίες όπου η μουσική θα γίνεται ένα με άλλες μορφές τέχνης. Προσπαθώ να δουλεύω πάνω σε αυτήν την φιλοσοφία του να δημιουργώ υβρίδια μέσα από τα οποία θα μπορώ να εκφράσω αυτό που θέλω με όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια και ειλικρίνεια. Αυτός είναι ο στόχος που έχω για τα επόμενα χρόνια.
Το Υπόγειο: Τα επόμενα, άμεσα -μουσικά και όχι μόνο- σχέδιά σου;
Με βάση τα παραπάνω που είπα, θα ήθελα πάρα πολύ να επεκταθώ μουσικά στον χώρο του κινηματογράφου. Με ιντριγκάρει όσο τίποτα άλλο το να γράφω μουσική και ήχο με βάση κάποια ιστορία/όραμα είτε δικιά μου είτε κάποιου άλλου καλλιτέχνη.
Πέρα από αυτά όμως, σίγουρα ετοιμάζω επόμενες δουλειές καθώς και συνεργασίες και εννοείται προετοιμάζομαι σιγά σιγά για live εμφανίσεις στο κοντινό μέλλον.
Το Υπόγειο: Ποια είναι η εικόνα που έχεις για τη σύγχρονη ανεξάρτητη ελληνική μουσική σκηνή; Υπάρχουν μπάντες ή δημιουργοί που ξεχωρίζεις;
Η αλήθεια είναι πως τα ακούσματα μου είναι περισσότερο από μουσικούς του εξωτερικού. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες στην Ελληνική σκηνή που παρακολουθώ και θαυμάζω πολύ το έργο τους. Θεωρώ πως αργά και σταθερά η Ελληνική μουσική σκηνή ανοίγει τις πόρτες της σε νέους μουσικούς που έχουν να δώσουν πολλά σε αυτήν και θα ήταν κρίμα να μην ακουστούν. Μερικά από τα παιδιά που ακούω και τα χαίρομαι πολύ είναι η VASSILINA, ο Capette καθώς και από την τζαζ Ελληνική σκηνή οι Next step quartet, οι Numea και άλλοι πολλοί ανερχόμενοι ή καταξιωμένοι μουσικοί.
Το Υπόγειο: Demetria σε ευχαριστούμε για την παρουσία στο Υπόγειο και μία ακόμα φορά σε συγχαίρουμε για τη νέα σου κυκλοφορία. Εξαιρετική. Ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλα τα επίπεδα!
